SHOPLIFTING.

In het kader van sightseeing Den Bosch maakte ik vandaag een boottochtje op het riviertje de Duizel onder het bebouwde Den Bosch door. Het was een welkome koele activiteit in de bloedhitte van vandaag.

Van de voorstellingen die ik vandaag zag was Tartot de leukste. Het ging over 'wetenschappelijk onderzoek' naar kabouters. In een bosrijke locatie in Den Bosch was een kaboutergemeenschap gesignaleerd en die werd nauwlettend geobserveerd. Als toeschouwers zagen wij het ‘much ado about nothing’-leven van de puntmutsjes. Voor mij opvallend was dat deze kaboutergemeenschap voornamelijk uit vrouwtjes bestond. In de verhalen, die ik tot op heden las of hoorde waren kabouters altijd mannetjes of onzijdigjes. Wat deze voorstelling iets extra’s gaf was dat op één na àlle kabouterrollen (geweldig) gespeeld werden door mongolen! Helaas mocht ik geen foto’s maken daar.

De voorstelling ‘Alles moet weg’ van Dries Verhoeven provoceerde de toeschouwer om minder terughoudend te zijn met ‘shoplifting’ oftewel in goed Nederlands ‘winkeldiefstal’:

’Als je betaalt voor al je producten, ben je een beetje een sukkel toch?’

‘De supers adverteren hysterisch ‘twee voor de prijs van één. Ik denk dan: mooi niet dus … twee voor de prijs van nul.’

‘Ik word er geil van als ik spullen in de super jat.’

‘Laatst had ik een bakje garnalen vast en ik dacht … wie heeft deze garnalen gepeld? Waarom delen die vrouwen daar in Marokko of ik weet niet waar, niet in de winst? Waarom krijgen die eigenlijk geen Albert Heijn aandelen?

En zo volgen nog een paar honderd teksten, die je ongemakkelijk doen voelen.

Ik ben erg braaf. Vergat wel eens koffie te scannen. Daar kwam ik thuis pas achter. Ik voelde me schuldig. Moest van mezelf terug naar de Jumbo met excuses. Ik ben achteraf blij dat ik niet zo stom geweest ben.

Ook vandaag in Den Bosch heb ik al mijn boodschappen weer keurig netjes betaald. Ik speel nu wel eens met de gedachte om in een druk restaurant lekker te gaan eten en te proberen om daar zonder te betalen weg te lopen. Ik zoek nog iemand om dat samen mee te doen. Lijkt me leuker om samen te doen.

KWALITEIT.

 Ik zit nu in ’s Hertogenbosch. Op (?) mijn B&B achter (!) mijn laptop. Het is half tien in de avond.

Tot mijn grote vreugde blijk ik, geheel onbewust, een langer verblijf hier geboekt te hebben. Ik kom ‘pas’ weer naar Rotterdam op zondag 11 augustus. Vandaag is het een beetje gelopen zoals het de komende dagen ook wel zal gaan: sightseeing Den Bosch en omgeving en een paar theatervoorstellingen bekijken.

Erg veel indruk maakte de show van woordkunstenaar Manu van Kersbergen. Hij voorziet indrukwekkend strakke hiphop- en jazzklanken van een duizelingwekkende soundscape. Die gebruikt hij om door middel van rap en spoken word zijn liefde voor èn worsteling met de taal tot uiting te brengen. Jammer wel dat hij in zijn gedrevenheid soms onverstaanbaar goed is.

Voor die show, komt er een man van in de zestig naar me toe: ’Hallo Jan.’ zegt ie tegen me.
‘Bijna goed,’ zeg ik. 'Ik ben Jos'.
‘Nu ik je hoor praten, weet ik dat je Jan niet bent, Jan is van Brabant en jij bent een Rotterdammer, dat hoor ik gelijk aan je ‘ij’.’
‘Hoe heet jij?’
‘Ik heb ook al zo’n korte naam: Ton … had je vroeger veel hè, korte namen’.

Vanmiddag en vanavond heb ik nog twee vrouwen in het theater aan het werk gezien. De ene vrouw, Kaatje Kooij, die zich stand-up comedian noemt is te gênant voor woorden.
De andere vrouw is een weergaloze zangeres met een ultra groot bereik: Nienke Naserian. Zij deed in de tuin van de Sint Janskathedraal de one-woman ‘zelfhulp-opera’ Rise. Ze spitte daartoe talloze zelfhelpboeken uit.

De kwaliteit van de voorstellingen loopt nogal uiteen.

Op de kwaliteit van het ijs is hier niets aan te merken. Heerlijk! De prijs is er wel naar. Nog nooit had ik zo’n duur ijsje: een oublie-hoorn met drie bolletjes voor 6 euro.

UITGESTAPT.

De geveltuinen voor ‘mijn’ flat dreigden te verdwijnen omdat de beheerders waren verhuisd. Een aantal bewoners, waaronder ik, wilde de tuintjes graag behouden en vormde een tuingroep. De groep ging enthousiast aan het werk. De wijktuinman zorgde voor wat gereedschap en van Opzoomer Mee kreeg de groep een klein tuinbudget. De twee geveltuinen knapten zienderoog op. Er werd onkruid gewied, gesnoeid en er werden nieuwe kleurrijke plantjes geplaatst.

De medebewoners reageerden zonder uitzondering enthousiast op het fraaie resultaat. Dat stimuleerde mij, om er samen met de anderen in de groep flink wat energie in te steken.
Ik ben zelf meer iemand van het ‘domme werk’: onkruid wieden, sjouwen, water geven, straat aanvegen enzo. Wèlke plantjes op wèlke plek moeten komen, weet ik niet zo goed. Daar zijn een paar andere groepsleden weer heel goed in.

Een paar weken terug appte een van de groepsleden me dat de tuingroep ook ‘probeert excessen en overlast tegen te gaan’. Dat klinkt wel goed maar ik ben daar niet zo blij mee. Ik heb me bij de groep aangemeld om te tuinieren. ‘Excessen en overlast tegengaan’ is voor mij geen tuinieren meer. Daarom ben ik uit de tuingroep gestapt. Ik heb zeker een paar maanden met plezier getuinierd . De groep wens ik veel succes verder.

VAKANTIE ... DUS.

 

Vandaag 3 augustus, had ik dus al op vakantie moeten wezen. Dat zit al een half jaar in mijn hoofd: ‘van 1 tot en met 12 augustus ben je weg’. Je gaat dan dus naar het Festival Boulevard in Den Bosch. Een theaterfestival. Je kan het een beetje vergelijken met de parade in Rotterdam, maar dan iets sjieker. In den Bosch wordt dus ook gespeeld in een groot theater: de Parade..

Ik had die periode wel willen gaan maar er was dus van 1 tot en met 4 augustus geen redelijke overnachting in Den Bosch meer mogelijk. Stom, ik was dus veel te laat. Ze adviseerden me om voortaan in januari te boeken dan is er dus nog wèl wat vrij. 

Vorige week moest ik dus een ander plannetje uitdokteren. Uiteindelijk scheelde het niet veel. Ik ben nu op 1 augustus jl. dus al met de trein heen en weer gereisd (naar Den Busch natuurlijk).Daar heb ik de officiële opening van het festival meegemaakt met een saaie babbel en een kunstige acrobatische act, waarvan ik per ongeluk al te vroeg de foto’s naar facebook gestuurd heb. Dus dat is geen verrassing meer. Van 5 tot en met 9 augustus heb ik toch nog een  B&B gevonden.

Maar … en nu komt het … 3 augustus, vandaag dus (als ik dit zit te tikken) ben ik in Rotterdam, dus kan ik gewoon naar de open dag van mijn geliefde voetbalclub Sparta. Ik ben daar dus ff gewéést. Vanaf het doelpunt van NAC tot een kwartier voor het einde van Sparta – NAC. Toen stond het dus nog gelijk.

Een fietser (59 ?) met een Sparta-shirtje, staat naast mij voor een stoplicht bij de Erasmusbrug te wachten (ik ben dus ook op de fiets). ‘En?’ vraag ik hem, ‘Is het één - één gebleven?’

‘Neen. Twee - één’.

‘Voor Sparta?’

