AFDINGEN.

Tijdens een wandeling met een vriendin langs Rotterdamse en Capelse kringloopwinkels heb ik een stel leuke dingen gescoord: een gave keukenkast (260 hoog, 40 breed), een kek zwart giletje, een vet hip zwart-wit kussen voor op de bank en drie koddige kleurrijke poppetjes voor mijn kleinzonen.

Die kast is vandaag bij me thuisbezorgd ... beschadigd onderweg ... de hardboard achterkant was er afgestoten. De bezorger stond opeens bij mij voor de deur met alleen die achterkant in zijn handen. Het eerste dat hij vroeg was of ik die kast zó nog wel wilde hebben: ‘of zal ik hem weer mee terugnemen?’ vroeg hij. Ik twijfelde eigenlijk geen moment. Ik wilde hem nog best hebben.

Ik leg de kast op de keukenvloer en spijker die achterkant met tien kleine spijkertjes er weer netjes op.

Ik ben een secundaire reageerder. Toen ik al bijna klaar was met dat achterkantje vastspijkeren bedacht ik me, dat de vriendin met wie ik die kast kocht, me met een verwijtende blik zou vragen waarom ik uit deze situatie geen slaatje had geslagen.

‘Nou, meneer, ik wil die kast nog wel maar dan moet er wel wat van de prijs af.’

‘Hoeveel had u gedacht dan?

‘Tien euro. Ik heb 45 euro betaald. Ik neem hem beschadigd voor 35. Okee?’

‘Daar moet ik even met mijn baas over bellen, meneer’.

Onder het timmeren zat ik in gedachten af te dingen op die kast. Sloeg ik in een onbewaakt moment, gemeen hard op mijn duim. Het deed echt pijn en toch moest ik lachen. Niet om de tik op mijn duim natuurlijk maar omdat ik in gedachten aan het afdingen was. Iets wat ik nog nooit van mijn leven gedaan heb. Ik heb er wel eens een keer over gedacht maar mijn: ‘kan er nog wat vanaf, meneer’, zou zo timide klinken dat de verkoper mij smadelijk lachend ‘neen’ zou verkopen, ‘dit is al een absolute bodemprijs, meneer, daar kunnen we echt niet onder gaan zitten’.

Inmiddels staat de kast netjes in zijn hoek in de keuken. Tegen die vriendin heb ik trouwens mijn mond gehouden over de schade aan die kast. Wat niet weet wat niet deert.