VOETEN OP DE LEUNING.

Ik móést de nieuwe film van de weergaloze gebroeders Coen zien. ‘Honey don’t’ is de titel. Ik ben er klaar voor. Rij drie, stoel 5. Lekker de beste plaats. Er zijn nog drie andere belangstellenden in de zaal.. Oh, nee, … daar komt nummer vier aan. Net zo iemand als ik: kaal, grijs, wit, sik. Die gaat, bijna achter me zitten, op rij vier stoel 6. Legt zijn voeten, met alleen zijn sokken aan, vlak naast mijn hoofd  op de rugleuning van die stoel naast mij. Stinksokken zijn het. Ik vraag hem zijn voeten daar weg te halen en zeg hem dat zijn sokken stinken als bunzingen en dat ie zijn schoenen weer aan moet trekken. Maar hij weigert. Althans … hij blijft gewoon stilzwijgend voor zich uit zitten kijken.

Waarom komt die  kerel nu net daar zitten, gvd? Ik app de bioscooppolitie. Daar moet ik toch met mijn klacht terecht kunnen? Terwijl ik app, sta ik voor zijn neus, zodat hij niks van de film kan zien … ik ook niet, omdat ik app. Plotseling staat hij op.

‘Ik ga al naar achteren, gast,’ sist hij mij toe. 'Mijn sokken kunnen niet stinken.  Ik heb ze vanmorgen vroeg uit de schone was gehaald. Ze ruiken lekker fris. Je stinkt zelf vreselijk uit je straatje, homo. Denk je soms, dat het fijn is om vlak achter je te moeten zitten?'

 Als ik omkijk zie ik dat hij net gaat zitten op stoel drie van rij 8. Het lijkt net alsof zijn sokken hier nog steeds liggen. Tezelfdertijd komt de bioscooppolitie binnen: een veel te dikke oude ouvreuse gewapend met een zaklantaren en gehuld in een strak zittende bloemetjesjurk. ‘ (Waarschijnlijk een actie!)

‘Het is al opgelost, hoor’ fluister ik haar toe.

Gewoon voor de aardigheid, vraag ik die dikke ouvreusemuts, naar de bekende weg of het geoorloofd is om je schoenen, met je voeten er nog in, op de stoelleuning voor je te zetten. Haar antwoord interesseert me niet. Want eerlijkgezegd doe ik dat toch wel. 

Mijn Coen-filmmiddag is wel mooi verziekt zo door die stinkzwam. Val ik ook nog es halverwege in slaap en word pas bij de aftiteling wakker. Ik wil nog afrekenen met die knakker. Maar daar ben ik nu te laat voor. Hij duwt net die loodzware zaaldeur open en verdwijnt in het Colosseum-trappenhuis. Ik ga die film later nog maar eens zien.

 

GESTALKT!?

 Op de bank bij een vriendin, vertel ik mijn verhaal:

'Ik wist niet wat ik zag zo halverwege de middag. Daar, honderd meter verderop, zie ik haar lopen. Ruim anderhalf jaar heb ik haar niet gezien. De vrouw die ‘allways on my mind’ is. Of ik wil of niet. Want ik haat haar evenveel als dat ik haar leuk vind. De fietsroute van mijn huis naar Rotterdam Centrum voert langs haar huis. Toch heb ik haar al die tijd niet gezien. Eens moet het toch gebeuren dat ze naar buiten komt. Daar hoopte ik alsmaar op. Gewoon een teken van leven. Meer niet. Of ze er nog net zo leuk uitziet als toen.

Af en toe, eigenlijk wel heel vaak, hoorde ik een stem in mijn hoofd: ‘Waar ben je nou mee bezig, man?! Ze is al heel lang heel boos op je! Hoe gaat een ontmoeting tussen Sonja en jou aflopen? Als ik daar even bij stil sta, realiseer ik me dat dat heel moeilijk zal worden. Mijn brein ziet uitsluitend een lief, vriendelijk dametje. Kijk: daar gaat ze op weg naar het winkelcentrum.

Meteen besluit ik ook naar het winkelcentrum te fietsen. Mijn fiets daar te parkeren en haar tegemoet te lopen. Eerst ben ik haar even kwijt. Ze weet (nog) niet dat ik hier ben. Ze kan me niet gezien hebben. Ik kijk wat rond, loop heen en weer en zie haar nu weer lopen. Alleen haar goeie kant. Zij herkent me nu ook. Ik loop in haar richting. Wil iets vriendelijks tegen haar zeggen maar ze heeft haar mobieltje gepakt. Ze maakt zich zo klein mogelijk.

