FLIKKER. (Mag dat woord nog?)

 Daar loopt die kleine, geniepige labbekakker. Ach, het manneke is wezen winkelen en heeft veel te veel gekocht. Vierentwintig toiletrollen loopt tie mee die scheitert en in elke hand nog een plastic zak met een bloemkool.

Robbie, zo noem ik die halve zool. Zijn eigenlijke naam: ‘Rob’, is een naam voor een robuust figuur, maar die naam past helemáál niet bij deze bange meeloper. Robbie is een klein, corpulent ventje.

Dat hij homoseksueel is maakt mij geen flikker uit. Nee, echt niet. Zelf ben ik jaaaaren getrouwd geweest. Mijn vrouw heeft mij twee prachtige gezonde jongens geschonken maar nog steeds durf ik mijn hand er niet voor in het vuur te steken of ik nou hetero ben of een flikker. Gek hè. Tot op heden heb ik het ook nog nooit met een man gedáán. Echnie. Sterk seksueel aangetrokken tot mannen voel ik me niet. Maar wat niet is kan nog komen. Gewoon, alleen vrienden zijn met mannen, vind ik al zat. Je wil niet weten hoeveel brave huisvaders op zwoele zomeravonden in het Kralingse Bos een ‘holmaatje’ zoeken om aan hun gerief te komen. Ja, toch!?

Mijn eigen zus is homoseksueel. Lesbisch eigenlijk. Ze is getrouwd met een vrouw … èn … ze hebben nog een zoon ook. Een volwassen kerel reeds! Jazeker! Met een vrouw en twee kids.

Best vreemd vind ik trouwens dat ik me totaal niet aangetrokken voel tot de lesbi-vrouw. Seksueel gezien dan, hè, bedoel ik. Maar als vriendin, voor een keertje gezellig naar de dierentuin of de Euromast, dan kan ik uitstekend met lesbi’s door één deur. Ik denk zelfs wel door mèèrdere deuren ook , misschien ook wel over een hoog hek. Maar gekker dan dat moet het niet worden.

Van Robbie, die flikker, word ik alleen maar onpasselijk. Hij en ik waren jaren goede vrienden. Een lelijk vals wijf heeft hem opgefokt om bij me weg te blijven. Lulletje lampenkatoen deed slaafs wat ze van hem vroeg. Hij durft niet meer bij me in de buurt te komen.
Als Robbie mij in de verte ziet lopen of staan kiest hij het hazenpad. Het doet me goed zijn scheiterig gedrag te zien. Passeer ik hem per ongeluk eens, sis ik hem toe: ‘Zo, achterbaks meelopertje’ .

Dan maakt hij zich snel uit de voeten, als een sneu Jiskefet-typetje.

NAAR JOKER 2.

Samen met een vriendin loop ik ijs te eten op de Oude Binnenweg. En ... het is geeneens ijsweer! Niet dat het koud is. Neen, dat nou ook weer niet. Maar geen zon. Geen korte broeken. Geen hotpants. Geen t-shirts te bekennen. Veel herfstbladeren al wel. Maar nu we hier toch zijn met onze Rotterdampassen bij de hand, voor grateloos bios-Kino, zijn we achteraf gratis Rotterdampas-ijs gaan happen. We kunnen zo’n opkikkertje goed gebruiken, omdat we van bios Kino naar huis, naar het zo rustige Prinsenland gaan lopen. Een dikke tien kilometer. Via Crooswijk .

De film die we zagen, Joker 2, is ‘retegoed’. Gaat dat zien! Hoewel. We hadden allebei tijdens de film dipjes. De slaap won het dan van de focus. Vreemd. Okee, de film is bijna drie uur. Maar dan nog. Van haar verwacht ik niet dat ze indut. Zij is pas 50 potverdriedubbeltjes. Ik ben een oude man van 74 en dut al een jaar of tien zo af en toe onder de film in … en niet alleen onder de film. Soms krijg ik het voor elkaar om alleen de eerste tien minuten van een film op het puntje van mijn stoel te zitten, om er vervolgens vanaf te pleuren. Kennissen van me, die, een tijdje terug, in de bios op rij twee zaten herkenden mij eens op rij vijftien, aan mijn gesnurk.

De kwalificatie ‘retegoed’ is weliswaar oneerbiedig maar zonneklaar. Joker twee is volgens mij en het vriendinnetje met wie ik was een kwaliteitsproduct met topprestaties van Joachin Phoenix en Lady Gaga. De vakpers is echter minder positief. Niks van aantrekken. Ga lekker genieten!

