TE GAST: PAULIEN CORNELISSE

Tijdens mijn afwezigheid plaats ik hier columns van anderen.

12. Paulien Cornelisse. (Volkskrant).

=============================

'Frrr', zegt ze.

Wij zijn terug van vakantie en de kat lijkt blij verrast dat wij er weer zijn. Ik vermoed dat zij elke keer dat wij weg zijn, denkt dat wij dood zijn. Als we dan toch nog blijken te leven, is dat een meevaller. Of wellicht werkt het omgekeerd; als wij ineens dood zijn, zal ze denken dat we even weg zijn. Dat hoop ik maar.

Als we eenmaal goed en wel thuis zijn, doen wij weer wat we normaal ook doen, in mijn geval: schrijven. Nu kan zij ook haar favoriete bezigheid hervatten: om mij heen draaien terwijl ik aan het werk ben. ‘Frrrr’, zegt ze. ‘Ja’, antwoord ik. ‘Frrrr!’, zegt ze iets nadrukkelijker en loopt over mijn armen. En dan, omdat ze toch in de buurt is, betreedt ze ook mijn toetsenbord. Wat zou ze typen? Ze lijkt even te aarzelen en stapt dan op de capslocktoets. PROBEERT ZE ME IETS TE VERTELLEN?

OP WEG NAAR DE HEMEL (12 SLOT)

 Ze liep snel de hal door en verdween even om de hoek, linksachter. Het zag er uit als een weloverwogen, doelbewuste handeling, ze gedroeg zich als een vrouw die een gerucht gaat onderzoeken of een vermoeden bevestigen. En toen ze enkele seconden later terugkeerde was er een lichte glimp van tevredenheid op haar gezicht te bespeuren.

Ze bleef in het midden van de hal staan, alsof ze zich afvroeg wat ze nu moest doen. Toen draaide ze zich abrupt om en liep naar de studeerkamer van haar man. Op het bureau vond ze zijn adresboek, en toen ze er even in had gebladerd pakte ze de telefoon en draaide een nummer.

‘Hallo,’ zei ze. ‘Hoort u eens – u preekt met East Sixty second-Street nummer negen ….  Ja, inderdaad. Kunt u misschien zo gauw mogelijk iemand sturen? Volgens mij is hij tussen de tweede en de derde verdieping blijven steken. Daar staat de wijzer tenminste ….  Nu meteen? O, dat is erg aardig van u. Ik ben niet zo goed ter been ziet u, en ik kan moeilijk trappen lopen. Hartelijk dank. Goedendag.’

Ze legde de hoorn op de haak en bleef aan het bureau van haar man zitten, geduldig wachtend op de man die straks de lift zou komen repareren.