Telefoneert met iemand.  Ze is kennelijk bang voor me. Ik laat mijn voornemen om iets vriendelijks tegen haar te zeggen vallen. Ga nu in een grote boog om haar heen. Ik pak mijn fiets en ga snel naar huis.We moeten elkaar vandaag niet meer zien.’

‘Weet je wat je bent? Een klootzak!’ zegt die vriendin,’ je hebt Sonja gvd lopen stalken, lul!’

‘Stalken? Stalken? Ik? Stalken? Hoe kom je daar nou bij. Ik wou alleen maar zeggen: 'Hé Sonja, leuk je weer eens te zien'.

Wat is daar mis mee?

OPENHARTELIJKHEID.

Vandaag een kort praatje met Halle 61), een vrind.

Waarom, Halle, vertoon je je nu eens als een net heertje en dan weer als een soort zwerver. Dat iele paardenstaartje bijvoorbeeld. Kort geleden liep je nog te koketteren met een slordige ‘krullenbol’. Nu ben je weer glad geschoren. Welnu Halle, reflecteer eens op je wisselende ‘haardracht’ .

Ja, ik kies steeds voor een andere haardracht; als je een kaal hoofd tenminste ook een ‘haardracht’ wilt noemen. Die kale kop kwam vrij impulsief tot stand. Het begon in  2001 in de TGV op weg naar Avignon. Ik stelde me voor hoe mijn hoofd er zonder haar  uit zou zien. In mijn optimisme, zag ik er dan bijzonder kek uit. Beter dan met dat gemillimeterde, grijze kransje op mijn hoofd.

De hotelkamer in Lyon had een ruim ligbad. Precies wat ik nodig had. Ik onthaarde daar niet  alleen mijn hoofd. Ook de rest van mijn lijf. De details zal ik je besparen.    

Goed en toen was je helemaal kaal, Halle. Je stapt Lyon in en van alle kanten komen lieftallige Franse dames aangerend, roepend: ‘Oooooh, kijk daar nou toch eens: een allemachtig leuke kale man!’ Je moet het op een lopen zetten om niet door ze verpletterd te worden.

Proef ik hier enig sarcasme?  Natuurlijk gebeurde dat niet, man! Heb jij wel eens gezien dat vrouwen in katzwijm raken van een kale vijftiger? Nee toch zeker? Maar ... ik léék toen overigens wel iets jonger.   

En ... je naaste familie? Die kwam zeker niet meer bij van het lachen?

Mijn vrouw vond het wel vreemd om mij zonder schaamhaar te zien. Ik moest zelf ook wennen. Zij vond het zonde van mijn weelderige krullen. Daar was ze destijds verliefd op geworden. 

 Die hele ‘ontharingsoperatie’, vindt plaats in een hypomane episode. Ik denk dan extreem veel aan ‘ontharen’. Ik vergeet het zo af en toe ook wel weer eens. Bedenk me hoe ik het ga aanpakken. Houd het voor mezelf. En dan ineens hoeps ... doe ik het toch en  zit er een kale man in dat hotel. 

We hebben tot nu toe alleen over uw kaalheid gesproken. Laten we eens wat afzakken  naar uw kleurrijke schoeisel. Voor een vrouw niks bijzonders. Bij u lijkt het een schreeuw om aandacht.

Wat is daar er mis mee? In feite is hier precies hetzelfde aan de hand: voel ik me licht, zit ik lekker in mijn vel, dan  pak ik mijn rooie schoenen. Op paars en zwart loop ik alleen als ik me zwaar kut voel. Wit draag ik alleen in de gym.

Ik ga het hierbij laten Halle. Hartelijk dank voor je openhartelijkheid.

OUDE PYJAMA.

 

Het was lang geleden, dat ik zo lekker geslapen had. Ik móést en zóú weten hoe dat kwam. Wat had ik gisteravond gedaan? Niks bijzonders. Koffie, koek, tv, pils, nootjes, bridge, tanden poetsen.

Het NOS journaal was weer zó gruwelijk: Israëliërs hongeren Palestijnen uit. Israëliërs knallen mannen, vrouwen en kinderen kapot, die in de rij staan te wachten op wat eten en drinken. Ook met drones en tanks. Lafbekken!! Absoluut geen ‘good night tv’.