Joker 2 is een sterke en vermakelijke ervaring, met een uitblinkende Joachin Phoenix en een flinke vonk tussen hem en Lady Gaga in schitterende duetten. Wij, kijkers, moeten beoordelen of dit een tussenaflevering is of een einde. Van ons mag er een deel drie komen.
Mijn metgezellin is hoogstverbaasd dat ik dit een leuke film vind, omdat ik onlangs nog had lopen rondbazuinen dat ik absoluut niet van musicals hield. Dat klopt nog steeds. Maar het ligt wel wat genuanceerder. Ik heb niet eens in de gaten gehad dat we naar een musical hadden zitten kijken. Ik vond het een wat chaotisch doch boeiend verhaal met zo af en toe heerlijke old-timer-duetten van Phoenix en Gaga.

Van My fair Lady, Grease, Mary Poppins, Sound of music en ‘Cats’ moet ik bijvoorbeeld niks hebben. Daar wordt veel te veel in gezongen. Ik realiseer me nu pas dat ik houd van musicals met een sterk verhaal en een paar songs zoals bijvoorbeeld Cabaret, the Blues Brothers, West side story, Jesus Christ Superstar en deze Joker 2 dus.

We neurieden de klanken van de trailer van Joker2: ‘What the world needs now, is love sweet love,’ al wandelend in de richting van ons stiltegebied.

VERONTREINIGDE KLIKO.

Je zat met het gevoel dat je niks gemist had. Ja, wat mis je nou aan een mossel, die driehonderd keer is uitvergroot en dreigend naar je hapt om je vervolgens op te slokken.

Een raket die gelanceerd wordt. Neerstort. Jou ternauwernood mist. Wat koop je voor die onzin, potverdikkeme. Gvd zelfs!

Daar zit je dan op de Keileweg in de stortregen, met je zwerversregenpak van het Kruidvat. Voor het witte doek. Je zit net naast de overkapping. Daar af loopt een flinke straal water rechtstreeks je linkerschoen in. Je blikje bier, dat al half leeg was, stroomt weer vol … met regenwater. Door al die nattigheid krijg je het wat koud en heb je eigenlijk liever een warm kopje thee. Je gaat het gelijk even voor jezelf inschenken. Je hebt het zoëven niet voor Jan met korte achternaam gezet, toch? De thee zal nu wel getrokken zijn.

Even (ff) geduld. Er wordt zo meteen weer verder geschreven.

Zo. Ff (even) lekker. Wat warms. Dat doet je goed. Dan kan je er weer ff tegen, hè? Dus wat doe je? Wegwezen hier. Altijd eerst even een plasje doen. Er zijn hier meer kliko’s dan filmkijkers. Waarom kokhals je, als je nog maar net net met één been in zo’n plee staat?

Het moet iets uit het verleden zijn. Het moet dat festivalletje geweest zijn waar een paar duizend dead-metals waren … jij dus ook ... En maar dansen, en maar zingen en maar springen en maar eten en maar drinken en maar piesen en maar poepen en dat allemaal in die ène zwaar verontreinigde kliko. Je onpasselijkheid mòèt daar haast wel mee te maken hebben, man. Het is ook geen kattepis.

De kliko van vanavond is om door een ringetje te halen. Natuurlijk doe je dat niet ... Één liter lichter fiets je vàn die Keilehaven, dat alle-jezus-tering-end ver terug naar je comfortzone. Naar dat permanente lockdowngebied waartoe je verdoemd bent.

In de stortregen fietsen, tien kilometer langs de Maas is van zo’n hoog eenzaamheidsgehalte. Dat wil je niet weten. Geen inhalers, geen uithalers en al dat water stort zich op je en stroomt làngs je heen.

Als je, tegen middernacht, grommend je bubbel in fietst, is er geen hond te zien.

Alleen die grote rat, die vlak voor je fiets van de ene rioolput naar die andere, aan de overkant, kuiert. Ach, je leert elkaar kennen op den duur. We hebben geen angst meer voor elkaar.

PANIEKVOETBAL.

Dit stukje is een beetje paniekvoetbal. Waarom? Ik weet helemaal niks om over te schrijven en de tijd dringt, want om 20.45 uur moet ik foebele kijken: Hongarije - Nederland. Dat duurt tot circa 22.30 uur en dan hoef ik echt niet meer aan een schrijfsel te beginnen. Nee! Sorry!

