MEDITEREN.

 

Ik slaap met mijn rug tegen een zware koffer. Een truc tegen het snurken. Ik voorkom zo dat ik op mijn rug kom te liggen. Alleen dàn ga ik liggen snurken. Het helpt nog geen klote. De buurvrouw naast me heeft me vannacht horen ronken. Ik had al m’n ramen dicht.

Door dat gesnurk ben ik al om half zeven wakker. Ben weer gaan mediteren. Is lekker. Zo vroeg. Ga in de Lotus-houding zitten. Rechter- op linkervoet. Rechterpols op rechterknie, linkerpols op linkerknie. Zit kaarsrecht. Zet de wekker op een half uur. Kijk naar de wapperende vlam van de kaars. Die heb ik één meter vòòr me neergezet. Adem in door de neus. Adem uit door de mond. Tel de uitademingen van één tot tien.

Doodstil blijven zitten. Zelfs al landt een vlieg op m’n neus, zoemt er een mug bij m’n oor of wordt er gebeld. Ik observeer. Het is er en wordt weer los gelaten.

Mediteren is gedachteloos zijn in het hier en nu. Zitten. Een extreem moeilijke opgave voor het brein, dat aldoor moet bezig zijn en zo geheel tegengesteld is aan het mediteren.

Het brein is bezig met conflicten. Met vreugde en verdriet uit heden, verleden en toekomst. Met problemen oplossen en festiviteiten bedenken. Voor en na het mediteren is daarvoor alle tijd.

Mediteren is niet denken. Het brein verleidt meditatie tot al het denkbare te komen. Hij die mediteert ziet een fractie van een probleem langs komen en laat dat meteen weer los. Als het goed is.

Gedachteloosheid is er dan weer. Tot, plots, in een flits: is er een ruzie. En weg is die ruzie, een seconde later alweer. Als het goed is.

Gedachtenloosheid heerst weer tot een bezoeker zich vertoont in je mind en ook gelijk weer losgelaten wordt. Laat gaan en ga door met ademen. In: door je neus en uit: door je mond.

Als mediteren prakkezeren wordt, begin dan van voor af aan met je ademhaling te tellen van één tot tien.  

Tot je wekker afloopt. 

 

 

 

 

 

HUIS.

Huis.

Jaren lang was zij mijn huis. Zij was mijn thuis, mijn onderdak. Al mijn spullen,  gewoon haar spullen. 

Het dessin van het behang. De kleur van de verf op het houtwerk en dat van de saus op de wanden … ze bekeek het aanbod en maakte haar keuze… ik keek met haar mee. Wist dat ze de perfecte kleurencombinatie zou vinden voor haar huis, mijn huis.

Die schommelstoel was duur. Ging eigenlijk ons budget te boven. We zouden er nog een nachtje over slapen. Ze was die nacht helemaal weg van die stoel. Nog meer ‘weg’ dan overdag. Ik had mijn twijfels. Niet alleen om het geld. Ook of hij niet te kolossaal was voor de kleine  woonkamer. Nee, ze zag die robuuste grenenhouten schommelaar staan, waar hij staan moest. Haar ogen straalden toen ze me de plek aanwees waar ze de stoel wilde hebben. Ze kwam naar me toe, sloeg haar arm om me heen, keek me lachend aan en vroeg met een lief stemmetje: ‘En, wat vind jij er van, Jos?’

‘Weer een schot in de roos, schat!’

Zelf had ik geen ideeën over woninginrichting. Ik twijfelde constant. Hoe ver iets naar links of naar rechts of hoger of lager of gewoon bij het grof vuil moest. Ik had geen idee. Daarom was ik zo blij met haar. Dat zij het huis was, waar ik in mocht wonen. Zij wist á la minute wat mooi bij elkaar passen zou. Kleuren. Voorwerpen, hoeveel, hoe groot, hoe klein? Nieuw of tweedehands.

 ’Ga mee kijken Jos!?’ Zei ze wel. Dan ging ik ook mee. Zij ziet alle  leuks gewoon meteen. Ik niets daarentegen. Hoewel, van veel lelijks was ik me nu ook weer niet bewust.

’s Avonds keken we naar een quiz op de tv, dacht ik. Zij keek toch niet. Zij liet al die leuke spulletjes de revue nog eens passeren. Na de quiz tekende ze de nieuwe  woonkamer voor me.  Ze is zo blij, dat ik met haar heb meegedacht. Over de nieuwe inrichting van haar huis, mijn huis.

Ik heb inmiddels al weer heel wat jaren een eigen huis. Blijk ik qua woninginrichting meer in mijn mars te hebben dan ik altijd dacht; als ik zo om me heen kijk, tenminste.

BERGING.

