HUISDIER.

Je moet een huisdier nemen, krijg ik regelmatig te horen, van mensen die waarschijnlijk denken dat ik eenzaam ben’. Vandaag weer. Buurman Cor nu.

‘Wat voor beest dan, Cor?
‘Neem een hond, dat zou ‘n prima wandelmaatje voor je zijn.

'Ik ben vaak niet thuis en ga een paar keer per jaar op vakantie ... fietsvakantie meestal … da’s toch niks met een hond .’

'Moet je dan persé gaan fietsen op die vakanties van je? Kan je niet gaan wandelen? Een hond holt graag mee!’

‘Neen’, zeg ik beslist, ’dat zijn meestal fietsvakanties, zei ik al, met groepen, Cor, en bovendien de combinatie hond-fiets … een hond loopt continu in de weg. Dat wordt een kwelling voor dat beest, voor mij en de andere fietsers.’

‘Ook lastig is dat ik dat beest drie of vier keer per dag uit moet laten. Dat gaat me nooit lukken. Neen Cor, een hond is te veel een handenbinder. ‘

‘Vroeger,’ vervolgde ik, ‘ hadden we een heel leuke hond, een bastaard Gordon Setter. Sita heette hij, een vrolijk beest. Zelfs de drie poezen, vonden hem wel tof. Hij liet hen rustig een deel van zijn eten oppeuzelen. Toen moesten we wel vaak iemand regelen om Sita uit te laten. Dat lukte altijd moeiteloos. Ook sleepten we Sita overal mee naar toe. Veel plezier hebben we gehad aan die hond. Die hond ook aan ons, trouwens. Als ik me echter zoals nu, op mijn oude dag, voorstel als hondenbezitter krijg ik op slag een burn-out’.

‘Wat denk je dan van een poes?,’ zegt Cor, ‘dat is een solitair beest, daar heb je geen omkijken naar … èn die heeft zijn kattenbak.’

‘Oh neen, Cor, … die walgelijke kattenbankstank wil ik niet in mijn huis hebben en overal die kattenharen. Ik krijg nou al jeuk‘.

‘Een goudvis misschien? Daar heb je een rustige, propere, niet zo bewerkelijke huisgenoot aan.’

‘Okee Cor, als ik zo af en toe die goudvissenkom bij jou mag stallen, ga ik me daar op oriënteren’.

SERIE 'OMA & OPA' DEEL 31. DOOD GEBOREN.

 

Voorgaande delen van de serie ‘OPA & OMA’ nog eens lezen? Dat kan! Deze serie wordt ook gepubliceerd op mijn blog: ‘stukkiejee.blogspot.com’.  Daar kan de serie ‘Opa & Oma’ vanaf deel 1 nog eens gelezen worden.

Door daar op de knop ‘oudere blogs’ rechtsonder te drukken krijg je telkens meer voorgaande afleveringen van de serie te zien.

Ook eerder ‘werk’ van mij kan je daar lezen. Met de knop ‘homepage’ kom je dan weer terug bij het meest recente verhaal

 

Deel 31: Dood geboren.

Wat voorafging.

Maria is zwanger na verkracht te zijn. Ze baart Kareltje. Dan gaat ze bij een rijke familie (in ’t Hout) wonen en werken. De familie is goed voor haar. Ze wordt verliefd op meneer in ‘t Hout … tegelijk raakt ze ook in verwarring ...

Ene Joop Kikkerd komt drukwerk afleveren. Mevrouw in ’t Hout houdt Kareltje bezig. Dat lijkt Maria te ontroeren … maar het is schúldgevoel, dat haar beroert. In een nare droom worden haar gevoelens ‘duivels’ vergoeilijkt.

Kareltje brult iedereen wakker; hij is niet in zijn ledikantje. Maria slaapt nog diep. Meneer in ’t Hout is het zat: ’Dit moet afgelopen zijn.’  Maria’s liefde voor die man is gelijk over.

Joop brengt Maria met de auto naar haar moeder in Den Bosch.  Er wordt geroddeld over Joop dat  hij een pedo zou zijn. Maria betwijfelt dat. Onderweg naar Den Bosch praten ze erover. Joop struikelt over zijn woorden. Hij kent de roddel. Twee gassies hebben leugens opgehangen. De politie was al bij Joop; bewijs is er niet.

Maria’s moeder herinnert zich raadselachtige verplaatsingen van dieren bij haar thuis. Lijkt op wat er n u met Kareltje gebeurt. En steeds is Maria vlakbij. Maria onthult Joop, dat die verkrachter tevens Kareltjes vader is.  Het knulletje ligt alwèèr niet in zijn bedje.  Zou er soms een verband zijn tussen de verkrachting en die ‘verplaatsingen’?

Maria gaat naar de huisarts voor haar slaapwandelen. Ze krijgt medicijnen en  een verwijsbriefje voor de psychiater. Maria reageert goed op de medicatie. Ze wordt energieker, wil ‘haar vleugels’ uitslaan. Samenwonen met een leuke man in een huisje is haar droom.

