Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. 12. Duusjo pauzeert (1).

Duusjo lijkt er nog het minste last van te hebben: van dat Duits-Nederlandse taalmengelmoesje

‘Ha, da ist der Martin. Doe weet sicher wohl das antwort: Es ist gruun oend es heeft zwei braune streipen? … Nou, doe weist es nicht?’

Wat krijgen we nou? Maakt die Duusjo zomaar een grapje of hoe zit het?

‘Het zal wel iets met poep te maken hebben, … die bruine strepen … of niet soms?’ zegt Martin.

‘Ach nein,’ zegt Duusjo, ‘zal ik es noer sagen? Gruun mit zwei weisse streifen? Das ist doch ein komkommer miet bretels!! … hahahaha!!!.’ Zoals gewoonlijk moet Duusjo het hardst lachen om zijn eigen grapje. De dames vinden het gezien hun glimlach wel grappig maar toch ook weer geen dijenkletser.

‘Goet, meine damen und hern, mondecken hooch, ja, jullie gaan jetzt ein biesjen essen und ein biesjen das verlies von das viele geld vergessen, ja? Ich sehe ihr wieder um sechs Uhr voor dem erste abendvorsjtelloeng’.

Hij gaat als eerste pauzeren deze Duusjo. Een zelfs voor Rotterdamse begrippen vreemde snoeshaan. De Lumière-baas gaat om maar wat te noemen gekleed in een Beiers jagerstenue: bergschoenen, groene pofbroek, dito jasje en hoedje met de onontbeerlijke veer er in.

Hij zet er flink de pas in richting Coolsingel. Maar dat blijkt zijn doel niet te zijn. Hij kijkt wat schichtig achterom. En schiet dan, nog op de Kruiskade, het Hilton Hotel in. Daar zit op de begane grond het Holland Casino. Na de gebruikelijke plichtplegingen, paspoortje controleren, jasje en hoedje in de garderobe (op nummer 23), een plasje doen, pakt hij alvast twee briefjes van vijfentwintig uit zijn portefeuille. Hij overhandigt dat geld aan de casinomedewerker en hij krijgt er een wit bakje gevuld met vijftig losse guldens voor terug. Linea recta begeeft hij zich naar de afdeling gokautomaten de 'one-armed bandits'. Vijf rijen van twintig automaten. Alles is bezet. Ongeduldig loopt Duusjo door de gangen tussen de automaten.
Er wordt hier veel gerookt.
Vogels van allerlei pluimage pogen, geheel in trance, miljonair te worden. De verbetenheid straalt er vanaf. Opaatjes, omaatjes, deftige tantetjes, studenten, keurige heren in kostuum, mannen in spijkerbroek en modderlaarzen. Allemaal hopen ze, vaak tegen beter weten in, op de hoofdprijs. De meesten zouden toch al lang moeten weten dat die hoofdprijs alleen maar is weggelegd voor de directeur van het Casino.

Morgen deel 13: Dusjoo pauzeert (2)

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 11. Een kastekort.

Sonja en Petra tellen, onder het toeziend oog van Duusjo, Marja en Sonnee de baropbrengst nog eens na. Lenie doet niet mee. Zij heeft geen zin in die poppenkast. De uitkomst is toch precies hetzelfde. Inderdaad komen ze op exact hetzelfde verschil uit: driehonderd zesentwintig gulden vijftig. Ook alle fooi is daarin meegeteld. Meestal is dat zo’n tien procent van de hele opbrengst. Dus is er feitelijk een kleine vijfhonderd gulden zoek.

Ze balen er allemaal stevig van. In Lumière is de regel dat kasverschillen door het dienstdoende personeel moeten worden aangezuiverd. Maar het is nu zó veel geld dat niemand dat even kan bijpassen: vijfenzeventig gulden de man. Dat is ruim twee weken boodschappen doen bij de Bas. Een geluk bij dit ongeluk is dat de fooienpot, zo halverwege de maand, al aardig gevuld is. Bovendien is chef Duusjo bereid een beetje te sjoemelen: de aanwezige voorraad wat hoger vaststellen en een ietsje te smokkelen met de kaartopbrengst van vanmiddag. Dan hoeft er per persoon nog maar een tientje , bijgelapt te worden. Dat is nog te doen.

Wel vreemd eigenlijk, dat die anders altijd zo stipte Duusjo ineens bereid is om zo’n ‘creatieve’ oplossing te bedenken. Helemaal niks voor hem. Duusjo heeft zich in de 2 jaar dat hij nu bij Lumière zit, als een echte Duitser laten kennen. Alles punctueel en netjes op tijd. Duusjo is een wat stijve, tamelijk kleine, autoritaire man met veel gevoel voor regelgeving en weinig gevoel voor humor. Hij woont al bijna tien jaar in Nederland. Desondanks spreekt hij een moeilijk te verstaan mengelmoesje Duits-Nederlands.


Gerrit ligt alweer te pitten. Op een bankje in de foyer deze keer. Met zijn handen geklemd tussen zijn bovenbenen.
‘Goeie film hè?!!’ brult Martin plotseling in Gerrit zijn oor.

‘Vuile klootzak!!’ Gerrit schiet van schrik uit zijn rol maar herstelt zich snel: ’U neemt me toch niet kwalijk, mijnheer, dat ik dit gedrag absoluut niet kan appreciëren. U kunt er op rekenen, dat ik me hierover zal beklagen bij de directie van dit theater.’

‘Ach hou toch op, Gerrit, je bent gewoon een ouwe gore mafkees!’ Martin rent lachend de trap op naar de personeelsruimte, waar iedereen nog in mineur is.


Morgen: Deel 12. Dusjoo pauzeert.

Serie: Een Rotterdamse bioscoop in de 60’s & 70’s. Deel 10: Een portefeuille.

‘We zijn net klaar met de zaal, Gerrit. We gaan zo beginnen met het ‘voelen van de stoelen’… of er nog verloren geld tussen de rugleuningen en de zittingen zit. Het zou heel fijn zijn als je daar even bij komt helpen. Als dat tenminste lukt met die tere vingertjes van je,’ roept Sonja een tikje hatelijk. Sonja heeft het niet zo op Gerrit. Ze heeft het gevoel, dat hij, wanneer hij eens een keertje goed wakker is, haar met zijn waterige oogjes zit uit te kleden. Daar voelt ze zich niet echt ‘happy’ bij.

Lenie komt bij de zoektocht naar klein geld ook altijd even helpen.
‘Bij voorbaat dank in het in mij gestelde vertrouwen dames,’ zegt Gerrit, ‘Ik begin hierboven in de zaal alvast met mijn tere vingertjes in de openingen te voelen,’ zegt hij met een vervelend en naar dubbelzinnigheid neigend ondertoontje.

Alles bij mekaar halen ze nog achttien gulden en vijfendertig cent tussen de rugleuningen en zittingen vandaan. Best wel de moeite waard. Er zat ook nog een portefeuille bij met driehonderd piek er in. Maar die bergt oude Petra straks netjes op in de kluis, voor het geval de eerlijke verliezer hem nog komt ophalen.

‘Sonja, Sonnee, Petra en Lenie, luister eens?!’ Marja klinkt beetje paniekerig, als ze in de zaal op hen komt toegelopen, ‘hebben jullie misschien wat van de barverkoop ergens apart gelegd of zo? We missen namelijk flink wat geld.

’

Morgen deel 11: Het kastekort.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60's & 70's Deel 9: Na de pauze.

Als de bioscoopbezoekers weer netjes in de zaal zitten voor het deel nà de pauze, kan Marja de opbrengst van deze middagvoorstelling gaan tellen. Zo gaat dat hier. Wat er na de middagvoorstelling nog aan consumpties verkocht wordt, wordt opgeteld bij de opbrengst van de avondvoorstelling. Deze uitverkochte voorstelling van vanmiddag heeft circa zesduizend driehonderdvijfentachtig gulden opgebracht. Die heeft Marja geteld en alvast in de kluis opgeborgen. Nú de baropbrengst van vòòr de aanvang van de voorstelling èn van de pauze nog even tellen. Meneer Duusjo loopt met de kas naar Marja. Zij heeft inmiddels uitgerekend dat er minimaal zestienhonderdvijfentachtig gulden (exclusief fooi en wisselgeld) in de barkas moet zitten. Marja en meneer Duusjo tellen samen even de kas.

De voorstelling is afgelopen, de zaal is tamelijk snel leeg. Voor Petra, Sonja en Sonnee rest er dan in de zaal een enorme troep aan lege en halflege flesjes, lege en halfvolle pakjes chips, schillen van ongepelde olienoten, klokhuizen, bananenschillen, wikkels van snoepjes, chocoladerepen, afgescheurde bioscoopkaartjes en dan, zeker na dit soort volle voorstellingen: een berg vergeten spullen variërend van een muts tot een portefeuille met inhoud. Bij minder drukke voorstellingen wordt ook nog wel eens uitgegleden over gebruikte condooms. Voor condoomgebruik zat de zaal vandaag veel te vol. Ze zijn met zijn drieën, al met al, een uur bezig om de troep op te ruimen en op het moment dat ze de zaal nèt schoon hebben meldt Gerrit, de portier, zich boven in de zaal … eindelijk:

‘Geachte dames, hierbij deel ik u mede dat ik, na genoten te hebben van een overheerlijk busreisje, ietwat te laat ben gearriveerd op mijn werkplek, waarvoor mijn welgemeende excuses. Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Ik groet u bij deze hartelijk, was getekend, Gerrit Kleinhof’.

Gerrit spreekt altijd in schrijftaal:

‘Indien nodig is deze dienstwillige dienaar ten allen tijde bereid u in dezen van dienst te wezen … en laat dat nou nog rijmen ook’.

Morgen: deel 10: Een portefeuille.

Serie: Een Rotterdamse bioscoop in de 60's & 70's. Deel 8: Zeven-Up.

 Alle servicemedewerkers (kassa, buffet, portiers, ouvreuses) van deze bios delen alle fooi altijd met elkaar. Een maand lang wordt alle fooi in een pot gestopt (die gaat de kluis in) en op de eerste dag van de nieuwe maand wordt alles evenredig over iedereen verdeeld.

Wij zijn met zijn tienen en gemiddeld zit er zo’n tweeduizend gulden in de fooienpot. Marja, die getrouwd is en twee kinderen heeft, zegt wel eens dat ze er voor de hele maand haar boodschappen van kan doen. Toch mooi meegenomen!
‘Kijk eens’ zegt Petra tegen Sonja, die druk is achter het buffet. Ze laat Sonja het briefje van vijf gulden zien: ‘fooi van de man die je hebt geholpen zijn plaatsje te heroveren.’
‘Zo, mooi, maar waarom stuur je hem niet gelijk naar mij Petra, zegt Sonja, met gelijk alweer die geile blik in haar ogen. Had ik even kennis met hem kunnen maken; leek me best een aardige vent.’
‘Weinig kans voor jou Sonja, hij had een heel leuke slanke vrouw bij zich.’
‘Nou en ... denk je dat ie niet zo af en toe met zo’n lekker mollig meissie als ik wil kroelen?’

Het is in de pauze van de film zo waanzinnig druk aan het buffet, Sonja en Sonnee kunnen het nauwelijks samen aan. Petra springt maar even bij. Zelfs de bedrijfsleider, meneer Duusjo, steekt dit keer de handen uit de mouwen. Pils, Cola, Seven-Up, Tonic, Appelsap … het is niet aan te slepen en dan heb je ook altijd nog van die zeikerds bij die thee of koffie willen. Ze dreigen door alle gekoelde drank heen te raken.
‘Zegt U het maar, meneer’ zegt Petra tegen de Surinamer voor de bar.
‘Zeven up alstublieft’ en Petra ontdoet zeven flesjes Seven Up van hun dop.
‘Kijk eens aan meneer zeven uppies.’
‘Maar mevrouw, ik ben maar alleen, wat moet ik nu met zeven flesjes Zeven Up?’
‘O, meneer, nou eh … ik dacht werkelijk dat u 7 Seven Up wilde hebben, helemaal mijn fout, sorry’. Maar dat betekende wel dat Petra zes Zeven-up dopjes uit de vuilnisbak moest gaan vissen en die zo goed en zo kwaad als het ging weer op die flesjes moest gaan persen, want als ze die drankjes niet zou kunnen verkopen, zou de schade verhaald worden op de fooienpot. Dat wilde ze niet op haar geweten hebben. Petra vindt het wel lullig van zichzelf dat ze zes bezoekers van die avond een iets minder dan normaal sprankelend Uppie heeft moeten verkopen. Maar ja, het is niet anders.

Morgen: deel 9: Na de pauze.

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s. DEEL 7: INPIEPER.

