MINIWORLD.

Het is vandaag veel te mooi weer om binnen te blijven zitten. Een lekkere wandeling of een gezonde fietstocht passen meer bij deze dag.  Miniworld is dan de gulden middenweg. Beetje fietsen heen en terug  en twee uurtjes daar binnen. Miniworld is een soort mini-madurodam maar dan uitsluitend over Rotterdam. Zelf ben ik er niet zo dol op maar mijn vriend Ruud zeurt me nu al zo lang aan m’n kop …

’t Is ook gratis. Net als zo veel attracties in het Rotterdamse. Althans, als je een Rotterdampas hebt. Normaal kost die pas 65 euro. Minima betalen niks. Ik ook niet omdat ik vrijwilligerswerk doe.   

Je leert in miniworld de geschiedenis, architectuur en maritieme traditie van Rotterdam nog wat beter kennen. Zie hoe treinen, auto’s hun weg vinden. Bekijk de landelijke Nederlandse landschappen vol met windmolens en dorpjes. Miniworld Rotterdam is een uitstekende manier om je te oriënteren op de stad en èxtra leuk als het rot weer is.

Tegelijk met ons arriveert een busje van ‘Stichting Gezellie’ vier al wat oudere mongolen en twee begeleiders stappen uit.  Opvallend snel, sneller dan je van zo’n clubje zou verwachten zijn ze binnen. Ze hebben er duidelijk zin in.

Ruud is opgewondener dan anders. Met name de vele treintjes boeien hem mateloos. Hij blijft fotograferen en herhaaldelijk laat hij mij zijn mooie plaatjes zien. Word het wel een beetje zat op den duur, maar goed, we zijn zo weer buiten.

Wat ik zelf erg leuk vind om te zien is het ‘nieuwe’ Sparta stadion, het nieuwe mini-Kasteel … inmiddels óók al weer meer dan 25 jaar oud.  Die kuip van zuid laat ik links liggen. Daar heb ik nog nooit wat mee gehad en dat wil ik graag zo houden.

Erg rustig hier vanmiddag. Een opa en oma kijken zeer geïnteresseerd rond. Oppassers zijn het. Ze laten hier hun kleinkinderen baldadig gillen en heen en weer rennen. Hun vader en moeder zijn op vakantie in Spanje. Weten zich geen raad, zonder werkende airco en vriezer. (Dit laatste verzin ik ter plekke).

Het clubje van Gezellie blijkt linea recta te zijn doorgelopen naar Mini-Blijdorp. Geluiden van brullende apen en grommende leeuwen verlevendigen deze presentatie. Hiervoor zijn ze gekomen. De vier oude mannen gaan er helemaal in op. Hun begeleiders moeten zo af en toe de bekkies en neuzen van de mannen een beetje schoonmaken.

Ruud en ik hebben het hier wel gezien. We gaan ijs eten. Daar is het vandaag nou helemaal de dag voor.

 

EEN BEETJE VERLIEFD.

Toen ik nog een jongeman was beschouwde ik bejaarde mannen over het algemeen als armzalige stumperds. Grijs, kaal, gerimpeld, krom, stram, mank, jampot-brillenglazen, kruk, dikke pens, handfiets, grijze kledij (geen 50 tinten), hoedje, petje, stropdas, wit overhemd, Javaanse Jongens, sigaren, pijptabak met toffeesmaak en tot op het bot zo bang voor schade aan zijn Dafje voor de deur door roekeloos ballende jongelui. Respectloos.

Ik heb er als jongeman nooit zo erg op gelet maar liefkozingen bijvoorbeeld … werd er op straat eigenlijk wel eens gevreeën? Ook iets als vreugde … ik heb de gezichten van de mij omringende mensen zelden of nooit zien stralen.

Toen ik jong was, deden m’n gedachten wel eens een sprong naar voren, naar de tijd, dat ik pakweg 75 jaar zou zijn. Hoe zal het leven dan zijn? Eerlijk gezegd, dacht ik, dat het leven van mij als oudere net zo ‘z’n gangetje’ zou gaan als dat van die oude mensen in mijn jeugd: ziek, zielig, nooddruftig, saai, traag, chagrijnig, verveeld, van de ene feestdag naar de andere hobbelend, eindeloos in trance, babbelen over ziek zijn en beter worden, eenzaam èn moederziel alleen zijn.

Ik had nooit verwacht, dat mijn leven op mijn 75^e nog zo feestelijk zou zijn. Met leuke activiteiten, sportief, cultureel, sociaal ook. Volop leven in de brouwerij. Ik zeg wel eens, en niet eens gekscherend: ‘ik kom elke dag een uur tekort.’

