Hè, hè, ik ben d’r moe van. Ben blij dat ik achter m’n
laptop zit om iets te schrijven over deze eerste mei, niet de dag van de
miljonairs of de miljardairs maar de dag van de arbeid. Georganiseerd door vakbond
FNV in Amsterdam. Tientallen bussen in het hele land zijn gecharterd om de
duizenden ‘1 mei vierders’ naar de hoofdstad te rijden. Met zijn tienduizenden zijn
we: FNV’ers, Groenlinks-PvdA’ers, SP’ers, Nieuwe Communisten, Revolutionair
Socialisten, de Rode Morgen, Workers and Students Fighting Imperialism, en de
Demokratik Isci Dernekleri Federasayonu!
We lopen twee uur door een snikheet Amsterdam. Van het
Museumplein naar het Martin Luther Kingpark. Een sliert mensen van een paar
kilometers. We steken niet onder stoelen of banken, dat de kosten van
levensonderhoud omlaag moeten, dat het afgelopen moet zijn met moslimhaat, racisme
en etnisch profileren, dat het minimum-jeugdloon omhoog moet, de loonbelasting
omlaag en de vermogensbelasting fors omhoog moet, dat de woningnood bestreden
moet worden, de afbraak van de zorg stopt en dat Israel onmiddellijk ophoudt
met het uitmoorden van de Palestijnen.
Amsterdammers scanderen, hangend uit hun ramen op 1, 2 en 3
hoog de actie-leuzen mee en moedigen de demonstranten aan.
De organisatoren zijn vergeten dixies langs de route plaatsen.
Een geluk bij een ongeluk dat we bij alle winkeliers terecht kunnen voor onze
boodschappen’. Grote klasse mensen.
In het Martin Luther Kingpark worden op het hoofdpodium de
apothekersassistenten gehuldigd voor hun puike actieresultaat: een
loonsverhoging van maar liefst 20%. Daarna probeert de FNV nog wat leden te
werven (genant) en spelen op dat podium een uur lang leuke Nederlandstalige
bandjes.
Het eten en drinken is prima geregeld. Het eten en drinken
is vanmiddag allemaal gratis: patatjes met alle denkbare sauzen, worstenbroodjes,
poffertjes, ijsjes, allerlei blikjes alcohol vrije drank. Vanmiddag allemaal gratis
en zoveel als je maar wil of op kan.
Ik heb bijna de hele dag in gezelschap doorgebracht van Louis.
Ik ga per ongeluk naast hem in de bus zitten. We halen ouwe en soms ook gekke
koeien uit de sloot. We ontdekken, dat we al tientallen jaren veel gemeenschappelijke
kennissen hebben maar vandaag ontmoeten we elkaar voor het eerst. Heel
wonderlijk ook: we wonen op nog geen tien minuten afstand van elkaar.
De 1 mei-viering wordt afgesloten met een sensationele
zang-, dans- en djembé-act op de muziek van het wervelende strijdlied ‘Bella
Ciao’. De act wordt ondersteund door van het podium omhoog spuitend vuurwerk.
In de bus terug naar Rotterdam voel ik me voldaan. Het is
goed geweest. Jammer, dat witte mensen, met grijze (en kale) koppies
oververtegenwoordigd zijn op dit soort bijeenkomsten.
Waar blijft de jeugd en de diversiteit? Vraag ik ook u af.
