Langs wegen in Rotterdam staan grote gele verkeersborden met in dikke, vette letters het woord Boothstock en daaronder een pijl voor hoe je daar dan moet komen. Ik had het gelijk wel kunnen weten. Boothstock klinkt precies als Woodstock. Beetje makkelijk. Het is dus een festival: ‘Harde techno, deephouse en electro’. Zaterdag 15 juni in het Kralingse Bos.
Tegelijk komen er weer geweldige herinneringen bij me boven aan ‘ons’ popfestival in het Kralingse Bos in juni 1971: Pink Floyd (om 4 uur ’s ochtends, bij een opkomende zon: ‘Set control for the sun' magistraal; wederom krijg ik kippenvel), Mungo Jerry (mega hit: ‘In the summertime’ met honderden rond vliegende plastic bordjes) en de onovertroffen Nederlandse country band van Ernst Jansz: CCC. Inc. (de voorloper van Doe maar).
Toevallig was ik afgelopen zaterdag ook bij een festival. In Dordrecht. Aanvankelijk dacht ik dat het niet zo veel zou zijn. Geen enkele naam op de affiches kwam me bekend voor. Toch heel veel belangstelling. Volop vreet- en zuiptentjes ook.
Lekker weer. Grote witte en grijze wolken wisselden het af met een fel stekende zonnetje. Relaxed wandelde ik naar het hoofdpodium. Daar was ik tegen tweeën aangekomen. Er zou om twee uur een optreden zijn. Groot gejuich bij de aankondiging. Ik hoorde in de gauwigheid niet wie er zou gaan komen.
De band die ging optreden deed het leuk; goeie zanger. Sympathiek, bescheiden. Lekker beweeglijk. De muziek is vrolijk. De teksten zijn aanstekelijk. Vrijwel alle nummers waren tweetalig: Frans/Engels. Ik heb een uur van zijn optreden genoten. Werd helemaal vrolijk van Claude. Want dat is zijn naam. Totaal onbekend voor mij. Later hoor ik dat ik met Claude de top-act van het festival getroffen had. Hij had ook al een grote hit in Nederland gehad met het nummer 'Ladada (Mon Dernier Mot)'.
Ik zat nog maar net in de bus naar station Dordrecht of er barstte boven het Wantij-pop zo’n waanzinnige plensbui los. Ook daarmee had ik het getroffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten