BELLE.

Aan het begin van deze mooie juni-avond zit ik te genieten van de try-out van de musical ‘Belle en het Beest’. De voorstellig wordt gespeeld door 35 leerlingen van basisscholen in onze buurt.

Aangenaam wordt ik verrast door de aanwezigheid van enkele van mijn naaste  buurvrouwen. Ik verras hèn weer met mijn aanwezigheid hier. Opvallend is de samenstelling van het publiek: van de circa dertig aanwezigen, zijn er slechts twee man. Hoezo? Vraag ik u af.

Een begeleidster vertelde vooraf dat er veel animo was om mee te doen. Met meer dan honderd kinderen werd het ‘Belle-project’ gestart. Na enkele weken van spelen en oefenen met elkaar, ontstond er een vaste kern die het stuk op de planken gaat brengen. Deze groep is ruim een half jaar intensief begeleid (geregisseerd) door medewerkers van het Jeugdtheater Hofplein. Die trainingen vonden plaats in Prinsenhof. Daar wordt nu ook de try-out gespeeld. Het verhaal is simpel:

Belle, een slimme jonge vrouw wordt verliefd op een beestachtig wezen. Belle en het Beest draait om de kracht van liefde en het belang van innerlijke schoonheid boven alles. Belle en het Beest is inspirerend omdat de film een ander beeld laat zien van de liefde.

 Het enthousiasme spat er van af. Een en al dynamiek en spelplezier. Een uitstekende vondst is het om elk personage (behalve Belle) te laten spelen door vier spelertjes. Elk groepje wint zo duidelijk aan creativiteit.

Voor de ojectieve toechouwer steken twee spelertjes met kop en schouders boven de anderen uit. Natuurtalenten. Het meisje dat Belle speelt heeft alles in huis. Een natuurlijke , relaxte présence, een fijne stem (zang en spraak), mooie soepele bewegingen. Alles is bij haar vanzelf raak.

 Een van de speelstertjes van het strijdbare viertal (klein, bol hoofdje en klein paardenstaartje) viert haar rol met alle expressieviteit die ze in huis heeft. En dat is nog al wat. Ze peakt met al haar acts. Haar aanstekelijk enthousiasme, haar expressieve, inmiddels rood aangelopen, bolle gezichtje en haar dansende paardenstaartje blijven op het netvlies staan van menig toeschouwer.

Niet alleen deze twee spelertjes verdienen schouderklopjes. De hele groep, bestaande uit 27 nationaliteiten verdient een groot compliment.

Het  is voor mij een zeer grote weldaad deze kinderen met zulk een diverse achtergrond hier bezig te zien. Te ervaren hoe groots ze zijn op wat ze met elkaar wilden maken.

Waar een wil is, blijkt een weg te zijn. 

SONJA'S WANDELCLUB EN DE ERVAREN WANDELAAR ROB

Een stel sportieve zeventigers, tien dames en twee heren, staan, bij lekker weer, elke maandagmiddag rond een uur of een in het Huis van de Wijk Lage Land te trappelen om er dik drie uur op uit te gaan. Het is onze wandelclub. De ene week wandelen we dicht bij huis. In het Kralingse Bos. De andere week lopen we in een andere buurt van Rotterdam zoals Kralingen, het Noorden of Spangen. Ook wagen we ons nog wel eens wat verder van huis. Dan genieten we, al wandelend,  van stadjes in de buurt van Rotterdam; zoals Gouda, Vlaardingen, Dordrecht of Delft.  We lòpen natuurlijk nìèt helemaal naar die plaatsen buiten het Kralingse Bos. Daar gaan we dan naar toe met de trein of metro.

Met een gerust hart kunnen we dat doen omdat ‘Sonja’s wandelclub’ met wandelaar Rob een genie in huis heeft, die, zonder dollen, ontzettend veel kennis in huis heeft over reizen met de trein. Maar nog veel meer dan van reizen met de trein, weet hij  van het reizen met de metro. Daar hoef je hem helemaal niets over wijs te maken. Eigenlijk mag je wel zeggen, en dat zegt hij zelf gewoonweg ook: ‘Van reizen met de metro weet ik àlles. Al tientallen jaren lang reis ik dagelijks met de metro. Ik ben er echt kind aan huis.’

Wij hebben het eigenlijk nooit hardop gezegd maar het is wèl zo: ere wie ere toekomt: zonder Rob kunnen we niet. We zouden in de verkeerde metrostations en op de foute perrons terechtkomen en in de verkeerde metro’s stappen. ‘Sònja !!’ hoor je Rob dan in het metrostation zeggen, met de klemtoon op Son, ’je moet  niet naar links maar naar rechts, want als we dààrheen gaan, dan gaan we weer terug naar huis.’

Gelukkig  is hij er altijd bij. Door een kleine ongesteldheid laat hij zich niet kisten. Elke maandag om kwart voor een staat hij al vrolijk te trappelen in het Huis van de Wijk Lage Land. Hij zal glimmen van trots als hij dit leest. Het is ook beslist niet overdreven ... bovendien: het is niet alleen fijn om hem er bij te hebben op het gebied van ‘de weg weten.’  Rob is in de groep een ware sfeermaker, een gezellige prater. Hij babbelt vrolijk met iedereen.  Van vele … neen: van álle markten is hij thuis: politiek, godsdienst, muziek. Helemaal leeft hij op als hij kan praten over zijn vakanties. Hij is in zijn leven al in ontiegelijk  veel buitenlanden geweest. Daar wisselt hij graag ervaringen over uit met de mede-wandelaars, die toevallig ook in het zelfde gebied geweest zijn.

Halverwege de wandeling wordt er altijd een halfuurtje gepauzeerd. We drinken thee, cappuccino, Spa rood en een enkeling heeft alcohol nodig. Rob trakteert zich de laatste weken op een  warme chocolademelk met slagroom.

Tsja, Rob is ook een grapjas. Als hij bijvoorbeeld vindt dat Sonja de pauze wat te lang laat uitlopen gaat hij naar haar toe en zegt: ’Sònja (weer met die klemtoon op Son) het speelkwartier is al voorbij hoor!’ Ook een bekende dijenkletser van Rob is: Hé, Sonja, gisteren was er een bekende van jou op tv.’ ‘O ja, wie dan?’ vraagt Sonja nieuwsgierig. ‘Sinterklaas’ zegt Rob, gierend van de pret.  Ook dolt hij Sonja nog al eens met haar lieve hondje: ‘Jahaaa Sonja je hondje luistert altijd heel braaf naar jou, hè maar echte mannen  doen dat niet hoor!  

Wandelen is Rob’s z’n lust en zijn leven. Het komt regelmatig voor dat hij drie keer per week met een andere groep op pad is. Hij organiseert die wandelingen ook meestal zelf. Die ervaring heeft hij, dat merk je duidelijk.

Tijdens ònze wandelingen ‘jeuken zijn vingers’, dat kan hij niet verhullen. Hij realiseert zich altijd bijtijds, dat dit niet ‘Rob’s wandelclub’ is. Keurig netjes houdt hij zich dan in en laat hij Sonja van ‘Sonja’s wandelclub’ haar eigen plan uitvoeren.