Tijdens mijn afwezigheid plaats ik hier columns van anderen.
1. Jari van der Ploeg. (Volkskrant).
=============================
Migrerende migranten.
De eerste scène vond plaats in 2006 en werd gefotografeerd door Arturo Rodrígues, die er een World Press Photo mee won. Op zijn foto’s is te zien hoe de vluchtelingen, zodra ze aan land komen, handdoeken krijgen aangereikt van de geschrokken toeristen, net als flesjes water en af en toe zelfs een hand op hun schouder.
Tijdens de tweede scène, die eerder deze maand plaatsvond in Granada, schrikken de toeristen eveneens. Maar ditmaal pakken ze geen handdoeken om te helpen. Ze pakken parasols om de aan land klauterende vluchtelingen een oplawaai te geven. Sommige badgasten schelden, anderen tieren en werken de vreemdelingen tegen de grond.
Gedurende een deel van de periode tussen die twee scènes in, versloeg ik voor deze krant de Europese migratiestromen. In een poging dat zo secuur mogelijk te doen, heb ik onder meer de geur beschreven van een overleden drenkeling op zee. Ik heb beschreven hoe alleenreizende migranten, sommigen niet ouder dan 14 jaar, in Athene hun lichaam moesten verkopen aan oudere mannen, omdat ze geld nodig hadden voor eten.
En ik heb de chaos en wanhoop in kamp Moria op Lesbos in woorden proberen te vatten, onder meer door artsen te citeren die een enorme stijging zagen van het aantal zelfmoordpogingen onder gevluchte kinderen. Sommigen sneden zichzelf, de meesten liepen gewoon de zee in.
In de eerste paar jaar waren de reacties op dat soort verhalen nog vriendelijk: wat erg, hoorde ik dan. En: wat kunnen we vanuit Nederland doen? Maar later volgden steeds vaker boze berichten van mensen die vonden dat ik de discussie bevuilde. Ze zeiden dat ik mijn lezers emotioneel chanteerde door dit soort zielige verhalen op te tikken, dat ik mij schuldig maakte aan vluchtelingenporno en dat het bij zo’n belangrijk thema als migratie veel beter zou zijn om enkel naar de feiten te kijken, niet naar emoties.
Ik dacht dan altijd: is het dan geen feit dat even verderop, in Griekenland, kinderen zelfmoord plegen omdat ze zich zo verschrikkelijk alleen gelaten voelen?
En ik dacht: waarom moet een gevoel als compassie eigenlijk buiten de migratiediscussie worden gelaten, terwijl je de angst voor en woede op migranten wel ongebreideld mag opstuwen?
Vooral de laatste maanden gaat het hard, alsof naast de ijskappen ook onze tolerantie sneller smelt dan verwacht. In Spanje worden vluchtelingen aangevallen door toeristen, in Griekenland moeten uitgeprocedeerde asielzoekers voortaan elektronische enkelbanden dragen en in Nederland zorgde VVD-Kamerlid Queeny Rajkowski deze week voor een tot voor kort ondenkbaar dieptepunt.
Ze twitterde dat ‘Netanyahu hint op migratiestromen uit Gaza’. En omdat Nederland zo’n nieuwe, ongecontroleerde migratiestroom niet aankan, eiste ze per direct een staakt-het-vuren.
Twee jaar lang deed haar VVD niets tegen de genocide. Niets. Maar nu de slachtoffers ervan mogelijk hierheen komen, is opeens dringend actie nodig. Het is momenteel campagnetijd dus in een zeer bewuste poging stemmen te winnen, zegt de meest toonaangevende partij van Nederland: een vermoorde Palestijn is tot daar aan toe. Maar een migrerende Palestijn? Dat nooit.
Ik zou er eigenlijk boos om moeten worden, woest zelfs want dat is een emotie die telt, maar in alle eerlijkheid voel ik vooralsnog alleen verdriet.
