dinsdag 2 september 2025

OPENHARTELIJKHEID.

Vandaag een kort praatje met Halle 61), een vrind.

Waarom, Halle, vertoon je je nu eens als een net heertje en dan weer als een soort zwerver. Dat iele paardenstaartje bijvoorbeeld. Kort geleden liep je nog te koketteren met een slordige ‘krullenbol’. Nu ben je weer glad geschoren. Welnu Halle, reflecteer eens op je wisselende ‘haardracht’ .

Ja, ik kies steeds voor een andere haardracht; als je een kaal hoofd tenminste ook een ‘haardracht’ wilt noemen. Die kale kop kwam vrij impulsief tot stand. Het begon in  2001 in de TGV op weg naar Avignon. Ik stelde me voor hoe mijn hoofd er zonder haar  uit zou zien. In mijn optimisme, zag ik er dan bijzonder kek uit. Beter dan met dat gemillimeterde, grijze kransje op mijn hoofd.

De hotelkamer in Lyon had een ruim ligbad. Precies wat ik nodig had. Ik onthaarde daar niet  alleen mijn hoofd. Ook de rest van mijn lijf. De details zal ik je besparen.    

Goed en toen was je helemaal kaal, Halle. Je stapt Lyon in en van alle kanten komen lieftallige Franse dames aangerend, roepend: ‘Oooooh, kijk daar nou toch eens: een allemachtig leuke kale man!’ Je moet het op een lopen zetten om niet door ze verpletterd te worden.

Proef ik hier enig sarcasme?  Natuurlijk gebeurde dat niet, man! Heb jij wel eens gezien dat vrouwen in katzwijm raken van een kale vijftiger? Nee toch zeker? Maar ... ik léék toen overigens wel iets jonger.   

En ... je naaste familie? Die kwam zeker niet meer bij van het lachen?

Mijn vrouw vond het wel vreemd om mij zonder schaamhaar te zien. Ik moest zelf ook wennen. Zij vond het zonde van mijn weelderige krullen. Daar was ze destijds verliefd op geworden. 

 Die hele ‘ontharingsoperatie’, vindt plaats in een hypomane episode. Ik denk dan extreem veel aan ‘ontharen’. Ik vergeet het zo af en toe ook wel weer eens. Bedenk me hoe ik het ga aanpakken. Houd het voor mezelf. En dan ineens hoeps ... doe ik het toch en  zit er een kale man in dat hotel. 

We hebben tot nu toe alleen over uw kaalheid gesproken. Laten we eens wat afzakken  naar uw kleurrijke schoeisel. Voor een vrouw niks bijzonders. Bij u lijkt het een schreeuw om aandacht.

Wat is daar er mis mee? In feite is hier precies hetzelfde aan de hand: voel ik me licht, zit ik lekker in mijn vel, dan  pak ik mijn rooie schoenen. Op paars en zwart loop ik alleen als ik me zwaar kut voel. Wit draag ik alleen in de gym.

Ik ga het hierbij laten Halle. Hartelijk dank voor je openhartelijkheid.

zondag 31 augustus 2025

OUDE PYJAMA.

 

Het was lang geleden, dat ik zo lekker geslapen had. Ik móést en zóú weten hoe dat kwam. Wat had ik gisteravond gedaan? Niks bijzonders. Koffie, koek, tv, pils, nootjes, bridge, tanden poetsen.

Het NOS journaal was weer zó gruwelijk: Israëliërs hongeren Palestijnen uit. Israëliërs knallen mannen, vrouwen en kinderen kapot, die in de rij staan te wachten op wat eten en drinken. Ook met drones en tanks. Lafbekken!! Absoluut geen ‘good night tv’.

Verder was ‘Ze is van mij’ op tv.  Bekende, zogenaamd lollige mannen praten over hun ervaringen met vrouwen. Zij verklappen o.a. of ze ‘billen- of borstenmannen’ zijn. (Ik persoonlijk: borstenman). Met hoeveel vrouwen ze in hun leven geneukt hebben (ik: 8) en òf ze, àls ze zijn vreemd gegaan, dat ook eerlijk opbiechtten (ik niet). Nou dat was de tv dus. Het lijkt me sterk dat ik daarvan zo lekker slaap. 

Op de site Bridge Base Online bridgete ik een uurtje met ene Gwonnie009. Een vrouw, neem ik maar aan. Hoe dan ook: we bridgen samen. Prima. Als ik goed gespeeld heb, chat zij: ‘wdp’ , wat betekent: ‘well done partner’. Dan chat ik naar Gwonnie009:‘u2;tksg’, wat  betekent: ‘Jij hebt het ook goed gedaan. Bedankt Gwonnie009’.  Hier zou ik best wel eens goed op kunnen pitten.

Maar natuurlijk! Dat ik daar nu pas aan denk! Wat superstom! Mijn splinternieuwe pyjamaatje gaf me zo’n weldadige nachtrust. Potjandosie, wat een heerlijk pyjamaatje. Die grijze broek. Dat shirt met smalle grijs-witte strepen over dwars.

Het kost me wel veel moeite om mijn oude pyjama los te laten. Op zich zo gek nog niet want ik had er toch 10 jaar de nacht in doorgebracht! Heeft mij geregeld van zeer nabij de liefde zien bedrijven.  

Hij is nu toch echt aan vervanging toe. Zweetgaten, ingeteerde poep- en urinevlekken. De broek zakt van mijn kont. Wat ik nog kan doen is hem een sopje geven en netjes verknippen tot doekjes om m’n fiets mee schoon te maken. 

Alleen: zo’n goor, verknipt, oud-pyjamabroekdoekje over zijn zadel, dat ziet mijn fiets absoluut niet zitten.

zaterdag 30 augustus 2025

TE GAST: ARJAN DOORGEEST.

 Tijdens mijn afwezigheid plaats ik hier columns van anderen.

14. Arjan Doorgeest. 

=============================

Het woord is vleesch geworden

en kaas

en appeltaart.

Het woord is kalfskroket

geworden en varkenshaas.

Het is het woord dat mij weer uitstekend smaakt.





vrijdag 29 augustus 2025

TE GAST: CEES BUDDINGH.

Tijdens mijn afwezigheid plaats ik hier columns van anderen.

13. Cees Buddingh. 

=============================

 Zegt de Sica.

altijd weer denkt men morgen

morgen rijdt hij uit

de tram van het ene gedicht

dat de wereld een zin geven zal

en het hart een bed om te slapen

maar altijd weer valt de dag

als een ondermaats voorntje terug

in de hese rivier van de tijd

en weer denkt men morgen morgen

maar morgen is altijd te laat.

donderdag 28 augustus 2025

TE GAST: PAULIEN CORNELISSE

Tijdens mijn afwezigheid plaats ik hier columns van anderen.

12. Paulien Cornelisse. (Volkskrant).

=============================

'Frrr', zegt ze.

Wij zijn terug van vakantie en de kat lijkt blij verrast dat wij er weer zijn. Ik vermoed dat zij elke keer dat wij weg zijn, denkt dat wij dood zijn. Als we dan toch nog blijken te leven, is dat een meevaller. Of wellicht werkt het omgekeerd; als wij ineens dood zijn, zal ze denken dat we even weg zijn. Dat hoop ik maar.

Als we eenmaal goed en wel thuis zijn, doen wij weer wat we normaal ook doen, in mijn geval: schrijven. Nu kan zij ook haar favoriete bezigheid hervatten: om mij heen draaien terwijl ik aan het werk ben. ‘Frrrr’, zegt ze. ‘Ja’, antwoord ik. ‘Frrrr!’, zegt ze iets nadrukkelijker en loopt over mijn armen. En dan, omdat ze toch in de buurt is, betreedt ze ook mijn toetsenbord. Wat zou ze typen? Ze lijkt even te aarzelen en stapt dan op de capslocktoets. PROBEERT ZE ME IETS TE VERTELLEN?

TE GAST: JULES DEELDER.

Tijdens mijn afwezigheid plaats ik een tekst van een ander:

11.  Jules Deelder.

=============================

Vader en zoon.


We liepen door de duinen

Het was een uur of vier

We zagen de ochtend gloren

We waren verschrikkelijk hier


Er werd geen woord gesproken

De stilte was genoeg

We werden opnieuw geboren

We waren in korte broek


M'n vader en ik en m'n vader

We wisten meer dan ooit

Dat wij dezelfde waren

En die verandert nooit.

woensdag 27 augustus 2025

TE GAST: JANA BERANOVA.

 Tijdens mijn afwezigheid plaats ik een tekst van een ander:

10.  Jana Beranová.

=============================

Klare taal


Loop ik langs de bouwput op het Kruisplein

zie ik de man met de gele helm

die een gat praat in de straat


Loop je over het Schouwburgplein

blijkt het stadshart versneden

in bouwpakket vloerdelen. Klompje lijm.


Ga rechtsaf naar de Drievriendenstraat

woont daar die vrouw die al zeventig jaar

de sleutels bewaard van haar verroeste haard.


Ga je voorbij de Karel Doormanstraat

slijt als koning van de Beijenkorf die zwerver

zoemend zijn krantje: Maakmeblij Maakmeblij


Bij de bruggen zijn de sporen van strijd

allang uigewist, je vraagt je alleen af

op wiens graf je inmiddels wel staat


Op Katendrecht schop ik een steentje weg,

Bob Tattoo grift hartjes op schouderblad, kattenkop,

rozenknop, everzwijn dat schoonheid straft.


'En terwijl ik naar bed gaat

denk ik aan de Zaagmolenstraat'

schreef Willem de Kooning in klare taal.


Ja,

Rotterdam is het centrum van de wereld

en heel toevallig wonen wij daar.