WAT GIJ NIET WILT, DAT U GESCHIEDT ...

 Vanmiddag ga ik demonstreren. De Palestijnen steunen. In Den Haag. Op het Malieveld. Ik loop nu nog in mijn badjas te dweilen. Kwart voor twaalf. Ik schat zo in, dat ik met de metro binnen het uur, van mijn huis op Den Haag Centraal kan zijn. Dan is het nog tien minuten lopen naar het Malieveld.

Ik gooi die dweil en die emmer vlug-vlug  de badkamer in. Uiterlijk 12 uur moet ik de deur uit. Een kwartier om aan te kleden, te ontbijten, lunchpakketje te maken, bidons te vullen en wat te lezen (en leesbril) voor onderweg. 

De organisatie heeft de demonstranten opgeroepen om in het rood te komen. Zo maken we de Nederlandse regering duidelijk dat we één groot blok zijn.  Helaas kan ik daar geen gehoor aan geven. Ik heb niks roods. Ik loop altijd in het zwart. 

Om tien over twaalf vertrekt de metro pas. Om één uur in Den  Haag zijn? Dat red ik nooit. Ik stap op Metrostation Prinsenlaan in. Er zit al iemand met  een rode zweetband. Maar dat zegt nog niks. Bij elk station stappen er meer rood geklede mensen in. In metrostation Beurs wordt het zelf ‘pushen’. Ook borden gaan mee de metro in met leuzen als:‘Netanyao Moordenaar’ ‘Palestina Free’ en ‘Schoof ben je doof?’’. Ook staat iemand met een groot karton met foto’s van uitgemergelde Palestijnse kinderhoofdjes. Israël heeft immers ‘honger’als genocide wapen ingezet. 

Duizenden demonstranten arriveren met mij, na enen in Den Haag. Te laat dus. Maar er bestaat hier vandaag geen te laat.

Wat ik in Den Haag zie, emotioneert me zeer. Een immens groot schuifelend rood blok van meer dan honderdduizend mensen voor me. Vogels van allerlei pluimage. Ze klappen en yellen ‘Palestina Free’. Mijn vriend Janwillem moet hier ook ergens lopen. In deze drukte krijg ik geen verbinding met hem. Hoeft ook niet per sé. ’t Is wel goed. We spreken elkaar vanavond.

Een Palestijn op het podium zegt: ’In een gebombardeerde school, tref ik de dertien lijkjes van jonge Palestijnse kinderen aan. Daar dachten ze bij elkaar veiligheid te vinden.’.

Ik vind dat Israël in de oorlog tegen de Palestijnen oorlogsmisdaden pleegt. Dat wil overigens niet zeggen dat ik antisemiet ben. Ik snap alleen niet, dat de Joden, die op zo’n gruwelijke wijze hebben geleden, nu zelf hard bezig zijn de Palestijnen hetzelfde leed aan te doen.

.

Wat gij niet wilt, dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet

VOGELTJES, DIE VROEG ZINGEN ....

 

Slecht geslapen vannacht: twee uur er in en om half acht al weer wakker.

Wat er om vijf over half acht gebeurt? Ik heb dan nog maar net mijn onderbroek aan. Begin ik geheel onbewust te zingen; en wat begin ik te zingen: ‘Jungen komm bald wider’. Ongelooflijk. Geen gouwe ouwe van de Stones of Bob Dylan, neen, Jungen komm  ….’van weet ik wat voor pipo.  Ik blijf dat lied een minuut of vijf, gedachteloos neuriën, tot opeens de stem van mijn moeder, zaliger, in mijn hoofd weerklinkt: ‘Jos, denk er om jongen, vogeltjes die vroeg zingen, zijn later voor de poes’.

Tsja, je kan het geloven of niet maar die ‘wijsheid’ gaat voor mij altijd op.

Ik kreeg een lekke band. Verknalde een schriftelijke overhoring. Verloor geld voor de tram. Blunderde als keeper. Liep een blauwtje. Vergat een stuk van een toneelrol en gaf mijn moeder een bos fresiaatjes, toen ze net ontdekt had, dat ik twee weken had lopen spijbelen. 

