Om kwart voor zeven zal de eerste avondvoorstelling beginnen. Het was gezellig in de Eend. Er was duidelijk ook iets te veel gezopen. Martin stond op de terugweg naar Lumière tegen een boom te piesen. Toen kreeg hij van Petra, voor de gein, een duw in zijn rug. Zeiknat natuurlijk: zijn broek, zijn schoenen. Lachen dus! De stemming was ronduit jolig te noemen toen ze weer op hun werkplek aankwamen. Het stelde ze gerust dat Duusjo er nog niet was, want die had gegarandeerd opmerkingen gemaakt over hun iets tè uitbundige gedrag.
Bij Lumière aangekomen stond een man voor de gesloten deur te wachten. Toen hij zag dat Petra en de anderen aanstalten maakten om naar binnen te gaan, zei de man met een Brabants accent, dat hij zijn portefeuille kwijt was geraakt … waarschijnlijk tijdens de middagvoorstelling hier.
´Waar zat u dan.´ vroeg Petra.
´Ja, ik weet niet meer precies welke rij maar het was tamelijk achteraan, derde of vierde rij van achteren en dan zo’n beetje in het midden.´
´Komt u maar mee, we hebben uw portefeuille waarschijnlijk gevonden … hoeveel zat er ongeveer in?´
´Ongeveer driehonderd gulden.´
´Klopt’, zegt Petra´
´O, geweldig!´
´Als u even hier in de foyer wilt wachten dan komt mijn collega zo met uw portefeuille.´
Marja, de enige met een kluissleutel haalt de portefeuille op en geeft die aan de man, die er resoluut een briefje van honderd uit trekt en dat aan Marja geeft: ‘doe maar in jullie fooienpot, die hebben jullie toch wel, hè?’
‘Zooo, is dat niet een beetje veel?’.
‘Welnee, daar hebben jullie gewoon recht op’, vind ik. 'Houdoe. Hartstikke bedankt nog´.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten