DODENHERDENKING..

 

Vandaag. 4 Mei. Dodenherdenking. Ik  ga zoals gewoonlijk naar het Samuel Esmeijerplein, bij het winkelcentrum. Daar is elk jaar een sobere, veel te weinig bezochte herdenking. Vele groeperingen uit de deelgemeente Alexander zijn present. Er wordt vuur ontstoken. Woorden gesproken door prominente buurtbewoners. Kransen gelegd. En er wordt op passende wijze gemusiceerd en gezongen. De plechtigheid begint om half acht.

De slachtoffers van de holocaust worden dan herdacht en de mensen die gedood zijn in de Tweede Wereldoorlog. Ik ga dat anders doen, want ik ben de baas van mijn eigen mind. Ik ben daar straks wel om half acht. Maar ik ga daar niet uitsluitend de holocaust-slachtoffers en de gevallenen van de Tweede Wereldoorlog herdenken. Het herdenken op zich vind ik prima. Maar niet alleen de doden herdenken van 40 – 45. Ik kan het voor mijn gevoel niet maken om de holocaust loodzwaar te gaan staan herdenken, hoe vreselijk het ook was, terwijl Israël anno nu bezig is genocide in het kwadraat te plegen op de Palestijnen. Met als wapen ‘honger’.

Okee, het was  buitengewoon kwaadaardig wat Hamas (de Palestijnen) flikten in oktober 2023. Die terroristische aanval kostte 1134 Israeliërs het leven, waaronder 39 kinderen. Er waren 700 gewonden. Dat was een misselijk makende aanval. Maar de wraak van Israël staat niet in verhouding tot wat Hamas aanrichtte. Van oktober 2023 tot nu, doodde Israël 45.000 Palestijnen  en 14.500 Palestijnse kinderen. Dat is niet alleen wraak. Het lijkt meer op volkerenmoord.

Die holocaust krijgt in mijn herdenking best nog wel een waardige plek. Ik ga die holocaust-slachtoffers virtueel vragen of zij óók niks geleerd hebben van de streken van Hitler en zijn foute maatjes. Ik ben benieuwd naar hun antwoord.

4 mei 2025 ga ik àlle slachtoffers herdenken, die van de holocaust en zeer zeker ook degenen die gesneuveld zijn èn degenen, die èlke dag weer zullen sneuvelen door oorlogsgeweld.  

Meer dan ooit in mijn leven ervaar ik dreiging van dictatoriale machthebbers, China, de Verenigde Staten en Rusland, die met hun oorlogen dood en verderf kunnen zaaien. Als Nederlander kan ik niet veel meer doen dan me sterk blijven maken voor een humanistische democratische samenleving.

Dat komt bij zo'n herdenking dan ook bij me op.

   

 

 

EEN KLEURTJE.

Ik loop door een verlaten straat. De straat wordt wat smaller. Buigt naar links in de richting van een steil bruggetje. Hier werd ik eens met vrienden Carlos en Mounir door een politieagent staande gehouden.

Er waren horloges en sieraden gestolen uit de etalage van een naburige juwelier. Een paar straten terug. Ooggetuigen hadden daar drie mannen bezig gezien. Dus hij liet Carlos en Mounir met hun handen in hun nek tegen de brugleuning staan om hen te fouilleren. Die twee stonden geboeid tegen de brugleuning. Ik niet. Ik werd niet geboeid. Ik moest ‘mijn bek’ houden (ik had nog helemaal niks gezegd) en naar het water kijken. Ik hoefde zelfs niet eens mijn handen in mijn nek te leggen. Ik had zo weg kunnen lopen. Ik wist wel waarom dat zo ging. Carlos en Mounir hadden een kleurtje. En mensen met een kleurtje zijn niet te vertrouwen. Die gaan het meest van alle mensen in de fout. Donkere mensen zitten het meest van alle mensen in de bak. O, wat was het politieagentje gretig aan het voelen in de zakken van die twee jongens van kleur. En natuurlijk vond hij niks. Want we waren die avond op de schaakclub geweest. Na het schaken waren we rustig naar huis gaan wandelen. Tot we oom agent tegenkwamen met zijn racistische inslag. Natuurlijk vond hij niks in de zakken van mijn vrienden. Hooguit sleutels, sigaretten, ov-card maar verder niks.
Ik zei de agent dat ik hem er van verdacht een racist te zijn. ‘Je hebt gewoon een hekel aan gekleurde mensen. Waarom heb je mij niet gefouilleerd?’
Hij antwoordde me dat hij op zijn gevoel af ging. Jij ziet er ontspannen uit. De andere twee heren stralen ondeugendheid uit. Alleen heeft mijn intuïtie me vandaag in de steek gelaten, want bij beide heren heb ik niets van de gestolen goederen kunnen vinden.

Nee, natuurlijk zei hij dat niet. Hij zei alleen: ‘Bek dicht!’ en gelijk daar achter aan: ‘Ik slinger jou op de bon wegens belediging van een ambtenaar in functie. Hoe komt u er in godsnaam bij om mij een racist te noemen? Ik doe gewoon mijn werk. Meer niet’.

‘Neen, je bent een racist: die jongens zijn zwart, dus in jouw ogen verdacht. Dat kan je niet maken man. Ik ga een klàcht tegen jóú in dienen.’

Dit ‘grapje ‘ kostte me 80 euro, evenveel als die keer dat ik moest betalen voor ‘wild plassen’.