MEVROUW N.

Het is een bijzonder frisse novemberdag. Heb koude vingers. ben een beetje verkouden. Loopneus. Ga zo dadelijk naar Kino. Ja, ik durf het toch wel weer aan. Ik ga ook nu niet alleen. Dit keer met Mss R. Kijken naar de cinema-kaskraker uit 1985: Back to the future. Ik ben vanmorgen op internet aan het speuren naar een leuk filmpje voor deze zondagmiddag. Mijn oog viel toen op die titel. Mss R. vertelde me onlangs in geuren en kleuren wat een grandioos leuke film dat is. Nou, ten eerste had ik die Spielberg-film nog nooit gezien en ten tweede dacht ik ‘Kom, laat ik haar eens een lol doen.’

Maar beste lezer, denk nu niet dat het een uitgemaakte zaak is dat Mss R. spontaan zal uitroepen:

’Hé, ja Jos, wat een geweldig idee! Waar draait die? Hoe laat? En … ehm gaan we lopen of met de metro? Hoe laat zal ik bij jou wezen? Drie uur? Okee! Jahaa, ik neemt mijn Rotterdampas mee, die heb ik trouwens altijd bij me. Kino heb ik dit jaar nog niet gehad. Cinerama en   ehm …  LantarenVenster wel. Nou, ziet ik je zo, doehoei!’

Helaas, nee! Mss R. reageert meestal helemáál niet positief.

De dame met wie ik vanmiddag uit zal gaan noem ik in dit verhaaltje dan wel Mss R. maar in mijn gedachten is zij voornamelijk ‘mevrouw N(een)’.

Aanvankelijk kreeg ik op mijn voorstellen c.q. aanbiedingen steevast nul op het rekest.

Eindje fietsen? Nee, te warm, te koud, te winderig of te druk.

Vanavond bakkie doen en ‘n filmpje kijken bij mij thuis? Nee, nu niet, ik zit nú al in mijn pyjama. 

Lekkere stoofpeertjes, aalbessen? Nee, nu niet. Ik hebt net gegeten. Zit al helemaal vol.

Morgen naar de bios? Nee. Heel misschien volgende week woensdag. Ik spreekt niks meer af, want  er kan altijd iets tussen komen en ‘belofte maakt schuld’, zegt mijn vader altijd. Dat gaat niet gebeuren.

De laatste paar maanden echter loopt het ‘verkeer’ tussen Mss R en mij wat beter. Star afhouden maakt stukje bij beetje plaats voor soepeler spontaneïteit. Mevrouw N. zit nog wel ergens tussen haar oren maar waar precies weet ze gelukkig niet.

 Awel, om precies drie uur staat ze bij mij voor de deur.

‘I‘ll pick you up at three’ appte ze me.

Als Mss R. op de Engelse tour gaat heeft ze er zin in.

 Dat is me nu wel duidelijk.

 Die film was niet aan mij besteed.

‘Je hebt hem gewoon niet begrepen,’ dolt Mss R.

‘Fuck!’

Als ik op de Engelse tour ga, heb ik het juist niet naar mijn zin.

FEUILLETON.

Wordt dit blog niet zo langzamerhand een soort feuilleton over een beetje bij beetje dementerende stukjesschrijver? De inkt van mijn laatste verhaaltje was nog niet eens opgedroogd. Ik was daarin op zoek naar het urinoir van de bioscoop waar ik kind aan huis ben. Het spoor raakte ik volledig bijster en ik veroorzaakte overlast voor tientallen filmkijkers. Nog geen dag later overkwam me wederom iets ontregelends. 

Ik ben op weg naar vriendin Tonia, die ongeveer vijftien minuten lopen bij me vandaan woont. Het is een leuk gevarieerd wandelingetje. Met boompjes, grasperkjes, boompjes en slootjes. Het zit er vol met waterkippen. Onderweg realiseer ik me dat ik haar huisnummer niet heb. Ik  ga vandaag voor het eerst bij haar op bezoek. Ik bel haar ff. Terwijl ik haar nummer intik, struikel ik over een ongelijk liggende stoeptegel.

