NACHTWACHT.

Gisteravond zag ik de laatste voorstelling van de negen die ik voor de maand maart  had besteld bij het Theater Rotterdam. Een lijvig stuk. Van  zeven uur tot half elf.  Het was ‘Nachtwacht’ een schitterende voorstelling. Het was een mix van spel, dans, livemuziek en rauwe emotie. Ik werd meegesleurd in een zware storm, waarin een familie zich bevindt. Het is een verhaal over ouder worden, sterven en de poging om los te breken uit de ons toebedeelde levenspatronen.

Het spel sleurde me mee van de avond in de nacht in een bedwelmende sfeer. Steeds zwakker wordt een hartslag, die even stokt, en dan weer aanzwelt tot een onstuitbare beat. Ik kon niet anders  dan mee bewegen met de rituele reis op het pad dat leidt tot het onbekende. Het oude vervaagt daar langzamerhand. Een uitbarsting, een uitbundige bevrijding, volgt. Dan wordt alles onthult door het eerste licht van een nieuwe dag.

De voorstelling is kritisch maar toont ook mededogen met het Nederlands zorgsysteem en de mensen die dag en nacht hun best doen om dat te geven, waar wij zelf vaak niet toe bereid zijn.

De hoofdrol wordt gespeeld door ster-acteur Jack Wouterse. Hij speelt een man in de laatste maanden van zijn leven. Door familie, geesten en echo’s uit het verleden wordt hij omringd.  Hij gaat zijn eigen gangetje. Vooral zijn kinderen hebben het moeilijk met de overgang naar een nieuwe tijd. Zij  zitten precies tussen doen wat er van ze verwacht wordt en hun drang naar het kiezen van hun eigen weg. Tussen het oude en het nieuwe dus

Enerzijds verwijst ‘Nachtwacht’ naar Rembrandts meesterwerk, met daarop de iconen van een voorbije tijd. Het werk laat tegelijk ook de geboorte van machtspatronen zien, die de personages vandaag nog proberen te verbreken.

Anderzijds verwijst ‘Nachtwacht’ vooral naar het waken rond het sterfbed van een autoritair familiehoofd. Ondanks alles wat er gebeurd is, komen alle leden van de familie samen voor een imposant afscheidsritueel. Daar kan ineens toch ruimte bestaan voor bevrijding. Aan het einde van de nacht is de kans om opnieuw te kiezen wie je bent.

Het hele ensemble was in bloedvorm. Jack Wouterse was steengoed. Maar dat is niks nieuws. Dat is hij altijd al. Helaas is hij veel te zwaar.  Voor mij was Sarah Janneh dè uitblinker bij de dames. Zij speelde de kleindochter van stamvader Jack. Acteren, dansen en zingen: als de beste! Ik vind het alleen jammer, dat ze zo walgelijk dik is.