BELLE.

Aan het begin van deze mooie juni-avond zit ik te genieten van de try-out van de musical ‘Belle en het Beest’. De voorstellig wordt gespeeld door 35 leerlingen van basisscholen in onze buurt.

Aangenaam wordt ik verrast door de aanwezigheid van enkele van mijn naaste  buurvrouwen. Ik verras hèn weer met mijn aanwezigheid hier. Opvallend is de samenstelling van het publiek: van de circa dertig aanwezigen, zijn er slechts twee man. Hoezo? Vraag ik u af.

Een begeleidster vertelde vooraf dat er veel animo was om mee te doen. Met meer dan honderd kinderen werd het ‘Belle-project’ gestart. Na enkele weken van spelen en oefenen met elkaar, ontstond er een vaste kern die het stuk op de planken gaat brengen. Deze groep is ruim een half jaar intensief begeleid (geregisseerd) door medewerkers van het Jeugdtheater Hofplein. Die trainingen vonden plaats in Prinsenhof. Daar wordt nu ook de try-out gespeeld. Het verhaal is simpel:

Belle, een slimme jonge vrouw wordt verliefd op een beestachtig wezen. Belle en het Beest draait om de kracht van liefde en het belang van innerlijke schoonheid boven alles. Belle en het Beest is inspirerend omdat de film een ander beeld laat zien van de liefde.

 Het enthousiasme spat er van af. Een en al dynamiek en spelplezier. Een uitstekende vondst is het om elk personage (behalve Belle) te laten spelen door vier spelertjes. Elk groepje wint zo duidelijk aan creativiteit.

Voor de ojectieve toechouwer steken twee spelertjes met kop en schouders boven de anderen uit. Natuurtalenten. Het meisje dat Belle speelt heeft alles in huis. Een natuurlijke , relaxte présence, een fijne stem (zang en spraak), mooie soepele bewegingen. Alles is bij haar vanzelf raak.

 Een van de speelstertjes van het strijdbare viertal (klein, bol hoofdje en klein paardenstaartje) viert haar rol met alle expressieviteit die ze in huis heeft. En dat is nog al wat. Ze peakt met al haar acts. Haar aanstekelijk enthousiasme, haar expressieve, inmiddels rood aangelopen, bolle gezichtje en haar dansende paardenstaartje blijven op het netvlies staan van menig toeschouwer.

Niet alleen deze twee spelertjes verdienen schouderklopjes. De hele groep, bestaande uit 27 nationaliteiten verdient een groot compliment.

Het  is voor mij een zeer grote weldaad deze kinderen met zulk een diverse achtergrond hier bezig te zien. Te ervaren hoe groots ze zijn op wat ze met elkaar wilden maken.

Waar een wil is, blijkt een weg te zijn. 

VISSPULLEN.

Hij mag graag vissen. Had ik geen idee van. Ik ken hem al jaren. Nooit met een hengel gezien. Ik heb het over m’n broertje!

Mijn broertje en ik hebben het  over vissen en hengels. Dat komt zo omdat mijn buurman Theo me vroeg of ik iemand wist voor zijn visspulletjes. Vissen was bijna zijn alles geweest. Maar nu is het over. Alle hengels doet hij nu weg. Hij hoeft er niet de hoofdprijs voor te hebben.

Toen ik het daar zo met Theo over had, wist ik nog niet dat m’n broertje graag een hengeltje uitgooit. Hij is meteen enthousiast. Dat merk ik aan zijn gestotter. Altijd als hij enthousiast is gaat hij erger stotteren … ook als ie zit te liegen trouwens.

Begin juni was m’n broertje bij me. We gaan samen, in zijn auto, naar een verjaardag. Onderweg wil m’n broertje weten of ik het er nog met de buurman over gehad heb. Over die hengels.

