VERZETSHELDEN.

 

Ik ga naar de dodenherdenking. Redelijk wat mensen. ’t Loopt eigenlijk precies zoals verwacht. Op het vuur, de herdenkingsrozen en de kou na. Altijd is het daar koud op 4 mei tussen half acht en half negen. Ik ga er in mijn uppie heen en denk in mijn uppie weer terug naar huis te gaan. Dat gaat dus niet zo. Dan zie ik Ruud. Ik had hem in elk park, op elk leuk wandel- of fietspad kunnen tegen komen, maar nee, hij is hier, bij deze herdenking. Hij kwam toevallig langs fietsen. Was bij het graf van zijn moeder geweest. Hij ziet al die mensen en dat vuur en wil daar het fijne van weten. Hij heeft zich de hele dag niet gerealiseerd dat het 4 mei is. Laat staan Dodenherdenking. Maar eenmaal op dit plein, is hij een en al aandacht voor het gebeuren hier.

Ook Joop is er. Laat ik hem voor het gemak een sportvriend noemen. Al een paar maanden zien we elkaar drie keer per week op de sportschool. Hij doet daar net als ik mee aan ‘fifty fit’, een groepsactiviteit voor vijftig plussers. Niet zo heel erg moeilijke oefeningen, maar prima voor zeventigers als Joop en ik. Zolang we de dag erna nog spierpijn hebben, blijven we fiftyplussen.

Joop maakt me er op attent dat in de kerk een mini-expositie is ingericht:

 ‘Straatnamen in het Lage Land genoemd naar Rotterdamse Verzetshelden in de Tweede Wereldoorlog.’

 Bijvoorbeeld: het plein waar de herdenking vandaag plaats vindt, is genoemd naar verzetsheld: Samuel Esmeijer.

 Janwillem, een buurtgenoot, die ik op de Dag van de Arbeid in Amsterdam ontmoette, had ik wel een klein beetje verwacht.

Ik ben weer eens te vroeg. Sta er al een minuut of tien. Ik word op mijn rug getikt. Janwillem! Met een handgebaartje van hem naar de vrouw naast hem, maakt hij me duidelijk dat zij zijn vrouw is. Ik stel me aan haar voor. Zij zegt ook hoe ze heet maar ik vergeet haar naam onmiddellijk.

Na afloop is er koffie mèt die expositie in de kerk. Daar hoop ik Janwillem en vrouw nog te kunnen spreken. Maar ze hadden er, na het defilé langs de kransen voor de gevallenen, blijkbaar genoeg van. Jammer.

Samen met Joop en Ruud bekijk ik de kleine expositie over die moedige, door de nazi’s vermoorde verzetshelden, waar in het Lage Land straatnamen naar zijn genoemd.

Vandaag herdenken we onder andere die dappere mannen.

DODENHERDENKING..

 

Vandaag. 4 Mei. Dodenherdenking. Ik  ga zoals gewoonlijk naar het Samuel Esmeijerplein, bij het winkelcentrum. Daar is elk jaar een sobere, veel te weinig bezochte herdenking. Vele groeperingen uit de deelgemeente Alexander zijn present. Er wordt vuur ontstoken. Woorden gesproken door prominente buurtbewoners. Kransen gelegd. En er wordt op passende wijze gemusiceerd en gezongen. De plechtigheid begint om half acht.

De slachtoffers van de holocaust worden dan herdacht en de mensen die gedood zijn in de Tweede Wereldoorlog. Ik ga dat anders doen, want ik ben de baas van mijn eigen mind. Ik ben daar straks wel om half acht. Maar ik ga daar niet uitsluitend de holocaust-slachtoffers en de gevallenen van de Tweede Wereldoorlog herdenken. Het herdenken op zich vind ik prima. Maar niet alleen de doden herdenken van 40 – 45. Ik kan het voor mijn gevoel niet maken om de holocaust loodzwaar te gaan staan herdenken, hoe vreselijk het ook was, terwijl Israël anno nu bezig is genocide in het kwadraat te plegen op de Palestijnen. Met als wapen ‘honger’.

