Je hebt al een tijdje niets gezegd. Anderhalf uur zeker niet. Dat is niks voor jou. Okee, in het eerste half uur dat we in de file stonden, had je het hoogste woord. Over dat je nog zo gezegd had dat we eerder van huis hadden moeten gaan omdat het knooppunt Hoofdweg in Rotterdam het hele weekend gestremd zou zijn vanwege de aanleg van een viaduct, maar dat ik, zoals gewoonlijk veel te veel tijd nodig had om me op te tutten. Het schoot ook niet erg op dat we bij die bloemenkraam bij het kerkhof nogal lang in de rij moesten wachten voor we aan de beurt waren voor dat lullige bossie fresia’s.
Ja, ik weet het, ze heeft duizendmaal liever een lief klein bosje fresia’s dan een kleurrijk moederdagbouquet. Ikzelf heb een schat van een moeder, niet alleen ik trouwens, ook mijn negen broers en zussen maar wij doen al sinds de autoloze zondag, honderd jaar geleden, niet meer aan die moederdagflauwekul.
‘Koop voor dat geld maar wat leuks of lekkers voor jezelf’, zegt ze. Dat bosje fresiaatjes was, als je het mij vraag, bij aankoop al ‘een soort van’ verlept. We hadden beter niet kunnen bezuinigen op de airco bij de aankoop deze auto.
’t Is een natte, kouwe kutlente maar vandaag, uitgerekend vandaag zitten we in een rijdend bakblik. Ik zag je net wel omkijken naar die bloemetjes … ik zag je je woorden wel inslikken maar ik wist precies wat je had willen zeggen: ‘M’n moeder ziet me al aankomen met zo’n zielig bosje! Als we tenminste vandaag nog bij moeder aankomen.
’ Ik zeg er ter wille van de sfeer liever niks over maar alles zit nog steeds muurvast. Dat zeggen ze ook op Radio Rijnmond. Op elk heel uur even luisteren hoe of wat. Muziek moet je niet. Ik ook niet. Maar dat gefluit van jou hoeft voor mij al helemaal niet ...( mamma, je bent de liefste van de hele wereld) … gek word ik er van.
M’n schoonmoeder belt … of we nog komen. ’t Is inmiddels kwart over vier . Rosa en Petri waren er om twee uur al. ‘We zitten nu gezellig met z’n viertjes aan de bowl (ja, Frits is er ook)... ja, dat houden we er in, hoor, die bowl ‘van het huis’ hahaha ...’ en ze had toch zo’n prachtig kleurrijk bouquet gehad van Petri en Frits. Nou, tot zo hè, schat’.
Tegen half zes was de file opgelost.
‘Na vieren is het voor mij geen moederdag meer’, bromde je. Je pleurde het zielige bosje bloemen de snelweg op en maakte rechtsomkeert naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten