SPARREN.

Het is lekker fietsweer. Ik ga naar Delft. Als ik daar ben ga ik weer terug naar Rotterdam want daar woon ik nu eenmaal. Ik ben nog maar net onderweg. Aan het eind van de Prinsenlaan. Vlakbij het bos. Daar zie ik een donkere jongeman (Marokkaans schat ik in), klein, zwart baardje, in een zwart trainingspak aan het sparren met een grote kastanjeboom (honderd jaar schat ik in). Hij springt, ’t is bijna dansen, haalt met zijn blote vuisten uit en scheldt. Zo probeert hij indruk te maken op de boom, een zwaargewicht. Een ongelijke strijd, de jongeman is duidelijk een vedergewicht.

Zijn gespring en geschreeuw trekken mijn aandacht. Ik stop even met fietsen om naar hem te kijken. De remmen van mijn fiets maken een akelig snerpend geluid, waardoor de bokser uit zijn concentratie raakt. Hij stopt ook, kijkt me aan en vraagt me, vrij agressief: ‘Wat doe je man?’ Tegelijk komt hij, heel rustig, op me af: ‘Rot lekker op, man, ga fietsen, dat is toch wat je doet, klootzak’.


Bangig ga ik er vandoor. Hij blijft lopen foeteren. Op mij of op die boom. Geen idee. Als ik omkijk zie ik hem weer naar zijn sparringpartner toe lopen.



In ruim vier uur heb ik Rotterdam – Delft heen en weer gefietst. Ik ben knap moe en heb zadelpijn als ik tegen vijven weer in Rotterdam arriveer. Zin om te koken heb ik niet. Ga eten bij de Italiaan. ‘t Is maandag. Niet druk. Ik kan gaan zitten waar ik wil.


Van een tafel aan de raamkant wenkt iemand me. Het lijkt die jongeman van vanmorgen wel. Klopt. Geen sportkleding … gewoon jeans en een t-shirtje. ‘Jij bij mij eten. Hier … deze tafel?’ ‘Zitten! Zitten! Ik Munir’.


Ik kan moeilijk ‘nee’ zeggen in dit soort situaties. Hij is nu relaxed op het vriendelijke af. Heel anders dan vanmorgen. Vraagt of ik lekker gefietst heb. Alsof er niets onvriendelijks gebeurd is vertelt hij dat hij daar elke ochtend traint. Hij maakt boksbewegingen.


We praten gezellig … allebei nemen we de ’ Pasta al salmone e zucchine’. Na het eten staat hij er op de rekening te betalen. Is toch vijftig euro inclusief drankjes en tip. Ik sta perplex. Als ik hem stotterend bedank, maakt hij lachend wat schijn-boksbewegingen naar me. ‘Ik, prof-kickboxen,’ lacht Munir en hij fietst op zijn Killerbee Fatbike Special de kant van het bos op.