DIERBAREN.

Zaterdag 29 november was een onvergetelijke dag voor mij. Ik vierde met mijn ‘dierbaren’ mijn 75^e verjaardag. We lunchten in Hotel New York en we genoten in het Nieuwe Luxortheater van de musical West Side Story. Het geheel speelde zich af zo tussen half twaalf en half zes. In de middaguurtjes dus vooral.

De genodigden waren mijn zonen Freek en Ralf, schoondochter Sarah, mijn ex Winny, Vriend Kees, Vriend Carlos, Vriendin Manuela, Zussen Lidy en Manda, broers Herman, Ron en Marco, zwager Joop, schoonzussen Loes, Nel en Petra.

Deze dag begon al vroeg, Ik moest mijn jongste broertje Marco (55) ophalen. Marco is een mongooltje. Half twaalf zou hij door de taxi worden afgezet vòòr Hotel New York, was de afspraak die ik maakte met de verzorging van Marco in Zwammerdam. Ik wilde voorkomen dat mijn broertje, die nauwelijks zelfredzaam is, alléén voor de deur van Hotel New York zou komen te staan. Toen ik daar tegen half twaalf aankwam lopen zag ik dat mijn oudste broer Herman (62)  en zijn vrouw Petra (?) zich al ontfermd hadden over Marco. Ontspannen kuierden ze gedrieën over de nabij gelegen cruiseterminal. Herman dacht er kennelijk niet op te kunnen vertrouwen, dat ik tijdig aanwezig zou zijn om ons broertje  op te vangen.

 Voor de terugreis van Marco (van Rotterdam naar zijn huis Zwammerdam) had ik ook, in overleg met zijn verzorging, een taxi geregeld, om 5 uur, meteen na afloop van de voorstelling. Doch toen puntje bij paaltje kwam vernam ik van Herman (en Petra) dat zij Marco zouden meenemen naar hun huis in Westmaas. Ik nam toen gelijk maar aan dat de taxi naar Zwammerdam gecancelled was.

 Ik neem mijn petje af voor de goede zorgen van Herman en Petra voor Marco, deze middag.

 Ik vind het alleen niet zo zorgvuldig, dat ik van de veranderde afspraken met betrekking tot Marco’s vervoer naar Rotterdam en weer terug naar Zwammerdam, niet tijdig op de hoogte ben gesteld. Noch door ‘Zwammerdam’ noch door ‘Westmaas’.

 Verder eigenlijk alleen maar positief. De lunch in Hotel New York was heerlijk. ‘Er zijn er twee jarig’ werd gezongen en ik kreeg veel geld cadeau: bijna 300 euro! Met dat geld ga ik tickets kopen voor de ‘Doe maar’-musical in Leusden..

Over de West Side Story heb ik alleen maar enthousiaste geluiden gehoord. Dat deed mij deugd!

Het was ook fijn om iedereen weer eens te zien.

Voor herhaling vatbaar … op mijn tachtigste.

MAG DAT?

 Ach ja, mooie vrouwen. Ik ben geen twintig meer. Het is tijd om me koest te houden. Lezen, televisie kijken, wandelen en … zoals ik hier en nu doe: letters aaneen rijgen.

Schrijven mag ik over:

hoe ik geniet van een mooie opera, waarin prachtige aria’s worden gezongen door internationaal gerenommeerde sopranen en tenoren. Hoe het publiek op de stoeltjes gaat staan juichen en om meer vraagt.

Over de hoge snelheden die  jong en oud op hun elektrische fietsen proberen te scoren. Ik zet er wat over op papier. Waarom niet? De dertiger die met zijn fat-bike vijftig rijdt en de tachtiger die net zo makkelijk de veertig haalt. Veel te hard en al heel vaak dodelijk. Mag ik toch noteren? Nietwaar?

Over de papegaai als huisdier. Kan ik, mag ik rustig rapporteren dat dat moeilijkheden geven zal. Deze vogel is een groepsdier en wordt lawaaierig als hij alleen in een  kooi zit.. Kan een hele dag hinderlijk kreisen, zelfs al wordt hij in een kartonnen doos gestopt. Ook uw buren kunnen dan niet zonder gehoorbeschermers.

Dat ik allergisch ben voor ultra-rechts, die vermaledijde PVV, daar wil ik over schrijven en dat mag ook allemaal en dat doe ik ook. Die fascisten, rascisten, die willen dat Nederlanders voor de Nederlanders blijft. Als je als buitenlander honger hebt of met de dood wordt bedreigt, laten ze je gewoon stikken.