Ik zie dat mijn bril een paar meter voorwaarts gekatapulteerd wordt en mijn mobieltje uit mijn hand vliegt. Ik kom hard op mijn borstkast terecht. Mijn handen en knieën voorkómen dat ik met mijn kop op het trottoir knal. Godzijdank zijn bril en mobieltje niet in de sloot naast het voetpad geplonsd.

Ik sleep me naar mijn bril en mobiel. Overeind komen lukt niet. Geen kip hier  … hoewel, nu gelukkig wel. ’t Is geen kip maar een lieve Surinaamse jongeman. Hij kijkt me verbaasd aan en vraagt dan wat er is.

‘Ik ben gevallen en ik kom niet overeind.' zeg ik. 'Wil je me een handje helpen?’

Dat doet hij.

‘Nog een fijne dag verder’, zei hij en vervolgt zijn weg.

Ik sta daar nu wel langs die sloot, maar of ik kan lopen? Geen idee.

Met bloedende handen, vingers, knieën, protesterende knieën en ribben, moet ik toch Tonia  bellen voor haar huisnummer. Ik bereid haar er alvast op voor in wat voor toestand, bijna strompelend, ik straks bij haar aanbel. 

Ze staat me, om voor mij nog steeds onduidelijke redenen, lachend bij huis op nummer 49 op te wachten. Misschien heeft het er mee te maken, en daar weet ik niks van,  dat zij EHBO’ster is en dat ze het fijn vindt om me te helpen. Hoe dan ook, Tonia kwijt zich uitstekend van haar taak. (Schaaf)wonden worden ontsmet, pleisters geplakt en gaasjes gelegd. Heel toegewijd en zorgzaam doet ze dat.

Aan het eind van mij bezoek, wil ze me ook nog eens naar huis brengen met haar auto (3 minuten rijden). Dat vind ik overdreven. Dat kleine stukje kan ik, weliswaar strompelend, wel lopen.

WAAR IS DE UITGANG?

Ik heb in het weekend alvast wat maaltijden gemaakt voor later deze week. Spaghetti Boulognese, zuurkool met spekjes en worst en rode kool met verse worst en appelmoes. 

Met vriendin Hetty heb ik vanmiddag zes uur afgesproken. We zouden ieder voor ons zelf thuis iets te eten maken. Ik heb spaghetti Guiseppe staan met een mega-dosis knofloof; 10 teentjes.. Hetty maakt me er fijntjes op attent dat ik de maximale hoeveelheid knoflook in de spaghetti ruimschoots heb overschreden. Ze gaat zowat van haar stokje van de 'stank' in mijn huis.  

We gaan naar de film: 'It was just an accident' van Iraanse makelij. Draait in Kino. Er wordt veel te veel geluld in die film. Dat is de makke van vrijwel alle Iraanse films. Inhoudelijk geweldig maar dodelijk vermoeiend. Ik val dan  ook enkele malen als een blok in slaap. Snurken dus. Dan realiseer ik me opeens dat ik heel erg naar knoflook stink, wat mega-vervelend is voor de man, op het stoeltje naast me, die zojuist met zijn rug naar mij toe is gaan zitten. 

Normaal lukt het me wel om in de bios een plaatsje te bemachtigen met vrije stoelen naast me. Dan geef ik de buren geen aanstoot. Nu zit Hetty gelukkig links van me. Zij weet  hoe het, met mij kan gaan in de bios. Maar die buurman aan de andere kant niet. Allengs voel ik me steeds onprettiger. Ik moet dit niet meer doen. Stinken en snurkend in de bios liggen. Ik irriteer me zo langzamerhand meer aan mezelf dan aan dat vele gelul in die film.

Tot overmaat van ramp moet ik ineens piesen. Ik sta op, loop in de zaal van boven naar beneden, voor het filmdoek langs naar de uitgang. Hoewel?  Waar is die uitgang? Nergens te bekennen. Ik zie ook nergens dat groene 'uitgangslampje' met het mannetje dat met grote richting buiten gaat Ook heb ik niet meer paraat hoe ik hier in godsnaam binnen gestapt ben. Het enige licht in de zaal is dat van de film. Op de tast tracht ik een  uitweg te vindende. Ik voel alleen maar wand en radiatoren. Als ik dan eindelijk en deurknop voel en dus een deur gevonden heb, blijkt die deur hermetisch op slot te zitten. Ik probeer die deur toch uit alle macht open te krijgen, wat met de nodige geluidsoverlast gepaard gaat.  Niet echt leuk voor de filmkijkers. Een van hen springt naar voren uit de duisternis van de filmzaal. 

