Wordt dit blog niet zo langzamerhand een soort feuilleton over een beetje bij beetje dementerende stukjesschrijver? De inkt van mijn laatste verhaaltje was nog niet eens opgedroogd. Ik was daarin op zoek naar het urinoir van de bioscoop waar ik kind aan huis ben. Het spoor raakte ik volledig bijster en ik veroorzaakte overlast voor tientallen filmkijkers. Nog geen dag later overkwam me wederom iets ontregelends.
Ik ben op weg naar vriendin Tonia, die ongeveer vijftien
minuten lopen bij me vandaan woont. Het is een leuk gevarieerd wandelingetje. Met boompjes, grasperkjes, boompjes en slootjes. Het zit er vol met waterkippen. Onderweg realiseer ik me dat ik haar huisnummer niet heb. Ik ga vandaag voor het eerst bij haar op bezoek.
Ik bel haar ff. Terwijl ik haar nummer intik,
struikel ik over een ongelijk liggende stoeptegel.
Ik zie dat mijn bril een paar meter voorwaarts gekatapulteerd wordt en mijn
mobieltje uit mijn hand vliegt. Ik kom hard op mijn
borstkast terecht. Mijn handen en knieën voorkómen dat ik met mijn kop op
het trottoir knal. Godzijdank zijn bril en mobieltje niet in de sloot naast het voetpad geplonsd.
Ik sleep me naar mijn bril en mobiel. Overeind komen
lukt niet. Geen kip hier … hoewel, nu gelukkig wel. ’t Is geen kip maar een lieve Surinaamse jongeman. Hij
kijkt me verbaasd aan en vraagt dan wat er is.
‘Ik ben gevallen en ik kom niet overeind.' zeg ik. 'Wil je me een
handje helpen?’
Dat doet hij.
‘Nog een fijne dag verder’, zei hij en vervolgt zijn weg.
Ik sta daar nu wel
langs die sloot, maar of ik kan lopen? Geen idee.
Met bloedende handen, vingers, knieën, protesterende knieën en ribben, moet ik toch Tonia bellen voor haar huisnummer. Ik bereid haar er alvast op voor in wat voor toestand, bijna strompelend, ik straks bij haar aanbel.
Ze staat me, om voor mij nog steeds onduidelijke redenen, lachend bij huis op nummer 49 op te wachten. Misschien heeft het er mee te maken, en daar weet ik niks van, dat zij EHBO’ster is en dat ze het fijn vindt om me te helpen. Hoe dan ook, Tonia kwijt zich uitstekend van haar taak. (Schaaf)wonden worden ontsmet, pleisters geplakt en gaasjes gelegd. Heel toegewijd en zorgzaam doet ze dat.
Aan het eind van mij bezoek, wil ze me ook nog eens naar huis brengen met haar auto (3 minuten rijden). Dat vind ik overdreven. Dat kleine stukje kan ik, weliswaar strompelend, wel lopen.
