TIEN DAGEN IN PORTO (5)

 

Porto. Dag vijf.

Gisteren geneerde ik me niet te weinig zeg. Door die fijne dag met Luis  en zijn broer was ik Amalia helemaal vergeten. M’n smartphone had ik thuis (in het hotel) laten liggen. Ik heb buiten het hotel toch niks aan dat ding want ik heb buiten geen internetbereik. Ik luisterde mijn voicemail pas ’s avonds laat af. Te laat om nog terug te bellen. Toen herinnerde ik me haar pas weer. Ze had het wel vier keer geprobeerd. Twee keer met een lief stemmetje, één keer met een brommetje er in en één keer met een ‘bekijk het maar’-geluid. Wat stom van me. Ik ben haar echt niet vergeten omdat ik haar maar niks vond. Maar wat nu? Ik ga haar bellen. We hebben toch niet voor niks telefoonnummers uitgewisseld.

Ik oefen ook voor mezelf even met een lief stemmetje voor ik haar nummer intik. Ook oefen ik in het Engels want Nederlands verstaat ze niet. Ik weet niet of m’n Engelse lieve stemmetje net zo lief klinkt als mijn Nederlandse lieve stemmetje. (Ik ga het hier allemaal in het Nederlands opschrijven).

Hallo Amalia, Jos hier, je hebt gisteren gebeld, he? O ja? Vier keer? Jeetje, vervelend zeg. Ja, ik had gisteren afgesproken met mijn vriend Luis en z’n broer … we zouden in de magazijnen van Sandeman gaan kijken en een film gaan bekijken over hoe port gemaakt wordt ….interessant?? … ja, dat was inderdaad  interessant, hadden we al een hele tijd geleden afgesproken, in Nederland nog, ja, ik geloof in juni al ….. maar ik had ook helemaal niet verwacht dat je gisteren al gelijk zou bellen ….. neen, neen, ik vind het juist hartstikke leuk (god damn nice) dat je gebeld hebt en ik vind het ook heel erg stom (fucking stupid) van mezelf dat ik dat niet tegen je gezegd heb ….. nou van die port-afspraak met mijn vriend. Sorry Amalia, sorry, het spijt me echt. …ik heb trouwens vandaag de hele dag nog niks gepland …..ho ho ho nou Amalia … ik heb toch gezegd dat het me spijt …. Ik zou het hartstikke leuk vinden om vandaag een dagje met jou door te brengen als je wilt, tenminste ….. je kan niet,…..volgens mij ben je nog steeds boos ….ik vond het eergisteren op dat bankje bij je werk erg gezellig samen en ik zou het heel jammer vinden als het nu doordat port-uitje van mij gelijk afgelopen zou zijn. Nee, ik vind je echt een heel leuke vrouw. ….echt Amalia… Zou je dan misschien eind van de middag, vroeg in de avond kunnen …. Ja? Zullen we dan wat samen doen?  .Hartstikke tof (fucking nice). Wat wil je dan doen? …..ja, naar de Douro …. naar de Eiffelbrug.…’En naar mijn hotel?’ vraag ik …Nee?? Jammer… dan kunnen we mensen op straat nog vragen om foto’s van ons te maken … oh,…. dat wil je sowieso niet … voor je privacy ….nou, dan doen we dat toch een andere keer, Amalia.

Goed zullen we dan vanmiddag om half zes afspreken op dat bankje bij je werk, waar we het even zo leuk hadden met elkaar?  Oké, Amalia tot straks dan. Kunnen we misschien ook die kinderkoren nog zien en horen op het Plein van de Republiek.

Awel Jos, dat proeft nu  allemaal niet bepaald ‘fingerlicking good’.

TIEN DAGEN IN PORTO (4)

 

Porto: dag 4.

