EEN STUKJE VOORLICHTING.

Ik kwam om informatie te krijgen over een buitenruimteplan van twee scholen in mijn buurt maar door het gezeik van een aantal opgetrommelde, omwonende, dubieus gemotiveerde ouwe zuurpruimen, is er geen fractie informatie tot mij gekomen.

Aan de overkant van het flatgebouw in de Rodaristraat, waar ik woon, worden nabij de Prinsenlaan, binnenkort twee gloednieuwe scholen opgeleverd. Een basisschool, de Jan Antonie Bijloo en een VMBO, de Thorbeckeschool. Met het nieuwe schooljaar gaan de deuren open voor de leerlingen. De gebouwen zijn al klaar. Aan de buitenruimte: de speelobjecten, het groen, de paden wordt deze dagen met man en macht gewerkt.

Gezien de ligging van beide scholen is het voor de hand liggend dat er één buitenruimteplan komt. Omwonenden van beide scholen werden 25 juni jl. in de Thorbecke uitgenodigd kennis te nemen van het plan voor de buitenruimte. Verheij Integrale Groenzorg en, namens de scholen de Stichting BOOR presenteerden de informatie.

Aanwezig bij die presentatie waren zes bewoners van de Rodaristraat en ongeveer twintig van de Prinsenlaan. Allereerst zij opgemerkt dat het voorlichtingsmateriaal ronduit inferieur was: de powerpoint-presentatie was voor de aanwezigen niet lees-/herkenbaar. De presentator was ongeschikt voor zijn taak: niet enthousiast, matig Nederlands sprekend . In één zin van twintig woorden presteerde de man het om vijf keer iets ‘een stukje’ te noemen ….’. Een stukje gras. Een stukje groen. Een stukje bank. Een stukje tuin. Een stukje heuvel. Een stukje parkeren. Een stukje pad. Een flink stukje irritant.

Doch veel irritanter was, dat de aanwezige bewoners van de Prinsenlaan deze bijeenkomst doelbewust traineerden. Informatie over de buitenruimten kon daardoor niet gegeven worden. Het enige waar deze ernstig verzuurde mensen in geïnteresseerd waren is als volgt samen te vatten: ‘Hoe dwingen we de (zwarte) leerlingen van de Thorbecke VMBO zo ver mogelijk van onze flats weg te blijven en hoe worden deze kinderen zo snel mogelijk het metrostation in gedreven.’

De bijeenkomst, die een uur zou duren, verliet ik na een half uur. De andere Rodaristraatbewoners die het uur wel uitzaten, waren, naar ik vernam, ook niks wijzer geworden. Het Prinsenlaan - gezeik hield aan tot het eind. Jammer, want ik had en heb nog steeds behoefte aan ‘een stukje’ informatie over die buitenruimte.