Ze zijn er nog volop, restaurants die je het gevoel geven, dat je je handen mag dichtknijpen als je daar binnen mag komen. Daarom ga ik niet zo veel uit eten. Het blijft meestal bij een pizzaatje, een patatje pindasaus of iets van de meeneem-Chinees.
Één keer hebben mijn vriendin Cora en ik, héél lekker gegeten in een restaurant, waar we ons ook echt welkom hebben gevoeld. Dat was in het Kasteel van Hoensbroek. Een restaurant in een heus kasteel. Het was er niet druk. Wij werden ontvangen door de kasteelheer zelf. Hij deed van alles in het restaurant, behalve de keuken. We mochten een leuk plaatsje uitzoeken. Ondertussen vertelde hij wat over de geschiedenis van het kasteel en over de specialiteiten van het restaurant (zalmgerechten). Hij excuseerde zich toen hij even naar de keuken liep om daar onze eetwensen door te geven: zalm met sperziebonen, Franse frietjes, een fles wijn en als toetje: dame blanche.
De zalmschotel werd neergezet op een apart tafeltje. De kasteelheer bleef bij ons in de buurt om indien nodig wat bij te scheppen of schenken. In elk ander restaurant zou ik daarvan de zenuwen krijgen maar in dit restaurant liet ik me dit ontspannen welgevallen. Ook Cora kon het goed hebben. Hij drong zich ook niet met een babbeltje aan ons op. Alleen bijschenken en –scheppen deed hij … steeds goed getimed.
De maaltijd was copieus. Eigenlijk wat te veel. Wij legden ons bestek naast onze borden. Vriendelijk vroeg de kasteelheer:
’Heeft het gesmaakt, mevrouw, meneer?’ Hij verdeelde het restant van de wijn eerlijk over onze glazen.
‘Kan ik verder nog iets voor u betekenen?‘
Ik had op mijn witte trui, saus zitten knoeien en vroeg hem of hij een vochtig doekje kon brengen om de vlek er uit te halen. Dat was geen probleem. Het was blijkbaar zo’n futiliteit, dat de kasteelheer zelf met het natte doekje mijn trui schoonmaakte. Hij gebruikte er vast wat wasmiddel bij. De trui was weer als nieuw.
Als dessert hadden we de Dame Blanche, Cora’s lievelingstoetje gekozen. Die was zoals al het eten en drinken hier ‘uit de kunst’. Alleen hadden we nog nooit eerder zo veel geld aan ‘uit eten’ gespendeerd.
Tsja, alle waar naar zijn geld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten