Pap wil dat ik er altijd netjes uit zie. Daarom kom ik pas
uit bed, als ik hem om kwart voor acht naar zijn werk hoor gaan. Tot vier uur
vanmiddag kan ik er dan bijlopen zoals ik wil: spijkerbroek, gympen, T-shirt
met een leuk kleurtje, geen bh, lippenstift, oorbellen, paardenstaart,
nagellak, zwaar opgemaakte ogen. Ik luister op mijn mp3-speler naar de muziek
die ik leuk vind en lees boeken van Wolkers (Serpentina Petticoat) , Tommie
Wieringa (Caesarion) en Nick Hornby (Pitch fever). Die lees ik niet alleen maar
voor mijn lijst; ik vind het gewoon prachtschrijvers. Wij, mijn broer Karel,
18, mijn zussen Leny en Sandra, 16 en 14, mijn moeder en ik (17), wij leven
tussen acht uur ’s morgens en vier uur ’s middags zoals we normaal gesproken de
héle dag wel zouden willen leven. Maar ’normaal gesproken’ geldt niet bij ons.
Mijn vader, die om half vijf thuiskomt van zijn werk, wil niets weten van ons
‘normaal’. Om vier uur ’s middags gaat de alarmbel voor mijn grote metamorfose:
muziek gaat uit, boeken en mp3 speler worden opgeborgen, de schmink gaat van mijn
ogen. Een blauwgrijs net mantelpakje met bijpassend wit bloesje en een
lichtblauw shawltje, worden uit de kast gehaald. De gympen gaan onder het bed
en er komt een tuttig zwart schoentje met een laag hakje voor in de plaats. Op
Classic FM is iets van Bach te horen, als we het geluid van de sleutel in de
achterdeur horen: daar is pap.
Pap zijn rechterkant doet het niet helemaal goed meer na
zijn beroerte. Zijn rechtermondhoek staat constant in de grijnsstand. Zijn
rechterarm en -been lijken net iets te laat te begrijpen wat er van ze verwacht
wordt.
Twee jaar geleden is het al weer. Hij ligt ineens languit op
het Berbers tapijtje in de woonkamer. Kwijlend, stamelend, onmachtig ook maar
iets te doen: een beroerte. In allerijl naar het ziekenhuis….. ‘voor zijn leven
wordt gevreesd.’ Maar hij komt er bovenop: logopedie, leren lopen, allerlei zo
vanzelfsprekend lijkende dingen, weer proberen te doen: een sjekkie draaien,
aansteken, in zijn mond steken, in zijn mond houden … ja, pap rookt weer en
niet zo weinig ook … zware shag nog wel.
Na ruim een jaar van veel oefenen komt pap uiteindelijk uit
op 90% van zijn normale kunnen. Veel meer zal het nooit worden. Hij is alleen
een ander mens geworden. Op zijn twaalfde was hij honderd procent gereformeerd
artikel 31, vrijgemaakt, net zoals zijn ouders. Hij is nu weer net zo streng
gelovig als toen.
We moeten er thuis letterlijk aan geloven: ouderlingen en
hulpvaardige zwartrokken lopen vooral de eerste dagen nadat pap weer thuis is
de boel bij ons plat…..ze nemen voor ieder van ons bijbels en zangboeken mee.
Mede op advies van de in ons huis rondschuifelende kerkratten, verdwijnt een
flinke hoeveelheid van wat ons zo lief is: in hun KOMO vuilniszakken worden:
kleding, sieraden, muziek, boeken en cosmetica gepropt … verdomme. Tsja, vòòr
zijn beroerte, was hij gewoon de gezellige vader van ons leuke gezinnetje.