Ik heb toffe mensen om me heen.  Doe leuke dingen. Bier drinken, fietsen, wandelen, bios, sportschool, theater, fotograferen, koken, uit eten. Met mannen of vrouwen, maakt niet uit. Ook in mijn uppie kan ik me goed vermaken: boeken, krant lezen, koken, eten, planten, tv kijken, stukje schrijven.

Het was voor mij als jongeman absoluut onvoorstelbaar, dat een oude krakkemikkige man van in de zeventig nog een beetje verliefd zou kunnen worden  op een vrouw in zijn omgeving.

Nu ik zelf zo oud ben verbaast, me dat niet meer. Niet op allemaal, maar zeker op vier van de zes vrouwen waar ik mee om ga, ben ik ‘een beetje verliefd’. Op de één iets meer dan de ander. Dat dan weer wel.

  

 

 

DE BRAVELOODS.

 

Ik had graag op koningsdag een leuk hoedje gekocht bij een marktkraampje. Er was werkelijk zo veel fraais te koop, van reversspeldjes tot bruidsjurken. Maar géén leuke hoedjes. Ik  heb hard zo’n hoofddekseltje nodig, omdat ik geen haardos meer heb liggen, die mij beschermt tegen zonnebrand. In de Braveloods lees ik een artikel, waarin staat dat de dichtstbijzijnde kringloopwinkel: Opnieuw & Co vandaag geopend is. 

Zondags tussen negen en één, maak ik mijn huis en mijn lijf schoon. Ik ben daar pas om een uur of twee. Ook dààr volop van alles en nog wat maar wederom geen leuk hoedje. Sterker: er is zelfs niet eens een vervelend of lullig hoedje te koop. Niks geen hoedjes!

Er staat nog wel wat anders op het programma vandaag. In die zelfde goed-nieuws-krant, de Braveloods, wordt gemeld dat Tuincentrum Zwinkels vandaag open is. Dat komt mij goed uit, want dat tuincentrum is vijf kilometer fietsen bij mij vandaan. Al geruime tijd heb ik een ‘grote-plant-wens’ voor op mijn balkon. Een robuuste plant, die krachtig in de aarde staat te midden van de o, zo kwetsbare kleine balkonpotjes.

Lang zoeken hoef ik niet. Als ik van mijn fiets afstap, zie ik uit mijn linkerooghoek twee potten-verzamelingen. Zwarte potten met kleine oleanders en zwarte potten met grote oleanders. Ik kocht de kleine variant. 1 Meter hoog. 35 euro. Die grote past sowieso niet in m’n fietstas. Fietsen met m’n nieuwe plant lukt helemaal niet.  Ruim één uur lopen is het  (met de fiets aan de hand) naar huis. Doodvermoeiend.

Maar wat staat hij strak en stoer op mijn balkon. De tien geraniumpjes zijn niet allemaal zo blij met hem. Kleine potplantjes communiceren niet zo makkelijk en vrijuit  met oleanders. Van één van hen, duidelijk een brutaaltje, hoor ik, dat het overige kleine grut in hem een premature ijsheilige ziet, wat ijskoud betekent dat hun laatste uurtje geslagen heeft. Probeer dat dan maar eens uit die kleine potjes te praten.

Half zes. Ik ben op tijd klaar om voor de tv neer te ploffen: de kampioenswedstrijd van Liverpool. dat is de club van mijn in die stad geboren vriend Derck. Zijn kluppie wint met 5 – 1 en is kampioen van Engeland. Ik bel Derck meteen op, feliciteer hem en zing ‘You ‘ll never walk alone’. Dat laatste had voor hem niet zo gehoeven.  

ROMMELMARKT.

Wat een leuke dag, koningsdag. Maar zeer zeker ook een dooie-pausdag. Yeah! Ik zag zelenski en trump op twee armzalige biechtstoeltjes, met hun knieën tegen elkaar, babbelen met elkaar. Gaan ze die klootzak van een poetin nu eindelijk eens de nek omdraaien? Wat die man allemaal al voor ellende in Oekraïne heeft aangericht. Ik heb al eens eerder geschreven dat poetin’s dochters ergens in Nederland zitten. Kunnen wij die dames, ter vergelding van de wandaden van paps, ook niet eens wat doen. Al is het alleen maar om die man zich letterlijk dood te laten schrikken.

Dat leuke, lieve, aardige, vooruitstrevende katholieke pausje fascisttiscut  is niet meer. Bij mij heeft hij zich onsterfelijk gemaakt door mensen die abortus faciliteren ‘kille moordenaars’ te noemen. paus kut de zoveelste. Prima gast! Ga maar lekker liggen in je mooie dooie graf. Denk maar niet te veel aan dat verkrachte jonge grut, dat nu zwanger is en dat van jou baren moet …

Zag u ook prins bernhard jr., de semi-criminele neef van onze koning? Taartjes loopt hij uit te delen in Doetinchem aan mensen, die absoluut niet op zijn taartjes zitten te wachten. Hij moet met zijn huizen over de brug komen! Die afzichtelijke neef van willem-alexander bezit in Amsterdam honderden huizen ter waarde van miljarden euro. Hij speculeert met die huizen en verkoopt ze voor tig maal de marktwaarde. Lang zal die bernhard leven?? Neen! Lang zal die bubbelen! In het water van de gracht vlak voor zijn peperdure pandjes. Pas wanneer hij aanstalten maakt zijn pandjes sociaal te verhuren is ie uitgebubbeld.

Persoonlijk heb ik goede zaken gedaan op de vrijmarkt bij mij in de buurt. Het aanbod was overweldigend. Van een kleine gehaakte broche tot een compleet bureau inclusief bureaustoel en pc. Ik liet me door de afgrijselijke teringherrie (Hazes, van der Boom, Froger, Joling, en de Engelbewaarder van Gerard Cox) voortstuwen. Toen ik na drie kwartier verlost was van al te heftige rommelmarktgeluiden, had ik een kookboekje van Jamie Olivier, een ijsmuts, een thermoskan, twee armbandjes en een kettinkje in mijn handen. Hoe ik zulks heb verworven? Please don’t ask me anymore.

Ik kijk halsreikend uit naar volgend jaar. Beetje anders wordt het, verwacht ik: een jarige paus en een dooie willem-alexander. Lijkt me op zich wel geinig?

ZOETJES.

Mijn eerste vermeldenswaardige daad van deze zaterdag, was dat ik van het roeiapparaat in de sportschool afkukelde. Ik slaakt een kreet alsof ik ter plekke zou verzuipen maar realiseerde me bijtijds dat deze roeiboot op het droge stond. Drie sportieve dames om me heen slaakten ook wat ontstelde kreetjes, doch staken geen vinger uit om me  te redden. Een van de drie gymdames veronderstelde, dat ik wel heel blij zou zijn met de aandacht die deze actie voor mij gegenereerd had. 

Ik was zelf nog wèl in staat de gespen om mijn  sportschoen los te trekken.  Sportschoolcoach Bill toonde moed. Stapte kordaat op me af en trok me weer overeind. Bill zag meteen waar de fout zat. Bij mijn handdoek. Die had nooit op zitting van het roeitoestel mogen liggen. Interessant weetje toch wel.

Ik dacht eerste nog, eigen schuld dikke bult, dat ik zo vastgeklonken aan mijn voet, een halve meter lager, met mijn rug op de vloer, onder het roeiapparaat terecht was gekomen. Gelukkig kon ik nu de handdoek de schuld geven van dit taaie ongemak.

Heel iets anders, maar beslist niet minder prettig, was het voorval met  tafeldispenser. Deze tafeldispenser, vol met zoetjes, liet ik uit mijn handen vallen. Onwillekeurig knalde ik er een paar godvers uit. De tafeldispenser (wat een achterlijke naam eigenlijk voor zo’n dingetje)  zat nog zo goed als vol en de zoetjes maakten gelijk misbruik van de situatie: ze verspreidden zich over het gehele keukenoppervlak van de keuken. Echt leuk is dit natuurlijk allerminst. Die zoetjes moeten natuurlijk allemaal ook dat dispensertje weer in. Want ze zijn toch echt te duur (400 stuks voor 3,50 euro), om ze zo maar door de plee te spoelen, als ze slechts één keer, en dan nog maar enkele seconden, op een redelijk schone keukenvloer hebben gelegen. Met een naar mijn maatstaven tamelijk schoon stoffer en blik veegde ik die meer dan driehonderd zoetjes op het blik bij elkaar en liet ze voorzichtig in hun kleine binnenverblijf terug zakken, zodat ze weer aan elkaar konden wennen.

Voor een 100% hygiënisch verantwoord kopje ‘koffie met zoetjes’ kan ik dus helaas niet meer in staan. Anderzijds zal de dood ook niet onmiddellijk intreden na het gebruiken van een van mijn ‘kopjes koffie een zoetje’. Daar ben ik helemaal niet bang voor. Dus, koffie + drinkers kom gerust eens een bakkie bij me doen. Het voordeel is dat zo’n dubieus bakkie de weerstand weer wat vergroot. Zeker de moeite waard, toch?

NIET LEKKER.

De hele dag voelde ik me al niet lekker. Buikgriepje leek het wel. Beetje misselijk. Ik ging mijn verhaaltje schrijven en zo nel mogelijk ‘leggen’. Ik kon de slaap niet vatten en voelde me klote. Tussen drie en half vier lag ik nog wakker. Op een gegeven moment, dacht ik: ’Slaap, bekijk het maar! Ik ga wat doen’.

