LICHAAMSSAPPEN

Ik heb haar al een tijdje niet gezien. Is ze een beetje jaloers? Heeft ze me soms met Emmy gezien? Of is ze op vakantie ... ziek misschien. Hoe dan ook: ik mis haar. Ze is leuk. Slim ook. Zij is 20 jaar jaar jonger dan ik. Ik hoef niet zo nodig lichaamssappen met haar uit te wisselen. Gezellige gesprekjes over films: zijn al prima. Ze heeft net als ik een Cineville pas, daarmee kan je voor 24 euro per maand zo vaak naar de bios als je maar wil. Onze ‘filmsmaken’ verschillen nogal. Zij houdt van kostuumdrama’s en (Franse) komedies. Ik meer van films over relaties, emancipatie, sociale verhoudingen en biopics, over mensen naar mijn hart.

Mss F, zo mag ik haar noemen (ze heet eigenlijk Frieda), ging een paar weken terug met haar broer een weekendje ‘wellnessen’ in Zuid-Limburg.

‘Jullie doen veel samen, hè? Jij en je broer?’ 

‘Ja,’ knikte ze en aan de blik in haar ogen kon ik zien dat hij een lieve broer voor haar is.  Een man of kinderen heeft ze niet. Wel een piepjong peetzoontje; het kind van een nicht. Zou ze lesbisch zijn, vraag ik me soms wel eens af.

We praten niet alleen over films en sportdingen ook soms een heel klein beetje privé. Nou ben ik zelf een behoorlijke flap-uit. Iedereen mag van mij alles weten, alles zien. Mss F onthult slechts een piepklein beetje privé. Zij is erg  gesloten en soms ineens verrassend heel open.

Ze geeft hatha-yoga lessen aan huis. Ik was gelijk door het dolle heen toen ik dat hoorde en stond gelijk de volgende dag al bij haar op de stoep voor de eerste les.

‘Neen, zo snel werkt dat niet bij mij.’. Heel fijntjes maakte Mss F. me duidelijk dat ze nogal terughoudend was met het thuis ontvangen van mensen (ook cursisten) in haar huis (haar heiligdom). Daar kan flink wat tijd overheen gaan. Ik vraag me dan wel af hoe groot die yoga-groep van haar is.

Pas  na een jaartje sporten  verklapte Mss F. me dat ze, geïnspireerd door haar petekind, een kinderboekje  geschreven had. Ze is nog op zoek naar een illustrator.

‘Leuk dat je schrijft E.  Ik schrijf óók!’ flapte ik er uit: Elke dag een stukje in mijn blog. Dat ‘móét’ je lezen!’

Ik vroeg haar gelijk of ik haar sprookje mocht lezen.

‘Oh, neen, ik bewaak mijn grenzen heel goed,’ zei Mss F. gedecideerd. Ze weigerde mij zelfs de titel van het boekje.

Zo’n stukje als dit, dat nu zo langzamerhand op zijn eind loopt, verschijnt in mijn blog. Alles in mijn blog mag door iedereen dus ook door Mss F. gelezen worden. Grenzeloos.

 

HONDSDOLHEID.

Het gaat geen moer uitmaken of een nieuwe regering straks een verstandiger, beter asielbeleid gaat uitvoeren.

Als het zogenaamd ‘immense' probleem 'asiel' uit het zicht verdwijnt, als het leven van alle dag een beetje beter wordt, dan wordt de gewone man daar níét beter van. Hij is dan niet genezen van zijn extreem-rechtse hondsdolheid.

Verreweg de meeste kiezers zijn niet arm! Ze wónen niet een verloederde multiculturele achterbuurt, ook wel 'zwarte buurt' genaamd. Nieuwe apparatuur, zoals een energie zuinige oven, wasmachine, -droger of koelkast, is géén medicijn tegen blinde buitenlanderhaat.

Rechtsextremisme is een irrationele woede, die gaat over gevoelens, met spook- en vijandbeelden, die worden aangepraat.

In de grote steden moet het natuurlijk verbeteren maar voor het overige staat die opwinding over asiel in geen verhouding tot de ernst en omvang van die problematiek. De opwinding over bestaanszekerheid stond in geen verhouding tot de ernst en omvang van de bestaanszekerheid.

Het ging er voor deze verkiezingen niet één keer over, maar ons grootste probleem is de opwinding an sich.

