KONIJNENPISLUCHT.

 Sinds een half jaar heb ik een buurman beneden me wonen. Daarvoor heeft dat huis vijf jaar leeg gestaan. Toen ie er nog maar net woonde heb ik hem twee keer ‘uit de brand’ moeten helpen. De eerste keer kon hij zijn woning niet meer in en de tweede keer kon hij er niet meer uit. Goed dat we bij de kennismaking telefoonnummers uitwisselden.

’t Is geen onaardige man. Een zeventiger. Net als ik. Hij scharrelt op antiekmarktjes … ik zie hem wel eens gaan met z’n steekwagentje vol schilderijen, beeldjes en andere curiosa.
Een fijngevoelige man. Na een maand of drie vroeg hij me of ik ook zo’n last had van dat gegooi en gesmijt met deuren. Elke dag laat op de avond is het hetzelfde liedje.
Nu woon ik hier bijna 10 jaar. In al die jaren ben ik nog nooit ’s avonds laat door harde geluiden opgeschrikt. Zelf ben ik al helemaal geen type om met deuren te gaan lopen smijten, ook al loopt een ruzie nog zo hoog op.


Het enige dat ik me kan bedenken, waar hij last van zou kunnen hebben, is ‘de terugslag’. Met ’de terugslag’ bedoel ik de dreun, die weerklinkt binnen de waterleiding wanneer een kraan snel wordt dichtgedraaid. Ik hoor zelf die terugslag alleen als ik mijn eigen kraan dicht draai. Een tamelijk zacht geluid. Maar wanneer alle 120 kranen van onze flat op hetzelfde moment zouden worden dichtgedraaid dan zou dat een aardige klap kunnen geven. Maar zoiets komt natuurlijk nooit voor.


Het is een gevoelig mannetje, die buurman van me. Ik schreef het al eerder. Soms ook wel terecht, hoor.


Van de week liep ik hem vòòr de flat tegen het lijf. Ik was met mijn handdoek en zwembroek onder mijn arm, op weg naar het zwembad. Hij stuurde zijn steekwagentje heel bewust mijn kant op. 'Hangt er in jouw huis de laatste tijd ook zo’n penetrante konijnenpislucht.?’ vroeg hij.
‘Konijnenpislucht??? Neen, ik heb nergens last van.’
‘Worden hier in de flat soms ergens konijnen gehouden?’
‘Geen flauw idee, man’.
‘Hé buurman, ik ga lekker een frisse duik nemen. Fijne dag nog’.
‘Ja, jij ook. Fijne dag verder.’