Op 2 Nathalie.
Nathalie zal ik eeuwig dankbaar zijn. Ik woonde nog hier nog
maar net in de Rodaristraat of ik brak mijn schouder en beschadigde een zenuw.
Ik moest geopereerd worden. Een dag later was ik alweer terug in ons bejaardentehuis. Om de pijn te
bestrijden moest ik de zware pijnstiller morfine slikken.
Die eerste nacht na de operatie moet ik (slapend!) mijn bed zijn
uitgestapt. Ben ik in mijn pyjama, op mijn blote voeten, de flat uit gewandeld de
regenachtige nacht in. Zo’n twintig minuten heb ik onder invloed van morfine geslaapwandeld.
Een paar straten verder werd ik wakker. Het duurde even voor
ik wist waar ik was. Ik woonde hier nog maar zo kort, drie weken pas. Op natte
kousenvoeten ga ik terug naar mijn huis. Ik heb geen sleutels bij me, realiseer
ik me. Heb ook geen idee van tijd. Bij mijn flat aangekomen bel ik aan bij Nathalie.
Zij woont naast me. Ik heb wel eens een praatje met haar gemaakt op het balkon.
‘Hallo Nathalie, ik woon naast je. Ik ben mijn sleutels
vergeten. Wil je alsjeblieft open doen’.
‘Weet je wel hoe laat het is,’ krijst zij.
‘Geen idee’ zeg ik.
‘Half vier!!’krijst ze weer maar ze doet vrijwel gelijk toch
de deur voor me open.
Maar ….. ook van mijn eigen voordeur heb ik geen sleutel bij
me. Nathalie (toen 70+) vindt het goed als ik midden in die nacht via haar
balkon naar mijn eigen huis klauter. Met mijn net geopereerde schouder. Godzijdank
ging het allemaal goed. Gelukkig was mijn balkondeur niet op slot.
Een eeuwig hoera voor Nathalie.
Op 1 Linda,
Zeer zeker van
vandaag. Want vandaag is ze jarig (82).
Maar zeker ook omdat ze vanaf dag 1 dat ik hier woon mijn liefste buurvrouw is.
Al tien jaar heeft ze mijn sleutelbos en al zeker tien keer heeft ze mijn deur
moeten openen omdat ik mijn sleutelbos vergeten was. Als ik Linda niet had …. Elke
ochtend klinkt vanaf de galerij een vrolijk ‘Hallo Jos’. Ik ben niet altijd zo vroeg bezig in de
keuken. Maar Linda weet gewoon dat ik ergens in huis aan het rommelen ben. In
één oogopslag ziet ze namelijk dat er op
mijn aanrecht wat spulletjes bijgezet of verschoven zijn.
Voor een schouderoperatie moest ik naar het ziekenhuis in
Schiedam. Ik moest er om half zeven al zijn, ’s ochtends. De metro rijdt dan
nog niet en op de fiets of lopen is ook geen optie. Linda stond er op om mij in
alle vroegte met haar autootje naar Schiedam te brengen en me de volgende dag
ook weer op te halen. 50 kilometer heen en weer; en dat twee keer. Geweldig!!
Dat was het niet alléén: ze heeft een paar weken na die schouderoperatie de
wond verzorgd. Zelf kon ik dat niet. Ik woon alleen. Linda was voor mij Trevvel
en Wijkverpleging in één. Klasse. Een gouden buur!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten