OPDRINGERIG.

Vanmiddag heb ik met een vriendin, Liesbeth, afgesproken om de voorstelling ‘Reclaim’ van het festival ‘Circusstad Rotterdam’ te bezoeken. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik haar weer eens zie. Ik was toen nog getrouwd. Mijn kinderen waren nog jong. Eens in veertien dagen spraken we een ochtendje bij mij thuis af. We dronken koffie, of neen, zij dronk thee, Earl Grey thee, en ik koffie. Met die bezoekjes ben ik al snel gestopt omdat mijn vrouw daar chagrijnig van werd.

Liesbeth was de partner van een collega van mij. Ze was me nooit in het bijzonder opgevallen. Een vriendelijke, goedlachse vrouw, dat wel. Niet echt een schoonheid. Het was dan ook nog nooit voor gekomen dat ik aanstalten maakte om haar te versieren. Sterker: ik dacht zo af en toen zelfs: ‘Ik snap niet wat Johan in haar ziet.’

Op een gezellige avond voor buurtbewoners vloog ze me om de hals. Ik was er totaal door verrast. Ik had net een paar bitterballen op een bordje gelegd en zocht nog wat drinkbaars. ‘Dans je de hele nacht met mij’ klonk het door de feesttent. Ze kuste aanvankelijk nogal opgewonden mijn wangen. Ze hield me daarbij behoorlijk stevig vast. Brutaal, nou, opdringerig bijna drukte ze haar lippen op de mijne. Haar tong zat al snel in mijn mond en dat was het precies moment dat ik geen weerstand meer aan haar kon bieden.

Tegenwoordig zou je het gedrag van Liesbeth grensoverschrijdend noemen. Ik zou haar aan kunnen geven.

We hebben heel kort getongd. In de drukte van dat buurtfeest konden we natuurlijk niet uitgebreid gaan staan vrijen. Later op de avond, zo herinner ik me, hebben we nog wel even vlug-vlug seks gehad in het kantoortje dat ik in die buurt had. Mijn vrouw en Johan, de organisatoren van het feest hadden het veel te druk om zich met ons bezig te houden.

Zo plotseling ze in mijn leven opdook, tientallen jaren geleden, zo verrassend kwam ze kort geleden ook weer terug. We ontmoetten elkaar op een concert van de punkband ‘Tramhaus’. Zo af en toe gaan we iets leuks doen, namen we ons voor, zoals vanavond dus.

We hebben echt zitten genieten. Vijf acrobaten, die ook musiceerden, dansten en zongen. Een grandioze voorstelling, die de grenzen tussen publiek en artiesten deden vervagen.

 

Circusstad Rotterdam – festival is nog t/m 4 mei. Zie https://circusstad.nl/programma

 

 

 

 

 

 

 

DAG VAN DE ARBEID.

Hè, hè, ik ben d’r moe van. Ben blij dat ik achter m’n laptop zit om iets te schrijven over deze eerste mei, niet de dag van de miljonairs of de miljardairs maar de dag van de arbeid. Georganiseerd door vakbond FNV in Amsterdam. Tientallen bussen in het hele land zijn gecharterd om de duizenden ‘1 mei vierders’ naar de hoofdstad te rijden. Met zijn tienduizenden zijn we: FNV’ers, Groenlinks-PvdA’ers, SP’ers, Nieuwe Communisten, Revolutionair Socialisten, de Rode Morgen, Workers and Students Fighting Imperialism, en de Demokratik Isci Dernekleri Federasayonu!

We lopen twee uur door een snikheet Amsterdam. Van het Museumplein naar het Martin Luther Kingpark. Een sliert mensen van een paar kilometers. We steken niet onder stoelen of banken, dat de kosten van levensonderhoud omlaag moeten, dat het afgelopen moet zijn met moslimhaat, racisme en etnisch profileren, dat het minimum-jeugdloon omhoog moet, de loonbelasting omlaag en de vermogensbelasting fors omhoog moet, dat de woningnood bestreden moet worden, de afbraak van de zorg stopt en dat Israel onmiddellijk ophoudt met het uitmoorden van de Palestijnen.