‘Zo, wat heb jij een opgeruimde berging’. Zegt buurvrouw Rina, als ik mijn fiets pak. Ik zie Rina vandaag voor het eerst beneden bij de bergingen. Voor het eerst in tien jaar. Haar man, Dries, hangt daar veel rond. Hij knutselt aan zijn fiets, drinkt af en toe pilsje, doet soms een dutje. Altijd heeft hij Radio Rijnmond op staan. Of er regen op komst is, er files zijn, of een uitslaande brand, Dries houdt me op de hoogte.

Wat Rina nou ineens komt doen is me een raadsel. Ze vraagt of ik hem nog gezien heb. Ja, Dries ging toevallig naar buiten toen ik net naar binnen wilde gaan. Hoewel het dinsdagochtend is wenst hij me ‘nog een prettig weekend’.

84 is hij. Samen staan we in dat berging gangetje op te scheppen hoe sportief en gezond we zijn op onze oude dag. Hij fietst twee keer tien kilometer per dag. Ik niet. Ik zwem en loop. Niet hard. Waarom zou ik? Ik ben tòch altijd overal te vroeg!

Zo langdurig als Dries, zal je mij nooit in mijn berging zien rommelen. Soms, op heel warme benauwde dagen, denk ik wel eens: ’Ik neem een boek mee en ga lekker in mijn berging zitten lezen’.  Het is daar immers constant een paar graden koeler dan in mijn appartement.

Net als bij de meeste buren, staan er in mijn berging uitsluitend spulletjes, die ik niet of nauwelijks nodig heb. Op m’n fietsen na dan. Ik heb twee fietsen. Ook nog een reserve fiets. Die heb ik in de afgelopen tien jaar één keer gebruikt. Verder een fietspomp, bandenplakspullen, m’n fietshelm en een perfect houten tuinstoeltje. Van de volkstuin, die ik vijftien jaar geleden in Overschie had, samen met mijn toenmalige echtgenote. In mijn woonkamer is helaas geen plek meer voor dat stoeltje. Wat gereedschap heb ik er nog liggen. Een hamer, een bankschroef, wat schroevendraaiers. Ook staat er nog een splinternieuwe Senseo, dat dáár staat omdat het kutkoffie produceert. Ook hangt er een bijl. Je weet maar nooit.

Ik heb er wel eens over gedacht om ook wat pornoblaadjes in mijn berging neer te leggen. Het is toch maar behelpen met die blaadjes, in vergelijking met wat ik aan soft porno op mijn computer tevoorschijn zou kunnen toveren. Niet dat ik er gebruik van maak, hoor. Ik lees liever een goed boek van bijvoorbeeld Karl Ove Knausgärd, een fameuze Noorse schrijver.

VERZETSHELDEN.

 

Ik ga naar de dodenherdenking. Redelijk wat mensen. ’t Loopt eigenlijk precies zoals verwacht. Op het vuur, de herdenkingsrozen en de kou na. Altijd is het daar koud op 4 mei tussen half acht en half negen. Ik ga er in mijn uppie heen en denk in mijn uppie weer terug naar huis te gaan. Dat gaat dus niet zo. Dan zie ik Ruud. Ik had hem in elk park, op elk leuk wandel- of fietspad kunnen tegen komen, maar nee, hij is hier, bij deze herdenking. Hij kwam toevallig langs fietsen. Was bij het graf van zijn moeder geweest. Hij ziet al die mensen en dat vuur en wil daar het fijne van weten. Hij heeft zich de hele dag niet gerealiseerd dat het 4 mei is. Laat staan Dodenherdenking. Maar eenmaal op dit plein, is hij een en al aandacht voor het gebeuren hier.

Ook Joop is er. Laat ik hem voor het gemak een sportvriend noemen. Al een paar maanden zien we elkaar drie keer per week op de sportschool. Hij doet daar net als ik mee aan ‘fifty fit’, een groepsactiviteit voor vijftig plussers. Niet zo heel erg moeilijke oefeningen, maar prima voor zeventigers als Joop en ik. Zolang we de dag erna nog spierpijn hebben, blijven we fiftyplussen.

Joop maakt me er op attent dat in de kerk een mini-expositie is ingericht:

 ‘Straatnamen in het Lage Land genoemd naar Rotterdamse Verzetshelden in de Tweede Wereldoorlog.’

 Bijvoorbeeld: het plein waar de herdenking vandaag plaats vindt, is genoemd naar verzetsheld: Samuel Esmeijer.

 Janwillem, een buurtgenoot, die ik op de Dag van de Arbeid in Amsterdam ontmoette, had ik wel een klein beetje verwacht.