De foto’s van vandaag zijn wel duidelijk. Deze donderdag heb ik afgesproken om met mijn Portugese vriend, Nederlandse taalleerling Luis, naar de ‘fabriek’ van Sandeman-port te gaan. Luis zijn broer Antonio gaat ook mee om ons te rijden. Het hele portgebeuren is vanuit het centrum van Porto gezien geconcentreerd aan de overzijde van de Douro .Er zijn daar vele duizendenliters port in vaten opgeslagen. We hebben een rondleiding gehad door een van de magazijnen. De inmiddels gepensioneerde broer van Luis heeft  vele jaren bij Sandeman gewerkt en wordt geregeld hartelijk begroet door zijn oud collega’s. Mij kennen ze daar natuurlijk niet dus ik word niet begroet, laat staan hartelijk. Luis ook niet trouwens. Aan het eind van de rondleiding  krijgen we drie soorten port te proeven  Drie glaasjes voor driekwart gevuld met de door velen geliefde drank. We kregen de soorten ruby, tawny en vintage. Tawny vond ik veruit het lekkerst .. niet zo mierzoet..  Eerlijk gezegd vond ik deze port-activiteit op zich wel leuk en aardig om eens te ervaren maar een echte port drinker zal ik nooit worden. Net als Luis trouwens. Wij zijn doorgewinterde bier en whiskey drinkers.

Na afloop van het port-gebeuren volgde een klein bierfestijn, helaas niet voor Antonio, want die moest nog rijden.  Luis en ik rijden deze dag niet want we moeten nog drinken.  Bij het bier eten we een Portugese specialiteit: de fransesinha.

De francesinha is een soort tosti die zelfs in de ’top tien broodjes van de wereld’ staat. Het gerecht wordt gemaakt van twee geroosterde boterhammen en allerlei soorten vlees zoals ham, worst en biefstuk. Vervolgens wordt alles bedekt met gesmolten kaas en een pittige wijn-bier saus. Een francesinha speciaal heeft ook nog een ei bovenop de tosti, en wordt soms geserveerd met grote garnalen. Dit eten ligt zwaar op de maag, dus een of meerdere koud Portugees biertjes smaken prima bij dit gerecht. Die francesinha doet me een beetje denken aan onze kapsalon.

Tot mijn stomme verbazing willen de broers niet dat ik ook maar één eurocent meebetaal aan dit eet- en drinkfestijn. ‘Nee,’ zegt Luis, bij wijze van grap, ‘we weten dat de Hollander nogal gierig is, dus hiermee hopen we jou een groot plezier te doen. Je hebt er van genoten, Jos en dat vinden wij heel fijn.’

Om vier uur ’s middags zetten ze me bij mijn hotel af.‘ Jammer genoeg zal ik  Luis niet meer in Porto treffen. Hij heeft andere dingen te doen. We gaan elkaar dus pas weer zien bij de ‘taaleducatie’ in Rotterdam, half oktober waarschijnlijk of misschien iets later omdat ik op 4 oktober een nieuwe schouder krijg. Ik weet niet precies hoe lang ik daarvan last zal houden. Misschien wordt het wel november. Maar dit heeft helemaal niets met vakantie te maken.

In de lift van het hotel loop ik een oude man tegen het lijf, een tachtiger, denk ik,  die vraagt waar ik vandaan kom. ‘Uit Nederland, Rotterdam’ zeg ik eerlijk, waarop hij zegt dat hij een paar keer in Rotterdam geweest is en ook in veel andere Europese steden. Hij is voetballer geweest. ‘Zohoo,’ zeg ik….’Ja,’ zegt hij dan,’ profvoetballer, ik heb bij Benfica  gevoetbald, eind zeventiger en tachtiger jaren. 0nder andere met  Eusebio’. Hij kon zich de wedstrijden tegen Feijenoord nog goed herinneren. ‘In Rotterdam met 3 – 0 verloren. In Lissabon met 3 – 0 gewonnen en de beslissingswedstrijd met 5 – 1 gewonnen’. Hij lachte triomfantelijk. .De naam van die Benfica-voetballer? António Simoes, tachtig jaar inmiddels.

Nu ben ik verdorie nog helemaal vergeten te schrijven over Amalia. Geen tijd meer voor ook. Nou ja, morgen dan maar.

TIEN DAGEN IN PORTO (2)

 Porto dag 3.

Ik durf het haast niet te op te schrijven maar vooruit dan maar: ik zit toch ver weg: ik kon vannacht in mijn eigen kamer, de wc niet vinden. En ik móést héél erg erg want tegen middernacht had ik nog een lekker biertje gedronken, dat moest er natuurlijk weer uit. Om de wc te kunnen vinden moest eerst het licht aan maar ik wist de lichtknoppen niet te vinden. Dat werd een zoektocht, die uiteindelijk veel te lang duurde, met het niet moeilijk te raden gevolg. Dweilen, wassen en droge kleren aan. Godzijdank viel ik snel weer in slaap.