Zo’n indringertje gaat meestal niet zonder slag of stoot van zijn veroverde stoel af maar Sonja deinst er vanmiddag niet voor terug om de film te laten stopzetten. Gelukkig draait nu nog een ‘Tom en Jerry’-film in het voorprogramma. Ze geeft een seintje aan Martin, in de cabine; die zet de film meteen stop en doet ook gelijk het  grote licht aan. De boosdoener zit voor de hele zaal voor lul. Iedereen gaat zich er dan, luidkeels joelend, mee bemoeien en kiest partij voor de ouvreuse…..natuurlijk helemaal als die ouvreuse er toevallig zo lekker uitziet als Sonja. Zusje Sonnee komt er dan ook nog even bij en voor de stevige sexy  tweeling is het een fluitje van een cent om de indringer onschadelijk te maken door hem tussen hen in te nemen en geruisloos de bioscoopzaal uit te slepen. De politie is inmiddels ook gewaarschuwd en er staat een politiewagen klaar om de onruststoker mee naar het bureau te nemen. Verder doet de politie niet veel met het gebeuren. Proces verbaal wordt opgemaakt meer niet. Dan wordt ie weer vrijgelaten. Net als ze met winkeldieven doen. Als het een beetje tegen zit piept hij de volgende voorstelling weer naar binnen. Al met al is het voor de biosleiding te veel werk om èlke inpieper voor de rechter te slepen.

Eén inpieper krijgt nu wèl een proces aan zijn broek, want die is onderhand twintig keer naar binnengeglipt en dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Hoe krijgt hij het voor elkaar zou je zeggen? Nou heel simpel: met slimme vermommingen, brilletje, baardje, snorretje, hoedje, petje mutsje, konijnentandjes (echt waar!) en steeds weer tuint het personeel er in.  

Petra was maar wat blij met de hulp van de tweeling, alléén had ze het echt niet geklaard. Voor haar was het eigenlijk de eerste keer dat ze zo’n heibel meemaakt op haar werk.

In de pauze van de film komt die man, die recht had op die bewuste stoel naar Petra toe en stopt haar een briefje van 5 gulden in haar hand:

‘Omdat jullie zo je best voor mij hebben gedaan; eerlijk delen met die andere twee hè?!’

Dat is een pittige fooi, haast net zo veel als een kaartje kost.

 

Morgen Deel 8: Seven up. 

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s. DEEL 6b: BIOBUSSEN.

 Weet je het zeker dat je niks wil drinken Petra? vraagt Martin nogmaals’

‘Neen Martin! Ik zeg toch: we moeten zo aan de slag en bovendien als ik nou wat neem, moet ik straks gegarandeerd piesen, als ik met de bezoekers bezig ben.’
Het wordt waanzinnig druk vanmiddag; er staan hele rijen voor de deur.
‘Wie doet vandaag die bio-bussen?’ vraagt Lenie, zij is min of meer de chef, zeg maar meewerkend voorvrouw. Ze vertoont zich zelden in de zaal; alleen als het hoognodig is.
‘Dat doe ik wel’ zegt Petra. In die biobussen wordt geld gecollecteerd om spastische kinderen van een onbezorgde vakantie te laten genieten in een Bio-vakantie-oord. Dat collecteren gebeurt in de pauze van de bioscoopvoorstellingen. In alle Rotterdamse bioscopen. Er wordt meestal wat lacherig gedaan in de zaal over die spastische doelgroep van de biobussen. Dat kwam vooral door de hoofdpersoon van het bio-reklamespotje. Die had ook een spastisch spraakgebrek. Hoe dan ook, die bussen zaten na de voorstelling meestal goed vol …. met geld! De meeste ouvreuses hadden er wel een rothekel aan om met die bussen te lopen sjouwen. Maar het móést gebeuren het hoorde gewoon bij hun werk; en het was voor een goed doel.

Petra pakt drie Biobussen onder het bureau van Lenie vandaan.
‘Kom op Sonja, we gaan naar de zaal, de deuren gaan zo open.’ zegt Petra. Ook Martin maakt aanstalten om naar zijn werkplek te gaan.
Sonnee: ‘Ik kom zo ook wel even helpen beneden, het is zo druk vandaag.’
Petra zet de biobussen even bij Marja, die in haar uppie bij de kassa zit. Ze moet bij gebrek aan een portier (Gerrit is er natuurlijk nog steeds niet) zowel kaartjes verkopen als het controlestrookje afscheuren.
Tsja….en dan kan het wel eens gebeuren, dat er zomaar iemand zonder kaartje naar binnen glipt. Bij een uitverkochte voorstelling met geplaceerde kaartjes valt zo iemand snel door de mand, als een ander mèt een kaartje zijn stoeltje opeist.

Morgen Deel 7