LICHAAMSSAPPEN

Ik heb haar al een tijdje niet gezien. Is ze een beetje jaloers? Heeft ze me soms met Emmy gezien? Of is ze op vakantie ... ziek misschien. Hoe dan ook: ik mis haar. Ze is leuk. Slim ook. Zij is 20 jaar jaar jonger dan ik. Ik hoef niet zo nodig lichaamssappen met haar uit te wisselen. Gezellige gesprekjes over films: zijn al prima. Ze heeft net als ik een Cineville pas, daarmee kan je voor 24 euro per maand zo vaak naar de bios als je maar wil. Onze ‘filmsmaken’ verschillen nogal. Zij houdt van kostuumdrama’s en (Franse) komedies. Ik meer van films over relaties, emancipatie, sociale verhoudingen en biopics, over mensen naar mijn hart.

Mss F, zo mag ik haar noemen (ze heet eigenlijk Frieda), ging een paar weken terug met haar broer een weekendje ‘wellnessen’ in Zuid-Limburg. ‘Jullie doen veel samen, hè? Jij en je broer?’ ‘Ja,’ knikte ze.  Aan de blik in haar ogen zag ik gelijk dat hij een lieve broer is voor haar.  Een man of kinderen heeft ze niet. Wel een piepjonge peetzoon; het kind van een nicht. Zou ze lesbisch zijn, vraag ik me wel eens af.

We praten niet alleen over films en sportdingen ook soms een heel klein beetje privé. Nou ben ik zelf een behoorlijke flap-uit. Iedereen mag van mij alles weten, alles zien. Mss F onthult slechts een piepklein beetje privé. Zij is erg  gesloten en soms ineens verrassend heel open.

Ze geeft hatha-yoga lessen aan huis. Ik was gelijk door het dolle heen toen ik dat hoorde en stond gelijk de volgende dag al bij haar op de stoep voor de eerste les.

‘Neen, zo snel werkt dat niet bij mij.’. Heel fijntjes maakte Mss F. me duidelijk dat ze nogal terughoudend was met het binnen laten van mensen (ook cursisten) in haar huis (haar heiligdom). Daar kan flink wat tijd overheen gaan. Ik vraag me dan wel af hoe groot die yoga-groep van haar is.

Pas  na een jaartje sporten  verklapte Mss F. me dat ze, geïnspireerd door haar petekind, een kinderboekje  geschreven had. Ze is nog op zoek naar een illustrator.

‘Leuk dat je schrijft  Ik schrijf óók!’ flapte ik er uit: Elke dag een stukje in mijn blog. Dat ‘móét’ je lezen!’

Ik vroeg haar gelijk of ik haar sprookje mocht lezen.

‘Oh, neen, ik bewaak mijn grenzen heel goed,’ zegt Mss F. gedecideerd. Ze weigerde mij zelfs de titel van het boekje.

Zo’n stukje als dit, dat hier bijna op zijn eind loopt, verschijnt in mijn blog. Alles in mijn blog mag door iedereen dus ook door Mss F. gelezen worden. Grenzeloos.