Okee, het was  buitengewoon kwaadaardig wat Hamas (de Palestijnen) flikten in oktober 2023. Die terroristische aanval kostte 1134 Israeliërs het leven, waaronder 39 kinderen. Er waren 700 gewonden. Dat was een misselijk makende aanval. Maar de wraak van Israël staat niet in verhouding tot wat Hamas aanrichtte. Van oktober 2023 tot nu, doodde Israël 45.000 Palestijnen  en 14.500 Palestijnse kinderen. Dat is niet alleen wraak. Het lijkt meer op volkerenmoord.

Die holocaust krijgt in mijn herdenking best nog wel een waardige plek. Ik ga die holocaust-slachtoffers virtueel vragen of zij óók niks geleerd hebben van de streken van Hitler en zijn foute maatjes. Ik ben benieuwd naar hun antwoord.

4 mei 2025 ga ik àlle slachtoffers herdenken, die van de holocaust en zeer zeker ook degenen die gesneuveld zijn èn degenen, die èlke dag weer zullen sneuvelen door oorlogsgeweld.  

Meer dan ooit in mijn leven ervaar ik dreiging van dictatoriale machthebbers, China, de Verenigde Staten en Rusland, die met hun oorlogen dood en verderf kunnen zaaien. Als Nederlander kan ik niet veel meer doen dan me sterk blijven maken voor een humanistische democratische samenleving.

Dat komt bij zo'n herdenking dan ook bij me op.

   

 

 

OPDRINGERIG.

Vanmiddag heb ik met een vriendin, Liesbeth, afgesproken om de voorstelling ‘Reclaim’ van het festival ‘Circusstad Rotterdam’ te bezoeken. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik haar weer eens zie. Ik was toen nog getrouwd. Mijn kinderen waren nog jong. Eens in veertien dagen spraken we een ochtendje bij mij thuis af. We dronken koffie, of neen, zij dronk thee, Earl Grey thee, en ik koffie. Met die bezoekjes ben ik al snel gestopt omdat mijn vrouw daar chagrijnig van werd.

Liesbeth was de partner van een collega van mij. Ze was me nooit in het bijzonder opgevallen. Een vriendelijke, goedlachse vrouw, dat wel. Niet echt een schoonheid. Het was dan ook nog nooit voor gekomen dat ik aanstalten maakte om haar te versieren. Sterker: ik dacht zo af en toen zelfs: ‘Ik snap niet wat Johan in haar ziet.’

Op een gezellige avond voor buurtbewoners vloog ze me om de hals. Ik was er totaal door verrast. Ik had net een paar bitterballen op een bordje gelegd en zocht nog wat drinkbaars. ‘Dans je de hele nacht met mij’ klonk het door de feesttent. Ze kuste aanvankelijk nogal opgewonden mijn wangen. Ze hield me daarbij behoorlijk stevig vast. Brutaal, nou, opdringerig bijna drukte ze haar lippen op de mijne. Haar tong zat al snel in mijn mond en dat was het precies moment dat ik geen weerstand meer aan haar kon bieden.

Tegenwoordig zou je het gedrag van Liesbeth grensoverschrijdend noemen. Ik zou haar aan kunnen geven.

We hebben heel kort getongd. In de drukte van dat buurtfeest konden we natuurlijk niet uitgebreid gaan staan vrijen. Later op de avond, zo herinner ik me, hebben we nog wel even vlug-vlug seks gehad in het kantoortje dat ik in die buurt had. Mijn vrouw en Johan, de organisatoren van het feest hadden het veel te druk om zich met ons bezig te houden.

Zo plotseling ze in mijn leven opdook, tientallen jaren geleden, zo verrassend kwam ze kort geleden ook weer terug. We ontmoetten elkaar op een concert van de punkband ‘Tramhaus’. Zo af en toe gaan we iets leuks doen, namen we ons voor, zoals vanavond dus.

We hebben echt zitten genieten. Vijf acrobaten, die ook musiceerden, dansten en zongen. Een grandioze voorstelling, die de grenzen tussen publiek en artiesten deden vervagen.

 

Circusstad Rotterdam – festival is nog t/m 4 mei. Zie https://circusstad.nl/programma

 

 

 

 

 

 

 

DAG VAN DE ARBEID.

Hè, hè, ik ben d’r moe van. Ben blij dat ik achter m’n laptop zit om iets te schrijven over deze eerste mei, niet de dag van de miljonairs of de miljardairs maar de dag van de arbeid. Georganiseerd door vakbond FNV in Amsterdam. Tientallen bussen in het hele land zijn gecharterd om de duizenden ‘1 mei vierders’ naar de hoofdstad te rijden. Met zijn tienduizenden zijn we: FNV’ers, Groenlinks-PvdA’ers, SP’ers, Nieuwe Communisten, Revolutionair Socialisten, de Rode Morgen, Workers and Students Fighting Imperialism, en de Demokratik Isci Dernekleri Federasayonu!

We lopen twee uur door een snikheet Amsterdam. Van het Museumplein naar het Martin Luther Kingpark. Een sliert mensen van een paar kilometers. We steken niet onder stoelen of banken, dat de kosten van levensonderhoud omlaag moeten, dat het afgelopen moet zijn met moslimhaat, racisme en etnisch profileren, dat het minimum-jeugdloon omhoog moet, de loonbelasting omlaag en de vermogensbelasting fors omhoog moet, dat de woningnood bestreden moet worden, de afbraak van de zorg stopt en dat Israel onmiddellijk ophoudt met het uitmoorden van de Palestijnen.

Amsterdammers scanderen, hangend uit hun ramen op 1, 2 en 3 hoog de actie-leuzen mee en moedigen de demonstranten aan.

De organisatoren zijn vergeten dixies langs de route plaatsen. Een geluk bij een ongeluk dat we bij alle winkeliers terecht kunnen voor onze boodschappen’. Grote klasse mensen.

In het Martin Luther Kingpark worden op het hoofdpodium de apothekersassistenten gehuldigd voor hun puike actieresultaat: een loonsverhoging van maar liefst 20%. Daarna probeert de FNV nog wat leden te werven (genant) en spelen op dat podium een uur lang leuke Nederlandstalige bandjes.

Het eten en drinken is prima geregeld. Het eten en drinken is vanmiddag allemaal gratis: patatjes met alle denkbare sauzen, worstenbroodjes, poffertjes, ijsjes, allerlei blikjes alcohol vrije drank. Vanmiddag allemaal gratis en zoveel als je maar wil of op kan.

Ik heb bijna de hele dag in gezelschap doorgebracht van Louis. Ik ga per ongeluk naast hem in de bus zitten. We halen ouwe en soms ook gekke koeien uit de sloot. We ontdekken, dat we al tientallen jaren veel gemeenschappelijke kennissen hebben maar vandaag ontmoeten we elkaar voor het eerst. Heel wonderlijk ook: we wonen op nog geen tien minuten afstand van elkaar.

De 1 mei-viering wordt afgesloten met een sensationele zang-, dans- en djembé-act op de muziek van het wervelende strijdlied ‘Bella Ciao’. De act wordt ondersteund door van het podium omhoog spuitend vuurwerk.

In de bus terug naar Rotterdam voel ik me voldaan. Het is goed geweest. Jammer, dat witte mensen, met grijze (en kale) koppies oververtegenwoordigd zijn op dit soort bijeenkomsten.

Waar blijft de jeugd en de diversiteit? Vraag ik ook u af.

JEHOVA'S.

Ik ga in augustus op vakantie naar Edinburgh. Daar heb ik een paspoort voor nodig. Moet ik vanmiddag laten maken. Dat kan in de Deelgemeente-winkel Alexander.

Ik ben te vroeg. Een half uur. Zoals ik zo vaak véélste vroeg ben. Wat zou dat toch zijn? Ik merk pas te laat dat ik weer te vroeg zal zijn. Als ik  van te voren zou weten, dat ik te vroeg zou zijn, zou ik wel een boek of een krant meenemen. Nooit heb ik wat om de tijd te doden. Ja, nu heb ik het verrukkelijke weer.