Binnenkort word ik 75. Al een tijdje denk ik er over om dan iets leuks te organiseren. Een mens wordt tenslotte niet altijd zo oud. Negentien gezellige mensen neem ik mee. Die kunnen gaan genieten van wat ik met mijn misselijke lijf in deze nachtelijke uurtjes bekokstoofd heb. Ik ga op deze plaats niet verklappen wàt we gaan doen. Ik kan wel zeggen dat het me een rib uit mijn lijf kost. Vier duizend  euro. De helft daarvan is al betaald. Over een paar maanden gaan de uitnodigingen de deur uit.

De aandrang om over te geven blijft zich de rest van de dag gevoelen ... tijdens het sporten, winkelen. Op de krant focussen luk me niet. Als ik iets eetbaars zie, begin ik al te kokhalzen.

Vanavond had ik afgesproken met mijn ena oudste zus. We zouden naar cabaret gaan. Zij was ook al zo beroerd geworden! ’Het heerst,’ had mijn zus horen zeggen. Nou, dat bleek! Ze ging dus niet met me mee naar die leuke jonge cabaretier.

Moest ik met mijn misselijke lijf nog iemand vinden die met mij naar het theater wou.  Ik dacht: ‘Doe eens gek. Ik vraag Elisabeth’. Ik gaf mezelf weinig kans. Op de gym hebben we wel lol samen ... dus wie weet. Niet geschoten, altijd mis. Ze zei gelijk  ‘ja, leuk’.

Ik vond die cabaretier matig. Kwam denk ik vooral omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Elisabeth daarentegen was erg enthousiast. ‘Dat  smaak naar mee,’ zei ze.

Pas na afloop van de voorstelling, ergens tussen het theater en de metro, gooide ik alles er uit. Aardbeien waren de boosdoeners. Gisteren had ik (te) veel van die lekkere, kleine winterkoninkjes weggeschrokt. Daar lagen ze, uitgekotst voor onze voeten: een roodachtig, onappetijtelijk papje met een gelig-wit waterig randje.

Na het braken voelde ik me al weer gauw het ventje. Om die ‘dooie-ratten-smaak’ in mijn mond kon ik me niet druk maken. Elisabeth gelukkig ook niet.

 

DE PESTER

Op de sportschool. Mijn pester stapt van zijn handfiets af. Hij ziet me aan komen lopen. ‘Goedemorgen’ mompelt hij … naar de grond kijkend. Ik zeg: 'Hé pestkop, luister eens even  goed. Zolang jij niet je excuus aangeboden heb voor je opmerking dat ik  ruzie heb met de hele ..... ‘

Ik was nog niet uitgesproken .. en  pestkoppie draait zich abrupt om, kijkt me nu wel aan. Hij wil me de hand schudden. Het goed met me maken. Ik aanvaard zijn uitgestoken hand. Nooit had hij de bedoeling gehad mij te pesten, zei hij. Geintjes maken doet hij altijd graag. Maar mij pesten heeft hij nooit gewild. Hij vindt mij een aardige man. Hij mag mij graag. We praten zo af en toe gezellig met elkaar. Dat klopt. Één op één kan je leuk met hem praten. Maar vanuit een groep (mannen) gaat hij eenlingen ‘lopen zieken'. Probeert zo de lachers op zijn hand te krijgen.  

Na het handen schudden sporten we verder. Ondertussen heb ik pestkopje nog niet kunnen confronteren met zijn beschuldiging aan mijn adres, dat ik met iedereen in de hele flat ruzie heb. Als ik hem de andere dag in de gym tegenkom, vraag ik hem er gelijk naar.

‘Ik waardeer en accepteer je excuses van gisteren maar je moet me nu toch eens vertellen,  hoe je er bij komt, dat ik met de hele flat (120 huishoudens) ruzie heb.

Eerst ontkent de pesterd nog dat hij dat gezegd heeft maar die ontkenning slikt hij al gauw in. Hij biedt wederom zijn verontschuldigingen aan. Uiteindelijk wist hij maar een flatbewoner te noemen waarmee ik niet door één deur kon. Een vrouwspersoon, aanhanger van de PVV en die fascist. Deze vrouw staat bekend als een persoon die mensen met een kleurtje liever elders ziet wonen.

‘Toevallig,’ zegt de pester, ‘krijg ik dat PVV-vrouwtje geregeld op de koffie’.

Zij vinden het allebei heerlijk als Wilders aan het schelden is tegen moslims en asielzoekers. Dat is natuurlijk heel verachtelijk, maar … we leven hier gelukkig wel nog steeds in een democratisch land dus ..... 

Ik zelf kon het totaal aantal personen in de flat met wie ik onmin leef nog uitbreiden tot twee. Twee op de 120 dat valt toch reuze mee, nietwaar?

Met het schaamrood op zijn kaken zegt ons pestapie: ‘Ik zal voortaan goed nadenken alvorens wat te zeggen’.