ONLY THE LONELY

Vandaag ben ik voor de tweede keer deze week in Den Haag. Zondag demonstreerde ik met 150.000 anderen tegen het genocidale Israel. Daar schreef ik al over. Vandaag kom ik daar voor theater.

Het stuk heet ‘only the lonely’ met in de hoofdrol een kolossaal al jaren leegstaand kantoorgebouw tegenover het Binnenhof. Voor de avonden dat dit stuk speelt wordt dit gebouw het Lonely Hearts.Hotel genoemd.

De bezoekers checken in en maken vervolgens in kleine groepen, in twee uur een wonderlijke reis,

door een droomlandschap waarin het thema eenzaamheid centraal staat.

Het eigenaardige hotelpersoneel wil ons graag van onze eenzaamheid afhelpen door middel van deze gezamenlijke ervaring, met aansluitend een eenvoudige maaltijd. Only the Lonely is een ambitieus project, dankzij de vele scènes, spelers (waaronder een koor) en vooral  de ontiegelijke grootte van het unheimisch lege kantoorgebouw en ook door de vele en prachtige decorstukken.

In zo'n caleidoscopische voorstelling zijn er altijd elementen die beter werken dan andere. Sommige scènes zijn wat voorspelbaar. Zoals  een gesprek met een stugge Chatbox over gevoelens en een oppervlakkig monoloogje van een ruimtevaarder in een ruimtestation.

Maar hoe absurdistischer hoe beter. Er dwaalt een man met een konijnenhoofd door het pand, zonder uitleg over wat of wie hij is.

Een schoonmaker voert intieme ’healings’ uit achter glazen muren. Een hotelmanager duikt op onverwachte momenten op om haar eigen eenzaamheid te verbeelden in vervreemdende performances of met elektropop liedjes.

Een vanzelfsprekende hoofdrol is weggelegd voor het gebouw zelf, dat fenomenaal is aangekleed. De vergaderzitjes, achterkamertjes, en opslaghokken, zijn stuk voor stuk kamers van eenzaamheid geworden. Zodat de reis tussen alle scènes door minstens even theatraal is Het is moeilijk geworden om onberoerd te blijven in deze schaduwwereld.

 Soms eenzaam maar nooit alleen.

---

 

PRIJZEN.

Dolly Parton heeft een Amerikaanse prijs, een award gewonnen, Het zal wel iets te maken hebben met de omvang van haar borsten, nietwaar? Waarmee anders?

 Peter, een medewerker van ons buurthuis heeft van de koning een lintje gekregen. Een flink aantal actieve buurbewoners heeft de koning een brief geschreven waarin hij op de hoogte werd gesteld van hoe’n fijn mens de Peter wel niet is.

Toevallig loop ik Peter dezer dagen tegen het lijf. Ik moet die man feliciteren met zijn lintje. Ja, het is toch geen kattenpis als de koning je zo waardeert. Als het de koning  behaagt, zoals het vaak gezegd wordt.

Peter was in zijn nopjes met mijn welgemeende proficiat. Hij vertrouwde mij toe dat alles en iedereen in zijn omgeving gezwegen had over het  koninklijk eerbetoon. Hij was met een smoesje naar zijn werkplek gelokt: zijn broer zou in ondertrouw gaan. Kostelijk. Hoe kom je d’r op. Zijn broer van 59. Dat was natuurlijk helemaal niet waar. Peter was totaal verrast. Blij verrast.

Aan alles was te zien dat Peter door de hele lintjesregen een blijer mens was geworden. Lange tijd oogde hij niet happy. Hij was zwaar ziek geweest. Dat maakte hem wat neerslachtig.

Maar de Peter van nu, laat ik hem de ‘lintjes Peter’ noemen, die is vele malen gelukkiger, vrolijker, energieker. Eerlijk gezegd is dat een grote zegen voor onze hele buurt. De Peter van nu is zomaar een regelrechte verbinder tussen het buurtleven en het buurthuiswezen. Wat willen we dan nog meer? Dan hebben we niks meer te wensen, toch?

Persoonlijk heb ik nog nooit een prijs mogen ontvangen … en …dat maakt me geen mallemoer uit. De dingen die ik doe, doe ik niet voor prijsjes.

Als ik de ‘Lees-toch-trofee’ zou winnen voor mijn grappige stukjes, zou ik zeggen: ‘stop hem maar in je reet’. Ik kan daar niks mee. Zelfs als er een groot bedrag aan de prijs vastzit:  bedankt! Ik schrijf puur voor mijn eigen lol.

Die Lieke Marsman, een jonge gedichten schrijfster, heeft een prijs gekregen voor haar hele oeuvre. Ze is pas in de dertig en nu al een prijs voor haar hele oeuvre. Ik weet wel waarom. Omdat ze kanker heeft en niet meer zo lang zal leven. Dan heeft ze die prijs alvast. Daar kan ik wel inkomen.

