Met mijn fietshelm nog op ga ik om vijf voor half vier, op
een bankje naast Hotel New York zitten. Ik ga mijn twaalfuurtje verorberen. Ik
verwen mezelf met een krentenbol, een Elstar en een bidon gevuld met
citroensiroop.
Ik zit net even in het verlengde van Rijnhavenbrug. Een gids vertelt aan haar groepje de historie van dit stukje Rotterdam. Ze ontkomt er dus niet aan te vertellen over de voormalige hoerenbuurt Katendrecht aan de overkant. De oorspronkelijke naam van deze brug, ‘de Rijnhavenbrug’ wordt in de volksmond al snel ‘de Hoerenloper’. Het tuttige Duitse damesclubje moet er enigszins besmuikt om lachen.
Inmiddels zit een dame naast me. Op het andere puntje van de
bank. Mooie vrouw. Jaar of 45. Ze heeft
op mijn bakje een nieuwe tijdelijke werkplek gevonden. Een werkplek bovendien,
waar ze mag roken, want af en toe zuigt ze aan een -e-sigaret. Het is een fijn
zonnig plekje. Ik kan hier alleen mijn
mobiel maar raadplegen als ik met mijn rug naar het zonnetje ga zitten.
De dame naast me is bezig een appartement te verkopen. Een appartement in het giga flatgebouw ‘de Rotterdam’ vierenveertig verdiepingen hoog op de Wilhelminakade. Het appartement dat ze verkoopt is op de 34e etage en is verbouwd van drie- tot tweekamerwoning. Er zit een nieuwe keuken in en de badkamer is opnieuw betegeld met de crèmekleurige tegels 'die jij wilde'.
'Nou, dan zien we elkaar morgen op de vierendertigste. Ik zal in de deuropening staan. Okee, tot morgen Marina'. Einde gesprek.
Ik heb intussen mijn twaalfuurtje op en maak aanstalten om naar huis te fietsen.
De dame naast me zit nog druk aantekeningen te maken op haar mobiel. Ik bedenk me, om straks, als ze uitgewerkt is, tegen haar te zeggen: ’Zohoo, hebt u even een fijn werkplekje gevonden, mevrouw.’
Maar zij is me vòòr en zegt: ’Ik jaag u toch niet weg, hè
meneer , met mijn gerook en gebabbel?’
‘Ja waarschijnlijk wel’.
’Het geld heb ik wel liggen. Maar 34 hoog? Ik zou niet durven.’
Het is vier uur. Relaxed fiets ik terug naar mijn huisje. Vier hoog. Hoog genoeg.