Het grootste probleem is de opgewondenheid op zich. De alsmaar toenemende consumptie van steeds onbetrouwbaardere media, die onze democratie naar de klote helpt. Zolang de volgevreten meute in haar opwinding blijft hangen - Nederland is kapot!! - komen we tot niets meer. 

Bovendien, de goede luisteraar, weet het al lang: het gaat niet alléén meer om asiel. Het gaat om etniciteit, omvolking en remigratie, het deporteren van mensen, die hier geboren zijn. 

Als je een fascist zijn zondebok afpakt komt hij gewoon met een nieuwe. Is het migratieprobleem zo goed als opgelost dan zijn de nieuwe mogelijke zondebokken gauw gevonden: 'links, transgenders, zigeuners, Joden, lhbti'ers en Nederlandse moslims'. Keus genoeg.

Niemand ontkent nog, dat verstandig en realistisch asielbeleid, waarbij de lasten eerlijk verdeeld worden, broodnodig is. Het is werkelijk naïef om te denken dat welke asielmaatregel dan ook, zou leiden tot het einde van de extreem-rechtse hondsdolheid. 

Hartstikke belangrijk is het, dat het politieke midden (VVD, GLPvdA, D66, CDA) gaat samenwerken en verregaande maatregelen neemt tegen de online verspreiding van fascisme en de rampzalige invloed van buitenlandse algoritmes. 

De Verenigde Staten laten zien dat het zomaar eens de laatste kans kan zijn.

BOODSCHAPPENKARRETJE.

Zo af en toe staar ik als een koe, vanuit mijn keukenraam naar buiten. Ik zie dan buren lopen die ik ken en mensen waarvan ik niet zeker weet of ze m’n buren zijn.

Die buren die ik ken, maar ook die buren die ik niet ken, staan ongetwijfeld ook zo af en toe voor hun keukenraam te ‘koe’keloeren als ik voorbij kom.

 

Ik hoor ze dan al zeggen, daar in hun keukentje, achter dat raam:

 

’Kijk daar gaat ie weer.’

 

‘Wie?’

‘Die kale van vijfde.’

 

‘Wat  zou die gaan doen?’

 

‘Naar de super? Zijn boodschappenkarretje volproppen met bier?’

 

Naar zijn kleinzoon?

Zijn psychiater?

Zijn uroloog?

De bioscoop?

Het theater?

Het circus

Een vriendin?

De hoeren?

 

Ik pak mijn boodschappenkarretje. Naar de super. Voor bier. Met name bier en jonge jenever. Al m’n bier is op. Ik had zo’n dorst en sloeg mijn hand op een lege plaats. Er is alleen Spa Rood en citroensiroop in de koelkast. En, o ja, ook nog vers geperst sinaasappelsap, dat is alleen voor na mijn ontbijt. Thee of koffie had ook nog gekund. Maar nu gaat het puur om bier.

 Buurvrouw Lara is haar bouvier, Brutus, wezen uitlaten. Ze stapt de flat in. Ik er uit. Ze lacht lief. Ook kijkt ze zo schuin weg achterom naar mijn boodschappenwagentje. Alsof ze vermoedt dat ik iets ga dumpen.

Lara zegt niks. Het blijft bij die lieve lach.  Het is een zooitje rondom die afvalcontainers. Acht volle vuilnisbakzakken ernaast. Opengescheurd  door onze gevederde vrienden. Tien vierkante meter rotzooi. Dan bitst die goedlachse Lara opeens in mijn richting:

‘Dat ga ik echnie opruimen, die teringzooi. Dat mag de gemeente mooi zelf doen! Die knakkers van daarnet in dat gemeentekarretje zágen die troep  hier en reden door. Ik laat het ook leggen. Ze kennen de pleuris krijgen.’

Brutus heeft nu wat anders aan zijn hoofd. Hij trekt zijn baasje bijna omver in de richting van mijn boodschappenkarretje. Ruikt het karretje nog naar iets lekkers voor de hond? Het zou best eens kunnen, dat mijn karretje nog een beetje naar rundergehakt ruikt, want dat was gisteren bij de super in de aanbieding, daar kocht ik een kilo van en wie weet heeft dat een beetje gelekt. Ja, dat kan toch. Het karretje kan dat ook niet helpen. Brutus al helemaal niet.

