MOOI WEER.

Ik hou van kleine theatertjes. Vaak gevestigd in oude wijken, winkels, opslagplaatsen of fabrieken. Meestal met geringe toeschouwerscapaciteit. Zo’n theatertje draait, met uitzondering van acteurs en stagiaires, helemaal op vrijwilligers. Het is zeer de moeite waard om te zien wat daar vertoond wordt. Althans voor mij. Geen lach of ik schiet verhalen. In dat soort theatertjes staat creativiteit en engagement hoog in het vaandel.

Stukken waarin op een heldere en humoristische wijze  getoond wordt hoe doortrapt onze democratie onderuit wordt gehaald door journalisten, politici, bankiers, bedrijfsleven, sociale media, talkshows. De acteurs in die kleine theaters komen vaak al improviserend tot hun voorstelling. Soms worden ook stukken gespeeld van 'groten' als Bergman, Brecht, Ibsen ja, zelfs Mollière en Shakespeare.

In Rotterdam ken ik Theater Altstadt,  Babel en Mooi Weer. Fijne theaters. Interessant repertoire.

Gisteravond was ik bij Theater ‘Mooi Weer’ samen met Dina (67), een stokdove Klup-dame met een veel te vrolijke over-sized blouse in alle kleuren van de regenboog. Ik ontmoet haar vanavond voor het eerst. Dit toneelstuk lijkt haar heel actueel gezien die dominante ultra rechtse beweging in dit land. Mij ook.

Vòòr elke voorstelling is er in dit theatertje een ‘shared dinner’. Samen eten dus. Met z’n zessen aan een tafeltje. Toeschouwers kunnen dan kennis maken met elkaar. Meestal is het wel leuk. Soms niet. Zo hoorde ik dat een disgenote via, via had vernomen dat, Henri, een een oude vriend van mij, die drie jaar haar buurman is geweest, onlangs, met spoed nog wel, in een geriatrische kliniek opgenomen moest worden. Toen ik dat hoorde moest ik wel ven slikken.  

Gisteravond zat ik wel aan een 6-persoonstafel, maar ik heb geen andere keus, dan me met Dina bezig te houden. Tot vervelens toe zitten zij en ik kennis te maken. Drie kwartier, vooraf onder de spaghetti bolognaise en in de pauze met het toetje, vijftien minuten. Het meest opvallende aan Dina, behalve haar blouse dan, as dat ze juf was op de spinazieacademie in 110 Morgen èn dat haar oudste dochter lesbisch is (net zoals mijn zus). Dat laatste is ook het enige dat we echt gemeen hebben. 

En …  wat ik al schreef: Dina is zo doof als een kwartel. Om mij goed te horen, krijg ik als experiment een microfoontje om dat verbinding moet maken met haar gehoorapparaten.

Het experiment slaagt. Ze hoort alles wat ik zeg. Ook hoort ze me als ik sta te piesen in de pauze. 

Het stuk dat we zien heet? ‘Vijand van het volk’. Het is een actueel verhaal over het nastreven van idealen. Een voorstelling vol verhitte discussies en gloeiende verlangens. Een humoristisch klokkenluidersdrama en een verontrustende eco-tragedie: een waterzuiveringsinstallatie, die niet meer in staat is het drinkwater voldoende te zuiveren.

Dina en ik vonden het nog al heftig.

DAT WAS HEFTIG!

Dat was heftig!

 

Lul maar gewoon tegen me aan. Ik luister wel.

Jij vindt het toch fijn als ik naar je luister.

Je geniet als je ziet dat ik je verhalen verzwelg.

Als ik zelf eens iets vertel kan je zo met van die stralende ogen kijken.

Je luistert even naar me en gaat dan weer verder met jouw kralensnoer van anekdotes.

 

Janwillem zit te snurken in zijn schommelstoel.

‘Ja, ik slik nog maar een pil per dag; dat zal ik mijn hele leven moeten doen.’ 

‘Hé, Janwillem!’

Ze geeft een schop tegen de schommelstoel, Janwillem schrikt zich te pletter. (Gerda lacht gemeen). ‘Hé Janwillem,  jij hebt toch ook een cliënt die bipolair is?

‘Hoeveel pillen slikt die per dag?’

‘Tweeëneenhalf?’

‘Zuipt tie ook zo veel?  Dat mag toch helemaal niet, hè?’ 

‘Is ie nu manisch of depressief?’

‘Ach, dat kan jij helemaal niet weten, Janwillempie, schatje van me  ... want daar is een heuse psychiater voor nodig hè, troelewoepie?' zegt Gerda.

‘Wat hebben Janwillem en  Gerda elkaar nou eigenlijk nog te bieden?’ vraag ik.

Stilte.

Gerda wéét het antwoord wel maar ze geeft het me niet.

Het antwoord is  namelijk: 'Geen klote.'

Als ze nu met hem praat is ze cynisch; de warmte in haar woorden is verdwenen.

Haar koele  zinnen komen niet door Janwillems Muur.

Mensen die van elkaar houden, intens veel van elkaar houden,

voelen, juist wanneer ze níét bij elkaar zijn, die liefde intenser.

 

Zegt Ernie (met zijn bekende nasale stemmetje) tegen Bert:

‘Hé Bert, hoe kan je in Godsnaam van een ander houden,

als je verdikkeme niet eens van jezelf houdt?’

 

‘Ik voelde me gisteren stabiel; totaal onverwachts maakte ik een wip met Gerda. Dat fijne gevoel verdween abrupt toen Janwillem mij plotseling anaal penetreerde. Zomaar, pats, zonder me te waarschuwen ... ineens beng! Gelukkig had ie de zijne goed ingesmeerd, dat dan weer wel ... maar ik ben helemaal niet gewend aan dat soort dingen ... dus dat kwam heel heftig aan ... en omdat Janwillem er na twee keer normaal vragen niet uitging, moest ik hem wel een flinke por met mijn elleboog in zijn ribbenkast verkopen ... ja, toen was het zo gepiept ... nee, ik vond het afschuwelijk!’

 

Als ik mezelf accepteer zoals ik ben,

kan ik ook anderen accepteren zoals ze zijn.

Niets hoeft geforceerd.

 

 Gerda pakt me weer vast en drukt me

 tegen haar (te) dikke warme blote lijf

 Daar zeg ik geen nee tegen: ‘Geen nee’.

 

Aardige jongen, die Janwillem,

Loopt maar te zeiken,

Maar ik weiger hem beslist

die blowjob!

Mijn anus staat nog altijd in de fik.

Janwillem ...  rot op!