Ik ben weer eens te vroeg. Sta er al een minuut of tien. Ik word op mijn rug getikt. Janwillem! Met een handgebaartje van hem naar de vrouw naast hem, maakt hij me duidelijk dat zij zijn vrouw is. Ik stel me aan haar voor. Zij zegt ook hoe ze heet maar ik vergeet haar naam onmiddellijk.

Na afloop is er koffie mèt die expositie in de kerk. Daar hoop ik Janwillem en vrouw nog te kunnen spreken. Maar ze hadden er, na het defilé langs de kransen voor de gevallenen, blijkbaar genoeg van. Jammer.

Samen met Joop en Ruud bekijk ik de kleine expositie over die moedige, door de nazi’s vermoorde verzetshelden, waar in het Lage Land straatnamen naar zijn genoemd.

Vandaag herdenken we onder andere die dappere mannen.

DODENHERDENKING..

 

Vandaag. 4 Mei. Dodenherdenking. Ik  ga zoals gewoonlijk naar het Samuel Esmeijerplein, bij het winkelcentrum. Daar is elk jaar een sobere, veel te weinig bezochte herdenking. Vele groeperingen uit de deelgemeente Alexander zijn present. Er wordt vuur ontstoken. Woorden gesproken door prominente buurtbewoners. Kransen gelegd. En er wordt op passende wijze gemusiceerd en gezongen. De plechtigheid begint om half acht.

De slachtoffers van de holocaust worden dan herdacht en de mensen die gedood zijn in de Tweede Wereldoorlog. Ik ga dat anders doen, want ik ben de baas van mijn eigen mind. Ik ben daar straks wel om half acht. Maar ik ga daar niet uitsluitend de holocaust-slachtoffers en de gevallenen van de Tweede Wereldoorlog herdenken. Het herdenken op zich vind ik prima. Maar niet alleen de doden herdenken van 40 – 45. Ik kan het voor mijn gevoel niet maken om de holocaust loodzwaar te gaan staan herdenken, hoe vreselijk het ook was, terwijl Israël anno nu bezig is genocide in het kwadraat te plegen op de Palestijnen. Met als wapen ‘honger’.

Okee, het was  buitengewoon kwaadaardig wat Hamas (de Palestijnen) flikten in oktober 2023. Die terroristische aanval kostte 1134 Israeliërs het leven, waaronder 39 kinderen. Er waren 700 gewonden. Dat was een misselijk makende aanval. Maar de wraak van Israël staat niet in verhouding tot wat Hamas aanrichtte. Van oktober 2023 tot nu, doodde Israël 45.000 Palestijnen  en 14.500 Palestijnse kinderen. Dat is niet alleen wraak. Het lijkt meer op volkerenmoord.

Die holocaust krijgt in mijn herdenking best nog wel een waardige plek. Ik ga die holocaust-slachtoffers virtueel vragen of zij óók niks geleerd hebben van de streken van Hitler en zijn foute maatjes. Ik ben benieuwd naar hun antwoord.

4 mei 2025 ga ik àlle slachtoffers herdenken, die van de holocaust en zeer zeker ook degenen die gesneuveld zijn èn degenen, die èlke dag weer zullen sneuvelen door oorlogsgeweld.  

Meer dan ooit in mijn leven ervaar ik dreiging van dictatoriale machthebbers, China, de Verenigde Staten en Rusland, die met hun oorlogen dood en verderf kunnen zaaien. Als Nederlander kan ik niet veel meer doen dan me sterk blijven maken voor een humanistische democratische samenleving.

Dat komt bij zo'n herdenking dan ook bij me op.

   

 

 

OPDRINGERIG.

Vanmiddag heb ik met een vriendin, Liesbeth, afgesproken om de voorstelling ‘Reclaim’ van het festival ‘Circusstad Rotterdam’ te bezoeken. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik haar weer eens zie. Ik was toen nog getrouwd. Mijn kinderen waren nog jong. Eens in veertien dagen spraken we een ochtendje bij mij thuis af. We dronken koffie, of neen, zij dronk thee, Earl Grey thee, en ik koffie. Met die bezoekjes ben ik al snel gestopt omdat mijn vrouw daar chagrijnig van werd.

Liesbeth was de partner van een collega van mij. Ze was me nooit in het bijzonder opgevallen. Een vriendelijke, goedlachse vrouw, dat wel. Niet echt een schoonheid. Het was dan ook nog nooit voor gekomen dat ik aanstalten maakte om haar te versieren. Sterker: ik dacht zo af en toen zelfs: ‘Ik snap niet wat Johan in haar ziet.’

Op een gezellige avond voor buurtbewoners vloog ze me om de hals. Ik was er totaal door verrast. Ik had net een paar bitterballen op een bordje gelegd en zocht nog wat drinkbaars. ‘Dans je de hele nacht met mij’ klonk het door de feesttent. Ze kuste aanvankelijk nogal opgewonden mijn wangen. Ze hield me daarbij behoorlijk stevig vast. Brutaal, nou, opdringerig bijna drukte ze haar lippen op de mijne. Haar tong zat al snel in mijn mond en dat was het precies moment dat ik geen weerstand meer aan haar kon bieden.