Boodschappenkarretje volproppen! Nu! Snel! 

MALLE BABBE.

Een musical-liefhebber ben ik beslist niet. Alleen de West Side Story en Jezus Christ Superstar vond ik in dat genre geweldig. Nu is mijn vriend Ruud fan van Rob de Nijs. Hij wil graag de musical over Rob’s leven gaan zien. Samen met mij. Hij is een beetje inkennig. ‘Malle Babbe’ zo heet die musical. Die ‘draait’ nog twee dagen in het Nieuwe Luxor. Snel probeer ik twee kaartjes te scoren. Ik offer me wel op. Razendsnel heb ik de tickets. Voor de allerlaatste voorstelling in Rotterdam. Ik betaal een ‘last-minute-prijs’: van 72 euro voor 29 euro! Op rij vijf vlak voor het podium. Echt mazzel.

Luxor is uitverkocht. 1.200 mensen. Ik zit te zowaar genieten. Er wordt goed gespeeld  en  gedanst door een sterke cast. Goede muzikanten. De enorme  speelvloer is omgetoverd tot een circusachtige omgeving, zeer creatief en kleurrijk. Een verwijzing naar de circustijd van Rob de Nijs.

Het is een mooi en vrolijk levensverhaal, dat in deze musical verteld wordt door  Jet de Nijs (gespeeld door Lottie Hellingman) zijn laatst echtgenote. Iets te veel naar mijn zin treden zijn vele vriendinnetjes voor het voetlicht. Het was waarschijnlijk Rob’s realiteit. Hij wordt hier neergezet als lieve, wat naieve man met een gat in zijn hand.

Natuurlijk komen al zijn populaire songs voorbij. Rene van Kooten, de vertolker van Rob speelt en zingt bijna zoals Rob zelf: van ‘Ritme van de regen’ tot ‘Banger Hart’. Alles meegebruld door een enthousiast publiek (ook door mij, voor zover ik de teksten kon).

De toegift van deze cast is werkelijk spectaculair en vol dynamiek.

Ruud is niet zo positief over ‘Malle Babbe’. Hij is Rob de Nijs-fan van het 1ste uur. Op het zang- en dansgedeelte heeft hij niks aan te merken
Hij vond het geheel niet zo lovend voor Rob. Voor hem was het ook te druk op de  Bühne, al die wervelende figuren. Het deed hem denken aan een kindervoorstelling.

Met Rob zijn songteksten was volgens Ruud onnodig en storend geknoeid.
Na een half uur had hij al weg gewild. Uit beleefdheid is hij nog blijven kijken. Het stoorde hem ook dat in het verhaal de eerste vrouw van Rob belachelijk werd gemaakt.! Teleurstelling dus bij hem. Het eerste wat hij straks doet als hij thuis een cd'tje van Rob opzetten en meezingen met de juiste teksten. Geschreven door onder andere Belinda Meuldijk, Boudewijn de Groot, Lennaert Nijgh, Han Kooreneef. Die zijn voor Ruud écht en oprecht en voor de eeuwigheid, weet Ruud.!

Desalniettemin bedankt hij me na afloop, dat ik de kaartjes geregeld had. Hij had het niet willen missen. Ik trouwens ook niet. Een aanrader! Niet meer te zien in Rotterdam. 

WELDENKENDER.

Het is 29 oktober 2025. Als een koe sta ik uit mijn keukenraam naar buiten te staren. Opvallend meer echtpaartjes dan normaal schuifelen voorbij. Samen gezellig stemmen in het stembureau om de hoek. Ik ga zo ook. Alleen.  Mijn sportschool is vandaag ook stemlokaal. Daar moet ik toch wezen.

Bij het binnenlopen van de grote sportzaal hoor ik twee medesporters, laat ik ze voor het gemak Theun en Chiel noemen,  op luide toon, elkaar de vraag stellen:

‘Wat ga jij vandaag stemmen Teun/Chiel?

En even demonstratief scandeert het duo:

‘PVV natuurlijk’.

Het is duidelijk  een provocatie van die mannen naar mij toe.

Want enige dagen eerder had ik een ‘sociaal sportschool praatje’ met Theun. Waarin hij ventileerde dat we ieder mens moeten accepteren zoals hij/zij is. Iedereen in zijn waarde moeten laten.

Ik reageerde daarop dat ik het er niet mee eens was. Voor Wilders en PVV’ers ben ik allergisch.

Theun trok wit weg.  Zooo! Zou Theun dan een PVV’er zijn? Ik kon het haast niet geloven. Ik vroeg het hem op de man af en ja, hoor, hij gaf het grif toe.

Mijn bek viel open! ‘Ik had je weldenkerder ingeschat Theun’.

 Veel tijd voor discussie was erop dat moment niet. Vandaag komt hij er samen met zijn maatje Chiel  bij me op terug. Met de bekende PVV-riedel: hun schuld, te vol, te weinig, te achterlijk, te moslim, te crimineel ,te weinig Nederland voor de Nederlanders, dus daarom PVV.

 Ik stem op de SP vòòr begrenzen van de instroom, veel huizen bouwen, betaalbare, ruime zorg, vermogensbelasting verhogen, verschillen arm-rijk verkleinen enz., geen kinderen in armoede.

 ‘Sorry Theun, dat ik je weldenkender had ingeschat.’

‘Ik had misschien beter kunnen zeggen: ’Dat had ik niet van je verwacht. Ik ervaar je nu ruim tien jaar als een prettig, vriendelijk, sociaal, aimabel, behulpzaam mens. Allesbehalve als een stemmer op een extreem-rechtse, xenofobe partij.

Halverwege deze nacht wordt er al heel wat duidelijk over de uitslag.  

Ik ben heel blij dat Wilders veel stemmers kwijt is en dat D66 knap gewonnen heeft. Jammer dat Ja 21, een zwak aftreksel van de PVV, zo gewonnen heeft. Al met al toch weer een zetel meer naar rechts.

Mijn keuze, de SP, heeft ook dik verloren, van vijf naar twee kamerzetels. Langzamerhand verdwijnt de SP helaas helemaal uit beeld. Blijkbaar niet meer van deze tijd.

EEN LASTIG GESPREK.

Het klinkt misschien vreemd van een volwassen man als ik, maar ik lees regelmatig kinderboekjes.  Die inspireren me.  Ze zijn vaak verrassend, fantasierijk, luchtig, om te lachen en toch leuk!

Daarnaast lees ik natuurlijk ook ‘grotemensenboeken’.  Mijn favoriete schrijvers zijn nu Herman Koch en Karl Ove Knausgärd, een Noor.

De laatste keer dat ik in de bieb was viel mijn oog op het kinderboekje met de titel ‘De dag dat papa over seks begon’ van de Duitse schrijver Marc-Uwe Kling. Hierna enkel stukjes uit het begin van het boekje. De ouders van  Thea (6), Max (12) en Lisa (17) gaan een weekendje weg. Ook dochter Lisa gaat een weekendje doen met haar vriendje Just (17). Voor haar ouders dè aanleiding om een lastig gesprek met Lisa en Just  te gaan voeren.

Een lastig gesprek (begin).

‘O, nee hè’ zegt Lisa, ‘moet dat nu? Ik weet alles allang.’

‘Wat weet je allang?’ vraagt  Thea, die het altijd lukt om bij lastige gesprekken te zijn.

Ze roept broer Max er ook bij: ’Je moet komen er is een lastig gesprek!’

‘Wat is er dan? vraagt Max.

Je zus Lisa,’ zegt papa ‘en Just …’ en dan zegt hij een tijdje helemaal niets.

‘Ze mogen samen een weekendje gaan kamperen,’ zegt mama na een tijdje.

De buurman, die arts, is mag ook mee komen praten. Hij is huidarts. Geeft zalfjes als je overal puistjes hebt.

Lisa snapt niet wat de buurman hier mee te maken heeft.

‘Maar waar we het over willen hebben,’ zegt mama, ‘als twee mensen van elkaar houden, een man en een vrouw bedoel ik …

‘Doe niet zo ouderwets hetero, mam!’ zegt Lisa. ‘Sorry daarvoor hoor Just’. Die antwoordt dat zijn ouders net zo zijn.

‘Wat is dat hetero,’ vraagt Thea. ‘Hetero betekent dat papa en mama denken dat alleen mannen en vrouwen van elkaar kunnen houden’, zegt de buurman.

‘Er zijn ook vrouwen die van vrouwen houden,’ zegt Max.

 ‘Pardon,’ zegt papa, ‘jij ziet te veel op internet.’