‘Meneer, meneer, u kunt hier niet uit. U moet precies de andere kant op.

Als ik klaar ben met plassen zie ik dat Hetty mij hoofdschuddend bij de toiletten staat op te wachten: 

'Dat je me naar zo’n kutfilm meeneemt is nog tot daar aan toe. Maar wanneer je als een D.mente lawaaipappeagaai op zoek gaat naar de uitgang, breekt het zweet me aan alle kanten uit'.

POT ZONDER BRIL.

Nora, mijn nicht, ben ik kwijt. Loop ik te zoeken. Ze komt mijn kant opgelopen. Een beetje waggelend. Ze is ruim 7 maanden zwanger. Zij loopt driftig richting metro.  Maar in plaats van me te begroeten steekt ze ineens snel over.

‘Nora, Nora wacht, wat is er aan de hand?’

Ze loopt te snotteren en is woedend over iets wat ik op het feestje geroepen schijn te hebben. Zoiets als: ‘Iedereen ziet toch zo wel dat ze een pot is, daar hoef je echt geen bril voor op te zetten.’

Ze snottert: ’Ik ga je aangeven wegens  belediging.

Dat kan helemaal niet eens want ik mag zoiets gewoon zeggen. Bovendien ik heb niet eens naam genoemd. En dan daar boven op ook nog eens: ik bedoelde Nora niet eens maar me zus Ans. Zoiets mag ik gewoon denken en hardop zeggen.

Ik was toen al wel behoorlijk aangeschoten, maar ik wilde echt niemand kwetsen. Zo ben ik helemaal niet. Ik vind Ans een geweldige meid. Nora trouwens ook. Ik was in een jolige bui. We hadden het over potten en poten. Ans en Nora, onze bijna ongehuwde moeders, zaten gezellig met elkaar te babbelen op de sofa en toen knalde ik er, dat onhandige ‘pot’ d’r uit. Sorry, sorry, sorry.

Nora stormde gelijk woest de deur uit. Ze voelde zich gelijk aangesproken. Voor iedereen op het feest was het gelijk zonneklaar: Nora kwam als door een wesp uit de kast. Ans niet.  Ans was er lang en breed uit. Iedereen wist het.

‘We wilden eigenlijk pas uit de kast komen als de kleintjes er zijn’, zei Nora, nog steeds snotterend.

 Ans is eerste kerstdag uitgerekend. Nora iets later, met de jaarwisseling.

Nora zet langzamerhand, al terug wandelend met mij, alles een beetje op een rijtje. Ze komt enigszins tot bedaren. Nu iedereen het toch weet gaan Nora en ik rustig terug naar het feest. Naar de anderen. We hoeven het er voorlopig niet mee over te hebben.

De zwangere tantes nemen nog een kopstootje. Niet zo goed is voor die kleine jongens in hun buik

 

MOOI WEER.

Ik hou van kleine theatertjes. Vaak gevestigd in oude wijken, winkels, opslagplaatsen of fabrieken. Meestal met geringe toeschouwerscapaciteit. Zo’n theatertje draait, met uitzondering van acteurs en stagiaires, helemaal op vrijwilligers. Het is zeer de moeite waard om te zien wat daar vertoond wordt. Althans voor mij. Geen lach of ik schiet verhalen. In dat soort theatertjes staat creativiteit en engagement hoog in het vaandel.

Stukken waarin op een heldere en humoristische wijze  getoond wordt hoe doortrapt onze democratie onderuit wordt gehaald door journalisten, politici, bankiers, bedrijfsleven, sociale media, talkshows. De acteurs in die kleine theaters komen vaak al improviserend tot hun voorstelling. Soms worden ook stukken gespeeld van 'groten' als Bergman, Brecht, Ibsen ja, zelfs Mollière en Shakespeare.

