EDINBURGH, LAATSTE DAG!

Mijn geplande vakantie van drie weken in Edinburgh is er een geworden van drie dagen. Ik zit als ik dit schrijf al weer thuis.  Ik ben in die stad voor het theaterfestival maar ook voor de andere bezienswaardigheden. Onder andere een excursie naar het beroemde Monster van Loch Ness.

Maar …, ik ben overweldigd door de gigantische hoeveelheid nieuwe indrukken van een voor mij onbekende stad, met veel inwoners en juist in de maand augustus een grote toeristengolf. De theaterlocaties, die ik wil bezoeken en de startpunten van de excursie  zijn verdeeld over de hele stad. Voor een aantal excursies en voorstellingen had ik de kaartjes al gekocht. Helaas heb ik de juiste locaties vaak niet kunnen vinden. Sommige dus wel maar te laat, ondanks google maps en ondanks de behulpzaamheid van de Edinburgers.

Daar komt nog bij dat het hostel waar ik voor 16 dagen had geboekt niet aan mijn verwachtingen voldoet. Het is te onrustig in de slaapzaal waar mijn bed (en locker) staat. Ik slaap nauwelijks. In plaats van te slapen tel ik de mislukkingen bij elkaar op. Het niet kunnen vinden van theaters, bezienswaardigheden. De weg kwijt raken. Letterlijk. En soms ook figuurlijk. Dit ‘niet slapen’ kan ik psychisch niet aan.

‘Ga hier weg’. Steeds dwingender, paniekeriger  gonst het door mijn hoofd. Vroeg in de ochtend bel ik met Easy Jet voor een vlucht naar Nederland. Ik pak mijn koffer in. Pas laat in de avond is het tot mijn opluchting geregeld. Vannacht slaap ik (goed) in mijn eigen bed.

Ik voel me een looser. Ben zeer teleurgesteld, dat ik deze trip, waarvan ik me zoveel heb voorgesteld niet heb kunnen afmaken. Ik ben te overmoedig geweest. Heb me van te voren niet gerealiseerd dat ‘al dat leuks’ plaatsvindt in een voor mij totaal onbekende stad. Dus niet in Rotterdam, mijn woonplaats, waar ik elke heg en steg en vele mensen ken. En niet onbelangrijk ook: waar mijn bed staat.

Voor een 75 jarige, zoals ik dus, is het blijkbaar te moeilijk om in een stad als Edinburgh in korte tijd wegwijs te worden,. Zich een beetje thuis te gaan voelen. Zich te vermaken.

De les die ik hieruit leer is: leef wat minder wild, neem wat meer rust. Leef een leven dat reëler is. Meer past bij een 75-jarige man.

 

HET HEEFT TIJD NODIG.

Twee kleinzonen heb ik. Van 10 en 7 jaar. Het zijn grappige kereltjes. De vader (mijn zoon) en moeder van mijn kleinzonen zijn kort geleden gescheiden. Inmiddels wonen mijn zoon en mijn ex-schoondochter in afzonderlijke huizen. Godzijdank staan die twee huizen heel dicht bij elkaar zodat hun kinderen makkelijk van het ene naar het andere huis kunnen huppelen, naar papa of mama. De ene week is de zorg voor de jongens bij haar, de andere week bij hem.

Ik ben de opa van die jongens. Het gekke is dat ik die jongens nog niet zo héél goed ken. Zij mij trouwens ook niet. Dat komt omdat hun oma en ik gescheiden zijn toen de oudste kleinzoon twee was. Tot die tijd heb ik die oudste jongen natuurlijk héél goed gekend. Samen met hun oma paste ik toen op hem. Na mijn scheiding had ik een aantal jaren geen contact meer met het gezin van mijn zoon. Hun jongste zag ik pas voor het eerst toen hij zes was.

Hoewel de kleinzonen en hun opa, elkaar sinds kort weer zien, betekent dat nog niet, dat het contact altijd van een leien dakje gaat.
Stom … maar ik weet zelf niet meer zo goed hoe dat gaat: opa zijn. Destijds, als oppas-opa ging het als vanzelf, heel goed zelfs, heel leuk vond ik het ook … maar nu ben ik het opa-gevoel kwijt. Dan merk ik van mezelf, dat ik overdreven leuk sta te doen, te hard zit te lachen of me wat geforceerd bemoei met hun ‘dingetjes’ … maar dat hebben die jongens natuurlijk feilloos in de smiezen.

Wie ik ben, weten ze nog niet zo goed. Jaren hebben ze deze man, deze opa, gezien, noch gehoord. Als ik eens op bezoek kom, begroeten ze me dan ook niet spontaan. Neen, ze gaan gewoon door met waar ze mee bezig zijn, spelen op hun telefoon, tafelfoebele of tv kijken.

Logisch natuurlijk. Lange tijd niet gezien. Het heeft van weerskanten tijd nodig om vertrouwd en gezellig te worden met elkaar.

Het zijn hartstikke leuke gassies. De jongste is zó grappig, een stand-up comedian in de notendop. Echt leuk om te horen en te zien. De oudste is héél fantasierijk èn hij foebelt. Zo af en toe ga ik es bij hem kijken. Sparta volgt hem hoorde ik. Dus wie weet ....