‘Ja, het was zo’n raar doelpunt: eerst ging de bal tegen de linkerpaal, toen tegen de rechterpaal en toen wilde die NAC-keeper de bal weer het veld in schieten, toen schoot hij hem dus in zijn eigen doel … absurd!’ Het stoplicht sprong op groen en weg was hij.

Persoonlijk vond ik Sparta vandaag niet om aan te gluren. Ben blij dat ik niet gegaan ben.

DIE PAAR LULLIGE PLANTJES!

 ‘Hier!’ schreeuwt ze en ze geeft Mehmed een flinke pets in zijn gezicht. Die pets was het slotstuk van een korte maar hevige burenruzie. Ma Troost is het type volksvrouw van in de vijftig. Peter (28) haar debiele zoon. Peter heeft plantjes gejat uit Mehmed’s tuin. Wrijvend over zijn wang loopt Mehmed naar zijn huis aan de overkant. Woedend wijst hij zijn buren naar de kuiltjes in zijn tuin.

Ma Troost geniet daar van: ‘Kijk die zielenpoten nou eens … allemaal natuurlijk meejanken met die kankerturk.’
‘Peter … hier komen!’ Dit bevel zijn moeder is voor hem genoeg om onder zijn bed vandaan te kruipen. Met zijn handen tegen zijn hoofd schuifelt hij naar zijn moeder:
‘Daar zitten en weg met die klauwen,’ bijt ze hem toe.

“Ikke niettuh doen plantuh…”

“Kop dicht, mispunt!”

Heerlijk vindt ze die verongelijkte koppen aan de overkant. Van achter haar keukenraam steekt ze een middelvinger naar hen op.
Mehmed is er bij gaan zitten.
Natuurlijk, Peter weet niet beter maar het is wel lastig zo’n figuur in je buurt. Het zijn niet alleen die plantjes. Peter laat de hond op de stoep poepen, hij steelt fietsen, valt kinderen lastig en verlekkert zich aan vrouwen die in hun tuin liggen te zonnen.
Daar mag je dus van ma Troost allemaal niks van zeggen.

Ma Troost ziet dat Mehmed een mobieltje in zijn handen geduwd krijgt.
‘O, nou gaan we het krijgen, ons Turrukkie kan het weer niet alleen af. Hij moet de kit er weer bij halen, hoor.’

In een flits draait ze zich om naar Peter en geeft hem een paar stevige tikken op zijn hoofd: ‘Blijf Met Je Poten Van De Planten Van De Buren,’ timmert ze er ritmisch bij Peter in. Hij raakt buiten westen.

De politiewagen is er. Één agent loopt naar Mehmed. De andere agent gaat naar ma Troost.

De agent ziet haar naast de bewusteloze zoon zitten. Ze streelt hem over zijn hoofd: ‘Mijn zoon ging helemaal uit zijn dak van de leugens van die Turk; toen ging hij van zijn stokkie. Om hem bij kennis te brengen heb ik hem een paar tikkies in zijn gezicht gegeven'.

Peter, nog steeds groggy, wordt de ambulance in geschoven. Als ma Troost, de politiewagen wordt in geduwd schreeuwt ze naar de overkant:

‘Heb je nou je zin, teringturk ... en dat voor die paar lullige tuinplantjes!’

HOOPVOL (2)

Werken als ‘levend standbeeld’, dat lijkt me nou echt iets voor jou, Carry … doe ik met je mee, hoor, … ik zie ons al staan: jij doet dan Sonja, je weet wel die valse bewoonster van de afdeling Hupsakee (incontinent, geniepig, uitgemergeld, altijd maar liegen, een grijs rimpelkoppie, denkt nog steeds dat ze twintig is) … Dan word ik 'levend standbeeld' Robbie, die is er geestelijk nog veel erger aan toe als Sonja. Je kent Robbie toch wel? Sonja' meelopertje, die met zijn schaapachtige lachje op zijn plofkop zijn afgezaagde grapjes, hij weet altijd overal de weg zegt ie ….. maar voorlopig zit hij in een geïsoleerd kamertje bij Sonja op de afdeling Hupsakee. O jee, zouden we hier geen last mee krijgen, Carry?

Hupsakee … dat woord doet me denken aan het verhaal over de lapjeskat Sakee. Deelnemer aan de snelweg-oversteek-wedstrijd voor katten, gesponsord door Kitekat. Sakee durft niet over te steken … logisch … drie katten zijn haar voorgegaan en geplet.
‘Vreselijk toch, hé Carry? Het publiek langs de snelweg is laaiend enthousiast en moedigt Sakee aan: 'Hup Sakee,’ Hup Sakee’, klinkt het vanuit de opgewonden mensenmenigte. Het poesje is als de dood … maar uiteindelijk zet ze door....ze sluipt tot de vluchtstrook en dan versnelt ze zoals alleen een kat dat kun … maar de kolossale truck van de Aldi kan ze onmogelijk ontwijken … ook met Sakee is het dus helaas niet goed afgelopen. Het uitzinnige publiek komt niet meer bij; het staat enthousiast te springen op de banken.

Dit moest toch eigenlijk niet meer mogen, vind je ook niet Carry?
Mevrouw Hagemans van de begane grond en de heer Lopez van de eerste zijn vandaag overleden … ja … hij was inderdaad een heel leuke man… ja …gestruikeld over een kleedje … ja …
‘Moet ie zijn poten maar beter optillen, wat jij Carry?! .. Neen hoor, grapje, ach die arme neer Lopez, helemaal uit Chili vandaan..
Verder kan je een speld horen vallen in Hoopvol. Er wordt gewerkt aan een afvloeiingslijst.
Nou, Carry, ik weet nu niks meer dus laat ik hier ‘effe’ bij. Houd je haaks, meid.

Groetjes,
Je collega (nog wel) Wim.

P.S. voor het oefenen met die ’levende standbeelden bellen we nog?

HOOPVOL.

Als je er bij Huize Hoopvol uitgegooid wordt, dan ga je op markt staan, zo mail je me. Meen je dat nou? Waarmee dan? Mutsen en sjaals in de winter? Paraplu’s in de herfst en in de lente? T-shirts in de zomer … het hele jaar door keihard werken. Je bent nu al acht jaar mijn naaste collega maar dat lijkt me nou echt helemaal niks voor jou.

Ik heb gisteren even op de markt rondgekeken. Meest opvallend: vijfenzeventig procent (75%) van de marktgangers hier is duidelijk herkenbaar moslim. Hoofddoekjes, sjaaltjes, takchita’s , burka’s, cafta’s en couscous verkopen … is dat wat voor jou misschien, Carry? Of een partij korans tegen wegwerpprijzen op de markt brengen … wegwerpkorans zogezegd ... (niet gelijk gaan haatmailen, mensen, ’t is maar een grapje).

Ik denk dat jij het eerder zou moeten hebben van nieuwigheidjes. Bijvoorbeeld een normaal elk uur koekoekende koekoeksklok. Mooi beschilderd: een weiland met koekoeken, dartel wippend rond een vredig herkauwende koe. Om de twaalf uur loeit die klok … gekker moet het toch niet worden, hè? Tuurlijk, als je zelf zo’n klok hebt hangen, is de lol er snel vanaf, maar voor bezoek, zeker bezoek dat niet zo vaak bij je over de vloer komt … en niet te vergeten voor jonge kinderen, blijft zo'n onverwachts geloei uit een koekoeksklok toch grappig … lijkt me … denk ik, tenminste … Wat vind jij d’r van Carry?

Voor mij geen markt- of andere plannen om geld te verdienen. Ik ga straks liever een tijdje niks doen, de w.w. of de bijstand in. Veel geld heb ik niet nodig. Zo nu en dan ga ik wat voor de samenleving doen … vrijwilligerswerk ofzo … ik weet nog niet precies wat … iets waar ik zelf ook een beetje lol in heb ... iets met tieners in een buurthuis, dansen bijvoorbeeld, dat lijkt mij persoonlijk wel wat.

Maar ja....als fatsoenlijk burger is het zo simpel nog niet om in de bijstand te geraken. Dus zit er voor mij niet veel anders op dan zo lang mogelijk door te ploeteren, in de penetrante spertigeur van Huize Hoopvol.

Tot mails …
Hartelijke groet van
Je collega Wim.