EEN DAGJE NAAR HET STRAND?

Eindelijk strandweer. We rijden op onze e-bikes richting Hoek van Holland. In je enthousiasme over je splinternieuwe e-bike rijd je veel te hard. Ik heb het je al een paar keer gezegd. Je blijft maar racen. Als je een stoplicht op oranje ziet springen versnel je je vaart en sjees je het kruispunt over zelfs al staat het stoplicht al op rood.

Tot nu toe geen probleem. Je jaagt automobilisten de schrik op het lijf. Luid getoeter. Dat kan niet goed blijven gaan. Op de kruising Erasmusbrug - Maasboulevard flik je het weer. De auto’s die al mogen rijden kan je nog ontwijken. De tram meerdert vaart … begint paniekerig te rinkelen, kan niet meer stoppen … knalt tegen je aan. Ik sta netjes voor dat stoplicht te wachten en zie je een meter of vijf door de lucht vliegen. Je splinternieuwe e-bike wordt vermorzeld door de tram. Jij ligt buiten westen op de Maasboulevard. Alles staat stil.

Ik zie je daar liggen, bewusteloos, zonder bril, in je onderbroek … je spijkerbroek is van je lijf gerukt door die zwieper. Het bloed gutst uit je hoofd en zo te zien is je rechterbeen gebroken, want zo heb ik je been tenminste nooit zien liggen. Met je linkerarm zal ook wel wat ‘aan de hand’ zijn, want die zie ik in de gauwigheid niet terug. Hoe dan ook: bekijk het maar jongen, ik fiets lekker alleen door richting Hoek van Holland.

In Schiedam realiseer ik me dat jij alle spullen nog bij je hebt. Zonder handdoek, bikini, broodjes, drankjes, bananen geen strandpret. Die bal en badmintonrackets zullen me worst wezen. Wat valt er te badmintonnen in m’n eentje?

Helemaal weer terug naar dat kruispunt, waar jij van pampus ligt. Alle stoplichten tegen. Een brug gaat ook nog vlak voor mijn neus open. Geheel tegen mijn principes rijd ik 30. Ik wil op dat kruispunt zijn, vóórdat jij in die ambulance ligt.

Ik ben veel te opgejaagd, kijk niet uit. Rijd tegen een fietser van rechts. Dubbele beenbreuk. Verder dan Spoed Eisende Hulp van het EMC komen we vandaag niet.

IK HEB GEDROOMD

‘Ik heb gedroomd’ zegt Carola tegen mij …  ‘maar het is geen leuke droom. We rijden op onze nieuwe e-bikes door het drukke centrum van de stad naar Hoek van Holland. In je enthousiasme over je nieuwe fiets rijd je  veel te hard. Ik heb het je al een paar keer gezegd maar jij blijft kraaien van plezier. Als je van verre ziet dat er een stoplicht op oranje springt versnel je je vaart en sjees je het kruispunt over ook al is het al rood.  Tot nu toe gaat goed. Je jaagt automobilisten de schrik op het lijf. Luid getoeter. Dat kan natuurlijk niet goed blijven gaan. Op de kruising van Erasmusbrug met de Maasboulevard flik je weer hetzelfde kunstje . De auto’s waarvoor het licht al op groen stond kan je nog makkelijk ontwijken maar de tram is al aan het optrekken, begint paniekerig te rinkelen, kan niet meer stoppen en rijdt je aan. Ik sta netjes voor dat stoplicht te wachten en zie je een meter of vijf door de lucht vliegen en je splinternieuwe e-bike vermorzeld worden door de tram.  Jij ligt buiten westen midden op de Maasboulevard. Er ontstaat een verkeersopstopping van jewelste. 

Ik heb geen zin om al dat gedoe af te wachten van politiewagens, ambulances en zo. Jij moet je toch zo nodig onverantwoord en onuitstaanbaar uitsloven op je nieuwe e-bike, dan moet je  ook maar de consequenties  nemen.  Ik zie je daar liggen, met je ogen dicht, zonder bril, in je onderbroek … je spijkerbroek is van je lijf gescheurd door die zwieper. Het bloed gutst uit je hoofd en zo te zien is je linkerbeen gebroken;  zo heb ik dat been tenminste nooit zien liggen. Met je rechterarm zal ook wel wat ‘aan de hand’ zijn, want die zie ik in de gauwigheid niet meer terug. Hoe dan ook: je bekijkt het maar ik ga e-biken over de Westzeedijk en de Rotterdamsedijk richting Hoek van Holland. 

Als ik in Schiedam ben realiseer ik me dat jij alle spullen in je fietstassen gestopt hebt. Zonder de handdoeken, mijn bikini, lekkere broodjes, drankjes, bananen is het gauw gedaan met de strandpret. Dat die bal en de badmintonrackets nog in je fietstassen zal me worst wezen. Jij bent er toch niet bij dus er valt dan niet veel te ballen of badmintonnen samen. Nu moet ik dus weer helemaal terug over de Rotterdamsedijk en de Westzeedijk naar dat kruispunt waar jij van pampus ligt. Alsof de duvel er mee speelt heb ik  alle stoplichten tegen; het lijkt wel een rode golf. Als ik alles gehad denkt te hebben gaat er ook nog een brug vlak voor mijn  neus open. Hoewel ik er helemaal niet van houd, rij ik nu op mijn hardst: 30 kilometer per uur.  Ik wil wel op dat kruispunt zijn, vóórdat jij in de ambulance geschoven bent. Maar … ik ben veel te gehaast, kijk niet goed uit, rijd tegen een e-bikester op die van rechts komt. Heb een dubbele beenbreuk en een hersenschudding …  en nu lig ik  hier naast je. Wat is er eigenlijk gebeurd?’

Ik had een droom, een nare droom