Het heeft verder helemaal niks met haar kanker te maken maar Ik wil wel even kwijt dat ik geen jota begrijp van wat ze schrijft, geen ene moer … en als mensen zeggen dat het prachtig is, dan liegen ze! Want Lieke’s werk is onbegrijpelijk. Lees maar:

 

Angst zonder gedachten, de geest
loopt als een pakezel
de verschroeide aarde op – niets
valt er te overpeinzen nu.
Voldongen feiten om ons heen.

Hoop is een alchemist: de dichtste steen
ontzegelt het. Als uit een ei: klein
verenpakketje, bebloed nog, onooglijk.
Het eerste verzet wordt het luidste protest.
Er is een nieuwe wereld mogelijk.

Snappie?

En van mij mag die Lieke een lintje krijgen, hoor. Al is het alleen maar omdat ze zoveel mensen laat ja-knikken boven haar abacadabra. Maar mij niet! Hartelijk dank.

BEVOOROORDEELD

Bij de spoorbomen van metrostation Prinsenlaan zitten drie agenten gehurkt bij een mens? Een dier? Vanaf het perron richting centrum, kan ik het niet zien. 

Het zou mij niet verbazen als het een man was. Een verwarde man. Want er hangt al een tijdje zo iemand rond bij mijn metrostation. Ik noem Prinsenlaan ‘mijn’ metrostation, omdat al mijn uitstapjes en reisjes beginnen op dàt station. Tenzij ik ga fietsen of lopen natuurlijk.

Het is nogal lekker bevooroordeeld om te denken dat het die verwarde is die daar bij die spoorbomen zit. Maar goed, het zou me niet verbazen.

Een jaar terug was hij ook al op onze perrons maar toen was hij nog niet zo verward als de laatste paar maanden. Toen kwam hij nog gedwee op reizigers af en vroeg (bedelde) om een paar muntjes, om zijn slaapgelegenheid te kunnen betalen. Van mij kreeg hij nooit  wat want ik had nooit cash op zak. Hij kon toen nog goed luisteren naar èn een beetje lachen om mijn suggestie een pinapparaat aan te schaffen. Destijds bedelde hij ook niet constant. Hij kon minutenlang sjekkies zitten draaien en roken. Ook ging hij zo af en toe nog de metrowagons in om zijn hand op te houden.

Onverzorgd heeft hij er altijd uitgezien. Lange vette zwarte haren, ongeschoren, vuil, tot op de draad versleten kleding, veelal spijkerstof. Alleen het timide, het gedweeë is hij kwijt. De blik in zijn ogen is razend. Hij kan in mijn woonbuurt rondlopen alsof hij op weg is iemand een pak slaag te geven. Niet dat ik hem dat ooit heb zien doen of gehoord heb dat hij  zoiets gedaan heeft. Dat niet. En soms, terwijl hij zo getergd rondloopt begint hij woorden, zinnen te schreeuwen, die door merg en been gaan. Terwijl hij vloekt, schreeuwt en scheldt blijft hij als door de duivel bezeten door de wijk denderen. Hij heeft het tegen niemand persoonlijk. Hij kijkt niemand aan. Het is wel schrikken als je hem zo bezig hoort en hij komt je tegemoet of loopt langs je heen. Hij ziet je niet eens.

Het is een klein kereltje. Net een verdwaalde, eenzame, verlaten en vervuilde, wanhopig, schreeuwende kleuter. Al maanden nu is hij de weg kwijt. Schreeuwen blijft doen hij tot hij er dood bij neervalt.

Maar hij was het niet, daar bij die slagbomen. Het bleken ganzen te zijn. Een dood. Een gewond. Jammer. Maar daar hebben we d’r al genoeg van. Toch?

WONDERKUSSEN.

 

Een wonderkussen heb ik besteld via de web-shop Derila. Dit kussen belooft mij een diepe langdurige en vooral snurkloze slaap. Zonder gesnurk word ik niet wakker van een droge mond. Voor de prijs hoef ik het niet te laten. Vijftig euro. Binnen twee weken in huis.

Een dag nadat ik dat kussen bestelde, biedt Derila mij een speciaal voor dat wonderkussen vervaardigde wonderkussensloop. Deze sloop zou het kussen het koel doen aanvoelen. Een tientje voor die wondersloop. Maar daar beginnen we nog maar niet aan. Nòg niet althans. Eerst maar ff kijken wat het kussen doet.

