Sandra loopt voorop, met haar typische lichte tred, een meter of twee achter haar galoppeert Ria. ‘We hóéven geen afstand meer te houden, hoor Sandra’.
‘Ja, dat weet ik ook
wel, ik ben niet achterlijk.’
‘Nou rustig maar, ik wist niet dat je boos zou worden.’
‘Neen! Ik word ook helemaal niet boos, schat, maar dat ik
voorop loop, ja, dat komt alleen omdat ik me een beetje loop op te winden.
Onbewust loop ik dan wat harder dan jij. Maar hier ben ik weer, weet je, ik vraag
me af waarom jij er in ’s hemelsnaam voor gekozen hebt om hier in dit kut-parkje te gaan wandelen,
terwijl er aan weerskanten van deze wijk
twee prachtige bossen zijn. Afijn, we
lopen hier nu eenmaal. Ik zal er niet mee over zeuren, jij was aan de beurt om
te kiezen.’
In de verte klinkt een ontroostbaar babygehuil. Het geluid komt naderbij
en blijkt van een kleine niet meer zo jonge kale man te komen. Hij loopt aan de
overkant van de sloot. De man heeft een baby in zijn armen.
‘Het is vast haar opa.’
‘Hoe weet je nou of het een meisje is.’
‘Meisjesbaby’s huilen nu eenmaal een octaaf hoger dan
jongensbaby’s. Dit is duidelijk een
meisje. Ze huilt, als ik het goed hoor, bijna net zoals onze Lieke deed.’
‘Had ie niet beter een wandelwagentje mee kunnen nemen …
daarin dommelen ze meestal nogal gauw in slaap.’
Ze kunnen hun ogen (en oren) niet van de man en baby
afhouden.
‘Zou hij helemaal niks te eten voor dat kind hebben meegenomen?’
‘ Wie zegt dat dat kind honger heeft? Misschien is die opa
wel naar buiten gestuurd met dat kind omdat ze binnen haar gejank zat waren. Tja,
je bent niet voor niks opa.’
Hij gaat op het dichtstbijzijnde bankje zitten.
‘Opa hééft wel wat bij zich, in dat Kruidvattasje.’
De dames zijn er aan de overkant van de sloot ook maar even bij gaan zitten.
‘Opa gaat haar verschonen … die bank is toch veel te hard
voor dat tere poppetje … het lijkt wel of ze nu nog veel harder ligt te krijsen.’
‘O jee, gepoept, logisch dat ze zo te keer gaat …’
‘Kijk, kijk, kijk,
kijk, Ria … hahaha … kijk: met haar waterpistooltje piest zij het overhemd van haar opaatje kletsnat;
het is dus overduidelijk een meisje, hè schat?’
‘Neen, toch niet dan, heb me dus vergist.’
Opa pakt het huilebalkje op om de poepluier netjes in de gemeentelijke
afvalbak te deponeren. De dames maken al aanstalten om door te wandelen, tot ze
zien dat opa weer op het bankje gaat
zitten. ‘Verrek, heeft hij toch nog wat te drinken voor dat kleine wurmpje
meegenomen. Zag je dat San? Hij sabbelde eerst zelf even aan het speentje en deed
hem dan pas in zijn mondje … dat doet ie heel goed, die ouwe.’
Ogenblikkelijk is het hongerige ventje stil. Duidelijk
ontspannen zit opa te genieten van zijn smullende, nog nasnikkende kleinzoon.
Als hij even opkijkt, ziet hij ons zitten. Hij lacht en knikt ons vriendelijk
toe.
‘Eerlijk gezegd voel ik me wel een beetje een voyeur. En jij?’
‘Ja, ik eigenlijk ook.’
De dames zwaaien lachend naar opa en vervolgen hun
wandeling.