In Rotterdam ken ik Theater Altstadt,  Babel en Mooi Weer. Fijne theaters. Interessant repertoire.

Gisteravond was ik bij Theater ‘Mooi Weer’ samen met Dina (67), een stokdove Klup-dame met een veel te vrolijke over-sized blouse in alle kleuren van de regenboog. Ik ontmoet haar vanavond voor het eerst. Dit toneelstuk lijkt haar heel actueel gezien die dominante ultra rechtse beweging in dit land. Mij ook.

Vòòr elke voorstelling is er in dit theatertje een ‘shared dinner’. Samen eten dus. Met z’n zessen aan een tafeltje. Toeschouwers kunnen dan kennis maken met elkaar. Meestal is het wel leuk. Soms niet. Zo hoorde ik dat een disgenote via, via had vernomen dat, Henri, een een oude vriend van mij, die drie jaar haar buurman is geweest, onlangs, met spoed nog wel, in een geriatrische kliniek opgenomen moest worden. Toen ik dat hoorde moest ik wel ven slikken.  

Gisteravond zat ik wel aan een 6-persoonstafel, maar ik heb geen andere keus, dan me met Dina bezig te houden. Tot vervelens toe zitten zij en ik kennis te maken. Drie kwartier, vooraf onder de spaghetti bolognaise en in de pauze met het toetje, vijftien minuten. Het meest opvallende aan Dina, behalve haar blouse dan, as dat ze juf was op de spinazieacademie in 110 Morgen èn dat haar oudste dochter lesbisch is (net zoals mijn zus). Dat laatste is ook het enige dat we echt gemeen hebben. 

En …  wat ik al schreef: Dina is zo doof als een kwartel. Om mij goed te horen, krijg ik als experiment een microfoontje om dat verbinding moet maken met haar gehoorapparaten.

Het experiment slaagt. Ze hoort alles wat ik zeg. Ook hoort ze me als ik sta te piesen in de pauze. 

Het stuk dat we zien heet? ‘Vijand van het volk’. Het is een actueel verhaal over het nastreven van idealen. Een voorstelling vol verhitte discussies en gloeiende verlangens. Een humoristisch klokkenluidersdrama en een verontrustende eco-tragedie: een waterzuiveringsinstallatie, die niet meer in staat is het drinkwater voldoende te zuiveren.

Dina en ik vonden het nog al heftig.

LICHAAMSSAPPEN

Ik heb haar al een tijdje niet gezien. Is ze een beetje jaloers? Heeft ze me soms met Emmy gezien? Of is ze op vakantie ... ziek misschien. Hoe dan ook: ik mis haar. Ze is leuk. Slim ook. Zij is 20 jaar jaar jonger dan ik. Ik hoef niet zo nodig lichaamssappen met haar uit te wisselen. Gezellige gesprekjes over films: zijn al prima. Ze heeft net als ik een Cineville pas, daarmee kan je voor 24 euro per maand zo vaak naar de bios als je maar wil. Onze ‘filmsmaken’ verschillen nogal. Zij houdt van kostuumdrama’s en (Franse) komedies. Ik meer van films over relaties, emancipatie, sociale verhoudingen en biopics, over mensen naar mijn hart.

Mss F, zo mag ik haar noemen (ze heet eigenlijk Frieda), ging een paar weken terug met haar broer een weekendje ‘wellnessen’ in Zuid-Limburg.

‘Jullie doen veel samen, hè? Jij en je broer?’ 

‘Ja,’ knikte ze en aan de blik in haar ogen kon ik zien dat hij een lieve broer voor haar is.  Een man of kinderen heeft ze niet. Wel een piepjong peetzoontje; het kind van een nicht. Zou ze lesbisch zijn, vraag ik me soms wel eens af.

We praten niet alleen over films en sportdingen ook soms een heel klein beetje privé. Nou ben ik zelf een behoorlijke flap-uit. Iedereen mag van mij alles weten, alles zien. Mss F onthult slechts een piepklein beetje privé. Zij is erg  gesloten en soms ineens verrassend heel open.

