Vandaag ben ik voor de tweede keer deze week in Den Haag.
Zondag demonstreerde ik met 150.000 anderen tegen het genocidale Israel. Daar
schreef ik al over. Vandaag kom ik daar voor theater.
Het stuk heet ‘only the lonely’ met in de hoofdrol een kolossaal al jaren leegstaand kantoorgebouw tegenover het Binnenhof. Voor de avonden dat dit stuk speelt wordt dit gebouw het Lonely Hearts.Hotel genoemd.
De bezoekers checken in en maken vervolgens in kleine groepen, in twee uur een wonderlijke reis,
door een droomlandschap waarin het thema eenzaamheid centraal staat.
Het eigenaardige hotelpersoneel wil ons graag van onze eenzaamheid
afhelpen door middel van deze gezamenlijke ervaring, met aansluitend een eenvoudige
maaltijd. Only the Lonely is een ambitieus project, dankzij de vele scènes,
spelers (waaronder een koor) en vooral
de ontiegelijke grootte van het unheimisch lege kantoorgebouw en ook
door de vele en prachtige
decorstukken.
In zo'n caleidoscopische voorstelling zijn er altijd elementen die beter werken dan andere. Sommige scènes zijn wat voorspelbaar. Zoals een gesprek met een stugge Chatbox over gevoelens en een oppervlakkig monoloogje van een ruimtevaarder in een ruimtestation.
Maar hoe absurdistischer hoe beter. Er dwaalt een man met
een konijnenhoofd door het pand, zonder uitleg over wat of wie hij is.
Een schoonmaker voert intieme ’healings’ uit achter glazen
muren. Een hotelmanager duikt op onverwachte momenten op om haar eigen
eenzaamheid te verbeelden in vervreemdende performances of met elektropop
liedjes.
Een vanzelfsprekende hoofdrol is weggelegd voor het gebouw
zelf, dat fenomenaal is aangekleed. De vergaderzitjes, achterkamertjes, en opslaghokken,
zijn stuk voor stuk kamers van eenzaamheid geworden. Zodat de reis tussen alle
scènes door minstens even theatraal is Het is moeilijk geworden om onberoerd te
blijven in deze schaduwwereld.