Amsterdammers scanderen, hangend uit hun ramen op 1, 2 en 3 hoog de actie-leuzen mee en moedigen de demonstranten aan.

De organisatoren zijn vergeten dixies langs de route plaatsen. Een geluk bij een ongeluk dat we bij alle winkeliers terecht kunnen voor onze boodschappen’. Grote klasse mensen.

In het Martin Luther Kingpark worden op het hoofdpodium de apothekersassistenten gehuldigd voor hun puike actieresultaat: een loonsverhoging van maar liefst 20%. Daarna probeert de FNV nog wat leden te werven (genant) en spelen op dat podium een uur lang leuke Nederlandstalige bandjes.

Het eten en drinken is prima geregeld. Het eten en drinken is vanmiddag allemaal gratis: patatjes met alle denkbare sauzen, worstenbroodjes, poffertjes, ijsjes, allerlei blikjes alcohol vrije drank. Vanmiddag allemaal gratis en zoveel als je maar wil of op kan.

Ik heb bijna de hele dag in gezelschap doorgebracht van Louis. Ik ga per ongeluk naast hem in de bus zitten. We halen ouwe en soms ook gekke koeien uit de sloot. We ontdekken, dat we al tientallen jaren veel gemeenschappelijke kennissen hebben maar vandaag ontmoeten we elkaar voor het eerst. Heel wonderlijk ook: we wonen op nog geen tien minuten afstand van elkaar.

De 1 mei-viering wordt afgesloten met een sensationele zang-, dans- en djembé-act op de muziek van het wervelende strijdlied ‘Bella Ciao’. De act wordt ondersteund door van het podium omhoog spuitend vuurwerk.

In de bus terug naar Rotterdam voel ik me voldaan. Het is goed geweest. Jammer, dat witte mensen, met grijze (en kale) koppies oververtegenwoordigd zijn op dit soort bijeenkomsten.

Waar blijft de jeugd en de diversiteit? Vraag ik ook u af.

JEHOVA'S.

Ik ga in augustus op vakantie naar Edinburgh. Daar heb ik een paspoort voor nodig. Moet ik vanmiddag laten maken. Dat kan in de Deelgemeente-winkel Alexander.

Ik ben te vroeg. Een half uur. Zoals ik zo vaak véélste vroeg ben. Wat zou dat toch zijn? Ik merk pas te laat dat ik weer te vroeg zal zijn. Als ik  van te voren zou weten, dat ik te vroeg zou zijn, zou ik wel een boek of een krant meenemen. Nooit heb ik wat om de tijd te doden. Ja, nu heb ik het verrukkelijke weer.

Op het bankje voor die paspoortwinkel is nog net één plekje vrij. Ik ga daar zitten in mijn korte broek. Precies tussen een jonge vrouw, die er leuk uit ziet, in haar vrolijke zomerrokje en een minder appetijtelijke oude dame met een blauwachtig permanentje.  

Ik wil in augustus met bruine benen naar Edinburgh. Dus ga ik met mijn blote benen languit in het zonnetje zitten. Ondertussen probeer ik wat te verzinnen om met die leuke vrouw in contact kan komen. ‘Het weer’ vind ik te makkelijk. ‘Haar leuke rokje’ bijna grensoverschrijdend. ‘De opengebroken straat’. Ja … dat zal wel lukken … en net als ik adem haal om wat te gaan zeggen, komt een jongen van een jaar of tien op haar af gerend:

‘Ma, ze hebben daar óók een bal, ik ga mee doen’.

‘Oh, wat leuk. Zal ik met je mee gaan?’. Hij antwoordt niet. De vrouw loopt een paar stappen van ons bankje af. Kijkt haar zoon na, die verdwijnt achter een houten trottoirafzetting verderop. Ze blijft daar staan.

Die oude vrouw grijpt haar kans nu ze alleen met mij op dat bankje zit. Ze biedt me een folder aan. Een jehova folder over de here god. Jehova’s zijn het ergst.

‘Ik wil helemaal niks met jehova-getuigen te maken hebben, mevrouw'.

‘Jehova-getuigen ontkennen of verdoezelen grensoverschrijdend gedrag, misbruik van kinderen, geweld binnen het huwelijk. Abortus is taboe’, mevrouw.

‘Van wie heeft u die informatie? Dat zijn roddels en complottheorieën, meneer.’

‘Jehova’s mogen geen gebruik maken van de normale rechtbank. Ze hebben hun eigen justitie. Ouderlingen, die recht spreken: slagers, die hun eigen vlees keuren’. 

Mijn informatie is onbetrouwbaar volgens haar. ‘Lees de bijbel (gods woord) er maar op na. Dat homoseksualiteit niet mag staat daar ook in. Wij bekeren homo’s tot hetero’s door gebed, duiveluitdrijving’.

‘Volslagen idioot!’ zeg ik. Als ik dan tegen haar lieg dat ik een flikker ben, weet ze niet hoe snel ze weg moet komen.

Het halfuurtje wachten is voorbij gevlogen, met dank aan de dames en de knetterende zon. Mijn benen zijn weer wat bruiner. Het is tijd om mijn paspoort op te halen.

MINIWORLD.

Het is vandaag veel te mooi weer om binnen te blijven zitten. Een lekkere wandeling of een gezonde fietstocht passen meer bij deze dag.  Miniworld is dan de gulden middenweg. Beetje fietsen heen en terug  en twee uurtjes daar binnen. Miniworld is een soort mini-madurodam maar dan uitsluitend over Rotterdam. Zelf ben ik er niet zo dol op maar mijn vriend Ruud zeurt me nu al zo lang aan m’n kop …

’t Is ook gratis. Net als zo veel attracties in het Rotterdamse. Althans, als je een Rotterdampas hebt. Normaal kost die pas 65 euro. Minima betalen niks. Ik ook niet omdat ik vrijwilligerswerk doe.   

Je leert in miniworld de geschiedenis, architectuur en maritieme traditie van Rotterdam nog wat beter kennen. Zie hoe treinen, auto’s hun weg vinden. Bekijk de landelijke Nederlandse landschappen vol met windmolens en dorpjes. Miniworld Rotterdam is een uitstekende manier om je te oriënteren op de stad en èxtra leuk als het rot weer is.

Tegelijk met ons arriveert een busje van ‘Stichting Gezellie’ vier al wat oudere mongolen en twee begeleiders stappen uit.  Opvallend snel, sneller dan je van zo’n clubje zou verwachten zijn ze binnen. Ze hebben er duidelijk zin in.

Ruud is opgewondener dan anders. Met name de vele treintjes boeien hem mateloos. Hij blijft fotograferen en herhaaldelijk laat hij mij zijn mooie plaatjes zien. Word het wel een beetje zat op den duur, maar goed, we zijn zo weer buiten.

Wat ik zelf erg leuk vind om te zien is het ‘nieuwe’ Sparta stadion, het nieuwe mini-Kasteel … inmiddels óók al weer meer dan 25 jaar oud.  Die kuip van zuid laat ik links liggen. Daar heb ik nog nooit wat mee gehad en dat wil ik graag zo houden.

Erg rustig hier vanmiddag. Een opa en oma kijken zeer geïnteresseerd rond. Oppassers zijn het. Ze laten hier hun kleinkinderen baldadig gillen en heen en weer rennen. Hun vader en moeder zijn op vakantie in Spanje. Weten zich geen raad, zonder werkende airco en vriezer. (Dit laatste verzin ik ter plekke).

Het clubje van Gezellie blijkt linea recta te zijn doorgelopen naar Mini-Blijdorp. Geluiden van brullende apen en grommende leeuwen verlevendigen deze presentatie. Hiervoor zijn ze gekomen. De vier oude mannen gaan er helemaal in op. Hun begeleiders moeten zo af en toe de bekkies en neuzen van de mannen een beetje schoonmaken.

Ruud en ik hebben het hier wel gezien. We gaan ijs eten. Daar is het vandaag nou helemaal de dag voor.

 

EEN BEETJE VERLIEFD.

Toen ik nog een jongeman was beschouwde ik bejaarde mannen over het algemeen als armzalige stumperds. Grijs, kaal, gerimpeld, krom, stram, mank, jampot-brillenglazen, kruk, dikke pens, handfiets, grijze kledij (geen 50 tinten), hoedje, petje, stropdas, wit overhemd, Javaanse Jongens, sigaren, pijptabak met toffeesmaak en tot op het bot zo bang voor schade aan zijn Dafje voor de deur door roekeloos ballende jongelui. Respectloos.

Ik heb er als jongeman nooit zo erg op gelet maar liefkozingen bijvoorbeeld … werd er op straat eigenlijk wel eens gevreeën? Ook iets als vreugde … ik heb de gezichten van de mij omringende mensen zelden of nooit zien stralen.

Toen ik jong was, deden m’n gedachten wel eens een sprong naar voren, naar de tijd, dat ik pakweg 75 jaar zou zijn. Hoe zal het leven dan zijn? Eerlijk gezegd, dacht ik, dat het leven van mij als oudere net zo ‘z’n gangetje’ zou gaan als dat van die oude mensen in mijn jeugd: ziek, zielig, nooddruftig, saai, traag, chagrijnig, verveeld, van de ene feestdag naar de andere hobbelend, eindeloos in trance, babbelen over ziek zijn en beter worden, eenzaam èn moederziel alleen zijn.

Ik had nooit verwacht, dat mijn leven op mijn 75^e nog zo feestelijk zou zijn. Met leuke activiteiten, sportief, cultureel, sociaal ook. Volop leven in de brouwerij. Ik zeg wel eens, en niet eens gekscherend: ‘ik kom elke dag een uur tekort.’

Ik heb toffe mensen om me heen.  Doe leuke dingen. Bier drinken, fietsen, wandelen, bios, sportschool, theater, fotograferen, koken, uit eten. Met mannen of vrouwen, maakt niet uit. Ook in mijn uppie kan ik me goed vermaken: boeken, krant lezen, koken, eten, planten, tv kijken, stukje schrijven.

Het was voor mij als jongeman absoluut onvoorstelbaar, dat een oude krakkemikkige man van in de zeventig nog een beetje verliefd zou kunnen worden  op een vrouw in zijn omgeving.

Nu ik zelf zo oud ben verbaast, me dat niet meer. Niet op allemaal, maar zeker op vier van de zes vrouwen waar ik mee om ga, ben ik ‘een beetje verliefd’. Op de één iets meer dan de ander. Dat dan weer wel.

  

 

 

DE BRAVELOODS.

 

Ik had graag op koningsdag een leuk hoedje gekocht bij een marktkraampje. Er was werkelijk zo veel fraais te koop, van reversspeldjes tot bruidsjurken. Maar géén leuke hoedjes. Ik  heb hard zo’n hoofddekseltje nodig, omdat ik geen haardos meer heb liggen, die mij beschermt tegen zonnebrand. In de Braveloods lees ik een artikel, waarin staat dat de dichtstbijzijnde kringloopwinkel: Opnieuw & Co vandaag geopend is. 

Zondags tussen negen en één, maak ik mijn huis en mijn lijf schoon. Ik ben daar pas om een uur of twee. Ook dààr volop van alles en nog wat maar wederom geen leuk hoedje. Sterker: er is zelfs niet eens een vervelend of lullig hoedje te koop. Niks geen hoedjes!

Er staat nog wel wat anders op het programma vandaag. In die zelfde goed-nieuws-krant, de Braveloods, wordt gemeld dat Tuincentrum Zwinkels vandaag open is. Dat komt mij goed uit, want dat tuincentrum is vijf kilometer fietsen bij mij vandaan. Al geruime tijd heb ik een ‘grote-plant-wens’ voor op mijn balkon. Een robuuste plant, die krachtig in de aarde staat te midden van de o, zo kwetsbare kleine balkonpotjes.

Lang zoeken hoef ik niet. Als ik van mijn fiets afstap, zie ik uit mijn linkerooghoek twee potten-verzamelingen. Zwarte potten met kleine oleanders en zwarte potten met grote oleanders. Ik kocht de kleine variant. 1 Meter hoog. 35 euro. Die grote past sowieso niet in m’n fietstas. Fietsen met m’n nieuwe plant lukt helemaal niet.  Ruim één uur lopen is het  (met de fiets aan de hand) naar huis. Doodvermoeiend.

Maar wat staat hij strak en stoer op mijn balkon. De tien geraniumpjes zijn niet allemaal zo blij met hem. Kleine potplantjes communiceren niet zo makkelijk en vrijuit  met oleanders. Van één van hen, duidelijk een brutaaltje, hoor ik, dat het overige kleine grut in hem een premature ijsheilige ziet, wat ijskoud betekent dat hun laatste uurtje geslagen heeft. Probeer dat dan maar eens uit die kleine potjes te praten.

Half zes. Ik ben op tijd klaar om voor de tv neer te ploffen: de kampioenswedstrijd van Liverpool. dat is de club van mijn in die stad geboren vriend Derck. Zijn kluppie wint met 5 – 1 en is kampioen van Engeland. Ik bel Derck meteen op, feliciteer hem en zing ‘You ‘ll never walk alone’. Dat laatste had voor hem niet zo gehoeven.  

ROMMELMARKT.

Wat een leuke dag, koningsdag. Maar zeer zeker ook een dooie-pausdag. Yeah! Ik zag zelenski en trump op twee armzalige biechtstoeltjes, met hun knieën tegen elkaar, babbelen met elkaar. Gaan ze die klootzak van een poetin nu eindelijk eens de nek omdraaien? Wat die man allemaal al voor ellende in Oekraïne heeft aangericht. Ik heb al eens eerder geschreven dat poetin’s dochters ergens in Nederland zitten. Kunnen wij die dames, ter vergelding van de wandaden van paps, ook niet eens wat doen. Al is het alleen maar om die man zich letterlijk dood te laten schrikken.

Dat leuke, lieve, aardige, vooruitstrevende katholieke pausje fascisttiscut  is niet meer. Bij mij heeft hij zich onsterfelijk gemaakt door mensen die abortus faciliteren ‘kille moordenaars’ te noemen. paus kut de zoveelste. Prima gast! Ga maar lekker liggen in je mooie dooie graf. Denk maar niet te veel aan dat verkrachte jonge grut, dat nu zwanger is en dat van jou baren moet …

Zag u ook prins bernhard jr., de semi-criminele neef van onze koning? Taartjes loopt hij uit te delen in Doetinchem aan mensen, die absoluut niet op zijn taartjes zitten te wachten. Hij moet met zijn huizen over de brug komen! Die afzichtelijke neef van willem-alexander bezit in Amsterdam honderden huizen ter waarde van miljarden euro. Hij speculeert met die huizen en verkoopt ze voor tig maal de marktwaarde. Lang zal die bernhard leven?? Neen! Lang zal die bubbelen! In het water van de gracht vlak voor zijn peperdure pandjes. Pas wanneer hij aanstalten maakt zijn pandjes sociaal te verhuren is ie uitgebubbeld.

Persoonlijk heb ik goede zaken gedaan op de vrijmarkt bij mij in de buurt. Het aanbod was overweldigend. Van een kleine gehaakte broche tot een compleet bureau inclusief bureaustoel en pc. Ik liet me door de afgrijselijke teringherrie (Hazes, van der Boom, Froger, Joling, en de Engelbewaarder van Gerard Cox) voortstuwen. Toen ik na drie kwartier verlost was van al te heftige rommelmarktgeluiden, had ik een kookboekje van Jamie Olivier, een ijsmuts, een thermoskan, twee armbandjes en een kettinkje in mijn handen. Hoe ik zulks heb verworven? Please don’t ask me anymore.

Ik kijk halsreikend uit naar volgend jaar. Beetje anders wordt het, verwacht ik: een jarige paus en een dooie willem-alexander. Lijkt me op zich wel geinig?