Ik mag beschrijven hoe heerlijk het in mijn keuken ruikt als ik balletjes gehakt met knoflook en ui aan het braden ben. En hoe de buurvrouw verrukt op mijn keukenraam tikt en zegt hoe lekker ze mijn ballen vindt ruiken. (Sic)

Ik weet er niet veel vanaf. Toch zal ik er zo af en toe wat over schrijven. Klimaatverandering. Insecten, planten, dieren sterven uit. Het wordt steeds droger hier. Het ijs op de polen smelt. Hoe lang kan ik nog op 4^e wonen?

Maar wat ik als 74 jarige man beslist niet in mijn hoofd moet halen is stukjes schrijven over mijn intiemste verlangens, over liefde, warmte, tederheid. Maar ook over botte geilheid, lust, wilde masturbatie-fantasieën. Niemand hoeft het te lezen. Niemand zal het willen lezen. Ik schijf het alleen maar voor mezelf .

Een stukje schrijf ik met het woord ‘beffen’: Niemand wil het lezen. Het aantal lezers daalt meteen van 969 naar 0.

Ik ben blij dat ik morgen 75 ben.

SPREKEND SONJA.

Ik mocht één verhaal voorlezen ´Een dagje aan het strand.´ Daarna bleven mijn broer Herman en ik aan een tafeltje de biertjes op staan drinken die ik voor het  voorlezen had gekregen. Herman kende in die soos veel mensen. Ik niemand. Was daar voor het eerst.

Behalve Lucy, dan, de presentatrice van de voorleesavond. Ze kwam  na mijn voorlezen nog even naar me toe. Lucy was twee druppels water Sonja, de vrouw op wie ik heimelijk verliefd was. Nog steeds eigenlijk, ondanks haar extreem rechtse sympathieën … tsja … onbegrijpelijk, eigenlijk ...

´Mooi verhaal dat je voorlas,’ zei ze. Ze droeg ivm de naderende verkiezingen een D66 shirt. Dus dat zat wel goed.

‘, Ja, ik word tegenwoordig steeds meer gevraagd, leuk hoor.´ zei ik.

Lucy glimlachte.

‘Wil je haar aan me voorstellen?’ vroeg Herman

‘Lucy, dit is mijn broer Herman, Herman dit is Lucy de presentatrice van vanavond.

Ze gaven elkaar een hand, Herman glimlachte en keek haar in de ogen toen hij haar vroeg of ze studeerde.

Ze stonden een tijdje met elkaar te praten. Zij hadden meer met elkaar gemeen dan zij en ik, vond ik.

Lucy liep snel terug naar haar vriendinnengroepje. Herman nam een grote slok, zette het glas op tafel en zei dat ze verdomd mooi was, die Lucy.

´Jaha.´

Ik keek haar kant op, ze stond met iemand te praten, maar keek net op dat moment op, ze keek me aan en glimlachte.

Herman had het over allerlei baantjes waar hij op gesolliciteerd had en hoe moeilijk het was om ergens binnen te komen als je geen contacten had, misschien, dacht hij, had hij een fout gemaakt door eerst zijn studie af te maken en dan pas werk te gaan zoeken.

´Dat heb jij wel gedaan´, zei Herman en je hebt nu een goede baan bij de media.

Nou, goed, goed, veel levert het niet op hoor,´ zei ik.

Mijn blik kruiste die van Lucy weer. Ze glimlachte van de andere kant van de zaal naar me en ik glimlachte terug. Herman merkte er niks van.

Als jij zo doorgaat heb je binnenkort een superbaan!´ zei Herman.

´Het komt wel goed,´ zei ik glimlachend, ik voelde me zo licht. Elke keer als ik in haar richting keek, had ik de kriebels in mijn buik. Het leek wel of ze een zesde zintuig had, want hoe druk ze ook in een gesprek verwikkeld was, ze keek telkens op als ik haar kant op keek. De mensen met wie we praatten, merkten er niets van. Ook Herman merkte niets. Het was alsof we samen een geheim deelden.

Waar zit je om te lachen,´ vroeg Herman.

´Niks bijzonders´, zei ik. ´Ben gewoon in een goede bui. Het ging toch lekker met voorlezen?´

KLINKT GOED.

CARIBISCHE MIDDAG.

Drie weken na de Spaanse middag kwam de Caribische middag. Dat Spaans buffet was vurrukkelijk en kostte 14.50 euro. Met Anthony, die ik net had leren kennen, had ik gezellig aan een tafeltje zitten eten en praten. We liepen, nog steeds vrolijk babbelend daar die tent uit. Pas toen ik wat later thuis zat, realiseerde ik me  dat ik wat vergeten was: te betalen!

De baas van de keuken daar, overgiet mij met complimenten als ik vanmiddag alsnog kom  betalen.. Dat doet mij deugd. Overigens: wat Anthony heeft gedaan? Geen idee? Niet meer gezien. 

Deze middag treedt zanger/entertainer WaWa, een Haïtiaan, voor ons op. Weinig Haïtiaans overigens, want deze WaWa vertolkt keurig gepolijste Engelse liedjes. Alleen aan het slot van zijn één uur durend optreden brengt hij samen met het hoogbejaarde publiek een liedje en een dansje geïnspireerd door zijn Noord-Amerikaanse roots. Helaas kan ik zelf niet meedansen, omdat ik door een val geblesseerd ben aan mijn knieën en borstkast. Jammer want ik doe graag aan dergelijke dingen mee.

Ik leer deze maandagmiddag een gezellige vrouw kennen met Indisch/Spaans bloed. Linda heet ze. Ze werkt in een Spaans restaurant in Leiden. Niet alleen in de bediening. Ze zingt daar ook. Dat is eigenlijk haar beroep, zegt ze. Zangeres. Ze zong enkele jaren professioneel in Mexico. Ze is nog niet zo hoogbejaard, als de rest van het publiek: 62 pas. Omdat ze ook in het weekend moet werken, zoekt ze haar vertier op zo'n dag als deze; hier dus. En als er gezongen moet worden steekt ze als eerste haar vinger op en gaat ze er voor. Bij het Spaans buffet had ze al staan zingen en nu vanmiddag ook weer. Best goed ook.

Het Caribisch buffet vind ik lekker. Andere eters aan mijn tafel waren niet zo enthousiast. Een veel te dikke vrouw uit Alblasserdam, wafel walgelijk, en beslist niet alleen omdat ze zo dik is, vindt, dat zij ons hier een smaakvoller buffet voor had gezet. Volgens haar zijn nauwelijks kruiden gebruikt. Kortom: een flauwe hap! Haar vingers, zijn dikker en korter dan gangbaar. Kippenpoten kluiven gaat daardoor bij haar zo, dat haar worstvingertjes en petieterige handpalmen onder een laagje kippenvet komen te zitten. Ook rondom haar mond druipt volop vettigheid. Ondertussen kraakt ze ze ongegeneerd, met vette volle mond, dit 'smakeloze' buffet af. Haar afgekloven kippenbotjes legt ze dan ook nog eens veel te dicht bij mijn servetjes.

Een toetje is er niet, weet mijn dikke tafelgenote al. Ze is snel weg. Een medewerkster van het restaurant komt gelijk al opruimen en pakt met haar blote handen de afgekloven botjes en laat die in een afvalzakje glijden. Daar moet ik even Caribisch van  kokhalzen.

 

SPAANS BUFFET

Andreas, de man met wie ik aan tafel zat, vroeg of ik wat van hem wilde drinken.

‘Tonic,’ zei ik, met iets te veel nadruk.

We hebben een Spaanse middag. De kantine zit vol 70’ers en 80’ers. We genieten eerst van een optreden van een Spaanse zangeres, begeleid door een uitmuntende jonge gitarist. Artiestenbureau Fratsen had die geregeld. Fratsen werkt met beginnende artiesten, doorgaans leerlingen van Kunsthogeschool Codart.

Na de Spaanse cultuur krijgen we een lesje 'sangria’ maken. In een miniem glaasje met een veel te kort rietje moeten we het drankje maken. Natuurlijk lukt dat. Leuk en nog lekker ook.

Dan Spaans culinair: een buffet met paella, tortilla, een groententroepje, en chorizo (in balletjes en in plakjes). Er is zó veel eten gemaakt, dat mij, al opscheppend, de tranen in de ogen schieten om de grote hoeveelheden heerlijks, die straks door de wc moeten worden gespoeld.

Ik zit dus met Andreas aan tafel. Hij is net als ik 70’er. We razen in sneltreinvaart door ons leven, zoals dat zo vaak gaat met mensen die elkaar net leren kennen. We praten over de verrechtsing in de wereld. Over 29 oktober, de komende verkiezingen. Soms heb ik het idee dat hij al te veel gelooft in complot-theorieën uit Rusland, Noord Korea, Afganistan, Iran en China. Die onwaarachtige verhalen uit die dictaturen laat ik gewoon langs me afglijden. 

Andreas is naar de film ‘Heldin’ geweest. Die moet ik ook zien, volgens hèm. Geweldige film over de zorg. De film is helaas in geen enkele bioscoop meer te zien. We kletsten mekaar figuurlijk de oren van het hoofd. (Andreas heeft enorme flaporen, nooit eerder zoiet gezien.).

We hadden veel gemeenschappelijke interesses. Vakbond, politieke partijen, tv-programma's, kunst, sport, ga zo maar door. Onophoudelijk delibererend verlaten we de locatie. Maar dan… verliezen wij de realiteit uit het oog. We lopen de locatie uit, zonder af te rekenen. Het is wel niet zó veel, 15 euro per persoon, maar toch! Ik kom er thuis pas achter. Ik neem me voor om morgen gelijk terug te gaan mijn de rekening te betalen.

Het is nu vier weken later als Fratsen in diezelfde locatie een Caribische middag organiseert. Lijkt me wel leuk. Maar ik heb nog steeds die Spaanse middag niet afgerekend. Ik weet niet zeker of ik vanmiddag ga, want dan krijg ik gelijk dat geouwehoer over de vorige keer. Moet ik voor twee keer betalen. Ben ik in een keer 30 euro armer. 

Ja, dahhag! 

 

MANTELZORGER

Ria is niet meer de jongste (73). Maar wel vitaal. Nog geen half uurtje terug stond ze onder de douche te swingen op 'Good golly miss Molly' van Little Richard. Ja, dat doet ze gewoon.  

Ria zit met haar voeten op de salontafel thee te drinken. Schoteltje in haar rechterhand, kopje in haar linker. In trance heeft ze het over secondhandhops. ‘Ze gaan achteruit en worden ook alsmaar duurder.’

Peter zit ook om die salontafel. Tegen hem praat ze niet. Hij is vol ongeduld. Kan toch niet luisteren. Peter is haar mantelzorger, een 19 jarige slungel, met een puistenkop. 

Hoe dan ook, Ria wipt wat met haar bibs omhoog en trekt haar slipje uit, gooit dat zowat in het gezicht van die jongen, spreidt dan haar benen nog iets wijder uit op die tafel en zegt tegen Peter: ‘Beffen!’. Met frisse tegenzin beweegt de jongeman zijn lange bovenlichaam over het salontafeltje, gooit Ria's jurk  over zijn hoofd en gaat aan de slag.

Doch weldra moppert Rita: 'Stoppen, dat wordt niks' en ze duwt Peters hoofd ruw weg.

‘Wandelen nu! Ria houdt van nachtelijke wandelingen door onverlichte stadsparken. Dreiging is daar altijd aanwezig: van vereenzaamde daklozen, drugsverslaafden en potenrammers, die altijd wel iets vinden om te rammen. Pot of geen pot. Dat windt Ria op. 'Peter, meekomen!'

.Peter woont nog thuis bij zijn moeder en die vindt het maar niks dat hij bij die oude vrouw mantelt. Ze waarschuwt hem voor de rare kuren die ze soms ineens kan heeft.

 Peter zelf durft geen ‘neen’ te zeggen tegen Ria. Hij rookt in het donker veel meer dan anders. Zijn eigen saffies zijn al op. Ria geeft hem wat van haar eigen rokertjes, die hem kalmeren maar tegelijk ook bedwelmen.

Op deze ijzige herfstavond begeeft het stel zich naar het meer. Peter laat zich door haar naar het nabije water leiden, water, dat héél vaag door de maan wordt verlicht. Zij wijst hem waar ze heen gaan … naar  het kleine onbewoonde eiland daar midden op het meer. Ria gaat met haar kano. 'Zwemmen!' commandeert Ria, die onbekend is met Peters chronische zwemarmoede. 

Na vele meters waden door het ijzige water, zuigt het drijfzand de onderkoelde Peter naar onpeilbare diepten. Zijn akelige, nog door water gesmoorde kreet, is in de wijde omtrek hoorbaar: ‘Aaaahgwww' . 

Het ging ook Ria, nog maar net aangekomen op het eilandje, door merg en been.