Over het ontbijt hoef ik het niet meer te hebben. Hoewel … het 100-koffiesoorten-apparaat weigerde dienst. Dus heb ik maar sap  gedronken.  Vandaag wordt het mooi weer; bijna 30 graden. Ik ga eens naar de meer bijzondere dingen van het Porto van vandaag kijken. Bekijk de foto’s maar eens.

Vandaag zal ik het nog zonder mijn ‘taal-leerling’ Luis (die hier in Porto geboren  en getogen is) moeten doen. Hij is hier de hele maand september op vakantie. Morgen komt hij mij om 10 uur bij mijn hotel ophalen. Dan gaan we naar de port-’brouwerijen’

Ik wist aan het begin van de middag niet precies waar het Praca de Libertada is dus ga ik het vragen aan een dame die op een nabij bankje zit. Afijn, ze legt het me keurig uit en als ze klaar is met uitleggen, geef ik haar, zomaar ineens, zonder nadenken, een compliment over haar leuke jurkje. Bijna wilde ik me excuseren voor mijn vrijpostigheid maar toen zei ze met een vrolijk-vriendelijke stem: ’Ja? Oh, dankjewel!’  Het is een leuk ’s zomers jurkje in zwart wit dessin tot halverwege haar bovenbenen. Ik had haar eigenlijk nog niet zo goed aangekeken: niet alleen het jurkje is leuk maar zij ziet er ook leuk uit. Zonder te vragen ga ik naast haar zitten en vertel ik dat ik uit Hollanda kom, Jos heet  een pensionado en een opa van twee kleinzonen ben. Zij vertelt mij in een beetje onbeholpen Engels  dat ze  Amalia heet, 50 jaar is en een dochter heeft van 26. Oma is ze nóg niet, d’r dochter is zwanger. Ze werkt hier in de buurt op het station, het mooie, historische station Sao Bento. Zij zit hier in haar lunchpauze even uit te puffen van een hectische ochtend op haar werk. Helaas moet ze al snel weer beginnen. Het was echt even gezellig, best leuk om even contact te hòùden vind ik, dus ik zeg (beetje brutaal wel):’Laten we telefoonnummers uitwisselen.’ Dat vindt ze een goed idee. Ik geef haar mijn nummer. Dan belt ze mij en dan heb ik gelijk haar nummer. Dan moet Amalia helaas gelijk weer naar haar werk station. ‘We call,’spreken we af. Ik heb haar vanavond al gebeld maar kreeg geen gehoor. Dadelijk nog eens proberen.

Vanavond   geen  biertje nemen… voor de zekerheid laat ik een klein lampje aan.

TIEN DAGEN IN PORTO (1)

De eerste twee dagen in Porto.

De eerste dag is maar een heel korte. Het vliegtuig vertrok om acht uur ’s avonds en om elf uur was ik in mijn hotel. Voor de vliegreis was ik wel wat bangig. Ik had veertig jaar geleden voor het laatst gevlogen. Toen ging het allemaal prima. En nu ook.  Maar ik moet eerlijk toegeven dat er een man naast me zat die vrijwel de hele reis (twee uur ruim)tegen me aan heeft zitten lullen over zijn, naar eigen zeggen, geweldige carrière. Zijn vrouw naast hem, heb ik al die tijd niet gehoord, de man verklapte me overigens, dat ze Parkinson heeft, wat natuurlijk ernstig genoeg is, net als trouwens voor Rob de Nijs, die toch nog wel steeds leeft, geloof ik.

Het regende verdomme toen ik in Porto aankwam. In Nederland droog en 26 graden, in Porto nat en 22 graden. Tsja!

Ik heb een enorm luxe hotel genomen. Je kan het zo gek niet bedenken of het is in of in de omgeving van de kamer beschikbaar. Bedenk maar eens iets geks. Ik hoor het graag. Het is een vier sterren hotel. Een aantal vrienden vond dat ik nogal veel geld kwijt was voor deze vakantie. Nou, dat komt dus door dit super-de-luxe hotel. Het bier is hier meer dan vurrukkeluk; dat was het eerste wat ik bestelde toen ik hier binnenkwam. Het is net Westmalle Trippel maar dan lekkerder, dus ook gevaarlijker … ik zal me moeten inhouden.

Vreemd vond ik de deken die op mijn bed lag: wel gewoon twee meter lang maar slechts één meter breed. Daar kan ik niet zo lekker ònder kruipen. Maar die deken bleek uitsluitend te zijn om de voeten warm te houden. Wonder boven wonder heb ik toch lekker geslapen onder dat smalletje. Maar er  lag trouwens gewoon een grote normale deken onder die ‘smalle’.

De tweede dag in Porto.

Ik heb hier in dit hotel ook het ontbijt genomen. Dat was vanmorgen een waar feest. Ik kon niet begrijpen dat de andere gasten met zo’n uitgestreken gezicht konden ontbijten. Ik heb de hele tijd zitten lachen, onwillekeurig, ik kon niet anders. Ik werd wel vreemd aangekeken maar ik kon er echt niets aan doen. Het ontbijt maakte me gewoon blij. Cruesli, lekkere kaasjes, krentenbrood, meloen, druiven, bijzondere broodjes, salami, 20 soorten koffie, 10 soorten vruchtensap …. Ik hou nu maar op.  … heerlijk.

Dan Porto in. Ruim veertig jaar geleden was ik er al eens geweest. Maar daar wist ik me niet veel meer van te herinneren. Alleen dat het vliegveld klein was maar dat is groter geworden. Op deze eerste dag echt in Porto wil ik de Porto-card kopen. Die card geeft voor maximaal  vier dagen gratis openbaar vervoer en korting op vrijwel alle musea. Het viel nog niet mee om in zo’n tamelijk grote, toeristische stad te ontdekken waar ik moest wezen. Ik merk echt dat het veel te lang geleden is dat ik in een andere grote stad dan Rotterdam ben geweest. Het was al na enen dat ik Porto-card Pas had. En dan kan ik pas beginnen aan een wandeling door een deel van de stad. Ik heb vier wandelingen op een app gekocht en de eerste ging door het gedeelte Ribeiro&Villa Nova van de stad met, zoals ook op de foto’s te zien, over de rivier de Douro, en de beroemde Eiffelbrug. Een enerverende ervaring was het om over die ontzettend hoge brug te lopen …. zo diep zie je die rivier liggen … ik heb er van genoten … helaas zijn alle foto’s mislukt …. allemaal teveel bewogen….

Ik zit dit inmiddels in mijn superedeluxe hotel te tikken. Heb al een lekker biertje op en ga zo dadelijk in een ‘achterafstraatje’ (daar zitten immers de beste en goedkoopste restaurantjes) wat eten. Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet.

DOODS.

 Doods.                                                (Reprise)

Steunend op haar rollator schuifelt Adrie (74) richting abri. Het is hier druk. Zo gaat het  elke ochtend tussen kwart over acht en kwart voor negen. Auto’s en fietsen rijden af en aan. Vaders en moeders brengen hun kinderen naar de school verderop in de straat. Er komen af en toe ook wel kinderen hand in hand lopend, met hun vader of moeder. Heel soms ziet ze kinderen in kleine groepjes òf alleen lopen; dat zijn meestal de wat ouderen.

Over vijf minuten moet ze de bus hebben. De bus van dertien minuten over half negen. Naar metrostation Capelsebrug.  Ze gaat naar haar zus Hella (76), die woont ook nog op zichzelf,  in Kralingen. Elke dinsdag gaan ze bij elkaar op de koffie. De ene week bij de een, de andere week bij de ander. Vandaag is het eigenlijk de beurt van Hella om bij Adrie op bezoek te gaan. Gisteravond belde ze af want morgen wordt er tussen tien en twaalf uur een pakketje bij haar bezorgd.

Het zal wel wennen zijn zonder al die vrolijk spelende en kwetterende kinderen op het schoolplein. Deze week zijn ze voor het laatst. Dan verhuizen ze naar de Dokter Beelstraat een beetje dieper Prinsenland in. De oude basisschool, waar ik nu op uit kijk, wordt over drie weken gesloopt. Na vijftig jaar was de school wel toe aan vervanging, met name de verwarming, ventilatie en isolatie voldeden niet mee aan de eisen van deze tijd. Ze is er blij om dat op dezelfde locatie de nieuwe school zal verrijzen. Zonder kinderen is deze straat wel erg doods.