Nee, waarom zou ik. Ik heb zelf helemaal geen interesse in die visspullen. Ik houd ook helemaal niet van dat vissen met die haakjes. Ik hèb ooit in mijn even wel eens gevist. Met een schepnetje. Daarmee ving ik stekelbaarsjes en boerenlulletjes.

Maar … ik begreep hem verkeerd. Hij had zelf wel belangstelling voor die spulletjes.

Ik heb Theo en m’n broertje met elkaar in contact gebracht.  Ze hebben afgesproken dat m’n broertje op maandagmorgen 16 juni, tussen 10 en 12 uur naar Theo komt. Om die hele vishandel van Theo over te nemen. Ze moeten nog een prijsje afspreken maar daar komen ze wel uit. Theo is al lang blij want er komt wat plek vrij in zijn berging. Ook zijn vrouw Jeannette verheugt zich daar op.

Theo en Jeannette hebben vanmorgen van tien tot twaalf zitten wachten op hem. Tevergeefs. Om kwart over twaalf: stuurt m’n broertje een app. Naar Theo en ook naar mij:

‘Ik heb pech met mijn auto. Ben gisteren weggesleept. Mijn auto wacht een dure reparatie. Ik heb mijn geld nu hard nodig voor m’n auto. Kan het niet uitgeven aan hengels’.

Zelfs door het appje van m’n broertje heen hoor ik hem erger stotteren dan anders.

Ik schaam me rot voor Theo en Jeannette. 

ROOD.

Vier weken geleden was ik ook al in Den  Haag. Ik stond daar met , met 99.999 anderen in een rode lijn. Toch blijft de Nederlandse overheid ‘Israël’ de hand boven het hoofd houden en is Nederland medeplichtig aan de volkerenmoord (genocide) in de Gaza.

Vandaag ben ik dus weer gegaan, nu met 149.999 anderen, om de druk op de Nederlandse overheid op te voeren. Ik heb niet de illusie, dat na twee van die grote demonstraties, de overheid om zal gaan.

Het kan ook helpen om bedrijven te boycotten, die medeplichtig zijn aan de genocide in de  Gaza: HP, Siemens, Chevron, Caltex, Texaco, Google, Barclays, Disney, MacDonald, Pizza hut, Domino’s Pizza en Burger King.

De organisatie heeft de demonstranten wederom verzocht iets roods aan te trekken om de onderlinge eenheid te symboliseren. Maar net als vier weken terug ben ik in het zwart. Ik hèb niks anders! Althans, dat dacht ik. Want als ik bijna in Den Haag ben, realiseer ik me dat ik wel degelijk iets roods in huis heb. Namelijk: mijn Sparta-petje. Volgende keer beter. Dan ga ik voor G.A.Z.A.!

De demonstranten vormen een dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving.  Dat vind ik prachtig.  Dat geeft ook aan hoe breed dit protest gedragen wordt.

Onderweg worden voornamelijk Engelstalige leuzes gescandeerd. Eerlijk gezegd houd ik daar niet van. Nederlandstalige leuzes heb ik liever. Maar goed, het past ook weer wèl bij de internationale deelname aan deze demonstratie.

-        Holocaust is no excuse for genocide

-        Every time the media lies! Another child in Gaza dies.

Met een surveillerende politieagente praat ik even terloops. Ze moet meelopen, opletten en snel doorseinen als er iets mis dreigt te gaan.

Enige tijd later ging het opeens goed mis. Ik loop tegen een Amsterdammertje aan, zo’n paaltje in het trottoir weetjewel en val plat op mijn bek. Met bloedrode knieën, ellenbogen en handen als gevolg … zo voldoe ik dan onbedoeld toch nog aan het verzoek van de organisatie.

Klein leed natuurlijk in vergelijking met … . Met zo veel hulptroepen om me heen, die gelijk op zoek gaan naar pleisters en desinfecterende middelen. Maar dat is niet nodig, want ik viel vlakbij een EHBO-post.

Ik loop de demonstratie moeiteloos uit. Geen centje pijn.

