HUISDIER.

Je moet een huisdier nemen, krijg ik regelmatig te horen, van mensen die waarschijnlijk denken dat ik eenzaam ben’. Vandaag weer. Buurman Cor nu.

‘Wat voor beest dan, Cor?
‘Neem een hond, dat zou ‘n prima wandelmaatje voor je zijn.

'Ik ben vaak niet thuis en ga een paar keer per jaar op vakantie ... fietsvakantie meestal … da’s toch niks met een hond .’

'Moet je dan persé gaan fietsen op die vakanties van je? Kan je niet gaan wandelen? Een hond holt graag mee!’

‘Neen’, zeg ik beslist, ’dat zijn meestal fietsvakanties, zei ik al, met groepen, Cor, en bovendien de combinatie hond-fiets … een hond loopt continu in de weg. Dat wordt een kwelling voor dat beest, voor mij en de andere fietsers.’

‘Ook lastig is dat ik dat beest drie of vier keer per dag uit moet laten. Dat gaat me nooit lukken. Neen Cor, een hond is te veel een handenbinder. ‘

‘Vroeger,’ vervolgde ik, ‘ hadden we een heel leuke hond, een bastaard Gordon Setter. Sita heette hij, een vrolijk beest. Zelfs de drie poezen, vonden hem wel tof. Hij liet hen rustig een deel van zijn eten oppeuzelen. Toen moesten we wel vaak iemand regelen om Sita uit te laten. Dat lukte altijd moeiteloos. Ook sleepten we Sita overal mee naar toe. Veel plezier hebben we gehad aan die hond. Die hond ook aan ons, trouwens. Als ik me echter zoals nu, op mijn oude dag, voorstel als hondenbezitter krijg ik op slag een burn-out’.

‘Wat denk je dan van een poes?,’ zegt Cor, ‘dat is een solitair beest, daar heb je geen omkijken naar … èn die heeft zijn kattenbak.’

‘Oh neen, Cor, … die walgelijke kattenbankstank wil ik niet in mijn huis hebben en overal die kattenharen. Ik krijg nou al jeuk‘.

‘Een goudvis misschien? Daar heb je een rustige, propere, niet zo bewerkelijke huisgenoot aan.’

‘Okee Cor, als ik zo af en toe die goudvissenkom bij jou mag stallen, ga ik me daar op oriënteren’.