Adrie moet de altijd drukke Michelangelostraat oversteken om bij de abri te komen. Een vriendelijke automobiliste stopt en wappert met haar hand, ten teken dat ze kan oversteken. De opstap naar die bushalte is haast niet te doen, met die rollator. Veel te hoog. Het lukt nog maar net. Het moet niet gekker worden. In de abri controleert ze nog even of de bus inderdaad om dertien over half negen komt. ’t Klopt. Het busje komt zo. Op de glazen wand van de abri is met koeienletters gekalkt: ‘Fuck Poetin.’ Hoe dat zo?  Ze gaat nog even op het metalen bankje zitten. Het is vrij schoon hier; dat is ook wel eens wat anders geweest. Nu liggen er alleen twee blauwe en een zwart mondkapje. Vroeger zou ze het opgepakt en in de afvalbak gegooid hebben. Maar zo gek is ze niet meer: ‘t is onhygiënisch en ze is er sowieso veel te stram voor.

Schuin tegenover haar wordt hard gewerkt.  Een woontoren in aanbouw. Bouwvakkers, in rode overalls, met witte helmen  op, loodsen een grote vrachtwagen vol zand de bouwplaats op.  Er wordt geschreeuwd, gewezen, geschept en met water gespoten … zou niet weten waarom allemaal. Hé, daar staat de buurman van nummer 162. Hij maakt foto’s  van de werkzaamheden. Misschien kan hij daar wel een woning krijgen. Niks voor haar … ze hoeft niet meer zo nodig te verhuizen.

Wat zou Hella eigenlijk voor pakketje besteld hebben  …  ze is het haar gisteren helemaal vergeten  te vragen. Toen ze haar vorige week aan de telefoon had vertelde ze dat haar Senseo het begeven had. Zou me niks verbazen als ze een nieuwe besteld had bij Bol.com. ’t Zal straks wel Nescafé worden.     

Ah, daar is de bus al .. die vijf minuten zijn voorbijgevlógen.

 

Het verhaaltje ‘Doods’ verscheen eerder op 2 maart 2022. Het is veruit mijn best gelezen stukje.

Tevens is dit voorlopig mijn laatste verhaaltje. Ik laat nog wel wat van me ’horen’ uit Porto, waar ik op vakantie naar toe ga.

Verder krijg ik 4 oktober een nieuwe schouder. Het schrijven zal dan aanvankelijk niet zo makkelijk gaan. Misschien dat het eind oktober weer lukt.

   

   

VARKENSPOOTJES

Karel (15) wacht bij de slager op zijn beurt. Hij heeft een baseballpetje op met de tekst: ‘fuck you’. Hij is wel aan de beurt maar de vrouw van de slager zeemt nu de ramen en de slager zelf hakt, met de tong op de schoenen, in op een dikke varkenskluif. Dan hakt hij een groot stuk los. Het schiet over de toonbank, bovenop de kop van de Rotweiler, van die vrouw, die achter Karel is. De hond geeft geen krimp, hij is blij … er zit vlees aan die kluif. Vlees daar lust Weirdo wel pap van. Zijn vrouwtje probeert de kluif uit zijn bek te sjorren (‘Af Wierdo! Af! Foei Wierdo!!’). Dat maakt het beest alleen maar kwaad. Hij dreigt in haar hand te bijten. Na een poosje laat de hond de ‘schone’ kluif uit zijn bek vallen. Kijkt hij nu echt smalend naar zijn vrouwtje?

Karel mag het zeggen.

‘Dag slager, … heeft ù misschien varkenspootjes?’

‘Maar natuurlijk heb ik die, beste knul. De slager duikt in de koelcel. Dan zegt het pest-apie: ‘Dat loopt niet zo lekker, hè slager?!’ En Karel neemt een spurt de winkel uit. Maar waar Karel niet aan denkt, is dat hij Weirdo opfokt.

De hond rukt zich los van de vrouw.

De slager: ‘ Zeg het maar mevrouw.’  Zij kan echter geen woord meer uitbrengen. Ze ligt uitgeteld op de vloer.   …  ‘ Zeg het maar mevrouw… zeg het maar mevrouw …’  Hij doet als een robot …. totdat zijn vrouw, die inmiddels klaar is met de ramen, een doorregen varkenslapje met zwoerd in zijn nek legt.

De vrouw van de slager schiet het gevallen hondenvrouwtje te hulp. Ze is nog heel. Het is meer de schrik geweest.