Ze geeft hatha-yoga lessen aan huis. Ik was gelijk door het dolle heen toen ik dat hoorde en stond gelijk de volgende dag al bij haar op de stoep voor de eerste les.

‘Neen, zo snel werkt dat niet bij mij.’. Heel fijntjes maakte Mss F. me duidelijk dat ze nogal terughoudend was met het thuis ontvangen van mensen (ook cursisten) in haar huis (haar heiligdom). Daar kan flink wat tijd overheen gaan. Ik vraag me dan wel af hoe groot die yoga-groep van haar is.

Pas  na een jaartje sporten  verklapte Mss F. me dat ze, geïnspireerd door haar petekind, een kinderboekje  geschreven had. Ze is nog op zoek naar een illustrator.

‘Leuk dat je schrijft E.  Ik schrijf óók!’ flapte ik er uit: Elke dag een stukje in mijn blog. Dat ‘móét’ je lezen!’

Ik vroeg haar gelijk of ik haar sprookje mocht lezen.

‘Oh, neen, ik bewaak mijn grenzen heel goed,’ zei Mss F. gedecideerd. Ze weigerde mij zelfs de titel van het boekje.

Zo’n stukje als dit, dat nu zo langzamerhand op zijn eind loopt, verschijnt in mijn blog. Alles in mijn blog mag door iedereen dus ook door Mss F. gelezen worden. Grenzeloos.

 

HONDSDOLHEID.

Het gaat geen moer uitmaken of een nieuwe regering straks een verstandiger, beter asielbeleid gaat uitvoeren.

Als het zogenaamd ‘immense' probleem 'asiel' uit het zicht verdwijnt, als het leven van alle dag een beetje beter wordt, dan wordt de gewone man daar níét beter van. Hij is dan niet genezen van zijn extreem-rechtse hondsdolheid.

Verreweg de meeste kiezers zijn niet arm! Ze wónen niet een verloederde multiculturele achterbuurt, ook wel 'zwarte buurt' genaamd. Nieuwe apparatuur, zoals een energie zuinige oven, wasmachine, -droger of koelkast, is géén medicijn tegen blinde buitenlanderhaat.

Rechtsextremisme is een irrationele woede, die gaat over gevoelens, met spook- en vijandbeelden, die worden aangepraat.

In de grote steden moet het natuurlijk verbeteren maar voor het overige staat die opwinding over asiel in geen verhouding tot de ernst en omvang van die problematiek. De opwinding over bestaanszekerheid stond in geen verhouding tot de ernst en omvang van de bestaanszekerheid.

Het ging er voor deze verkiezingen niet één keer over, maar ons grootste probleem is de opwinding an sich.

Het grootste probleem is de opgewondenheid op zich. De alsmaar toenemende consumptie van steeds onbetrouwbaardere media, die onze democratie naar de klote helpt. Zolang de volgevreten meute in haar opwinding blijft hangen - Nederland is kapot!! - komen we tot niets meer. 

Bovendien, de goede luisteraar, weet het al lang: het gaat niet alléén meer om asiel. Het gaat om etniciteit, omvolking en remigratie, het deporteren van mensen, die hier geboren zijn. 

Als je een fascist zijn zondebok afpakt komt hij gewoon met een nieuwe. Is het migratieprobleem zo goed als opgelost dan zijn de nieuwe mogelijke zondebokken gauw gevonden: 'links, transgenders, zigeuners, Joden, lhbti'ers en Nederlandse moslims'. Keus genoeg.

Niemand ontkent nog, dat verstandig en realistisch asielbeleid, waarbij de lasten eerlijk verdeeld worden, broodnodig is. Het is werkelijk naïef om te denken dat welke asielmaatregel dan ook, zou leiden tot het einde van de extreem-rechtse hondsdolheid. 

Hartstikke belangrijk is het, dat het politieke midden (VVD, GLPvdA, D66, CDA) gaat samenwerken en verregaande maatregelen neemt tegen de online verspreiding van fascisme en de rampzalige invloed van buitenlandse algoritmes. 

De Verenigde Staten laten zien dat het zomaar eens de laatste kans kan zijn.