Ja, nu ik dit zit te schrijven, au … overal pijn.

‘Geen aanstelleritis!’

Het goede gevoel van deze middag stilt die pijntjes gewoon!

FILMFEESTJE.

FILMFEESTJE

Vandaag  wordt de vijfenzestigste verjaardag gevierd van bioscoop Cinerama. De organisatie trakteert mij en de andere bioscoopliefhebbers op lekkere hapjes en drankjes. Maar veel belangrijker is dat Cinerama trakteert op een eenmalige herhaling van succesfilms uit het verleden. Daar heb ik er vier uitgepikt:

-        The big Lebowski

-        You ‘ve got mail

-        Grand Hotel Budapest

-        Een documentaire over Jules Deelder

 The Big Lebowski.

The Big Lebowski wordt beschouwd als een van de meesterwerken van de gebroeders Joel en Ethan Coen. De film, die talloze bizarre wendingen heeft, draait om een ultiem relaxt figuur, Jeff “The Dude” Lebowski , die per abuis wordt aangezien voor een miljonair met dezelfde naam, wiens vrouw nogal wat schulden heeft gemaakt. Als ‘The Dude’ thuis wordt overvallen door een stel gangsters die zijn vloerkleed bezoedelen, besluit hij op zoek te gaan naar zijn steenrijke naamgenoot om een schadevergoeding te vragen. Hij wordt daarbij vergezeld door zijn bowlingvriend Walter Sobchak , een Vietnamveteraan met overduidelijke tekenen van PTSS.

De persoonsverwisseling zet een keten van bizarre gebeurtenissen in gang. The Dude en Walter raken verstrikt in een web van afpersing, ontvoering, verduistering, avantgarde-kunst en de gekste intriges. Zelf heb ik zo nu en dan geen idee waar ik naar zit te kijken … vermakelijk is het zeer zeker.

Grand Hotel Budapest.

Monsieur Gustave, de zwierige conciërge van vijfsterrenhotel Grand Budapest probeert in 1932 samen met piccolo Zero uit handen van de fascisten te blijven. Voor het eerst schemert er in Andersons jongensboekwereld iets van de boze buitenwereld door. Wat nog niet wil zeggen dat The Grand Budapest Hotel niet meer herkenbaar is als een Wes Anderson-film. De malle personages, bonte kleuren en hyperrealistische omgeving zijn gebleven. Net als de droogkomische humor, de tomeloze energie en de bijzondere aandacht voor vorm en aankleding.

You ‘ve got mail.

Twee tegenpolen in het dagelijks leven ontdekken elkaar via een anoniem e-mail contact. De eerste ontmoeting, is leuk om te zien gelardeerd met een spervuur van beledigingen. Een Romcom dus over virtueel kennismaken en grootstedelijke beslommeringen. Dragend voor deze film is de natuurlijke wijze waarop Meg Ryan haar rol invult. Wat een heerlijke actrice.

Deelder

Leuk om een heel jonge Deelder te zien met lag haar en baardje, bij een van zijn eerste optredens.

Als vader draagt hij, met zijn dochter Ari op zijn arm een gedicht over haar voor.

Later in de documentaire zien we dochter Ari als manager van haar vader; ze corrigeert hem dan op enkele uitspraken die Jules doet in een radio-interview.

Grappig is de zin die Deelder uitspreekt over zijn bezoek aan Columbia: ‘Er is waarschijnlijk nooit zo veel drugs Colombia binnengesmokkeld als op de dag dat ik voet op Colombiaanse bodem zette’. Hilarisch is Deelders gedicht waarin hij wel honderden  verschillende woorden voor kut(je) achter elkaar opzegt: ‘O, kutje, o, spleetje, o, poesje, o, gleufje  … enz (dit zijn er nog maar vier) In de documentaire werkt het erg op de lachspieren als een Colombiaanse dichter hetzelfde gedicht doet het Spaans.

  

't Was een mooie dag. Waanzinnig druk in Cinerama. Nog een paar ouwe bekenden gesproken.

Van de films viel me achteraf Grand Hotel Budpest wat tegen. Van die andere drie heb ik wederom genoten.

NESSELANDE

Op deze snikhete vrijdag heb ik wat te weinig bewogen naar mijn zin. Ik besluit deze avond een uurtje lekker relaxed te gaan wandelen in de richting van Nesselande. Echt super wandelweer is het niet. Dertig graden en makkelijk ademen? ….Nou nee!

 Ik ben er bijna. Na een uur en een kwartier lopen. Bezweet. Ik ben wel toe aan een kwartiertje rust. In de richting van het Nesselandstrandje loop ik. Het gaat tegen half  negen. Veel strandgangers geven er de brui aan. Ik loop tegen de grote stroom strandverlaters in. Het zijn er zeker honderden en als ik dichterbij het standje kom zie ik dat er daar nog eens honderden actief zijn. Evenals op de boulevard.

 Ik vind zowaar een leeg bankje.  Drink hier rustig mijn bidon met citroensiroop leeg. Geniet van de flanerende mannen en vrouwen, die mooi lopen te zijn.

 Als ik genoeg gezien en gedronken heb ga ik terug naar het metrostation. Daar staat een aantal politiewagens. De agenten, een tiental, staat opgesteld langs de route naar het station. Op de twee perrons staat twee treinstellen klaar. De treinen kunnen niet niet vertrekken omdat ze te vol zitten. Niet iedereen past in de wagons.

 Er ontstaat een soort ballet. Wanneer de ene trein lijkt te kunnen vertrekken rennen passagiers van de andere trein naar die vertrekkende trein, waardoor die trein weer niet weg kan. En dat gebeurde zo  een aantal malen. Tot grote hilariteit van de ‘dansers’.

  Pas als de politieagenten zich er mee gaan bemoeien gaat het werkelijk lukken. Ze controleren of alle deuren dicht zijn en houden passagiers tegen die toch nog mee willen.Als dat gebeurd is kan er vertrokken worden.

 Ik zeg het niet graag zo . Maar het is nu eenmaal zo. Dan hoef ik het toch niet in te slikken, toch? Dat treinstel waarin ik stond was voor 100% met de donker gekleurde medemens gevuld. Op mij na dan. Ik ben echt de enige bleekscheet in die metro.Zij van kleur: dik en  dun, met en zonder petje, met en .zonder grote, dikke billen, met en  zonder kroes, en met die populaire, diep in de bilnaat verdwijnende maillots.

 Tsja, en dan was het strand en de boulevard dus nog steeds overvol. Dat ballet op het metroperron zal zich later op de avond weer herhalen. De metro kan de Nesselade-strand drukte niet aan.

CINERAMA 65 JAAR.

In 2025 bestaat mijn favoriete bioscoop en tweede huiskamer Cinerama precies 65 jaar, en dat gaat gevierd  worden! Op zaterdag 14 juni presenteert het filmtheater daarom een hele dag en nacht met klassiekers, waaronder Do the Right Thing , Dr. Strangelove, Grand Budapest Hotel en The Big Lebowski, om maar een paar hoogtepunten te noemen.

En er is meer: een gratis toegankelijk Rotterdams programma, karaoke én ‘Heel Cinerama Danst’ met DJ’s tot diep in de nacht.

Klasssiekers.

Vanaf 11.00 uur kan je voor 6,50 euro genieten van een klassieker op het witte doek. Er is zelfs een Rotterdam-zaal met films over onze stad, die je gratis kunt bekijken. En een verjaardag is niet compleet zonder…? Taart! Bezoekers die er zelf een bakken en meenemen om te delen, krijgen een filmticket cadeau.

Avondprogramma en raad de plaat

Om 13.00 uur wordt er geproost op Cinerama. Wie wil, kan daarna nog de hele dag (en nacht) door. Met livemuziek, dj’s en karaoke duurt het feest tot in de late uurtjes, Het filmtheater blijft tot 4.00 uur open.