De hond is , schor blaffend, alweer snel terug in de keurslagerij. Hij heeft Karels baseballpetje half ingeslikt. De domme viervoeter krijgt het zijn strot niet uitgewerkt.

De slager geeft Wierdo een plakje worst. Daar hapt het beest zo gretig op toe dat het petje eerder uit zijn bek valt dan het plakje er in glijdt. De hond kalmeert.

De vrouw wil ‘voor haar hond’ een doorregen varkenslapje van twee ons.’ ’t Mag een ietsje meer zijn, hoor’. Met een geroutineerd armgebaar haalt de slager het varkenslapje van zijn nek af.

Tegenover de slagerswinkel staat Karel te joelen: ’de slager, die heeft varkenspootjes hi ha ho (10x)’.

Wierdo gaat zó weer uit zijn dak, hoor, daar kan je op wachten.

BEHAPBAAR STILLEVEN.

 

We zitten lekker gezellig te eten, Petra en ik. Met ‘lekker gezellig te eten’ bedoel ik het opeten van de makkelijke maaltijd die Petra heeft bereid. Ze roept zelf tegen iedereen, die het maar horen wil:

‘Ik ken helemáál niet koken, hoor’ en dat klopt ook helemaal. In feite doet ze niks anders dan bij de supermarkt ‘kant en klare’ producten kopen, die opwarmen en netjes, zeg maar pittoresk, op een bordje rangschikken. Zo presenteert ze me vandaag een bord met worteltjes (uit een pot), een paar (Kapitein Iglo) vissticks, een hamburger (uit een pak), een lepel mayonaise (uit een pot), frites (uit een Aviko-zak) met als groenvoer een mix van sla, tomaten en olijven. Het is een behapbaar stilleven. Voor zichzelf heeft ze ook iets dergelijks gecreëerd. Voor dit soort gelegenheden is naar mijn gevoel de uitdrukking ‘een vorkje mee prikken’ uitgevonden. Ik prikken een vorkje mee en we babbelen over onze wederzijdse partners, de kinderen, haar broers, zussen en vrienden.

Haar man, Dolf, is voor een week naar Duitsland, op studiereis. Hij is roostermaker op een heel grote scholengemeenschap en omdat ze in Duitsland van ouds her, heel goed zijn in het maken van ultra strakke roosters, moet hij daar de cursus ‘een strak rooster maken’ gaan volgen.  Petra is blij met die cursus, in die zin dat hij dan een weekje ‘opgehoepeld’ is’, zoals zij het uitdrukt. Dolf is helemaal geen slechte vent maar ik kan me voorstellen dat Petra het af en toe een beetje benauwd van hem krijgt.

‘Die worteltjes zijn trouwens heerlijk zoetig van smaak en zó waanzinnig gaar … bijna om te zuigen, Petra.’

Nee, aan Dolf is zo’n schilderachtig bord eten niet besteed. Hij wil niks anders dan (scharrel)kip met, au bain-marie: bloemkool, broccoli en worteltjes met zilvervliesrijst. Natuurlijk gaat ze niet voor zichzelf iets anders klaarmaken. Dat is een van de redenen, dat ze zo blij is dat Dolf even een paar dagen weg is. Dan kan ze zich lekker uitleven met haar pittoresk koken. Deze week heeft ze elke dag iemand anders aan tafel om van haar kookkunst te genieten. Vandaag ben ik aan de beurt.

‘Lekker, Petra, die knoflookolijven … van de markt?’

‘Nee, uit een potje van de Jumbo.’

Haar zussen en broers, haar ouders komen nog, maar er zijn ook mensen die Dolf niet hoeft te kennen. Bijvoorbeeld van haar vriendschap met Bernardo en Franco, die de cursus ‘Zumba’ geven, hoeft Dolf niks te weten. Ze is op allebei een beetje verliefd …  op Bernardo een beetje meer dan op Franco. Ze wil Dolf niet onnodig jaloers maken. Want Petra weet dondersgoed dat Dolf het meteen in de smiezen heeft als ze verliefd is. Dat kan ze niet verhullen. ‘Het is alweer jaren geleden, dat hij me verliefd heeft gezien: vrolijk, lichtvoetig zwierend  door het huis, stralend in mijn zwoele, meest uitdagende minirokje’.

‘Je moet die hamburger eens samen met een klodder mayonaise weghappen Leen, … dat is me toch lekker!’