Dolly Parton heeft een Amerikaanse prijs, een award gewonnen, Het zal wel iets te maken hebben met de omvang van haar borsten, nietwaar? Waarmee anders?
Toevallig loop ik Peter dezer dagen tegen het lijf. Ik moet die man feliciteren met zijn lintje. Ja, het is toch geen kattenpis als de koning je zo waardeert. Als het de koning behaagt, zoals het vaak gezegd wordt.
Peter was in zijn nopjes met mijn welgemeende proficiat. Hij vertrouwde mij toe dat alles en iedereen in zijn omgeving gezwegen had over het koninklijk eerbetoon. Hij was met een smoesje naar zijn werkplek gelokt: zijn broer zou in ondertrouw gaan. Kostelijk. Hoe kom je d’r op. Zijn broer van 59. Dat was natuurlijk helemaal niet waar. Peter was totaal verrast. Blij verrast.
Aan alles was te zien dat Peter door de hele lintjesregen een blijer mens was geworden. Lange tijd oogde hij niet happy. Hij was zwaar ziek geweest. Dat maakte hem wat neerslachtig.
Maar de Peter van nu, laat ik hem de ‘lintjes Peter’ noemen,
die is vele malen gelukkiger, vrolijker, energieker. Eerlijk gezegd is dat een
grote zegen voor onze hele buurt. De Peter van nu is zomaar een regelrechte
verbinder tussen het buurtleven en het buurthuiswezen. Wat willen we dan nog
meer? Dan hebben we niks meer te wensen, toch?
Persoonlijk heb ik nog nooit een prijs mogen ontvangen … en …dat maakt me geen mallemoer uit. De dingen die ik doe, doe ik niet voor prijsjes.
Als ik de ‘Lees-toch-trofee’ zou winnen voor mijn grappige
stukjes, zou ik zeggen: ‘stop hem maar in je reet’. Ik kan daar niks mee. Zelfs
als er een groot bedrag aan de prijs vastzit: bedankt! Ik schrijf puur voor mijn eigen lol.
Die Lieke Marsman, een jonge gedichten schrijfster, heeft een prijs gekregen voor haar hele oeuvre. Ze is pas in de dertig en nu al een prijs voor haar hele oeuvre. Ik weet wel waarom. Omdat ze kanker heeft en niet meer zo lang zal leven. Dan heeft ze die prijs alvast. Daar kan ik wel inkomen.
Het heeft verder helemaal niks met haar kanker te maken maar
Ik wil wel even kwijt dat ik geen jota begrijp van wat ze schrijft, geen ene
moer … en als mensen zeggen dat het prachtig is, dan liegen ze! Want Lieke’s werk is onbegrijpelijk. Lees maar:
Angst zonder gedachten, de geest
loopt als een pakezel
de verschroeide aarde op – niets
valt er te overpeinzen nu.
Voldongen feiten om ons heen.
Hoop is een alchemist: de dichtste steen
ontzegelt het. Als uit een ei: klein
verenpakketje, bebloed nog, onooglijk.
Het eerste verzet wordt het luidste protest.
Er is een nieuwe wereld mogelijk.
Snappie?
En van mij mag die Lieke een lintje krijgen, hoor. Al is het alleen maar omdat ze zoveel mensen laat ja-knikken boven haar abacadabra. Maar mij niet! Hartelijk dank.
