Posts tonen met het label krullen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label krullen. Alle posts tonen

dinsdag 17 december 2024

EEN SNOEK.

De eerste vakanties van mij en mijn vriendin Winny (mijn huidige ex) waren liftvakanties. Begin zeventiger jaren. We liftten naar Frankrijk, Italië en Spanje. In een mum van tijd waren we daar. Zelden wachtten we langer dan vijf minuten op een lift. Dat kwam gegarandeerd niet door mijn mooie krullen. Neen, Winny maakte het verschil. Ze had lang blond haar, een leuk figuur en met haar strakke truitje en dat ultra korte spijkerrokje liftte zij (en ik) in ijltempo Europa door.


Soms stond Winny alléén langs de snelweg. Dan had ik me verdekt opgesteld achter de vangrails. Ik kwam pas te voorschijn als de automobilist was gestopt om (alleen) Winny mee te nemen. Die chauffeur had er wel de pest in maar nam mij meestal toch ook mee. Beetje lullig. Deden we alleen als het lang duurde.

Uit Perpignan in Frankrijk kwam je moeilijk weg. We waren letterlijk gaar toen er een Snoek stopte. Speciaal voor ons. Eigenlijk was het de beurt van een andere lifter. Die stond hier al langer dan wij. Maar die Snoek moest persé ons hebben … of liever gezegd: Winny, dat dacht ìk tenminste. Het Snoek-mannetje, stelde zich voor als Luc. Met zijn zwarte handschoentjes en zijn witte zomerhoedje leek hij mij niet helemaal pluis. Hij wilde mij persé op de achterbank hebben.

Naast mij op die achterbank lag allerlei plastic spul voor restaurants en snackbars. Daaronder lagen wat beduimelde pornoblaadjes en verfrommelde papieren zakdoekjes. Luc had een hotel in Beziers. Hier vlakbij. Als we wilden konden we met hem mee. Een nachtje op zijn kosten. We waren gaar van die dag.

Winny en ik keken elkaar diep in de ogen. Knikten. We waagden het er op. We kregen een puike kamer. Douchten lekker. Toen klopte Luc op de deur. Hij kwam óók lekker gedoucht, in zijn blootje onze kamer binnen lopen, … met een fles witte wijn en drie glazen.

Ik zei hem in mijn beste Frans, dat we zijn aanbod zeer op prijs stelden: … die hotelkamer, die douche, de wijn maar … Luc, we waren erg moe waren en wilden graag zo snel mogelijk gaan slapen, omdat we morgen weer gaan eh … ‘faire autostop’.

‘Naturellement Dzjos, comme tu veux. Je suis fatigé aussi. Et a propos, Dzjos, c’est ici un hotel naturiste, c’est pourquoi!

Gedrieën genoten wij van de lekkere koele witte wijn. Luc nam afscheid van ons: ‘Dzjos et Winny: ‘Bon voyages demain et au revoir.’

‘Au revoir Luc!

woensdag 16 oktober 2024

ZWEETBAND.

Ik doe eens gek. Ik doe een zweetband om mijn hoofd. Niet omdat ik nou zoveel zweet, neen, gewoon omdat ik het me leuk vind staan. Zo’n band bedekt een pittig deel van mijn kale knar. Verder is het grappige, dat aan alle kanten m’n haren er onderuit steken, zodat het de indruk wekt dat ik nog aardig nog wat haar heb. Zelfs boven op mijn hoofd, staan die weinige haren nog stoer overeind. Tsja, een mens kan soms raar doen, al zeg ik het zelf.


Ik moet heel eerlijk zeggen, dat die haren het niet allemaal uit hun eigen doen. Ze worden geholpen door FIX&SHINE , high gloss wax van L’Oréal. Dat vinger ik dan uit dat potje en masseer het op mijn hoofd. Volgens het deksel van dat potje ‘shapes & polishes’ het mijn haren en geeft het een ‘strong hold’. Nou, kijk eens aan! Op het dekseltje staat niet eens dat je er ook nog wilde krullen van krijgt en dat zie ik zo voor eigen ogen gebeuren.

En dat alles voor nog geen vijf euro. Bij het Kruidvat had ik mazzel want de potjes waren in de aanbieding: twee voor de prijs van één. Ik heb er per ongeluk dríé voor de prijs van één meegenomen. Een grote meneer van kleur, met een speldje van een kanariepiet op zijn revers, volgde me wantrouwig. Niet ten onrechte. Maar tevergeefs. Want ik had in de allereerste minuut dat ik daar binnen was al één potje tot op mijn enkels in mijn wijde sportbroek laten zakken. Toen stond die man uit tropische gebieden nog in trance uit zijn neus te vreten. Ik heb nu voorlopig genoeg wax voor een jaar. Zo veel van dat spul hebbie nou ook weer niet nodig voor het mooie.

Op het moment dat ik dit schrijf, begint een bladblazer oorverdovend veel lawaai te maken op het grasveld achter mijn appartement. Van zijn baas moet de bladblazer gehoorbeschermers op. Aan mij als slachtoffer wordt niet gedacht. Ik moet die herrie minstens een uur dulden.

Gek word ik er van. Ten einde raad smeer ik maar wat van die wax in m’n oren en trek die zweetband er overheen, dan is het net te doen.

Atte Nojen!