Een historisch pand

Het pand aan de Westblaak is in 1956 ontworpen door de architecten B. Hoogstraten en G.E. Lette. In 1957 opende bioscoop Scala de deuren met Charlie Chaplins A King in New York als eerste film. Drie jaar later veranderde Scala in Cinerama, dat recent werd uitgeroepen tot ‘Echt Rotterdams Erfgoed’. Toch is de toekomst van het filmtheater onzeker, omdat het huurcontract van Kinepolis in 2025 afloopt.

Er zijn vanuit het bedrijf en Rotterdammers die de bioscoop graag bezoeken grote zorgen of het pand en de culturele functie blijven. De actiegroep Cinerama moet blijven zet zich in voor duurzaam behoud van het filmtheater. Hiervoor verzamelden ze meer dan 27.000 handtekeningen, die de actiegroep overhandigde aan de wethouders van bouw en cultuur.

Meer informatie en tickets vind je op de website van Cinerama.

VERDOSE.

 

 

 

  

TE HOOG.

Met mijn fietshelm nog op ga ik om vijf voor half vier, op een bankje naast Hotel New York zitten. Ik ga mijn twaalfuurtje verorberen. Ik verwen mezelf met een krentenbol, een Elstar en een bidon gevuld met citroensiroop.

Ik zit net even in het verlengde van Rijnhavenbrug. Een gids vertelt aan haar groepje de historie van dit stukje Rotterdam. Ze ontkomt er dus niet aan te vertellen over de voormalige hoerenbuurt Katendrecht aan de overkant. De oorspronkelijke naam van deze brug, ‘de Rijnhavenbrug’ wordt in de volksmond al snel ‘de Hoerenloper’. Het tuttige Duitse damesclubje moet er enigszins besmuikt om lachen.

Inmiddels zit een dame naast me. Op het andere puntje van de bank. Mooie vrouw. Jaar of 45.  Ze heeft op mijn bakje een nieuwe tijdelijke werkplek gevonden. Een werkplek bovendien, waar ze mag roken, want af en toe zuigt ze aan een -e-sigaret. Het is een fijn zonnig plekje.  Ik kan hier alleen mijn mobiel maar raadplegen als ik met mijn rug naar het zonnetje ga zitten. 

De dame naast me is bezig een appartement te verkopen. Een appartement in het giga flatgebouw ‘de Rotterdam’ vierenveertig verdiepingen hoog op de Wilhelminakade.  Het appartement dat ze verkoopt is op de 34^e etage en is verbouwd van drie- tot tweekamerwoning. Er zit een nieuwe keuken in en de badkamer is opnieuw betegeld met de crèmekleurige tegels 'die jij wilde'.

'Nou, dan zien we elkaar morgen op de vierendertigste. Ik zal in de deuropening staan. Okee, tot morgen Marina'. Einde gesprek.

Ik heb intussen mijn twaalfuurtje op en maak aanstalten om naar huis te fietsen.

De dame naast me zit nog druk aantekeningen te maken op haar mobiel. Ik bedenk me, om straks, als ze uitgewerkt is, tegen haar te zeggen: ’Zohoo, hebt u even een fijn werkplekje gevonden, mevrouw.’

Maar zij is me vòòr en zegt: ’Ik jaag u toch niet weg, hè meneer , met mijn gerook en gebabbel?’

 'Oh, nee,  zeker niet ... ik wou u net zeggen, dat maar boft met zo'n lekker werkplekkie in de zon ... dus eh ...  Marina gaat dat appartement op de 34^e  verdieping kopen voor 750.000 euro?

‘Ja waarschijnlijk wel’.

’Het geld heb ik wel liggen. Maar 34 hoog? Ik zou niet durven.’

Het is vier uur. Relaxed fiets ik terug naar mijn huisje. Vier hoog. Hoog genoeg.