Joop wordt elkaar geslagen.  Buurman Klaas weet dat de twee gebroeders van Ooijen Joop mishandeld hebben. ‘Volgende keer ga je er aan, viezerik’, roepen ze Joop na. Klaas, sjouwt hem naar zijn huis. Joop likt zijn wonden en steekt de hand in eigen boezem. Hij is aangeklaagd voor seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ook de misbruikte  kinderen hebben een verklaring afgelegd ... getuigen mogen echter ze niet. Klaas was wèl getuige van het afrossen van Joop.

Joop wordt vrijgesproken. Ten onrechte. Dat wéét hij. Zijn gedachten schieten alle kanten op. Één ding is zeker: Maria vertrouwt hem. Haar woonwens wordt verwezenlijkt.

In de poffertjeskraam laat het trio het zich goed smaken. Joop doet Maria daar een aanzoek om te gaan samenwonen.

Het kleine huisje moet opgeknapt worden. Ze krijgen veel hulp. Maria zorgt goed voor de ‘inwendige mens’. Tè goed volgens Joop.

Maria raakt ondanks haar afkeer van Joops avances zwanger van hem. Haar tweede … hun eerste.

De trouwdag is voornamelijk gezellig. Dissonanten zijn de afwezigheid van Joop ’s vader en de trieste aanwezigheid van zijn moeder. Ook wordt Joop nog herinnerd aan die rechtszaak.  De kinderen van oom Bert dollen met Joop. De familie van Joop lijkt niet blij met dit huwelijk. 

Een kennis van Joop betrapt de van Ooijens op ruiten ingooien.  Hij jent de van Ooijens en vertelt Maria het droeve relaas van Oom Bert.

 

31. Dood geboren.

Het  kind dat Maria al verwachtte toen ze trouwde, werd uiteindelijk na een zwangerschap van zes maanden dood geboren. Na een paar dagen van misselijkheid, braakneigingen, heftige pijnen in haar buik en tussen haar schouderbladen, is Maria hals over kop  door haar benedenbuurman met de auto naar het ziekenhuis gebracht. De verloskundige had al vastgesteld dat het kind overleden was. Het was nu vooral zaak om de foetus zo snel mogelijk uit Maria’s lichaam te verwijderen.  Gelukkig is Maria er verder bijtijds bij geweest zodat  verdere complicaties zijn voorkómen. Ze hoefde het eerst niet zo nodig te weten maar na verloop van enige uren, werd Maria toch nieuwsgierig of ze nu  een jongetje of een meisje gedragen had.  Zes maanden lang droeg Maria dat kind bij zich … ze wist toen  nog niet dat het een meisje was. Zes maanden lang groeide het  stukje bij beetje; steeds meer ging het kindje bewegen. Soms was er vanuit Maria’s buik ineens een uitstulpinkje te zien, van een uitgestoken elleboog of voetje, dan riep Maria Joop erbij en ze liet hem de kleine schokjes op haar dikke buik voelen.

Al die tijd dat ze bewust zwanger was, heeft ze met haar kindje gepraat.  Ze had het ook een naam gegeven. ‘Engeltje’ noemde ze haar kindje. Dat kon zowel een jongetje als een meisje zijn. Joop wist daar niks van. Maria vond het ook niet nodig om het daar met hem over te hebben. Misschien had hij zelf ook wel een lijntje met die kleine in haar buik. Dat zou ze best leuk vinden, als dat zo was, maar ze hoefde het niet persé te weten.

Maria vertelde bijvoorbeeld aan Engeltje over pappa, die hard moest werken en veel centjes verdiende. Over broer Kareltje, die al ruim twee jaar was; een lieve jongen, die vast en zeker ook heel lief zou zijn voor jou, Engeltje.  Ook zei ze tegen Engeltje, dat ze het heel  fijn vond om samen in het bos te wandelen. Dat deden ze dan ook vaak. Maria wou weten wat Engeltje leuker vond ballet of voetballen. Maria zei tegen Engeltje dat ze bezig was een rood-wit gestreept jasje te breien. Als ze daarmee klaar was, ging ze verder met een truitje, een broekje en een paar kousen. Ach, ze vertelde nog zo veel meer dingen; te veel om op te noemen. Mopperen over pappa deed ze ook. Hij zou te veel sigaren roken en borreltjes drinken. Klagen deed Maria tegen Engeltje over dat ze zo vreselijk moe was. Last had van migraine.  Echt een duidelijke signaal kreeg Maria nooit maar ze had wel steeds het gevoel, dat Engeltje het niet vervelend vond om naar al die woorden van haar te luisteren.

Het was voor Maria een nacht vol helse pijnen en misselijkheid geweest. In één nacht was Maria bijna een kilo aangekomen doch uit haar buik kwam geen enkel levensteken. Het contact tussen Maria en Engeltje zou nooit meer verloren gaan.

Het meisje wordt in een klein wit kistje begraven op de R.K. Begraafplaats Sint Bernhardt te Schiedam. Enkele naaste familieleden zijn uitgenodigd om bij de plechtigheid aanwezig te zijn. Zo zijn aanwezig de moeder van Joop, de moeder van Maria, oom Bert en Maria’s zus Rika..

Het is een sobere plechtigheid, die de jonge ouders van Engeltje, enige troost biedt.

 

Morgen:   Deel 32. Uit huis gezet.