Tja en, ongelogen, wèèr een dag later, maakt Derila me attent op weer een ander artikel: de anti-snurk-pleister. Niet voor op de bovenarm of op de rug. Neen, gewoon op de mond. Die pleisters bedekken de gehele mond zodat via de mond geen snurkgeluid naar buiten kan. Zo’n pleister moet daar ook de hele nacht blijven zitten. Ik vraag me af of ik dat kan hebben en, eerder nog: hoe krijg ik die pleister vastgeplakt, want ik zit natuurlijk al met die snor en dat baardje m mijn mond. Of moeten die er van Derila allebei af? Allemaal vragen. Weg er mee!

Eerst maar eens dat mirakelse kussen ervaren. En dat gaat vanavond gebeuren. Want vanmiddag is het bezorgd.

Ik zit, rond een uur of half vier, op een heerlijk beschaduwd plekje in het Kralingse Bos te lezen, als ik hoor dat ik een mailtje heb. De pakketbezorger heeft het pakket voor mijn deur neergezet. Dan kan iedereen die langs loopt het dus grateloos meenemen. Dat wonderkussen ter waarde van vijf tientjes.

Dat kan een pakketbezorger toch niet maken, hè?! Zo’n pakje onbeheerd voor een deur zetten. Ik natuurlijk gelijk naar huis. Het is maar een kwartiertje met de fiets. Kom ik bij mijn huis: geen pakket!  Ik hoop stiekem dat één van mijn buren het pakket voor mijn deur heeft weggehaald. Dan komen ze straks bij wel mij bellen. Zo ging het ook. Rond half acht belde buurvrouw An bij mij aan met het pakketje onder haar arm. Ze had mijn pakketje veilig gesteld.

Vannacht ga ik het dus uitproberen dat wonderkussen..

Bij die pakketdienst ga ik een klacht indienen.

BELLE.

Aan het begin van deze mooie juni-avond zit ik te genieten van de try-out van de musical ‘Belle en het Beest’. De voorstellig wordt gespeeld door 35 leerlingen van basisscholen in onze buurt.

Aangenaam wordt ik verrast door de aanwezigheid van enkele van mijn naaste  buurvrouwen. Ik verras hèn weer met mijn aanwezigheid hier. Opvallend is de samenstelling van het publiek: van de circa dertig aanwezigen, zijn er slechts twee man. Hoezo? Vraag ik u af.

Een begeleidster vertelde vooraf dat er veel animo was om mee te doen. Met meer dan honderd kinderen werd het ‘Belle-project’ gestart. Na enkele weken van spelen en oefenen met elkaar, ontstond er een vaste kern die het stuk op de planken gaat brengen. Deze groep is ruim een half jaar intensief begeleid (geregisseerd) door medewerkers van het Jeugdtheater Hofplein. Die trainingen vonden plaats in Prinsenhof. Daar wordt nu ook de try-out gespeeld. Het verhaal is simpel:

Belle, een slimme jonge vrouw wordt verliefd op een beestachtig wezen. Belle en het Beest draait om de kracht van liefde en het belang van innerlijke schoonheid boven alles. Belle en het Beest is inspirerend omdat de film een ander beeld laat zien van de liefde.

 Het enthousiasme spat er van af. Een en al dynamiek en spelplezier. Een uitstekende vondst is het om elk personage (behalve Belle) te laten spelen door vier spelertjes. Elk groepje wint zo duidelijk aan creativiteit.

Voor de ojectieve toechouwer steken twee spelertjes met kop en schouders boven de anderen uit. Natuurtalenten. Het meisje dat Belle speelt heeft alles in huis. Een natuurlijke , relaxte présence, een fijne stem (zang en spraak), mooie soepele bewegingen. Alles is bij haar vanzelf raak.

 Een van de speelstertjes van het strijdbare viertal (klein, bol hoofdje en klein paardenstaartje) viert haar rol met alle expressieviteit die ze in huis heeft. En dat is nog al wat. Ze peakt met al haar acts. Haar aanstekelijk enthousiasme, haar expressieve, inmiddels rood aangelopen, bolle gezichtje en haar dansende paardenstaartje blijven op het netvlies staan van menig toeschouwer.

Niet alleen deze twee spelertjes verdienen schouderklopjes. De hele groep, bestaande uit 27 nationaliteiten verdient een groot compliment.

Het  is voor mij een zeer grote weldaad deze kinderen met zulk een diverse achtergrond hier bezig te zien. Te ervaren hoe groots ze zijn op wat ze met elkaar wilden maken.

Waar een wil is, blijkt een weg te zijn. 

VISSPULLEN.

Hij mag graag vissen. Had ik geen idee van. Ik ken hem al jaren. Nooit met een hengel gezien. Ik heb het over m’n broertje!

Mijn broertje en ik hebben het  over vissen en hengels. Dat komt zo omdat mijn buurman Theo me vroeg of ik iemand wist voor zijn visspulletjes. Vissen was bijna zijn alles geweest. Maar nu is het over. Alle hengels doet hij nu weg. Hij hoeft er niet de hoofdprijs voor te hebben.

Toen ik het daar zo met Theo over had, wist ik nog niet dat m’n broertje graag een hengeltje uitgooit. Hij is meteen enthousiast. Dat merk ik aan zijn gestotter. Altijd als hij enthousiast is gaat hij erger stotteren … ook als ie zit te liegen trouwens.

Begin juni was m’n broertje bij me. We gaan samen, in zijn auto, naar een verjaardag. Onderweg wil m’n broertje weten of ik het er nog met de buurman over gehad heb. Over die hengels.

Nee, waarom zou ik. Ik heb zelf helemaal geen interesse in die visspullen. Ik houd ook helemaal niet van dat vissen met die haakjes. Ik hèb ooit in mijn even wel eens gevist. Met een schepnetje. Daarmee ving ik stekelbaarsjes en boerenlulletjes.

Maar … ik begreep hem verkeerd. Hij had zelf wel belangstelling voor die spulletjes.

Ik heb Theo en m’n broertje met elkaar in contact gebracht.  Ze hebben afgesproken dat m’n broertje op maandagmorgen 16 juni, tussen 10 en 12 uur naar Theo komt. Om die hele vishandel van Theo over te nemen. Ze moeten nog een prijsje afspreken maar daar komen ze wel uit. Theo is al lang blij want er komt wat plek vrij in zijn berging. Ook zijn vrouw Jeannette verheugt zich daar op.

Theo en Jeannette hebben vanmorgen van tien tot twaalf zitten wachten op hem. Tevergeefs. Om kwart over twaalf: stuurt m’n broertje een app. Naar Theo en ook naar mij:

‘Ik heb pech met mijn auto. Ben gisteren weggesleept. Mijn auto wacht een dure reparatie. Ik heb mijn geld nu hard nodig voor m’n auto. Kan het niet uitgeven aan hengels’.

Zelfs door het appje van m’n broertje heen hoor ik hem erger stotteren dan anders.

Ik schaam me rot voor Theo en Jeannette. 

ROOD.

Vier weken geleden was ik ook al in Den  Haag. Ik stond daar met , met 99.999 anderen in een rode lijn. Toch blijft de Nederlandse overheid ‘Israël’ de hand boven het hoofd houden en is Nederland medeplichtig aan de volkerenmoord (genocide) in de Gaza.

Vandaag ben ik dus weer gegaan, nu met 149.999 anderen, om de druk op de Nederlandse overheid op te voeren. Ik heb niet de illusie, dat na twee van die grote demonstraties, de overheid om zal gaan.

Het kan ook helpen om bedrijven te boycotten, die medeplichtig zijn aan de genocide in de  Gaza: HP, Siemens, Chevron, Caltex, Texaco, Google, Barclays, Disney, MacDonald, Pizza hut, Domino’s Pizza en Burger King.

De organisatie heeft de demonstranten wederom verzocht iets roods aan te trekken om de onderlinge eenheid te symboliseren. Maar net als vier weken terug ben ik in het zwart. Ik hèb niks anders! Althans, dat dacht ik. Want als ik bijna in Den Haag ben, realiseer ik me dat ik wel degelijk iets roods in huis heb. Namelijk: mijn Sparta-petje. Volgende keer beter. Dan ga ik voor G.A.Z.A.!

De demonstranten vormen een dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving.  Dat vind ik prachtig.  Dat geeft ook aan hoe breed dit protest gedragen wordt.

Onderweg worden voornamelijk Engelstalige leuzes gescandeerd. Eerlijk gezegd houd ik daar niet van. Nederlandstalige leuzes heb ik liever. Maar goed, het past ook weer wèl bij de internationale deelname aan deze demonstratie.

-        Holocaust is no excuse for genocide

-        Every time the media lies! Another child in Gaza dies.

Met een surveillerende politieagente praat ik even terloops. Ze moet meelopen, opletten en snel doorseinen als er iets mis dreigt te gaan.

Enige tijd later ging het opeens goed mis. Ik loop tegen een Amsterdammertje aan, zo’n paaltje in het trottoir weetjewel en val plat op mijn bek. Met bloedrode knieën, ellenbogen en handen als gevolg … zo voldoe ik dan onbedoeld toch nog aan het verzoek van de organisatie.

Klein leed natuurlijk in vergelijking met … . Met zo veel hulptroepen om me heen, die gelijk op zoek gaan naar pleisters en desinfecterende middelen. Maar dat is niet nodig, want ik viel vlakbij een EHBO-post.

Ik loop de demonstratie moeiteloos uit. Geen centje pijn.

Ja, nu ik dit zit te schrijven, au … overal pijn.

‘Geen aanstelleritis!’

Het goede gevoel van deze middag stilt die pijntjes gewoon!