POT ZONDER BRIL.

Nora, mijn nicht, ben ik kwijt. Loop ik te zoeken. Ze komt mijn kant opgelopen. Een beetje waggelend. Ze is ruim 7 maanden zwanger. Zij loopt driftig richting metro.  Maar in plaats van me te begroeten steekt ze ineens snel over.

‘Nora, Nora wacht, wat is er aan de hand?’

Ze loopt te snotteren en is woedend over iets wat ik op het feestje geroepen schijn te hebben. Zoiets als: ‘Iedereen ziet toch zo wel dat ze een pot is, daar hoef je echt geen bril voor op te zetten.’

Ze snottert: ’Ik ga je aangeven wegens  belediging.

Dat kan helemaal niet eens want ik mag zoiets gewoon zeggen. Bovendien ik heb niet eens naam genoemd. En dan daar boven op ook nog eens: ik bedoelde Nora niet eens maar me zus Ans. Zoiets mag ik gewoon denken en hardop zeggen.

Ik was toen al wel behoorlijk aangeschoten, maar ik wilde echt niemand kwetsen. Zo ben ik helemaal niet. Ik vind Ans een geweldige meid. Nora trouwens ook. Ik was in een jolige bui. We hadden het over potten en poten. Ans en Nora, onze bijna ongehuwde moeders, zaten gezellig met elkaar te babbelen op de sofa en toen knalde ik er, dat onhandige ‘pot’ d’r uit. Sorry, sorry, sorry.

Nora stormde gelijk woest de deur uit. Ze voelde zich gelijk aangesproken. Voor iedereen op het feest was het gelijk zonneklaar: Nora kwam als door een wesp uit de kast. Ans niet.  Ans was er lang en breed uit. Iedereen wist het.

‘We wilden eigenlijk pas uit de kast komen als de kleintjes er zijn’, zei Nora, nog steeds snotterend.

 Ans is eerste kerstdag uitgerekend. Nora iets later, met de jaarwisseling.

Nora zet langzamerhand, al terug wandelend met mij, alles een beetje op een rijtje. Ze komt enigszins tot bedaren. Nu iedereen het toch weet gaan Nora en ik rustig terug naar het feest. Naar de anderen. We hoeven het er voorlopig niet mee over te hebben.

De zwangere tantes nemen nog een kopstootje. Niet zo goed is voor die kleine jongens in hun buik

 

EEN ZWARE BEVALLING

 

De jongen heeft geen idee waarom zijn moeder hem op de wereld heeft gezet. Hij vraagt zich af of ze het wel zo bewust heeft gedaan. Zijn moeder ontmoet op de dansschool een vent en heeft ergens, god mag weten waar,  een fijn vrijpartijtje met hem.  Een one-nightstand.  In hetzelfde weekend ontmoet zijn moeder Daan. Een mooie, rustige verlegen jongen. Zijn moeder is gelijk weg van hem.  Geen one-nightstand dit keer. Vrijen doen ze wel. Niet te weinig. Zijn moeder neemt verkering met hem. In haar buik gebeurt al wat. Zo'n dag of tien later is zijn moeder af en toe kotsmisselijk, haar tepels zwellen op, haar buikje wordt wat dikker en de rest gaat zoals gewoonlijk allemaal vanzelf. Zijn moeder trouwt, zes maanden zwanger, met Daan. Zijn moeder en Daan kunnen het niet weten maar de jongen is geen zoon van Daan. Wel van zijn moeder natuurlijk en van die gast van de dansschool, dat is zijn vader. Dat zou je niet zeggen. De jongen heeft niks van hem weg.  Van Daan natuurlijk ook niet: de jongen is precies zijn moeder. Net zulke donkerbruine haren, bruine huid, blauwe ogen, een klein neusje en een zachtaardige uitstraling. Later blijkt de jongen ook nog zijn moeders slechte ogen te hebben.  Zijn moeder en de jongen zijn de enigen, in het uiteindelijk zeer grote gezin, die een bril nodig hebben.

Zijn moeder kan, als ze net zwanger is, natuurlijk abortus plegen. In die tijd, eind veertiger, begin vijftiger jaren leeft dat nog helemaal niet. Zijn moeder is daar ook de vrouw niet naar.  In de beleving van zijn moeder, zit er al vanaf dag één, een levend wezentje in haar buik. Abortus in die periode staat gelijk aan moord.  Zijn moeder heeft absoluut geen angst  voor het moederschap. Integendeel ze kijkt vol verlangen uit naar het moment dat ze haar baby aan de borst kan leggen. Het is wel grappig, dat zijn moeder weet dat de jongen in haar buik groeit maar dat ze niet weet dat ik een jongen bèn. Dat is echt  iets van de laatste tientallen jaren, dat medici het geslacht van de foetus kunnen bepalen. Zijn moeder beleeft haar eerste zwangerschap als het toppunt van haar nog zo jonge leven. Zijn moeder zit heel lekker  in haar vel. Het voelt voor haar alsof ze vederlicht dansend door het leven gaat. Dan al neemt zijn moeder zich voor om het niet bij één kindje te laten. Ze gaat het niemand vertellen. Niemand, niemand heeft er ook maar iets mee te maken. Ze besluit kort voor de bevalling van de jongen, dat ze daarna nog eens negen kinderen wil baren. In totaal tien kinderen wil ze hebben. Het leven lijkt zijn moeder een uitbundig festijn met een gezin van tien kinderen.  

De jongen is haar eersteling … en wat voor een. Wat een loodzware bevalling! De jongen is groot (53 cm), en zwaar (8,5 pond); zijn moeder is niet zo groot geschapen. Vooral met het  grote hoofd van de jongen heeft  zijn moeder veel moeite. Zij is ingescheurd; maar liefst dertig hechtingen moeten zijn moeder weer helpen helen.

Deze eerste bevalling brengt zijn moeder aan het twijfelen of ze dat megagezin echt wel wil. De jongen, die nu gezoogd wordt door zijn moeder, voelt haar twijfel niettemin langzamerhand wegebben.