ONLY THE LONELY

Vandaag ben ik voor de tweede keer deze week in Den Haag. Zondag demonstreerde ik met 150.000 anderen tegen het genocidale Israel. Daar schreef ik al over. Vandaag kom ik daar voor theater.

Het stuk heet ‘only the lonely’ met in de hoofdrol een kolossaal al jaren leegstaand kantoorgebouw tegenover het Binnenhof. Voor de avonden dat dit stuk speelt wordt dit gebouw het Lonely Hearts.Hotel genoemd.

De bezoekers checken in en maken vervolgens in kleine groepen, in twee uur een wonderlijke reis,

door een droomlandschap waarin het thema eenzaamheid centraal staat.

Het eigenaardige hotelpersoneel wil ons graag van onze eenzaamheid afhelpen door middel van deze gezamenlijke ervaring, met aansluitend een eenvoudige maaltijd. Only the Lonely is een ambitieus project, dankzij de vele scènes, spelers (waaronder een koor) en vooral  de ontiegelijke grootte van het unheimisch lege kantoorgebouw en ook door de vele en prachtige decorstukken.

In zo'n caleidoscopische voorstelling zijn er altijd elementen die beter werken dan andere. Sommige scènes zijn wat voorspelbaar. Zoals  een gesprek met een stugge Chatbox over gevoelens en een oppervlakkig monoloogje van een ruimtevaarder in een ruimtestation.

Maar hoe absurdistischer hoe beter. Er dwaalt een man met een konijnenhoofd door het pand, zonder uitleg over wat of wie hij is.

Een schoonmaker voert intieme ’healings’ uit achter glazen muren. Een hotelmanager duikt op onverwachte momenten op om haar eigen eenzaamheid te verbeelden in vervreemdende performances of met elektropop liedjes.

Een vanzelfsprekende hoofdrol is weggelegd voor het gebouw zelf, dat fenomenaal is aangekleed. De vergaderzitjes, achterkamertjes, en opslaghokken, zijn stuk voor stuk kamers van eenzaamheid geworden. Zodat de reis tussen alle scènes door minstens even theatraal is Het is moeilijk geworden om onberoerd te blijven in deze schaduwwereld.

 Soms eenzaam maar nooit alleen.

---

 

EEN KLEIN KAAL PLEKJE.

Het is nog vroeg. Koud in huis. Maar ik ga niet terug naar m'n nest. Douchen heb ik geen zin in. Waarom zou ik douchen. Ik lig toch zo in het zwembad. O ja! Mèt m’n nieuwe zwembroek. Gekregen van m’n buurvrouw: ’Neem jij hem maar. Mijn zoon gebruikt hem toch nooit!’ ’t Is nog een leuke ook: kort broekje, wijde pijpen, met een speels blauwwit motief. Zwemt lekker ook. Er zit alleen een veel te lang koord in. Dat heb ik er maar gelijk uitgetrokken. Het elastiek van het broekje alleen, is al strak genoeg.

Als ik al een paar minuten aan het zwemmen ben komt Hannie (68) aan schuifelen. Ze loopt naar de douche. We kennen elkaar van het Engelbewaarder-koor. Dat koor noem ik zo omdat dat liedje ‘de Engelbewaarder’ daar zo ontiegelijk populair is.

Hannie is een gezellige dikke dame uit het Brabantse land. Breda. Zó in haar zwempak, ziet ze er nog dikker uit dan normaal al. Zal ze wel prettig vinden zo, neem ik aan. Ze schaamt zich er in ieder geval niet voor, lijkt mij. Ze loopt heel relaxed, neusje omhoog, uit de douche naar het trapje het zwembad in. Daarbij is één ding heel duidelijk: haar haar mag beslist níét nat worden.

Ik zwem een paar meter achter haar. Ze wordt al een beetje kaal, zie ik. Ze heeft veel haar over dat kleine kale plekje heen gekamd en ‘no doubt’ vòl haarlak gespoten.

Hannie en ik doen de eerste paar minuten altijd net alsof we elkaar niet zien. Ik kijk expres de andere kant op, praat even met iemand, duik kopje onder en dan: hup! ineens zien we elkaar.

Ik pak het nu wat anders aan, een beetje ondeugend. Hannie praat, met haar rug naar mij toe, met een vrouw met fel rood gestifte lippen. Ik kom aan zwemmen en sla dichtbij haar hoofd met mijn vlakke hand hard op het water: 'Goedemorgen Hannie!!'

‘Ooooh, mijn haar!!’ ... als door een wesp gestoken draait Hannie zich om en knalt met haar elleboog op m’n jukbeen.

‘Auhhhhwww … godverdomme..

Hannie legt impulsief een natte hand op dat kale plekje: ‘Eigen schuld, dikke bult, klootzak die je er bent’.

De vrouw met de rode lipjes, staat mij ongegeneerd uit te lachen.