Op de bank bij een vriendin, vertel ik mijn verhaal:
'Ik wist niet wat ik zag zo halverwege de middag. Daar, honderd meter verderop, zie ik haar lopen. Ruim anderhalf jaar heb ik haar niet gezien. De vrouw die ‘allways on my mind’ is. Of ik wil of niet. Want ik haat haar evenveel als dat ik haar leuk vind. De fietsroute van mijn huis naar Rotterdam Centrum voert langs haar huis. Toch heb ik haar al die tijd niet gezien. Eens moet het toch gebeuren dat ze naar buiten komt. Daar hoopte ik alsmaar op. Gewoon een teken van leven. Meer niet. Of ze er nog net zo leuk uitziet als toen.
Af en toe, eigenlijk wel heel vaak, hoorde ik een stem in mijn hoofd: ‘Waar ben je nou mee bezig, man?! Ze is al heel lang heel boos op je! Hoe gaat een ontmoeting tussen Sonja en jou aflopen? Als ik daar even bij stil sta, realiseer ik me dat dat heel moeilijk zal worden. Mijn brein ziet uitsluitend een lief, vriendelijk dametje. Kijk: daar gaat ze op weg naar het winkelcentrum.
Meteen besluit ik ook naar het winkelcentrum te fietsen. Mijn fiets daar te parkeren en haar tegemoet te lopen. Eerst ben ik haar even kwijt. Ze weet (nog) niet dat ik hier ben. Ze kan me niet gezien hebben. Ik kijk wat rond, loop heen en weer en zie haar nu weer lopen. Alleen haar goeie kant. Zij herkent me nu ook. Ik loop in haar richting. Wil iets vriendelijks tegen haar zeggen maar ze heeft haar mobieltje gepakt. Ze maakt zich zo klein mogelijk.
.jpg)
Telefoneert met iemand. Ze is kennelijk bang voor me. Ik laat mijn voornemen om iets vriendelijks tegen haar te zeggen vallen. Ga nu in een grote boog om haar heen. Ik pak mijn fiets en ga snel naar huis.We moeten elkaar vandaag niet meer zien.’
‘Weet je wat je bent? Een klootzak!’ zegt die vriendin,’ je hebt Sonja gvd lopen stalken, lul!’
‘Stalken? Stalken? Ik? Stalken? Hoe kom je daar nou bij. Ik wou alleen maar zeggen: 'Hé Sonja, leuk je weer eens te zien'.
Wat is daar mis mee?