Verder was ‘Ze is van mij’ op tv.  Bekende, zogenaamd lollige mannen praten over hun ervaringen met vrouwen. Zij verklappen o.a. of ze ‘billen- of borstenmannen’ zijn. (Ik persoonlijk: borstenman). Met hoeveel vrouwen ze in hun leven geneukt hebben (ik: 8) en òf ze, àls ze zijn vreemd gegaan, dat ook eerlijk opbiechtten (ik niet). Nou dat was de tv dus. Het lijkt me sterk dat ik daarvan zo lekker slaap. 

Op de site Bridge Base Online bridgete ik een uurtje met ene Gwonnie009. Een vrouw, neem ik maar aan. Hoe dan ook: we bridgen samen. Prima. Als ik goed gespeeld heb, chat zij: ‘wdp’ , wat betekent: ‘well done partner’. Dan chat ik naar Gwonnie009:‘u2;tksg’, wat  betekent: ‘Jij hebt het ook goed gedaan. Bedankt Gwonnie009’.  Hier zou ik best wel eens goed op kunnen pitten.

Maar natuurlijk! Dat ik daar nu pas aan denk! Wat superstom! Mijn splinternieuwe pyjamaatje gaf me zo’n weldadige nachtrust. Potjandosie, wat een heerlijk pyjamaatje. Die grijze broek. Dat shirt met smalle grijs-witte strepen over dwars.

Het kost me wel veel moeite om mijn oude pyjama los te laten. Op zich zo gek nog niet want ik had er toch 10 jaar de nacht in doorgebracht! Heeft mij geregeld van zeer nabij de liefde zien bedrijven.  

Hij is nu toch echt aan vervanging toe. Zweetgaten, ingeteerde poep- en urinevlekken. De broek zakt van mijn kont. Wat ik nog kan doen is hem een sopje geven en netjes verknippen tot doekjes om m’n fiets mee schoon te maken. 

Alleen: zo’n goor, verknipt, oud-pyjamabroekdoekje over zijn zadel, dat ziet mijn fiets absoluut niet zitten.

TE GAST: ARJAN DOORGEEST.

 Tijdens mijn afwezigheid plaats ik hier columns van anderen.

14. Arjan Doorgeest. 

=============================

Het woord is vleesch geworden

en kaas

en appeltaart.

Het woord is kalfskroket

geworden en varkenshaas.

Het is het woord dat mij weer uitstekend smaakt.

TE GAST: CEES BUDDINGH.

Tijdens mijn afwezigheid plaats ik hier columns van anderen.

13. Cees Buddingh. 

=============================

 Zegt de Sica.

altijd weer denkt men morgen

morgen rijdt hij uit

de tram van het ene gedicht

dat de wereld een zin geven zal

en het hart een bed om te slapen

maar altijd weer valt de dag

als een ondermaats voorntje terug

in de hese rivier van de tijd

en weer denkt men morgen morgen

maar morgen is altijd te laat.

TE GAST: PAULIEN CORNELISSE

Tijdens mijn afwezigheid plaats ik hier columns van anderen.

12. Paulien Cornelisse. (Volkskrant).

=============================

'Frrr', zegt ze.

Wij zijn terug van vakantie en de kat lijkt blij verrast dat wij er weer zijn. Ik vermoed dat zij elke keer dat wij weg zijn, denkt dat wij dood zijn. Als we dan toch nog blijken te leven, is dat een meevaller. Of wellicht werkt het omgekeerd; als wij ineens dood zijn, zal ze denken dat we even weg zijn. Dat hoop ik maar.

Als we eenmaal goed en wel thuis zijn, doen wij weer wat we normaal ook doen, in mijn geval: schrijven. Nu kan zij ook haar favoriete bezigheid hervatten: om mij heen draaien terwijl ik aan het werk ben. ‘Frrrr’, zegt ze. ‘Ja’, antwoord ik. ‘Frrrr!’, zegt ze iets nadrukkelijker en loopt over mijn armen. En dan, omdat ze toch in de buurt is, betreedt ze ook mijn toetsenbord. Wat zou ze typen? Ze lijkt even te aarzelen en stapt dan op de capslocktoets. PROBEERT ZE ME IETS TE VERTELLEN?