Al die keren had ik ’s ochtends vroeg een of ander lullig liedje lopen zingen of neuriën, realiseerde ik me achteraf. Iets van Adamo, Willeke Alberti, Dave Berry, Ria Valk en Gert of Hermien. Nooit eens neuriede ik eens lkkr tf nummer. Gek is dat, hè? En nu dus ook weer.

Wat er vandaag na die vroege vogeltjes mis ging?

Ik had wat boodschappen gedaan bij de Lidl-Binnenhof. Bij elkaar voor zo’n twintig euro. Ik wil betalen met Lidl-Pay. Daarmee kan je alleen bij Lidl betalen. Dat werkt gvd niet vandaag! Heb geen ander betaalmiddel bij me en Lidl is niet vrijgevig: 'alles voor niks' ... daar beginnen ze niet aan. Moet ik terug naar huis voor mijn pincard’. Half uurtje heen half uurtje terug.

 

Ik ben al een tijdje op zoek naar een leuk zomerhoedje. Ik kom bij C&A in de Oosterhof terecht en daar hangt er zo eentje. Leuk, luchtig en van stro. Voor vijftien euro. Vervelend: maat 60 is iets te ruim, maat 58 iets te krap is en mt 59 bestt. Gk hè? Ik kocht dat maatje 60 en hield hem gelijk op. 

Ik zet nota bene nog geen drie stappen buiten de Oosterhof of mijn maatje 60 laat zich van mijn hoofd wippen. Zwr kt! Gelukkig heb ik de bon nog. C & A doen gelukkig allebei niet moeilijk. Zonder problemen fiets ik met mtje 58 door naar Lidl Binnenhof om daar mijn boodschappen dan maar ff te pnnn.

Ik zit het dus niet te verzinnen:

 

Vgltjs die vrg zngn zn ltr vr de ps!

EEN RARE, VERWARDE, TANTE

 

Heb ik nog maar net mijn eten door mijn keel, zit ik al weer te schrijven. Ik lijk wel gek. Maar goed. Ik heb heerlijk keketen: een zelf verzonnen guiche (oftewel hartige taart) met paprika, tomaten, champignons, ui, knoflook, knolselderij, ei, boter, water, peper, meel natuurlijk voor de bodem en tenslotte heel veel geraspte kaas voor d’r boven op. Ja, dat lukt me tegenwoordig wel. Ik maak ook altijd een toetje. M’n eigen straggiatella: beetje hagelslag, paar kwakjes volle kwark, schepje suiker ff flink roeren en klaar: Straggia van Joshua! Vurrukkelijk! Om mijn diner helemaal goed af ronden drink een heet en sterk bakkie pleur. Dan even uitbuiken … maar niet heus … schrijven dus.

Als ik dit schrijf is het 18.37 uur precies. Ik moet om half acht de deur uit. Naar het Isala. Ik heb daar voor Klup een stand-up-comedy voorstelling georganiseerd. Er gaat één klupper met mij mee: Tina. Ik ken haar nog niet. Geen probleem. Vind ik leuk. Hoewel ... afgelopen donderdag ontmoette ik bij Bombing poems een vrouw (ook klupper) die  Tina kent. Zij   noemde Tina ‘een rare tante’ .. ‘niet helemaal sporend’.

Oh, nou, vind ik juist wel leuk. Ik hou wel van rare, verwarde mensen. Maar nu zit  ik natuurlijk de ‘hele’ avond met haar opgescheept. Zal mij benieuwen hoe dat uitpakt.

Om tien over acht ontmoet ik Tina. Vóór Isala. Het blijkt een leuk, spontaan mens te zijn. Niks raar of verwards. Hooguit prettig gestoord. We drinken wat en gaan de zaal in. Het is stand-up-comedy. ‘Gevaarlijk leuk’ om op de voorste rij te gaan zitten. Dat vinden we juist leuk. Doen we ook. Tina en ik verzinnen, dat we vijftig jaar getrouwd zijn en dat we deze avond hier van onze kinderen cadeau hebben gekregen. De stand-up-comedian pikt ons, inderdaad, als eersten er uit en wij liegen ons leugentje tegen hem. De comedian vraagt  een groot applaus voor ‘dit dappere echtpaar’. Wij glunderen! Tina speelt echt heel leuk mee!

Deze avond treden drie onbekende comedians op van wisselende kwaliteit. Deze avond was er één echt goeie. De andere twee zullen in de vergetelheid verdwijnen, vrees ik.

Onze favoriete comedian had een bijzonder leuke act over een vader die ging winkelen bij de Lidl toen zijn 13-jarige zoon daar zijn eerste 'vakkenvuldag' had. Ik verklap verder niks. Probeer er zelfs es iets omheen te bedenken, zodat het leuk wordt en tòch om te lachen.

Tina en ik hebben genoten. We dronken nog wat en verorberden de door Isala gepresenteerde bitterbal met smaak.

A GOOD ONE.

Als ik niet zo’n pijn had gehad aan mijn tandvlees, was ik vanmiddag nooit naar de bioscoop gegaan. Daar was het veel te lekker weer voor! Wel een beetje kouder dan de dagen ervóór maar toch … veel te lekker in ieder geval  om in zo’n airco gekoeld zaaltje te gaan zitten.

Tsja, ik moest echt een afspraak maken bij mijn tandarts. Dat lukte telefonisch niet dus moest ik bij hem langs. Bioscoop Cinerama zit toevallig vlak naast de tandarts-praktijk. Als ik daar toch ben kan ik gelijk die film gaan zien. Daar las ik vanmorgen nog een goede recensie over. Ik heb het over de film ‘Good one’.

‘Good One’ is een prima debuutfilm, die begint als een vakantiekomedie en dan een ongemakkelijke wending neemt.

Een gescheiden vader, zijn 17-jarige dochter en zijn gestrande oude vriend: het drama sijpelt voorzichtig de film binnen. Ze is te jong om zo wijs te zijn. Zo slim. De 17-jarige Sam ontvangt de complimenten van vader Chris en zijn vriend Matt. Mannen van middelbare leeftijd, die zich tijdens een wandeltocht met Sam minder wijs tonen.

Good One, van India Donaldson, begint als een uitdagende  wandeling van een Chris, zijn dochter en Matt, vaders vriend. Beide mannen zijn gescheiden. Vader Chris, werkverslaafd en Matt, erg eenzaam, lijken gestrand in hun levens. Dat van Sam staat stevig in de startblokken: ze heeft een fijne relatie met haar vriendin en begint binnenkort met studeren. Het drama sijpelt voorzichtig de film binnen.

‘Je hebt me de hele trip nauwelijks iets gevraagd’, zegt Sam op ‘n dag tegen haar vader.

Deze film gunt zijn publiek veel denk- en voelruimte. Je zou een korte film kunnen samenstellen uit de fraaie close-ups van de zwijgzame Sam. Wat gaat er op die momenten in haar om?

Het tochtje neemt een erg ongemakkelijke wending. Een pijnlijke ervaring. Dit  zal Sam schoksgewijs volwassener zal maken. Zit ze daar, tussen die oude falende, in hun gedateerde perspectief opgesloten maar óók gekwetste mannen.

Het is een prachtige film. Voordat ik voor een afspraak naar de tandarts ga lees ik de recensie. Schitterend lijkt me. Die ga ik vanmiddag zien.

 

Een dame wekt me als de film is afgelopen. Halverwege ben ik in slaap gevallen.

 

‘Je hebt me de hele trip nauwelijks wat gevraagd,’ zegt Sam tegen haar vader Chris … dat is het laatste wat ik zag.

 

Volgende week donderdag 22 mei heb ik die afspraak bij de tandarts. Ga ik daarna nog eens naar die film. Want het is een ‘Good one’.

BOMBING OF POEMS.

Ik ben vanavond op de Binnenrotte in Rotterdam voor Bombing of poems. Bombing of poems is de noemer waaronder het bombardement van 1940 op Rotterdam wordt herdacht. De gebeurtenis waarna Nederland zich aan de Duitsers overgaf. Op de Binnenrotte zullen duizenden gedichten worden gedropt van 100  dichters. Eerder werd zo’n dropping in andere grote steden georganiseerd: Berlijn, Madrid, Dubrovnik en Madrid. Wie de gedichten opraapt mag ze houden en ermee doen wat die wil.

Bommen vallen er dus gelukkig niet maar duizenden boekenleggers met vrije gedichten, variërend van ‘Himmelhoch jauchzend’ tot ‘Zum Tode betrübt’. Ik laat straks wat lezen.

Een onvergetelijk aandenken moet het worden aan een van  de meest tragische momenten uit de Rotterdamse geschiedenis. Nu vijfentachtig jaar geleden.  Dit bombardement kostte enkele honderden mensen het leven. Vele huizen werden aan puin gegooid. De Laurenskerk ook.

Bombing of poems symboliseert een krachtige transformatie van een stad die verwoest werd, door een echt bombardement en nu een woordendouche over zich heen krijgt van hoop,  schoonheid, en menselijke verbinding.

Enkele honderden mensen, misschien zelfs wel duizend,  zijn naar de Binnenrotte gekomen, om enkele gedichten uit het bombardement te kunnen oppikken. Het duurt lang maar een half uur te laat en kouder dan gepland wordt de eerste lading gedichten gedropt. Tergend langzaam dwarrelen de boekenleggers met gedichten richting Binnenrotte. Het is een koddige aanblik hoe volwassen mensen (van jong tot oud) en kinderen tegen elkaar opbotsen, in pogingen om een gedicht op te vangen. Na de tweede dropping gaan velen niet direct naar huis maar in de zijstraatjes op zoek naar poëzie.

Tegen tien uur is het afgelopen. Ik heb drie gedichten weten te bemachtigen.  Het aangename van de manifestatie vind ik de hoge mate van diversiteit: naast natuurlijk veel witte mensen, jong en oud, zie ik tot mijn voldoening ook veel mensen met een kleurtje, eveneens jong en oud. Dat ontbreekt er nog al eens aan.

 

Gedicht 1.

Een vuur dat stilte verlicht.

 Ik zal mijn lichaam verbranden met munten

Met biljetten met papieren van een onontkoombare leegte

Om een stad te stichten, die voortdurend uiteenbarst.

 

Gedicht 2.                                                                     

Het is wel moeilijk

om jouw tong goed te rollen

Ga dan proberen 

EEN ZOMERSE LENTEMIDDAG.

 

Dat er een zomerse lentemiddag zou komen, wordt door die veel te hard pratende weervrouw van het 6 uur journaal de huiskamer in geknald, zeg maar. Beetje negatief. Maar ik moet echt even kwijt dat Willemijn, die weervrouw, óók al door het NOS-virus: ‘dom-duidelijk’ is aan getast. De intens saaie NOS-Voetbal-knakker Gert van ’t Hof is ook met dat virus besmet. Hij is ondragelijk veel in beeld sinds Tom Egberts geschorst is. Terecht hoor, voor Tom. Moet ie zijn poten maar thuis houden.  

Wat ik precies bedoel met dat ‘dom-duidelijk' virus? Een voorbeeldje uit NOS-Voetbal:

 ‘Vanmiddag speelt Sparta …………weer ……..een…..van zijn bril …….jante ….wed ….strij ….den. Op die puntjes zegt de presentator dus niks. Tijdrekken!Moeten we even stil zijn …even naar niks luisteren. 

Hoe zou die zak thuis zijn? Tegen zijn visite lullen? Hallo …. Oom … Theo. Ik heb …  een ….heer…lijk ….. kopje koffie ….gezet en heb er een lekkere …..Tom ….Poes bij …ook voor tante ….Marie  … natuurlijk.’ Die Willemijn doet net zo ‘robottelijk’. Tv-kijker-vijandig.

Wat het weer betreft heeft Willemijn gelijk gekregen. Immers de hele dinsdag strak blauw, bijna bewegingsloze bomen, vrolijk kwetterende vogeltjes, op een enkele chagrijnig krijsende meeuw na en het vredig voortstromende water van de Maas.

 Ik vroeg me ineens heel even af hoe het kan, dat iemand een school binnenstapt en wild om zich heen gaat schieten. Dat hij alle mensen die hij ziet, kinderen en volwassenen, doodt,  terwijl de wereld zo  vredig en mooi is: vol vogelenzang en zonlicht, kabbelend water en lichtjes ruisende bomen.

Die vraag verdrong ik. Ik zou namelijk met Ruud gaan fietsen. Richting Katendrecht. Niet voor het één, dat er overigens al lang niet meer is, maar voor het ander: een bezoek aan de  s.s. Rotterdam. Het luxueuze cruiseschip van 1956 met prachtige ruime kamers  (hutten), gangen, zalen, terrassen èn een zwembad. De upper-ten heeft met dit schip jarenlang de wereldzeeën bevaren. Er is decennia lang met volle teugen van genoten.

Mijn vader heeft jarenlang in dienst van de Holland Amerika Lijn in de keuken mogen werken van dit poenige schip. Als pantry-bediende. Voor nòg minder dan een hongerloontje. Toch hoor ik hem nòg zeggen, dat het zijn leukste baan ooit was.

Er komt nòg meer zomerse lente. Hoeveel meer vraag ik me af.

SCHUIM.

Het is nodig. Ik moet me scheren. De scheerspullen staan op de badkamerkast. Een bakje met een Schick scheermesje en een spuitbus scheerschuim (extra zoet). Ik vul het bakje met kokendheet water. Zet daar het scheermes in. Ik pak de spuitbus. Schud hem flink. Neem hem in mijn linkerhand, druk, ook met links, op het knopje van de spuitbus. Ik heb maar een heel klein beetje nodig maar dat schuim is snel. In één seconde is mijn hele hand gevuld met schuim voor wel drie scheerbeurten.  Het schuim verdeel ik over mijn hals en mijn nek. Het schuim gaat naar m’n kin, kaak en wangen. Ook staat het schuim mij op de lippen. Ik lik de schuim naar binnen. Heerlijk. De haartjes daaromheen zullen gewoon blijven. Die vormen mijn baardje. Dat onderhoud ik  wel. Met een baardtrimmer, die alle baardhaarjes op gelijke hoogte afsnijdt. 

Nu eerst mijn hals- en nekharen. Het schuim doet goed werk op die plekken. Het verleidt de haartjes vocht uit het schuim te trekken , waardoor ze een stuk makkelijker kunnen worden geschoren. De afgeschoren haartjes gaan naar het bakje met heet water. Daar worden schuim en haartjes van het mes  afgeschud.

Voor  de voordeligste after shave schuim ik Kruidvat af. Meestal Axe Apollo, drie voor  de prijs van één. Ik neem dan maar gelijk zes voor de prijs van nul. Ja, ze verdienen toch al zat aan ons. En opletten doen ze daar helemaal niet.

Ook de neus-, oorhaartjes en de wenkbrauwen krijgen nog een beurt. Daar is geen schuim voor nodig. Dat doe ik met een kleine trimmer.

Dat zijn eigenlijk de enige gebieden, die ik tegenwoordig nog scheer. Qua scheerschuim een uitzonderlijk goedkope tijd voor mij. Heel vroeger scheerde ik niet alleen mijn hals en mijn nek maar ook mijn schedel, mijn benen en mijn schaamstreek. Daar ben ik mee opgehouden wegens gebrek aan belangstelling.

Daarbij: ik had elke week een nieuwe spuitbus schuim nodig. Ik probeer nu al jaren af te kicken van zoete schuim. Tevergeefs. Schuimkransjes, schuim merengues, schuimblokken en die kleine verleidelijke zachte schuimpjes in allerlei kleuren. Ik kan er niet afblijven. Mijn keukenkastje staat er vol mee.