O, waarom is haat zo hardnekkig. Zelfs boven dit prachtige meer, gevuld met warmte, liefde en opgewektheid ontspringt een mistige koele wolk vol haat, die zich langdurig weet te handhaven. Zwemmend in dat meer vult mijn hoofd zich met bliksemende wraakgevoelens en -acties.
Kwetsende, pesterige woorden en daden. Met gelijke munt betaal ik je terug, ook al word je honderd. Ik ken zó veel vrouwen maar de enige vrouw, die ik haat, dat ben jij. Jij heus wel weet dat ik je haat. Je bent bang. Ook al kakel je van niet. Je bent als de dood. En terecht.
Je weet, je zat fout. Je liet je niet meer zien in je eigen buurt. ‘You ‘d better not.’ Scheldwoorden als ‘vies huichelaartje’, ‘smerig trutje’, een opgestoken middelvinger, die woorden, dat gebaar zijn eigenlijk te mild, ze raken je niet. ‘Gore leugenaar’. Liegen hoort bij jou. Fier ben je daarop. Daar lach je om… je scheldt terug.
In een fractie van een seconde schieten deze haat- en wraakflarden door mijn hoofd. Ik mag het bedenken en opschrijven maar verder kan ik niks. Wat je deed, mag. Weliswaar extreem-vals, leugenachtig, huichelachtig. Maar ’t mocht.
Voor het eerst in mijn leven neemt haat zo af en toe de macht over van mijn immer zo vredige brein. Voorheen kende ik dat niet. Ik ben gekwetst, gepijnigd. Ik weet niet waartoe de haat me gaat leiden. Vergelding zal het evenwicht herstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten