MOOI WEER.

Ik hou van kleine theatertjes. Vaak gevestigd in oude wijken, winkels, opslagplaatsen of fabrieken. Meestal met geringe toeschouwerscapaciteit. Zo’n theatertje draait, met uitzondering van acteurs en stagiaires, helemaal op vrijwilligers. Het is zeer de moeite waard om te zien wat daar vertoond wordt. Althans voor mij. Geen lach of ik schiet verhalen. In dat soort theatertjes staat creativiteit en engagement hoog in het vaandel.

Stukken waarin op een heldere en humoristische wijze  getoond wordt hoe doortrapt onze democratie onderuit wordt gehaald door journalisten, politici, bankiers, bedrijfsleven, sociale media, talkshows. De acteurs in die kleine theaters komen vaak al improviserend tot hun voorstelling. Soms worden ook stukken gespeeld van 'groten' als Bergman, Brecht, Ibsen ja, zelfs Mollière en Shakespeare.

In Rotterdam ken ik Theater Altstadt,  Babel en Mooi Weer. Fijne theaters. Interessant repertoire.

Gisteravond was ik bij Theater ‘Mooi Weer’ samen met Dina (67), een stokdove Klup-dame met een veel te vrolijke over-sized blouse in alle kleuren van de regenboog. Dit toneelstuk lijkt haar heel actueel gezien die dominante ultra rechtse beweging in dit land. Mij ook.

Vòòr elke voorstelling is er in dit theatertje een ‘shared dinner’. Samen eten dus. Met z’n zessen aan een tafeltje. Toeschouwers kunnen dan kennis maken met elkaar. Meestal is het wel leuk. Soms niet. Zo hoorde ik dat een disgenote via, via had vernomen dat, Henri, een een oude vriend van mij, die drie jaar haar buurman is geweest, onlangs, met spoed nog wel, in een geriatrische kliniek opgenomen moest worden. Toen ik dat hoorde moest ik wel ven slikken.  

Gisteravond zat ik wel aan een 6-persoonstafel, maar ik heb geen andere keus, dan me met Dina bezig te houden. Tot vervelens toe zitten zij en ik kennis te maken. Drie kwartier, vooraf onder de spaghetti bolognaise en in de pauze met het toetje, vijftien minuten. Het meest opvallende aan Dina, behalve haar blouse dan, as dat ze juf was op de spinazieacademie in 110 Morgen èn dat haar oudste dochter lesbisch is (net zoals mijn zus). Dat laatste is ook het enige dat we echt gemeen hebben. 

En …  wat ik al schreef: Dina is zo doof als een kwartel. Om mij goed te horen, krijg ik als experiment een microfoontje om dat verbinding moet maken met haar gehoorapparaten.

Het experiment slaagt. Ze hoort alles wat ik zeg. Ook hoort ze me als ik sta te piesen in de pauze. 

Het stuk dat we zien heet? ‘Vijand van het volk’. Het is een actueel verhaal over het nastreven van idealen. Een voorstelling vol verhitte discussies en gloeiende verlangens. Een humoristisch klokkenluidersdrama en een verontrustende eco-tragedie: een waterzuiveringsinstallatie, die niet meer in staat is het drinkwater voldoende te zuiveren.

Dina en ik vonden het nog al heftig.