‘Het maakt niet uit of het mannen of vrouwen zijn, als twee mensen van elkaar houden, het kunnen er natuurlijk ook drie zijn’ zegt de buurman.

 ‘En nu is het genoeg! zegt papa.

 ‘Nou ja’, zegt de buurman, het is toch zo?’

 ‘Vet cool, buurman,’ zegt Lisa.

 ‘Maar goed,’ zegt mama, 'als twee of meer mannen of vrouwen van elkaar houden …’

 ‘Ze hoeven niet eens van elkaar te houden,’ zegt papa. ‘nee, maar het is beter van wel,’ zegt mama.

 ‘Ja, want dan is het namelijk fijner.’ zegt papa. ’Dat is echt zo. Ik bedoel, dat denk ik. Nou ja, dat zeggen ze tenminste, want ik heb nooit met iemand anders … ‘

En dan houdt papa zijn mond.

 

Dit is het begin van een leuk ‘lastig gesprek’-boekje. ’t Wordt nog veel leuker. Te leen bij de Bieb.

Zo veel leuke kinderboekjes daar. Geweldig ook voor nooit-volwassen volwassenen als ik. 

EEN VERZOPEN KAT.

Er gaan dagen voorbij dat ik geen mens ontmoet. Van heel nabij bedoel ik dan. Natuurlijk, als ik op straat ben, een frisse neus haal, sport, boodschappen doe, het vuil buiten zet, naar de bios of het theater ga, kom ik mensen tegen. Maar om nou te zeggen dat ik ze ontmoet. Nou nee. 

In de foyer van de Groote Schouwburg, ontmoette ik Frits je weet wel. Hij is net zo oud als ik. Wat ik niet gedacht had. Ik had hem op 70 geschat. Hij oogt nog fris en energiek en zo klonk hij ook.

Wanneer ik hem een week later in een klein achteraf theatertje weer ontmoet, was dat heel anders. Ik vond hem er moe uitzien; ongeschoren ook. Dat zei ik hem. 'Moe kan wel kloppen', zei hij, ‘want dat ben ik’. Op zijn ongeschorenheid ging hij niet in. Misschien had ik daar ook niks over moeten zeggen.

Frits keek bozig. Ik had toegezegd om, met mijn zwarte hoed op, vòòr het theatertje op hem te wachten. Ik wachtte echter niet op hem, omdat het goot. Bovendien had ik geen zwarte hoed maar een zwart baseballpetje op, wat hij sowieso niet had kunnen zien, omdat ik inmiddels al lang en breed binnen zat te schuilen voor de regen, wat ik hem overigens ook al geappt had maar wat hij duidelijk niet had gelezen.

‘Sorry hoor, Frits, ik had gedacht dat je mijn appje wel zou raadplegen òf gewoon zèlf wel zou bedenken, dat ik niet in die zeikregen zou gaan staan wachten op jou.

Maar jij, Frits bleef daar dus wel wachten op mij, zei je? Wel zeker een kwartier, zei je? Dat is niet waar Frits! Want, sorry, vijf minuten geleden ben ik nog even buiten gaan kijken, waar of je bleef, maar je was in geen velden of wegen te bekennen. Dus een kwartier kan het nevernooit geweest zijn!

Desalniettemin kwam hij binnenzetten als een verzopen kat maar dat kan net zo goed geweest zijn van dat stukkie lopen van het metrostation naar hier, dacht ik. Maar Frits wilde er verder geen woorden meer aan vuil maken.  Hij ging een bakkie koffie halen … ‘of ik ook wou’. ‘Nee, ik sla over’ Heb net nog geplast en als ik zo vlak voor de voorstelling nog wat ga drinken, is dat plassen voor niks geweest.

Het toneelstuk in het kleine theatertje was niet leuk. Dat kon ook niet anders want het ging over de SS’er Rudolf HeSS, die miljoenen Joden, homo’s, zigeuners, geestelijk gehandicapten had helpen vergassen en zich nu schuil hield in een gore stinkkelder in Berlijn, uit angst afgemaakt te worden door de Amerikaanse bevrijder.

Zeer 'meelijwekkend' was de scène waarin de ultieme sadist HeSS in zijn laatste uren als een verzopen katje in de vochtige kelder zit te bibberen van de kou … ‘

Frits was toen al in slaap gevallen.