Tegenwoordig zou je het gedrag van Liesbeth grensoverschrijdend noemen. Ik zou haar aan kunnen geven.

We hebben heel kort getongd. In de drukte van dat buurtfeest konden we natuurlijk niet uitgebreid gaan staan vrijen. Later op de avond, zo herinner ik me, hebben we nog wel even vlug-vlug seks gehad in het kantoortje dat ik in die buurt had. Mijn vrouw en Johan, de organisatoren van het feest hadden het veel te druk om zich met ons bezig te houden.

Zo plotseling ze in mijn leven opdook, tientallen jaren geleden, zo verrassend kwam ze kort geleden ook weer terug. We ontmoetten elkaar op een concert van de punkband ‘Tramhaus’. Zo af en toe gaan we iets leuks doen, namen we ons voor, zoals vanavond dus.

We hebben echt zitten genieten. Vijf acrobaten, die ook musiceerden, dansten en zongen. Een grandioze voorstelling, die de grenzen tussen publiek en artiesten deden vervagen.

 

Circusstad Rotterdam – festival is nog t/m 4 mei. Zie https://circusstad.nl/programma

 

 

 

 

 

 

 

DAG VAN DE ARBEID.

Hè, hè, ik ben d’r moe van. Ben blij dat ik achter m’n laptop zit om iets te schrijven over deze eerste mei, niet de dag van de miljonairs of de miljardairs maar de dag van de arbeid. Georganiseerd door vakbond FNV in Amsterdam. Tientallen bussen in het hele land zijn gecharterd om de duizenden ‘1 mei vierders’ naar de hoofdstad te rijden. Met zijn tienduizenden zijn we: FNV’ers, Groenlinks-PvdA’ers, SP’ers, Nieuwe Communisten, Revolutionair Socialisten, de Rode Morgen, Workers and Students Fighting Imperialism, en de Demokratik Isci Dernekleri Federasayonu!

We lopen twee uur door een snikheet Amsterdam. Van het Museumplein naar het Martin Luther Kingpark. Een sliert mensen van een paar kilometers. We steken niet onder stoelen of banken, dat de kosten van levensonderhoud omlaag moeten, dat het afgelopen moet zijn met moslimhaat, racisme en etnisch profileren, dat het minimum-jeugdloon omhoog moet, de loonbelasting omlaag en de vermogensbelasting fors omhoog moet, dat de woningnood bestreden moet worden, de afbraak van de zorg stopt en dat Israel onmiddellijk ophoudt met het uitmoorden van de Palestijnen.

Amsterdammers scanderen, hangend uit hun ramen op 1, 2 en 3 hoog de actie-leuzen mee en moedigen de demonstranten aan.

De organisatoren zijn vergeten dixies langs de route plaatsen. Een geluk bij een ongeluk dat we bij alle winkeliers terecht kunnen voor onze boodschappen’. Grote klasse mensen.

In het Martin Luther Kingpark worden op het hoofdpodium de apothekersassistenten gehuldigd voor hun puike actieresultaat: een loonsverhoging van maar liefst 20%. Daarna probeert de FNV nog wat leden te werven (genant) en spelen op dat podium een uur lang leuke Nederlandstalige bandjes.

Het eten en drinken is prima geregeld. Het eten en drinken is vanmiddag allemaal gratis: patatjes met alle denkbare sauzen, worstenbroodjes, poffertjes, ijsjes, allerlei blikjes alcohol vrije drank. Vanmiddag allemaal gratis en zoveel als je maar wil of op kan.

Ik heb bijna de hele dag in gezelschap doorgebracht van Louis. Ik ga per ongeluk naast hem in de bus zitten. We halen ouwe en soms ook gekke koeien uit de sloot. We ontdekken, dat we al tientallen jaren veel gemeenschappelijke kennissen hebben maar vandaag ontmoeten we elkaar voor het eerst. Heel wonderlijk ook: we wonen op nog geen tien minuten afstand van elkaar.

De 1 mei-viering wordt afgesloten met een sensationele zang-, dans- en djembé-act op de muziek van het wervelende strijdlied ‘Bella Ciao’. De act wordt ondersteund door van het podium omhoog spuitend vuurwerk.

In de bus terug naar Rotterdam voel ik me voldaan. Het is goed geweest. Jammer, dat witte mensen, met grijze (en kale) koppies oververtegenwoordigd zijn op dit soort bijeenkomsten.

Waar blijft de jeugd en de diversiteit? Vraag ik ook u af.