Op het bankje voor die paspoortwinkel is nog net één plekje vrij. Ik ga daar zitten in mijn korte broek. Precies tussen een jonge vrouw, die er leuk uit ziet, in haar vrolijke zomerrokje en een minder appetijtelijke oude dame met een blauwachtig permanentje.  

Ik wil in augustus met bruine benen naar Edinburgh. Dus ga ik met mijn blote benen languit in het zonnetje zitten. Ondertussen probeer ik wat te verzinnen om met die leuke vrouw in contact kan komen. ‘Het weer’ vind ik te makkelijk. ‘Haar leuke rokje’ bijna grensoverschrijdend. ‘De opengebroken straat’. Ja … dat zal wel lukken … en net als ik adem haal om wat te gaan zeggen, komt een jongen van een jaar of tien op haar af gerend:

‘Ma, ze hebben daar óók een bal, ik ga mee doen’.

‘Oh, wat leuk. Zal ik met je mee gaan?’. Hij antwoordt niet. De vrouw loopt een paar stappen van ons bankje af. Kijkt haar zoon na, die verdwijnt achter een houten trottoirafzetting verderop. Ze blijft daar staan.

Die oude vrouw grijpt haar kans nu ze alleen met mij op dat bankje zit. Ze biedt me een folder aan. Een jehova folder over de here god. Jehova’s zijn het ergst.

‘Ik wil helemaal niks met jehova-getuigen te maken hebben, mevrouw'.

‘Jehova-getuigen ontkennen of verdoezelen grensoverschrijdend gedrag, misbruik van kinderen, geweld binnen het huwelijk. Abortus is taboe’, mevrouw.

‘Van wie heeft u die informatie? Dat zijn roddels en complottheorieën, meneer.’

‘Jehova’s mogen geen gebruik maken van de normale rechtbank. Ze hebben hun eigen justitie. Ouderlingen, die recht spreken: slagers, die hun eigen vlees keuren’. 

Mijn informatie is onbetrouwbaar volgens haar. ‘Lees de bijbel (gods woord) er maar op na. Dat homoseksualiteit niet mag staat daar ook in. Wij bekeren homo’s tot hetero’s door gebed, duiveluitdrijving’.

‘Volslagen idioot!’ zeg ik. Als ik dan tegen haar lieg dat ik een flikker ben, weet ze niet hoe snel ze weg moet komen.

Het halfuurtje wachten is voorbij gevlogen, met dank aan de dames en de knetterende zon. Mijn benen zijn weer wat bruiner. Het is tijd om mijn paspoort op te halen.

MINIWORLD.

Het is vandaag veel te mooi weer om binnen te blijven zitten. Een lekkere wandeling of een gezonde fietstocht passen meer bij deze dag.  Miniworld is dan de gulden middenweg. Beetje fietsen heen en terug  en twee uurtjes daar binnen. Miniworld is een soort mini-madurodam maar dan uitsluitend over Rotterdam. Zelf ben ik er niet zo dol op maar mijn vriend Ruud zeurt me nu al zo lang aan m’n kop …

’t Is ook gratis. Net als zo veel attracties in het Rotterdamse. Althans, als je een Rotterdampas hebt. Normaal kost die pas 65 euro. Minima betalen niks. Ik ook niet omdat ik vrijwilligerswerk doe.   

Je leert in miniworld de geschiedenis, architectuur en maritieme traditie van Rotterdam nog wat beter kennen. Zie hoe treinen, auto’s hun weg vinden. Bekijk de landelijke Nederlandse landschappen vol met windmolens en dorpjes. Miniworld Rotterdam is een uitstekende manier om je te oriënteren op de stad en èxtra leuk als het rot weer is.

Tegelijk met ons arriveert een busje van ‘Stichting Gezellie’ vier al wat oudere mongolen en twee begeleiders stappen uit.  Opvallend snel, sneller dan je van zo’n clubje zou verwachten zijn ze binnen. Ze hebben er duidelijk zin in.