Over acht minuten begint het al. Ik kan nu beter stoppen met schrijven. Zet de tv aan. De heren voetballers komen het veld op. De tegenzin straalt overduidelijk af van de gezichten van de in het blauw gehulde Oranjespelers.
Ik heb een half uurtje, zitten kijken naar het lamlendige spel van die elf Hollandse voetbalmiljonairs. Ik werd er kotsmisselijk van. Ze kunnen wat mij betreft de kleren krijgen. Voor dat lamzakken-voetbal ben ik niet voor mijn tv gaan zitten. Agressie, felheid , jagen. Spelplezier, dat wil ik zien. Daar ga ik voor zitten kijken. Ook in het stadion. Zo schuiven wij, toeschouwers, die miljoenen naar jullie. Daar kunnen jullie zo riant van leven. Stelletje oliebollen.

Als een kind ben ik zo blij, dat ik zag hoe Johan Neeskens herdacht werd. Johan Neeskens, een van de beste Nederlandse voetballers ooit. Hij was een speler die nooit versaagde. Altijd jaagde. Voorop ging in de strijd en zijn medespelers meesleurde in zijn energie. Daarom vind ik het dubbel zo labbekakkerig hoe die misselijkmakende Hollandse veelvraten vanavond in Budapest aan het spelen zijn. Een posthume belediging aan het adres van Johan Neeskens.

Voor Johan Neeskens zou er één minuut stilte worden gehouden. Dat werd het niet. Het werd 'slechts' tien seconden handen klappen. Dat was meer dan voldoende. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Alweer niet.

Het is nu de vijfendertigste minuut van de eerste helft. Ik paniekvoetbal dit stukje af. Zet een lekker muziekje op en ga lezen. Ben in een geweldig boek bezig: Bonita Avenue, van Peter Buwalda. Goed binnen te houden.

VOOR ALTIJD JONG.

Bob Dylan. Wat heeft die man toch mooie teksten. Ik had eens een dik boekwerk met vrijwel al zijn teksten tot 1995. Ik ben het kwijt.

29 oktober a.s. komt Dylan naar de Lotto Arena in Antwerpen. Zou ik nog een kaartje kunnen bemachtigen? De tickets kosten tussen de 170 en 250 euro. Die van 170 euro zijn uitverkocht. Van die van 250 euro moet je er minstens twee tegelijk kopen. Wie gaat er met me mee? ’t Is toch bijna voor niks.

De stem van Bob is niet meer om aan te horen. Het is het geluid van het kloppen van cokes. Die teksten van hem blijven weergaloos.

‘For ever young’ is een van mijn favoriete nummers. Ik ben dan wel 74 maar voel me nog … nou vooruit: 47.
Ik tik vandaag in dit stukje een vertaling van dat nummer voor je uit. Geniet ervan.

Voor altijd jong.

Laat God je zegenen en voor altijd beschermen
Moge al je wensen bewaarheid worden.
Zodat je er altijd voor anderen kan zijn
En dat anderen er voor jou kunnen zijn.

Bouw een ladder naar de sterren
En klim op elke sport naar boven

Blijf voor altijd jong
Blijf voor altijd jong.
Groei op tot een rechtvaardig mens.

Groei op om waarachtig te zijn.
Groei op tot een waarachtig mens.

Tracht de waarheid te kennen.
En zie het licht om je heen.

Wees moedig.
Sta rechtop en wees sterk

Blijf voor altijd jong.
Blijf voor altijd jong.
Laat je handen wapperen.
Moge je voeten altijd snel zijn

Zorg dat je sterk staat,
wanneer de wind van richting verandert.

Wees van harte vreugdevol
Laat dit lied altijd klinken.
Blijf voor altijd jong.
Blijf voor altijd jong.

Na het schrijven van dit stukje kies ik vandaag op Spotify een paar keer deze song. Kan ook op YouTube natuurlijk. Krijg er geen genoeg van. Wat een tekst. Wat een kutstem! Maar wat heerlijk om te beluisteren. Bob Dylan houdt je werkelijk jong. 

DIE VLIEGER GAAT NIET OP.

Die vlieger ging niet op.

Bij Derck, mijn grote, kleine vriend uit Liverpool, was ik vanmiddag, 9 oktober, op bezoek. Het was een rare dag. Aan de ene kant leuk aan de andere kant vervelend.
Ik wil zo graag weer eens een keertje een wedstrijd van Sparta bezoeken. Op het Kasteel. Mèt mijn twee kleinzonen en hun vader, mijn zoon.

Op de website van Sparta staat al enkele weken vermeld, dat de verkoop voor de wedstrijd Sparta – AZ begint op 9 oktober om precies 11.00 uur. Dus ik leef daar als vanzelf helemaal naar toe. Zet de wekker, terwijl ik wat huishoudelijke klusjes doe, op vijf voor elf. Klokslag 11.00 uur sta ik in verbinding met www.spartakaartje.nl. Krijg ik godverdomme de mededeling dat er geen kaartjes meer te krijgen zijn … Die vlieger ging dus niet op. Als alle kaartjes tòch al naar de seizoenkaarthouders gaan, moeten ze niet op die site meedelen dat de verkoop begint op 9 oktober! Desondanks kan ik niet anders dan altijd maar weer laten ho-o- ren: S. P. A. R. T. A!

Heel leuk is het weerzien met Derck. Hij woont in het Oude Noorden, vlakbij de Zaagmolenbrug. Vlak langs de Rotte dus. We bellen elke woensdag met elkaar. Maar omdat ik hem twee keer achter mekaar voor lul naar me had laten bellen, voelde ik me verplicht om bij hem langs te gaan. Met een doos heerlijke Italiaanse koekjes. Derck wordt 30 oktober 77. En, ik val misschien in herhaling, hij is een groot fan van de voetbalclubs Liverpool èn Sparta.

Arne Slot is mijn idool. Ik vind het maar knap, dat hij als enige trainer van de in het geld verzuipende Engelse clubs, de verleiding heeft kunnen weerstaan om de transfermarkt op te gaan.(Veelste lange zin, sorry hiervoor.) Met wèl als prachtig resultaat dat Liverpool nu de koploper is van de Premier League.

Maar mijn Derck is nog allesbehalve lyrisch over Slot. De komende paar weken speelt Liverpool tegen de acht moeilijkst denkbare tegenstanders. Variërend van Manchester City tot Real Madrid. Als Liverpool zich daar, zonder grote kleerscheuren doorheen slaat, wordt Arne Slot pas een grote meneer in de visie van Derck.

Vreemd eigenlijk wel, dat ik er nu pas over begin, vind ik zelf. Maar vandaag, 9 oktober, is ook de verjaardag van mijn ex Winny, met wie ik godzijdank al weer enige tijd ‘on speaking terms’ ben. Winny en Derck kennen elkaar, van toen zij en ik nog samen waren.

Vlak voordat ik bij Derck binnenstap krijg ik het idee om samen met hem bij Winny op verjaardagsvisite te gaan. Ook deze vlieger gaat helaas niet op. Winny was niet thuis. Waarschijnlijk was ze met mijn zoon en de kleinzonen aan het spartelen in het een of andere zwemparadijs.

Ik wist namelijk dat mijn zoon gisteren nog gevraagd had aan Winny of ze nog ergens een badpak had leggen (o, sorry, ‘liggen’).

JE MOEST EENS WETEN.

Ik was vanmiddag in het fotomuseum. Eigenlijk ging ik om de expositie: ‘Eregalerij van de Nederlandse fotografie’ nog eens te zien. Wat een grandioze foto’s. Maar om daar nou een stukkie over te schrijven, dat zie ik nou ook weer niet zitten. Toch kan ik het niet laten. Over één foto dan.

Een foto van een Amsterdams jongetje in de Hongerwinter 1944. Hij staat keurig op zijn beurt te wachten. In de rij. Voor de voedseldistributie. Maar op die foto staat hij moederziel alleen. Dikke jas aan over een broek, die te lang is voor een korte broek en te kort voor een lange broek. Zijn spillebeentjes worden geaccentueerd. In zijn handen houdt hij een grote pan tegen zijn borst gedrukt.
Ik voel hoe koud hij het moet hebben.

Als ik op het punt sta om het museum te verlaten, wordt mijn aandacht getrokken door: ‘Je moest eens weten’. Een tentoonstelling van fotograaf Cigdem Yuksel , over Turkse vrouwen, die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw in groten getale naar Nederland kwamen. En … over hoe het hen is vergaan.

In deze expositie vertellen de dames middels video’s en foto’s hun verhalen, verwerven zo een plek in de Nederlandse geschiedenis.

‘Bir bilsen’… ‘Je moest eens weten’. Zo beginnen veel vrouwen hun verhaal. Maviye streed voor vrouwenrechten. Selvet, draaide drie diensten per 24 uur. Haar kinderen zag ze daardoor nauwelijks.

Interviews, foto’s uit familiealbums en nieuwe (video-)portretten leren mij de 22 vrouwen van tussen de zestig en de tachtig, wat beter kennen.

Ze vertellen over de pijn van migratie, heimwee, verdwaald raken en je weg vinden. Werken, zorgen voor de kinderen, de taal leren. Liefde en ongelukkige huwelijken. Beknot zijn als vrouw en emancipatie. Hun bijdrage aan de Nederlandse economie als fabrieksarbeider of schoonmaker, en hun strijd voor vrijheid en gelijke rechten. Hun verhalen zijn divers, gelaagd, dubbelzinnig, zoals elke menselijke ervaring is.

Je moest eens weten, hoe boeiend. Ik ga het nog eens zien.