A GOOD ONE.

Als ik niet zo’n pijn had gehad aan mijn tandvlees, was ik vanmiddag nooit naar de bioscoop gegaan. Daar was het veel te lekker weer voor! Wel een beetje kouder dan de dagen ervóór maar toch … veel te lekker in ieder geval  om in zo’n airco gekoeld zaaltje te gaan zitten.

Tsja, ik moest echt een afspraak maken bij mijn tandarts. Dat lukte telefonisch niet dus moest ik bij hem langs. Bioscoop Cinerama zit toevallig vlak naast de tandarts-praktijk. Als ik daar toch ben kan ik gelijk die film gaan zien. Daar las ik vanmorgen nog een goede recensie over. Ik heb het over de film ‘Good one’.

‘Good One’ is een prima debuutfilm, die begint als een vakantiekomedie en dan een ongemakkelijke wending neemt.

Een gescheiden vader, zijn 17-jarige dochter en zijn gestrande oude vriend: het drama sijpelt voorzichtig de film binnen. Ze is te jong om zo wijs te zijn. Zo slim. De 17-jarige Sam ontvangt de complimenten van vader Chris en zijn vriend Matt. Mannen van middelbare leeftijd, die zich tijdens een wandeltocht met Sam minder wijs tonen.

Good One, van India Donaldson, begint als een uitdagende  wandeling van een Chris, zijn dochter en Matt, vaders vriend. Beide mannen zijn gescheiden. Vader Chris, werkverslaafd en Matt, erg eenzaam, lijken gestrand in hun levens. Dat van Sam staat stevig in de startblokken: ze heeft een fijne relatie met haar vriendin en begint binnenkort met studeren. Het drama sijpelt voorzichtig de film binnen.

‘Je hebt me de hele trip nauwelijks iets gevraagd’, zegt Sam op ‘n dag tegen haar vader.

Deze film gunt zijn publiek veel denk- en voelruimte. Je zou een korte film kunnen samenstellen uit de fraaie close-ups van de zwijgzame Sam. Wat gaat er op die momenten in haar om?

Het tochtje neemt een erg ongemakkelijke wending. Een pijnlijke ervaring. Dit  zal Sam schoksgewijs volwassener zal maken. Zit ze daar, tussen die oude falende, in hun gedateerde perspectief opgesloten maar óók gekwetste mannen.

Het is een prachtige film. Voordat ik voor een afspraak naar de tandarts ga lees ik de recensie. Schitterend lijkt me. Die ga ik vanmiddag zien.

 

Een dame wekt me als de film is afgelopen. Halverwege ben ik in slaap gevallen.

 

‘Je hebt me de hele trip nauwelijks wat gevraagd,’ zegt Sam tegen haar vader Chris … dat is het laatste wat ik zag.

 

Volgende week donderdag 22 mei heb ik die afspraak bij de tandarts. Ga ik daarna nog eens naar die film. Want het is een ‘Good one’.

Mondhygiëne.

Ik ben thuis. Heb het koud. Stijve vingers. Vooral aan mijn zwakke rechterhand. Moet zo naar de mondhygiënist. Heb om vier uur een afspraak. Ben ‘un peu nerveux’. Ik heb bloedend tandvlees na het ragen en poetsen. Doet wat pijn. Misschien poets ik wel te hard. Poets nu toch niet anders als anders en ik had nooit last. Ik stop nu maar even met schrijven. Moet mijn hele mond nog uitbaggeren. Met tanden poetsen en ragen alleen, kom je er tegenwoordig niet meer. Het gehemelte en de tong moeten ook een beurt. Om drie uur spring ik op de fiets. Het zal tot zes uur droog blijven. Op naar de Westblaak. Vlak naast bioscoop Cinerama zit de altijd goedlachse mondhygiëniste. Mijn tandarts zit ook in die  praktijk.

 Ik ga eigenlijk liever naar de film. Er draait er een die ik graag wil zien: ‘The son’. De film gaat over ‘depressie’, las ik, daar word je niet vrolijk van. Niet als je het zelf hebt, en niet als iemand in je nabijheid eraan lijdt. Je brein mist een stofje dat je in staat stelt te relativeren, maar je voelt je diep ongelukkig zonder goed te weten waarom. Klinkt nou niet bepaald vrolijk. Desalniettemin is mijn nieuwgierigheid gewekt.  

Al fietsend besluit ik naar de bios te gaan, een kaartje te halen en de mondhygiëniste af te bellen. Ik bekijk de poster van ‘The Son’ in de hal van Cinerama : een vrolijk, opgewekt gezinnetje, vader moeder, leuke zoon in een gezellige woonkamer. Daarvan krijg ik nog meer zin om die film te gaan zien. Ik ga naar de kassa bestel een kaartje en merk dan dat ik mijn Cinevillepas niet bij me heb. Die ligt thuis naast de mandarijnen op de fruitschaal. Niet zo slim. (Met een Cinevillepas kan je voor twintig euro per maand net zo veel films in een maand bekijken als je maar wil. Als je weet dat één bioscoopkaartje al gauw elf euro is, reken dan maar uit.) Maar ik moet dat kaartje dus weer annuleren.

Toch maar naar mondhygiëniste dan. Ben daar tòch nog een kwartier te vroeg. Wel net op tijd om mijn tandarts, met een vreugdevolle tred, uit zijn werkruimte te zien komen, op weg naar de lift. Hij heeft zijn arm om zijn jonge blonde assistente geslagen. Het is vreemd om je tandarts, die je niet anders kent dan in een witte stofjas, opeens te zien in een sportief groen sportjack. En dan zeker nog met dat mooie jonge ding aan zijn zijde. In de schoolvakanties was Ronald, want zo wordt mijn tandarts graag genoemd, naast zijn drukke mondklussen, in zijn praktijk, volop in de weer met zijn kinderen, die hij dan altijd meenam. Drie waren het er, dacht ik. Ze moeten nu rond de tien jaar zijn. Een hele tijd geleden alweer dat ik ze gezien heb.

Claudia, zo heet mijn mondhygiëniste, gaat ogenblikkelijk op zoek naar de oorzaak van mijn pijntje. Eerst vindt ze tussen twee kiezen geklemd, een bloeddoorlopen rijstkorreltje. Op haar minuscule spiegeltje toont ze me de dader. Heb ik een week last van gehad. Dan ziet ze op die plek ook nog een gaatje. Dat moet Ronald zo snel mogelijk vullen. Voor de rest is alles oké.

Ik ben hier klaar. Het is vijf uur en het giet. Nu al. In plaats van zes uur, wat voorspeld was. Drie kwartier fietsen in de zeikregen.  Volkomen ruk.