Ruud is opgewondener dan anders. Met name de vele treintjes boeien hem mateloos. Hij blijft fotograferen en herhaaldelijk laat hij mij zijn mooie plaatjes zien. Word het wel een beetje zat op den duur, maar goed, we zijn zo weer buiten.

Wat ik zelf erg leuk vind om te zien is het ‘nieuwe’ Sparta stadion, het nieuwe mini-Kasteel … inmiddels óók al weer meer dan 25 jaar oud.  Die kuip van zuid laat ik links liggen. Daar heb ik nog nooit wat mee gehad en dat wil ik graag zo houden.

Erg rustig hier vanmiddag. Een opa en oma kijken zeer geïnteresseerd rond. Oppassers zijn het. Ze laten hier hun kleinkinderen baldadig gillen en heen en weer rennen. Hun vader en moeder zijn op vakantie in Spanje. Weten zich geen raad, zonder werkende airco en vriezer. (Dit laatste verzin ik ter plekke).

Het clubje van Gezellie blijkt linea recta te zijn doorgelopen naar Mini-Blijdorp. Geluiden van brullende apen en grommende leeuwen verlevendigen deze presentatie. Hiervoor zijn ze gekomen. De vier oude mannen gaan er helemaal in op. Hun begeleiders moeten zo af en toe de bekkies en neuzen van de mannen een beetje schoonmaken.

Ruud en ik hebben het hier wel gezien. We gaan ijs eten. Daar is het vandaag nou helemaal de dag voor.

 

EEN BEETJE VERLIEFD.

Toen ik nog een jongeman was beschouwde ik bejaarde mannen over het algemeen als armzalige stumperds. Grijs, kaal, gerimpeld, krom, stram, mank, jampot-brillenglazen, kruk, dikke pens, handfiets, grijze kledij (geen 50 tinten), hoedje, petje, stropdas, wit overhemd, Javaanse Jongens, sigaren, pijptabak met toffeesmaak en tot op het bot zo bang voor schade aan zijn Dafje voor de deur door roekeloos ballende jongelui. Respectloos.

Ik heb er als jongeman nooit zo erg op gelet maar liefkozingen bijvoorbeeld … werd er op straat eigenlijk wel eens gevreeën? Ook iets als vreugde … ik heb de gezichten van de mij omringende mensen zelden of nooit zien stralen.

Toen ik jong was, deden m’n gedachten wel eens een sprong naar voren, naar de tijd, dat ik pakweg 75 jaar zou zijn. Hoe zal het leven dan zijn? Eerlijk gezegd, dacht ik, dat het leven van mij als oudere net zo ‘z’n gangetje’ zou gaan als dat van die oude mensen in mijn jeugd: ziek, zielig, nooddruftig, saai, traag, chagrijnig, verveeld, van de ene feestdag naar de andere hobbelend, eindeloos in trance, babbelen over ziek zijn en beter worden, eenzaam èn moederziel alleen zijn.

Ik had nooit verwacht, dat mijn leven op mijn 75^e nog zo feestelijk zou zijn. Met leuke activiteiten, sportief, cultureel, sociaal ook. Volop leven in de brouwerij. Ik zeg wel eens, en niet eens gekscherend: ‘ik kom elke dag een uur tekort.’

Ik heb toffe mensen om me heen.  Doe leuke dingen. Bier drinken, fietsen, wandelen, bios, sportschool, theater, fotograferen, koken, uit eten. Met mannen of vrouwen, maakt niet uit. Ook in mijn uppie kan ik me goed vermaken: boeken, krant lezen, koken, eten, planten, tv kijken, stukje schrijven.

Het was voor mij als jongeman absoluut onvoorstelbaar, dat een oude krakkemikkige man van in de zeventig nog een beetje verliefd zou kunnen worden  op een vrouw in zijn omgeving.

Nu ik zelf zo oud ben verbaast, me dat niet meer. Niet op allemaal, maar zeker op vier van de zes vrouwen waar ik mee om ga, ben ik ‘een beetje verliefd’. Op de één iets meer dan de ander. Dat dan weer wel.